محسن وظیفه
روزنامه‌نگار
تیم ملی کشتی آزاد 7 مدال در مسابقات قهرمانی جهان بلگراد کسب کرد؛ 2 طلا، 3 نقره و 2 برنز 7 مدالی بودند که حاصل کار شاگردان پژمان درستکار در جهنم بلگراد شد. نتیجه‌ای که روی کاغذ بهترین است اما با این‌ حال دل هیچ‌کس از این نتایج گرم نشد. تیم ملی کشتی آزاد ظاهراً خوش درخشیده اما هیچ‌کس امیدوارانه به آینده نگاه نمی‌کند و شاید حتی اگر صاف و صادق با علیرضا دبیر و پژمان درستکار هم کسی حرف بزند، آنها هم از این نتایج از ته دل راضی نباشند. چرا 7 مدال کسی را راضی نمی‌کند؟ دلیل این نارضایتی‌ها را می‌توان جست‌و‌جو کرد و خیلی زود هم آنها را پیدا کرد. دلیل این ناراضی بودن‌ها را باید در حرف‌های پدر حسن یزدانی جست‌و‌جو کرد، جایی که به‌شدت از وضعیت فنی تیم انتقاد می‌کند و حتی به رئیس فدراسیون می‌گوید که در مسائل فنی دخالت می‌کند.
دلیل این دلگرم نبودن را باید در نبود روسیه و در شکست‌های سنگین و با اختلاف مقابل کشتی‌گیران امریکا دید. سال گذشته وقتی حسن یزدانی، تیلور را در اسلو اسیر خود کرد و همه آن را به پای آنالیز خودشان نوشتند، کمتر کسی فکر می‌کرد در کمتر از یک‌ سال تیلور چنین انتقام سختی بگیرد که هیچ‌کس مسئولیت آنالیز را برعهده نگیرد.
تیم ملی کشتی آزاد ایران 7 مدال گرفت اما به هر حریف سختی که برخورد کرد، قافیه را باخت. حساب کامران جداست اما حتی رحمان را هم نمی‌توان کنار کامران قاسم‌پور قرار داد. رحمان اگرچه علی اف را شکست داد اما همین علی اف پا به سن گذاشته یک دست و یک پای رحمان را جمع کرد و اگر کمی سر حال بود راحت رحمان را ضربه می‌کرد. اتفاقی که در مسابقه رحمان با کشتی‌گیر نه چندان مطرح امریکا هم رخ داد و حریفی که سال گذشته دوازدهم شده بود، چند بار پیاپی رحمان را به پل زد. شاید اگر اشتباه داوران نبود این مدال طلا هم به ایران نمی‌رسید. اسلو هم بهار و هم تابستان کشتی ایران بود و به نظر زمستان سختی در راه است. این تیم در حضور روسیه و بلاروس و در مسابقات جهانی که گزینشی المپیک است بعید است روزهای خوبی را داشته باشد، مگر اینکه در این کمتر از یک سال زمانی که باقی مانده تا مسابقات جهانی مجارستان فکری بشود.
 

سعید زاهدیان
روزنامه نگار
شکست حسن یزدانی تنها دلیل برای انتقاد از آنهایی که پشت طلای قاسمپور و عموزاد پنهان شده‌اند، نیست. پاسخ به تک‌تک بحث‌هایی که پدر یزدانی دارد یک طرف، انتقادات دیگری هم هست که در پی آنهاییم و به‌شدت علاقه‌مند که رئیس یا سرمربی تیم ملی کشتی آزاد برای آنها جواب قاطع و قانع کننده ارائه دهد.
چرا برای کشتی یزدانی که همه او را شانس طلا تحلیل می‌کردند، پژمان درستکار کنار تشک به‌عنوان مربی نشست اما برای عموزاد که احتمال طلا و نقره‌اش ۵۰-۵۰ به نظر می‌رسید، یکی از اعضای کادرفنی مسئول کوچ فینالیست شد اما با کسب طلا، آقای سرمربی که در‌ سایه-روشن‌های کنار تشک دیده نمی‌شد، بلافاصله پس از سوت پایان از سایه بیرون آمد و روی تشک پرید! (فیلم این لحظه را با دقت ببینید!) این رفتارها سوءتفاهم ایجاد می‌کند. آیا سرمربی می‌خواهد بخشی از قاب قهرمانی باشد؟
اما موضوع رحمان عموزاد؛ اگر او در فینال با کوچینگ سرمربی می‌باخت، دو شکست در فینال با هدایت درستکار در کارنامه سرمربی ثبت می‌شد اما او که از حریف قدرتمند امریکایی عقب بود، ورق را برگرداند و مقتدرانه طلای جهان را گرفت.
بعد از مسابقات جهانی نروژ، وقتی حسن یزدانی در فینال مقابل تیلور ناآماده- به گفته خود تیلور- به پیروزی رسید، فضای مجازی پر شد از فیلم آنالیز تیلور توسط دبیر و درستکار. این فیلم‌ها چگونه به فضای مجازی رسید؟ اما در صربستان، وقتی یزدانی به تیلور باخت، مصاحبه علیرضا دبیر با مضمون «یزدانی استراتژی درستی نداشت» تمام تقصیر را متوجه ورزشکار می‌کرد؟!
پرسش‌های ما از دبیر و  درستکار تمامی ندارد. مهم‌ترین ابهام در غیبت روس‌ها، طلا‌های از دست رفته است؛ اگر ایران مهد کشتی دنیاست، اگر در کشتی آزاد حرف اول و آخر را می‌زنیم، اگر انتظار طلا در ورزش ایران همیشه به دوش کشتی است و این رشته باید جور ورزش ایران را بکشد و حق کشتی را نمی‌دهند (اشاره به مطالبات دبیر از کمیته المپیک و وزارت ورزش)، چرا در غیاب روس‌های همیشه مدعی، ایران نباید قهرمان این تورنمنت باشد؟
در کنار کشتی آزاد، علیرضا دبیر به‌عنوان رئیس فدراسیون در قبال ناکامی فرنگی هنوز پاسخی نداده تا نگاه‌ها معطوف به محمد بنا بماند؛ اگر بنا بلافاصله پس از اتمام بازی‌ها از شاگردانش خداحافظی می‌کند، ذره‌ای حمایت در روزهای سخت از مدیر بالادستی ندیده ‌و خود را سپر بلا و سیبل انتقادات احساس می‌کند. علیرضا دبیر رئیس فدراسیون «کشتی آزاد» نیست بلکه تمام کشتی زیرمجموعه اوست.
در پیروزی و شکست‌ها همه سهم داریم؛ از علاقه‌مندان تا کارشناسان. در این میان اما سهم رئیس فدراسیون و سرمربی از همه بیشتر است و حق نداریم با وارونه جلوه دادن حقایق و سوءاستفاده از نظر رفقای کارشناس-مجری، نقاط ضعف را زیر فرش جارو کنیم و موفقیت‌ها را به‌نام خود سند بزنیم.

 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی 
1- نتایج تیم ملی کشتی فرنگی ترسناک‌تر از چیزی است که تصور می‌شود. در سال 2021 و در نروژ، ما با 146 امتیاز شامل 4 طلا و 2 برنز، به مقام نایب قهرمانی این رقابت‌ها دست یافتیم. امسال با 81 امتیاز شامل 2 نقره و یک برنز چهارم شدیم! در غیاب روسیه رقیب اصلی ما در 2021، ما نه تنها به قهرمانی نرسیدیم بلکه 2 پله نیز عقبگرد داشتیم! راه نجات فرنگی استعفای بنا نیست بلکه بازنگری این مورد است که از 2021 تا 2022، چگونه بقیه کشورها، امتیازات تیمی خود را افزایش دادند و ما به‌شدت سقوط کردیم!
2 - در رشته کشتی آزاد، در غیاب روسیه، ما سومی اسلو 2021 را که با 3 طلا، سه نقره و یک برنز به دست آمده بود، با 2 طلا، 3 نقره و 2 برنز عوض کردیم و این بار دوم شدیم. در مسابقات اسلو ما با 162 امتیاز سوم شدیم. اینجا با 150 امتیاز دوم شدیم. آیا این سومی را به دومی رساندن، پیشرفت است وقتی 12 امتیاز کمتر به دست آورده‌ایم؟ یادمان باشد روس‌ها حضور نداشتند! سؤال اصلی اینجاست که ما در فرنگی از 146 امتیاز 2021 به 86 امتیاز و در آزاد از 162 امتیاز به 150 امتیاز عقبگرد داشته‌ایم. آقای دبیر و کمیته فنی فدراسیون کشتی در این مورد چه گزارشی را منتشر خواهند کرد؟

میعاد نیک
روزنامه‌نگار ورزشی
حالا نوبت به درخشش کامران رسیده، گلادیاتوری واقعی که با زیرگیری‌های ناب ایرانی برای بار دوم به مدال طلای جهان رسید و کمربند قهرمانی را با شایستگی روی کمرش بست؛ با طعنه به کل دنیا.  پس از شکست سنگین کاپیتان مقابل دیوید تیلور، همه به توانایی ذاتی کامرانِ دلاور در اجرای فنون ایرانی امید داشتیم تا مرهمی بشود به روی زخم‌های‌مان. که شد؛ با اقتدار هم شد. کامران قاسمپور با تسلط ذاتی‌اش بر فنون ناب کشتی ایرانی به طلای جهان رسید؛ آن هم برای بار دوم. کامران از مدالی برای بار دوم کام گرفت که خیلی‌ها حتی یک بار هم رنگ‌اش را ندیده‌اند و طعم‌اش را نچشیده‌اند.
کامرانِ کامروا؛ گلادیاتور واقعی تو هستی که خودت را پس از سال‌ها «نفر دوم» و «زیر سایه» بودن، از نام بزرگِ حسن یزدانی رهانیده‌ای و تبدیل به یک بِرند خاص در کشتی آزاد دنیا شده‌ای. تو توانستی کاری کنی که هیچ‌کس نکرد، تو تاریخ را نوشته‌ای و تاریخ را رقم زده‌ای. تو مثل یک ققنوس از میان خاکستر برخاسته‌ای و حالا بالاتر از همه ایستاده‌ای. تو انتقام کشتی ما ایرانی‌ها را از امریکا گرفته‌ای، کشتی بومی و ملی ما.
 

مازیار فیروزی
روزنامه‌نگار ورزشی
سال قبل که حسن یزدانی دیوید تیلور را شکست داد، فیلمی در فضای مجازی منتشر شد که رئیس فدراسیون و سرمربی تیم در حال آنالیز هستند و دارند راهکار شکست دادن کشتی‌گیر امریکایی را به حسن یزدانی نشان می‌دهند. آن زمان همه چیز به‌به و چه‌چه بود. فضا طوری بود که گویا حسن کشتی نگرفته و اگر ترفند مربیان نبود، او هرگز نمی‌توانست تیلور را شکست بدهد. قبول می‌کنیم آن نمایش سال قبل را. درود به شرفتان که راهکار نشان دادید؛ حسن، تیلور را برد و پرچم را بالا نگه داشتید اما امسال چطور؟ آقای دبیر، چه اتفاقی افتاده که مصاحبه کردید و گفتید تاکتیک یزدانی اشتباه بود. پس شما در آن فدراسیون چه‌کار می‌کنید؟ پژمان درستکار چه‌کار می‌کند؟ کاش امسال، سال قبل بود و شهامتش را داشتید و می‌گفتید راهکار ما اشتباه بود و غیرکلیدی! موقعی که یزدانی باخت و بد هم باخت، پشتش را خالی کردید تا او به تنهایی این شکست را برگردن بگیرد.
خواهشاً برای قهرمانی سال بعد، برای المپیک و برای مسابقات بعدی اگر یک وقت یزدانی تیلور را برد، نیایید در بوق و کرنا کنید که راهکار ما بود! فقط در شادی‌ها و در روزهایی که ورزشکارتان آن بالا است، باد در غبغب نیاندازید و چیزی را به‌نام خودتان سند نزنید. با این حال همین مدال نقره حسن، برای ما و بقیه مردم نه به اندازه طلا که بیشتر از آن مدال خوشرنگ ارزش دارد.
 

محسن آجرلو
روزنامه‌نگار ورزشی
سال گذشته هنوز آزادکاران ایران از نروژ باز نگشته بودند که بحث تأثیر کادر فنی و کوچینگ در نتیجه کشتی‌گیران نقل محافل شد. انتشار ویدیوی جلسات سه – چهار نفره دبیر، سوریان و پژمان درستکار با حسن یزدانی و موضوعات دیگری که از سوی مربی و رئیس فدراسیون مطرح می‌شد، همگی گویای این جمله بود که حضور 40 روزه درستکار و هدایت کشتی‌گیران در جهانی نروژ، سهم بزرگی در موفقیت آزادکاران داشته است.
تأثیر آن 40 روز، به پاس نتیجه خوب کسب شده، آنقدرها با نفی و تکذیب روبه‌رو نشد تا پژمان درستکار با جای پای سفت و حمایت همه‌جانبه دبیر، یک سال دیگر روی نیمکت کشتی بنشیند و تیمش را به جهانی صربستان ببرد.
تیم آزاد حالا به ایران بازگشته اما تنها چیزی که شنیده می‌شود، انداختن اشتباهات انجام شده روی تشک به گردن خود کشتی‌گیران است و کنارایستادن شخص درستکار و حتی علی دبیر.
باخت‌های ناخوشایند و حتی فاجعه‌بار برخی کشتی‌گیران ایران در جهانی صربستان بیش از هر چیز ثمره خلأ بزرگ کوچینگ و هدایت مناسب کشتی‌گیران در کنار تشک بود. عدم اتخاذ استراتژی صحیح برای نفراتی مانند یزدانی و تصمیمات غلط در مسابقات نفراتی مانند محمدیان، همگی جزو اشتباه‌های واضح و نابخشودنی کادر فنی تیم ملی در رقابت‌های جهانی بودند. باخت‌های پیاپی در اغلب رقابت‌های مهم و رو در رو با رقبای اصلی هم که دیگر جای خود. اشتباه‌هایی که باید درست مانند نتایج درخشان دوره پیش پذیرفته شده و به همان دقت درباره آنها توضیح مفصلی داده شود.
 

سام ستارزاده
روزنامه‌نگار
در این روزها که سایه غم و اندوه کشور ما را فرا گرفته‌است، فرودگاه امام‌خمینی(ره) یکی از معدود مکان‌هایی بود که هر چند برای ساعاتی اندک، می‌شد در آن بهانه‌ای برای شادی و غرور یافت. ۱۰ مدال‌آور کشتی فرنگی و آزاد کشورمان با استقبالی بی‌نظیر از بلگراد به خاک میهن بازگشتند؛ استقبالی پرشور که ثابت می‌کند ورزش کشتی می‌تواند به‌اندازه فوتبال و حتی بیشتر از آن دلخوشی و دلگرمی به ما ایرانی‌ها منتقل کند.
کامران قاسمپور که حدود ۴ سال قبل و با جبران ناکامی حسن یزدانی در جام بین‌المللی تختی در کشتی کشورمان چهره شد، حالا با زیرگیری‌های استثنایی‌اش و با دومین طلای جهانی خود شناخته‌ می‌شود. رحمان عموزاد اولین تجربه جهانی خود را مانند نخستین تجربه آسیایی‌اش با یک طلای خوشرنگ به‌یادماندنی ساخت.
بی‌شک این که این دو جوان طلایی کشتی کشورمان در کنار چهره‌های مستعد دیگر تیم همچون امیرحسین زارع و محمد نخودی، ما را به این باور رساندند که برای چند مدال ارزنده المپیک پاریس می‌توان رویشان حساب باز کرد، دستاورد بزرگ تیم‌ملی کشتی ما در صربستان بود‌. اما زیباترین سکانس‌های این تورنمنت برای ما در رویارویی‌های ما با امریکایی‌های سرشناس رقم‌خورد؛ فارغ از نتیجه تلخ و شیرین آن نبردها.
در آغوش کشیده‌شدن قاسمپور و جی‌دن کاکس و دلداری حرفه‌ای و صادقانه دیوید تیلور از بولدوزر جویباری کشتی‌مان و تقدیم‌شدن نقره حسن یزدانی و طلای کامران قاسمپور به ملت افسرده ایران، پرده‌هایی از ماجرای بلگراد بودند که شاید سال‌ها بعد از آنها یاد کنیم تا در خاطر داشته باشیم که کشتی این روزها برای ما تنها یک مقابله تن ‌به تن نیست؛ بلکه فرصتی است برای نمایش صلح، آرامش و مردانگی؛ در روزهایی که این واژه‌ها خارج از دنیای ورزش رنگ خود را باختند. این روزها، شاید کشتی برای ما ورزش‌دوستان ایرانی، یکی‌ از آخرین سنگرهای صلح و شادی باشد.