آخرین فیفادی پیش از جام جهانی از اول مهرماه آغاز می‌شود و تیم‌های ملی حاضر در قطر 2022 باید روند آماده‌سازی خودشان برای حضوری قدرتمند در این رقابت با برگزاری آخرین مسابقات تدارکاتی خود پیش ببرند، اتفاقی که باعث تمایز جام جهانی قطر با سایر ادوار جام‌های جهانی است.

گروه A: قطر
تیم ملی فوتبال قطر که به واسطه میزبانی جام جهانی در سید یک گروه A قرار گرفت در فیفادی سپتامبر با تیم‌های ملی کانادا و شیلی بازی می‌کند، دو تیمی که باتوجه به گروه عنابی‌ها در جام جهانی به نظر می‌رسد شبیه‌سازی برای نبرد قطری‌ها با اکوادور و سنگال به حساب می‌آیند. میزبان جام جهانی امیدوار است با کسب امتیاز مناسب از نبرد با اکوادور و سنگال پس از هلند که به احتمال زیاد به عنوان صدرنشین صعود می‌کند، به عنوان تیم دوم به مرحله بعد راه یابد.
گروه B: انگلیس
بدون شک انگلیس مهمترین و قدرتمند‌ترین تیم گروه دوم رقابت‌ها است، گروهی که ایران هم در آن حضور دارد. شاگردان گرت ساوت‌گیت در آخرین فیفادی پیش از جام جهانی در چهارچوب مرحله گروهی لیگ ملت‌های اروپا به مصاف تیم‌های ایتالیا و اسپانیا می‌روند، دو تیمی که هیچ شباهتی به حریفان آنها در جام جهانی ندارند، اما بازی‌های مهمی در راه آماده‌سازی این تیم و انتخاب ترکیب نهایی به حساب می‌آیند.

گروه C: آرژانتین
شاگردان لیونل اسکالونی که در مرحله گروهی بیست و دومین دوره جام جهانی با تیم‌های عربستان، لهستان و مکزیک همگروه هستند برای شبیه‌سازی بازی با تیم‌های مکزیک و عربستان به مصاف جامائیکا و هندوراس خواهند رفت. اسکالونی بارها تأکید کرده که بازی اول این تیم مقابل عربستان از اهمیت ویژه‌ای برای یک شروع خوب در جام 2022 برخوردار است. لیونل مسی و یارانش حالا در میامی هستند و در شرایطی که یکی از تیم‌های مدعی قهرمانی جام جهانی به حساب می‌آیند، خود را برای آخرین دیدارهای تدارکاتی آلبی سلسته آماده می‌کنند.

گروه D: فرانسه
مدافع عنوان قهرمانی جهان هم از جمله تیم‌های سید یک جام جهانی هستند که فیفادی آنها به حضور در رقابت‌های لیگ ملت‌ها محدود می‌شود. خروس‌ها دو مسابقه برابر اتریش و دانمارک برگزار می‌کنند، دو دیداری که کمترین شباهتی به مسابقات این تیم در جام جهانی دارد. البته نباید فراموش کرد شاگردان دشان اوضاع خوبی در لیگ ملت‌ها ندارند و کسب نتیجه در این دیدارها برایشان مهم است تا جایگاه مناسبی در این لیگ به دست بیاورند، موضوعی که می‌تواند بر عملکرد خروس‌ها در جام جهانی تأثیر گذاشته و آنها را به سرنوشت ایتالیا، اسپانیا و آلمان، قهرمانان ادوار قبلی جام جهانی دچار کند.

گروه E: اسپانیا
شاگردان لوئیس انریکه که در یکی از گروه‌های مرگ مسابقات قرار دارند در آخرین فیفادی خودشان در مرحله گروهی لیگ ملت‌های اروپا به مصاف سوئیس و پرتغال می‌روند. دو تیمی که با توجه به همگروهی لاروخا با آلمان می‌تواند بازی‌های خوبی را جهت آماده‌سازی لاروخا رقم بزنند.

گروه F: بلژیک
 شاگردان روبرتو مارتینز که به عنوان تیم سوم جهان در جام جهانی حضور می‌یابند در فیفادی مقابل ولز و هلند قرار می‌گیرند. دو بازی‌ای که مانند اکثر تیم‌های اروپایی کمترین شباهتی به قرعه شاگردان مارتینز در جام جهانی ندارد اما به هر حال حضور در لیگ ملت‌ها و درآمدی که از این راه نصیب فدراسیون‌های اروپایی می‌شود، باعث شده اعتراضی به این ماجرا نداشته باشند.

گروه G: برزیل
سلسائو یکی از سه تیم سید نخست گروه‌های هشت‌گانه مسابقات است که به علت اینکه در قاره اروپا نیست می‌تواند حریفان تدارکاتی نزدیک‌تری به قرعه گروه‌شان انتخاب کند. بر این اساس شاگردان تیته در مهرماه به مصاف غنا و تونس می‌روند، دو بازی‌ای که به نظر می‌رسد به علت حضور کامرون در گروه برزیل برنامه‌ریزی شده است.

گروه H: پرتغال
کریستیانو رونالدو و یارانش که دقیقه نود بلیت قطر را رزرو کردند در آخرین فیفادی به مصاف تیم‌های جمهوری چک و اسپانیا می‌روند. مسابقاتی که اگرچه هیچ شباهتی به قرعه پرتغال ندارد اما می‌تواند آمادگی این تیم را بالا ببرد، تیمی که با غنا، کره جنوبی و اروگوئه همگروه است.
 

«لباس جدید پادشاه» هانس کریستین اندرسن را به خاطر دارید، پادشاهی که در جو حمایت‌های مردم واقعیت را نمی‌بیند و بدون لباس در اجتماع حاضر می‌شود. دلیل اینکه این داستان هنوز شهرت و محبوبیت دارد تنها به خاطر اینکه به ما درس بدهد، نیست بلکه گاهی باید جسارت پیدا کرد و حتی فرصت‌طلب بود و مثل آن پسربچه فریاد زد: «توی آینه نگاه کن» تا پادشاه از خواب غفلت بیدار شود.
دربی مادرید برگزار شد و به برتری حداقلی رئال برابر اتلتیکو نگاه نکنید، شاید وقتش رسیده باشد دیگو سیمئونه در آینه نگاه کند قبل از آنکه کسی فریاد بزند: «ال چولو لخت است». افراد کوته‌بین و متعصب که از تغییر هراس دارند و به 20 ماه باقی‌مانده از قرارداد سیمئونه و دستمزد سالانه هشت رقمی‌اش (حدود 33 میلیون یورو) نگاه می‌کنند، دلیل می‌آورند که دو تا از بهترین مدافعان اتلتیکو، استفان ساویچ و خوسه ماریا خیمنس در این بازی نبودند. آنها می‌گویند در اردیبهشت اتلتی دربی را برده و در 15 دقیقه اول این بازی هم پرشور و باانگیزه بود. اما واقعیت چیز دیگری است. بازی اتلتی طراوت و سرسختی ندارد، از نظر تاکتیک، دفاع، توجه به جزئیات، خلاقیت، سیستم بازی و روحیه ناکارآمد است و حتی گلی که زد، از رئال هدیه گرفت.
این باخت در پایان هفته ششم لالیگا اتلتی را در هشت امتیازی رئال قرار داد که نگران‌کننده است و یک نقطه عطف لازم دارد. این واقعیت تلخ است که بعد از گل دقیقه 15 رودریگو، اتلتی به پیروزی باور نداشت، اعتماد به نفسش پایین بود و هیچ ضرورت و اجباری برای هجوم به دروازه رئال احساس نمی‌کرد.
دوران لذتبخش سیمئونه پر از جسارت، خودباوری و بازیکنانی بود که تا آخرین لحظه تلاش می‌کردند و هر حریفی را به وحشت می‌انداختند. حالا برای هر تیمی، آسان شده‌اند و در فصل قبل لالیگا تقریباً نیمی از تیم‌ها از آنها کمتر گل خوردند از جمله ختافه که یک امتیاز بالای منطقه سقوط قرار گرفت. بازیکنان اتلتی گیج و کم جرأت و خارج از فرم شده‌اند و از نظر بدنی به‌شدت افت کرده‌اند. مربی گنگ است و 11 نفر اصلی‌اش را نمی‌شناسد مثل چینش تیم. تمام هفته 2-3-5 تمرین کرد اما بازی را 2-4-4 شروع کرد.
در 59 بازی رسمی اخیر تنها 5 بار یک گل عقب افتاده‌اند و به پیروزی رسیده‌اند. فصل قبل برای اولین بار از دسامبر 2011 که مربی آرژانتینی آمده، سه باخت پیاپی مقابل رئال، سویا و گرانادا داشتند.
این انتقادها بیشتر می‌شود وقتی در نظر بگیریم چه تیم بااستعداد و گرانی را جمع کرده‌اند. همه هم تقصیر سیمئونه نیست، مربی بدنساز او، اسکار اورتگا، دیگر مثل سابق نیست و تفاوت عملکرد او در مقایسه با آنتونیو پینتوس در رئال بیشتر به چشم می‌آید. مشخصاً سیمئونه از برخی خریدهای اخیر راضی نیست، او ترجیح می‌دهد به جای ژوائو فلیکس، گران‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه، یک ورژن جدید از دیگو کاستا داشته باشد. موضوع همین است و باشگاه باید تصمیم بگیرد از کدام یک حمایت می‌کند؛ بازیکن 22 ساله که با 126 میلیون یورو خریداری شده یا کسی که سالانه 20 میلیون یورو دستمزد می‌گیرد و در حال حاضر کار خاصی نمی‌کند؟ اگر سیمئونه در تیمی دیگر عملکرد 16 ماه اخیر را داشت، باز هم حاضر می‌شدند او را بیاورند؟ جواب مشخص است. به رکوردهای دوران بازی او نگاه کنید. وقتی سیمئونه هافبک روخی بلانکو بود، اتلتیکو در فصل 1995-1996 در لیگ و جام حذفی دبل کرد، افتخاری که نه قبل از آن سابقه داشت و نه بعد از آن. نخستین قهرمانی لیگ این تیم بعد از 18 سال به دست آمد و تا وقتی او روی نیمکت تیم ننشست، تکرار نشد. با اینتر قهرمان جام یوفا شد و 12 سال طول کشید تا نراتزوری یک قهرمانی دیگر در اروپا به دست آورد. لاتزیو در 25 سال قبل از آمدن او تنها سه جام برده و یک بار قهرمان لیگ شده بود، در سال اول حضور سیمئونه در خط میانی، تیم اسون گوران اریکسون چهار جام گرفت و بعد از آن دیگر هیچ جامی نگرفته است. در سال 1991 با تیم ملی آرژانتین برای نخستین بار بعد از 31 سال قهرمان کوپا امریکا شد و به‌عنوان مربی استودیانتس را به نخستین جام خود در 23 سال رساند. اما آیا در سال‌های اخیر موفق نبوده، آیا کافی نیست مثل آرسن ونگر هر سال سهمیه لیگ قهرمانان اروپا می‌گیرد؟
اشتباه نکنید، عالی می‌شود اگر او دوباره با اتلتیکو جان بگیرد و به اوج برگردد. شادابی، انگیزه، مقاومت و همه ویژگی‌های خارق‌العاده تیم دوباره ایجاد شود. اما آیا امکانش هست؟ شاید یک راه داشته باشد، اینکه سرت را در برف فرو کنی. پادشاه باید نگاهی به آینه بیندازد.
 

تاریخ فوتبال پر از اما و اگرهاست و روبرت لواندوفسکی هم داستان خودش را دارد. ستاره لهستانی که زمانی ماشین گلزنی بوروسیا دورتموند بود و بعد در بایرن مونیخ و حالا بارسلونا درخشید، ممکن بود به جای سپری کردن اوج دوران بازیگری‌اش در بوندس‌لیگا و لالیگا، مسیر حرفه‌ای کاملاً متفاوتی را در پیش بگیرد. سال 2010 بود که او تیم لخ پزنان لهستان را به مقصد دورتموند ترک کرد که در آن زمان یورگن کلوپ سرمربی‌اش بود. اما قبل از پیوستن به زردپوشان سیگنال ادونا پارک، لواندوفسکی شاید تنها چند قدم تا تبدیل شدن به خریدی تاریخی برای تیم بلکبرن راورز انگلیس فاصله داشت. در واقع او عازم انگلیس بود تا سری به مرکز تمرینات این تیم بزند و از نزدیک با امکانات و جو آن آشنا شود اما فوران کردن آتشفشان ایسلند منجر به لغو چند هفته‌ای تمام پرواز‌های اروپایی شد. در نتیجه لواندوفسکی از سفرش به بلکبرن بازماند. خودش درباره این اتفاق غیرمنتظره گفت: «آن حادثه بدون شک زندگی‌ام را تغییر داد. شاید اگر به بلکبرن رفته بودم همانجا می‌ماندم.» اما بجز بلکبرن، لواندوفسکی مشتریان دیگری هم در لالیگا داشت. این تیم رئال ساراگوسا بود که تمام تمرکزش را روی جذب بهترین گلزن لیگ لهستان قرار داده بود. خبر تمایل این تیم به جذب لواندوفسکی توسط نشریه لهستانی پرزگلاد اسپورتو و روزنامه مارکای اسپانیا منتشر و اعلام شد که این ساراگوسا آماده پرداخت 4 میلیون یورو برای پدیده نوظهور آن زمان فوتبال اروپاست. این اتفاق اما هرگز عملی نشد. به جز زندگی حرفه‌ای، زندگی شخصی لواندوفسکی هم ابعاد کمتر شناخته شده جالبی دارد. مثلاً طبق گزارشی که سایت لالیگا منتشر کرده، لواندوفسکی 34 ساله اهمیت خاصی برای آمادگی جسمانی‌اش قائل است و همین موضوع یکی از دلایل اصلی روی فرم ماندن او با وجود رسیدن به اواسط دهه چهارم زندگی‌اش است. طبق این گزارش، لواندوفسکی حتی موقعیت‌های خوابیدنش را با دقت انتخاب می‌کند تا از مصدومیت‌های احتمالی جلوگیری کند. بیشتر از این او روی رژیم غذایی‌اش حساسیت دارد. خاوی مارتینس هم‌تیمی سابق لواندوفسکی اعتراف کرد هر چقدر تلاش کرده که لواندوفسکی را راضی کند شکلات و شیرینی بخورد او قبول نکرده است. سرگرمی‌‌های مورد علاقه لواندوفسکی هم تنیس، گلف و از همه مهم‌تر تماشای مسابقات فرمول یک است.
 

مایک تایسون گفته که دچار درد سیاتیک شده است. اخیراً تصاویری از او منتشر شده بود که روی ویلچر قرار داشت. این تصاویر در یک فرودگاه گرفته شده بود و باعث شد که نگرانی‌ها درباره او افزایش یابد. اما تایسون حالا گفته است: «گاه و بیگاه درد سیاتیک دارم و ممکن است گاهی درد بالا بگیرد. وقتی درد شدید می‌شود، حتی نمی‌توانم حرف بزنم! اما خدا را شکر این تنها مشکلی است که دارم. من الان در وضعیتی عالی هستم.»

 

باشگاه منچستریونایتد با نمایندگان گونچالو راموس در تماس بوده است و می‌خواهد که این مهاجم بنفیکا را به خدمت بگیرد تا خط حمله تیمش را تقویت کند. این بازیکن پرتغالی پرورش‌یافته آکادمی بنفیکا است و برای این تیم در 40 بازی در لیگ، 15 گل به ثمر رسانده است. بنفیکا قیمت او را کمتر از 25 میلیون پوند نمی‌داند. او سابقه درخشش در تیم‌های ملی پایه پرتغال را هم دارد.


 

گراهام پاتر، مربی جدید چلسی می‌خواهد که باشگاهش هری کین را در ژوئن 2023 به خدمت بگیرد. کین در سال‌های گذشته زیر نظر منچسترسیتی بود، اما سران تاتنهام در مذاکره سختگیرانه عمل کردند و او در این باشگاه ماندنی شد. حالا چلسی برای جذب این مهاجم تیم ملی انگلیس وارد عمل شده است و حاضر است در ازای بخشی از مبلغ انتقال او، روملو لوکاکو را به این باشگاه همشهری بدهد. لوکاکو به‌صورت قرضی در اینتر حضور دارد.


 

آرسنالِ میکل آرتتا به عنوان صدرنشین لیگ برتر وارد اولین وقفه فوتبال باشگاهی فصل جاری می‌شود اما رکورد توپچی‌های لندن از زمان انتصاب او در دسامبر 2019 در قیاس با رقبایش چگونه بوده؟
از روزی که دستیار اسپانیایی پپ گواردیولا او را در منچسترسیتی ترک کرد، آرسنال در جام حذفی موفقیت‌هایی کسب کرد. این تیم در فینال جام حذفی 2020 چلسی را 2 بر یک شکست داد و چند ماه بعد توانست جام اتحادیه را هم فتح کند. با این حال هدف اصلی او رساندن تیم دوران بازیگری‌اش به جمع مدعیان قهرمانی در لیگ برتر بود، تورنمنتی که دو فصل متوالی آن را در رده هشتم به پایان رساند. پس از شروع سخت فصل گذشته، آرتتا توانسته شرایط آرسنال را تغییر دهد و به همین دلیل هم کلی مورد تمجید قرار بگیرد.
یورگن کلوپ، سرمربی لیورپول در مارس سال جاری درباره عملکرد آرسنال آرتتا گفت: «آنها ساختاری روشن، برنامه بازی مشخص، سبک بازی مبتنی بر مالکیت، بازیکنانی جوان و سرشار از استعداد دارند. اگر از خط دفاعی عبور کنید، یک مهاجم باتجربه و سپس سه پسر جوان بسیار هیجان‌انگیز می‌بینید. البته تیم‌های دیگر خیلی از این اتفاق خوشحال نخواهند شد چون یک مدعی دیگر برای جامی که آنها می‌خواهند پیدا شده است. این آرسنال از برخی جهات شباهت‌هایی به تیم ما دارد.»
مایکل اوون ستاره سابق لیورپول هم جزو دیگر تحسین کنندگان آرسنال بوده که پس از پیروزی شگفت‌انگیز این تیم در برنتفورد گفت: «من اولین کسی بودم که آنها را در چند سال گذشته به شل بازی کردن متهم می‌کردم و قطعاً همینطور بود، اما الان با داشتن بازیکنان پخته در کنار بازیکنان جوان وضعیت آنها بسیار بهتر شده است. البته برای آرسنال آزمون‌های بزرگی در راه است، زیرا آنها شروع خوبی داشته‌اند، اما اعتماد به نفس در حال رشد است. اگر من هوادار آرسنال بودم -بعد از چند سال- الان هیجان‌زده می‌شدم.»
آرسنال از زمانی که آرتتا سرمربی‌اش شده یعنی باکسینگ دی (کریسمس سال 2019) تا الان از 103 بازی 181 امتیاز کسب کرده که این تیم را در رده ششم قرار می‌دهد. این در حالی است که در همین مدت منچسترسیتی از 104 بازی 239 امتیاز، لیورپول از 103 بازی 217 امتیاز، منچستریونایتد و چلسی از 102 بازی 185 امتیاز و تاتنهام از 103 بازی 183امتیاز گرفتند.