سام ستارزاده
روزنامه‌نگار

یکی از بارزترین ویژگی‌هایی که کارلوس کی‌روش در دوره نخست حضورش در ایران با آن شناخته می‌شد، قاطعیت وی در مقابله با بازیکن‌سالاری بود. در دورانی که سیدمهدی رحمتی در لیست سنگربانان تیم‌ملی بی‌رقیب بود و هادی عقیلی نیز یکی از ستون‌های خط دفاع یوزهای پارسی به شمار می‌رفت، کی‌روش برای برخورد انضباطی با هر دو حاضر شد برای همیشه روی نامشان قلم قرمز بکشد. چنددستگی ملی‌پوشان و مقابله با ستاره‌سالاری، یکی از چالش‌های بزرگ تمام مربیان پیش از کی‌روش بوده که مدتی آنها را به باد فراموشی سپرده‌بودیم؛ اما با روی کار آمدن دراگان اسکوچیچ، این چالش‌ها نیز رفته‌رفته گریبان فوتبال ایران را گرفتند. یکی از قابل‌توجه‌ترین پرده‌های نخستین مصاحبه کی‌روش در بازگشت دوباره‌اش به ایران، بهت و حیرت او از شنیدن شرح وقایع چنددستگی علنی شاگردانش بود. جمله «محال است!» فوری‌ترین واکنش کی‌روش نسبت به حقایق تلخی نظیر آن که ستارگان تیم خود را بزرگ‌تر از تیم‌ملی می‌بینند، بود. در ادامه، جمله «نمی‌توانم تصور کنم بازیکنانی که خودم پرورش‌شان دادم، چنین تردیدهایی داشته‌باشند»
شاید حتی برای مخالفان کی‌روش هم به‌اندازه کافی مقبول بود؛ چرا که کمتر کسی بود که بتواند تصور کند پس از کی‌روش، به‌زودی اردوهای تیم‌ملی به محل شب‌زنده‌داری بازیکنان بدل‌گردند.  مصمم‌ترین حرف سی‌کیو در گفت‌وگو با عادل فردوسی‌پور، تلاش برای اثبات این موضوع بود که جایگزینی وی با دراگان اسکوچیچ، حتی در آستانه جام جهانی تصمیم صحیحی بوده. شاید با یک اردو قرار نباشد تیم‌ملی از نظر فنی متحول‌گردد؛ اما کی‌روش در همین یک اردو می‌تواند به‌خاطر شاگردانش بیاورد که کوچک و بزرگ آنان مانند سال‌های پیش از اسکوچیچ و ویلموتس، همه عضوی از خانواده تیم‌ملی بودند و در بازی‌های ملی، نام‌های تمام آنان در کنار پرچم مقدس کشورمان معنا می‌یافتند. کی‌روش در ساختمان پک که تا حدی یکی از دستاوردهای دوران سرمربیگری‌اش نیز محسوب می‌شود، عبارت زیبا و پرمعنایی نوشته که در مصاحبه اخیرش به آن هم اشاره کرده‌است: «ویروس من، یعنی شکست ما». حال، زمان آن رسیده که شاگردان سی‌کیو چشم‌شان را دوباره به آن جمله و معنای مهم در پس آن بدوزند.
 

آرمن ساروخانیان
روزنامه نگار

دعوت شجاع خلیل‌زاده به تیم ملی اتفاق عجیبی بود؟ پاسخ شما به این سؤال بستگی دارد که در کدام گروه باشید. آنها که تحت تأثیر کانال‌های هواداری و نگاه احساسی شبکه‌های اجتماعی هستند، باور داشتند که مدافع سابق پرسپولیس در لیست سیاه کی‌روش است، ولی آنها که مربی پرتغالی را بهتر می‌شناسند، منتظر بودند که شجاع یکی از مسافران اتریش باشد.
خلیل‌زاده در دو جام جهانی 2014 و 2018 غایب بود و گروهی این موضوع را به اختلاف بین کی‌روش و برانکو ربط می‌دادند، ولی در همان زمان ملی‌پوشان زیادی از تیم پرسپولیس بودند که این فرضیه را رد می‌کند. شجاع وقتی مدافع جوانی بود از سوی کی‌روش به تیم ملی دعوت شد، ولی مهمترین دلیل خط خوردن او مدل بازی‌اش بود که با ایده‌های فنی مربی پرتغالی همخوانی نداشت. بازی پرریسک خلیل‌زاده چیزی نبود که کی‌روش بپسندد و ترجیح داد سراغ گزینه‌های مطمئن‌تر برود.
شجاع بعد از رفتن کی‌روش توانست به تیم ملی برسد و در دوره اسکوچیچ به مدافع اصلی تیم ملی تبدیل شد. در همان زمان او چند بار علیه مربی پرتغالی مصاحبه کرد و تصور می‌شد که این کنایه‌ها برایش گران تمام شود، ولی کی‌روش ترجیح داد که آنها را نادیده بگیرد. جملات کی‌روش در مصاحبه اخیرش با عادل فردوسی‌پور هم نشان می‌دهد که توجهی به حاشیه‌ها ندارد. مربی سابق مصر که جملاتش را با دقت زیادی انتخاب می‌کند، گفت: «من در گذشته زندگی نمی‌کنم و فکرم درگیرش نیست. این یک حال و آینده جدید است.»
کی‌روش ادامه داد: «اگر اینجاییم، حاصل زحمات بازیکنان و اسکوچیچ است که تیم را به جام جهانی رساندند.» طبیعی است که او برای نتیجه گرفتن در قطر بهترین‌ها را دعوت کند و آماده‌ترین بازیکنان در ترکیب حاضر باشند.
سرمربی تیم ملی درباره اینکه آیا به دنبال ادامه همان پروژه است، گفت: «به نوعی بله، به نوعی خیر.» او بخشی از استخوانبندی تیم ملی در جام جهانی روسیه را حفظ کرده، ولی نگاهی هم به آینده دارد و هر بازیکنی که کیفیت مناسبی داشته باشد، به تدریج وارد پروژه تیم ملی خواهد شد. البته جام جهانی پروژه کوتاه‌مدتی محسوب می‌شود و او فعلاً ترجیح داده سراغ دگرگونی اساسی نرود.
تمام بازیکنان حاضر در اردوی اتریش فعلاً موقعیت یکسانی دارند و عملکرد آنها در دو بازی مقابل اروگوئه و سنگال است که شانس آنها برای بازی در جام جهانی را تعیین خواهد کرد. شجاع، یکی از بازیکنانی که در مقدماتی جام جهانی نقش پررنگی داشت، حالا فرصت دارد که برای بازی در ترکیب اصلی تلاش کند و نظر کی‌روش را به دست آورد.

 

یونس علیزاده
روزنامه‌نگار ورزشی

خبر خوب این بود که بالاخره شرایط عوض شد و حالا حال و هوای اطراف تیم ملی هم خوب است. یک اردوی مناسب و یک جو قابل توجه. برگردیم به عقب؛ اوایل بهمن ماه سال 1397، همان زمانی که ما کلی امید را در جام ملت‌های آسیا جا گذاشتیم و با احساس سنگینی یک شکست نابود کننده مقابل ژاپن، به خانه بازگشتیم. کی‌روش با چشم گریان از فرودگاه به پرتغال برگشت در حالی که کمتر کسی در ایران پیدا می‌شد که علیه او مصاحبه نکرده باشد. شدیدترین هجمه علیه یک مربی در فضای رسانه‌ای و فضای مجازی شکل گرفت و تا یکی، دو سال هم ادامه داشت. آن زمان، پیشکسوتان فوتبال، نقش اول را ایفا می‌کردند. آنها که تا قبل از بازی با ژاپن، سرشان در برف فرو رفته بود و حرفی برای گفتن نداشتند، به یکباره فضا را باز دیدند تا کی‌روش و تیم ملی را زیر سؤال ببرند در حالی که تمام زندگی ورزشی‌شان زیر سؤال بود!
حالا اما آن فضای سنگین علیه کی‌روش شکسته و وضعیت بهتر شده است. آنها پذیرفته‌اند که با حضور کی‌روش، شاید هر سه بازی را ببازیم اما به کیسه گل تبدیل نمی‌شویم. البته این حق پیشکسوتان است که بگویند بدرقه دراگان اسکوچیچ چندان حرفه‌ای نبود و در این مورد از فدراسیون خرده بگیرند اما دیگر زبان‌شان مانند دو، سه سال قبل تند و تیز نیست. حتی خداداد عزیزی که سردسته معترضان و منتقدان به کی‌روش بود، در مصاحبه‌های جدید خود اعتراف کرده بازگشت این مربی به ما کمک می‌کند تا آبروی‌مان در جام جهانی نرود.
 

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی

عدد ۶۰، شاید برای خیلی از افراد بی‌معنی و یا یک عدد عادی باشد، اما این عدد برای ۳۲ ملت به معنای احساس کردن نفس‌های قطر پشت سر تیم‌های ملی آنهاست. حالا فقط دو ماه تا جام جهانی باقی مانده! همه تیم‌های حاضر در فیفادی پیش رو می‌آیند تا آخرین نکات و تاکتیک‌های سرمربی خود را مرور کنند اما ایران مثل دانش‌آموزی است که شب کنکور تازه کتاب خود را باز کرده است! حالا کی‌روش فقط ۲ ماه زمان دارد از تیمی دودسته و بدون برنامه، تیمی یکپارچه و هدفمند برای کسب منطقی‌ترین نتایج بسازد. لیست کارلوس بخوبی نشان داده که راه رسیدن به موفقیت از نظر او فقط و فقط تجربه بالای بازیکنانش است. حالا دیگر فرصتی برای شکوفا کردن بازیکن و استعداد خاصی در جام جهانی ندارد و در شرایط حال حاضر فقط باید آبرومندانه‌ترین نتایج را کسب کرد. مرد پرتغالی شاید زمان اندکی داشته باشد اما هیچ وقت حرف از غیرممکن بودن آرزوها نزده است. اردوی اتریش و بازی با تیم‌های سنگال و اروگوئه می‌تواند محک بسیار خوبی برای کی‌روش و شاگردانش باشد تا میزان نسبی آمادگی خود برای بزرگترین جشنواره فوتبالی جهان را ارزیابی کنند. این مسیری است که در نهایت به قطر 2022 ختم می‌شود که در نهایت قرار است در جام جهانی آرزوهایمان را دوره کنیم. مسیری که در آن سخت به سی‌کیو دل بسته‌ایم.

آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

کارلوس کی روش در بازگشت دوباره‌اش به نیمکت تیم ملی ایران حرف‌های تازه‌ای می‌زند. جملاتی با طمأنینه و جالب که با پیشینه و عقبه او چندان همخوانی ندارد. کی‌روش را پیش از این به‌عنوان یک مربی تندخو، عصبی، تندمزاج، تهاجمی و عصیانگر می‌شناختیم. مردی که به هیچ عنوان سر سازگاری با هیچکسی نداشت و همیشه طلبکار بود. اگرچه این روحیه بخش اعظم آن به انفعال مدیریت فدراسیون فوتبال بازمی‌گشت که در اجابت کردن خواسته‌ها و البته کنترل و مدیریت سرمربی تیم ملی عاجز بود و همین زمینه را برای ایجاد تنش و تشتت در تیم ملی فراهم می‌کرد. کی‌روش در دوره قبلی با عالم و آدم در فوتبال ایران سرشاخ بود و دعوا داشت و تنازع تا جایی پیش رفت که به هنگام جدایی هیچکس از جدایی مربی پرتغالی ناراحت نشد و کسی پشت سر او پیاله‌ای آب نریخت. کی‌روش اما در بازگشت مجددش به ایران مسیر متفاوتی را در ابتدای راه برگزیده. او از در مسالمت و تعامل وارد شده چه آنکه می‌داند هیچ کشوری در دنیا نیست که چنین فرصت سخاوتمندانه‌ای را در اختیار او قرار دهد تا پنجمین جام جهانی زندگی‌اش را تجربه کند. او بعد از دو ناکامی بزرگ در کلمبیا و مصر به ایران بازگشته و آشکارا دریافته برای او هیچ کجا ایران نمی‌شود. از همین رو تغییر رویکرد و رفتار و سیاست در کارلوس کی‌روش عیان است. اتفاقی که می‌توان آن را به فال نیک گرفت و نشانه‌ای برای عصر تازه تیم ملی قلمداد کرد. این مسیر تازه افق‌های روشنی را در پیش خواهد داشت.

 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
سخت است نوشتن از کارلوس کی‌روش چرا که نوشتنی‌ها همه نوشته شده‌اند و تکرار مکرر نوشتن یک سری جمله‌ها، حتی اگر نویسنده را هم اذیت نکند، برای مخاطب تکراری خواهد بود. کی‌روش در شرایطی ایران را ترک کرد که یک دو قطبی بسیار بد با برانکو ایوانکوویچ داشت، وزارت ورزش و یک تیم هدفمند و مجهز رسانه‌ای را علیه خود می‌دید و همچنین هشت سال حضورش در ایران، سرشار از دعواهایی بود که حتی مخاطبان بی‌طرف را هم دلزده می‌کرد. با همه این حرف‌ها، می‌توانست ماندگار شود اگر لابی پرزور سلطانی‌فر پای برکناری‌اش نبود و شکست غیرمنتظره مقابل ژاپن، آنقدر سنگین نمی‌شد! تاریخ را می‌دانیم. گذشت آنچه گذشت و دیدیم آنجه اتفاق افتاد. ویلموتس آمد و کمی ذوق کردیم از هوای تازه و بعد متوجه شدیم چه کلاه گشاد چند میلیون یورویی سیاهی سرمان رفته. اسکوچیچ آمد و ما در قیاس با رفتارهای این دو، تازه فهمیدیم کی‌روش با همه گوشت تلخی‌هایش آدم بهتر و مناسب‌تری برای ما بود. او هم دوزاری‌اش افتاد که نه در کلمبیا و نه در مصر، جماعت بهتر از ما نبودند و تمام تصوراتش از مدینه فاضله، اشتباه بود.
ایران و کی‌روش، دوباره در کنار یکدیگر جمع شده‌اند. دلیلش این است که یاد خاطرات خوب افتاده‌اند و می‌دانند بیرون از این رابطه هم حلوایی خیر نمی‌شود!