مارک آگدن

 

 اوضاع برای ژوزه مورینیو آنقدرها هم بد نیست. مربی تاتنهام هنوز هم می‌تواند ادعا کند آخرین مربی است که توانسته به شاهکار پیروزی برابر منچسترسیتی پپ گواردیولا برسد. البته این مباهات کمک چندانی به تیم شمال لندنی بعد از باخت حقارت بار 3 بر صفر برابر صدرنشین دست نیافتنی لیگ برتر نمی‌کند.

حالا که تاتنهام چهارمین شکستش را در پنج بازی اخیر لیگ برتر متحمل شده و برای رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در فصل آینده با مبارزه سختی روبه‌رو است، خاطره کمرنگ آن پیروزی 2 بر صفر اوایل آذر به مورینیو این حق را می‌دهد که ادعا کند راه پیروزی بر بهترین‌ها را بلد است. غم‌انگیز برای مورینیو، این همه چیزی است که از رقابت جانانه او با پپ گواردیولا باقی مانده: یک خاطره کمرنگ. در حالی که گواردیولا جام‌ها را می‌برد، رکوردها را می‌شکند و به دنبال تکرار افتخارات در سیتی است، مورینیو با خودش درگیری دارد که ثابت کند آدم دیروز نیست. بردهایی مانند برد آذرماه مقابل سیتی هنوز برای مورینیو موضوعیت دارد.

اگر او در فینال جام اتحادیه انگلیس در اردیبهشت، رقیب قدیمی‌اش را شکست دهد (پیروزی یک بر صفر او با منچستریونایتد برابر سیتی در سال 2016 آخرین حذف سیتی از این جام را رقم زده)، مورینیو می‌تواند یک قهرمانی دیگر را جشن بگیرد اما او که روزگاری آقای خاص بود، این روزها وقتی بزرگترین جوایز توزیع می‌شود، جایگاهی ندارد و به بردن جام اتحادیه اکتفا می‌کند. گواردیولا این جام خاص را در سه فصل گذشته برده. دو سال قبل اولین از سه‌گانه داخلی سیتی بود و سیتی در مسیر تکرار این افتخار است. آنها حتی برای بردن لیگ قهرمانان هم شانس دارند و حالا که شانزدهمین برد متوالی‌شان را در رقابت‌های مختلف به ثبت رسانده‌اند، چه کسی جرأت می‌کند در برابر اینکه همه جام‌ها را درو کنند، شرط ببندد؟ اما راه سختی در پیش است؛ جام‌ها و رکوردها هر روز زاویه‌ای پیدا می‌کنند. زمانی مورینیو در همین مسیر قرار داشت، در دوره اول مربیگری‌اش در چلسی و بعد اینترمیلان اما حالا نوبت گواردیولا است. این بیست و پنجمین دیدار دو مربی در رقابت‌ها و باشگاه‌های مختلف بود که گواردیولا به یازدهمین برد رسید در برابر هفت برد مورینیو در حالی که هفت بازی به تساوی انجامیده است. به خاطر مورینیو، بیایید جام‌ها و افتخارات را نشمریم. در بازی شنبه شب در اتحاد، تیم مورینیو از ابتدا تا انتها تحت سلطه بود- به استثنای دقیقه 14 که هری کین ضربه آزادش را به تیر دروازه سیتی زد- و تیم میزبان می‌توانست با نتیجه خیلی بهتری برنده این بازی شود. مورینیو بعد از مسابقه گفت: «یک تیم سرحال برابر یک تیم خیلی خسته که شروع خوبی داشت. خیلی خیلی به کار بازیکنانم افتخار می‌کنم. من بازیکنانی در زمین داشتم که چند روز قبل دو ساعت بازی کرده بودند و تمام توانشان را گذاشتند.» مورینیو حداقل انگیزه‌اش را با انتخاب ترکیب اصلی که چهار مهاجم در آن بودند، نشان داد؛ کین، اریک لاملا، سون هئونگ مین و لوکاس مورا اما فرقی نکرد. او و تیمش هیچ پاسخی به موج حملات سیتی نداشتند و بعد از آنکه رودری گل اول مسابقه را از روی نقطه پنالتی زد، ایلکای گوندوغان مثل بازی هفته گذشته برابر لیورپول دو گل زد. هیچ شباهتی به بازی در استادیوم تاتنهام وجود نداشت وقتی تیم مورینیو با 20 امتیاز از 9 بازی صدرنشین بود. از آن موقع از 42 امتیاز ممکن تنها 16 امتیاز گرفته‌اند و به رده هشتم سقوط کرده‌اند. سیتی اما در 15 بازی بعد از آن باخت، 13 برد و دو تساوی داشته و از رتبه یازدهم به صدر آمده با هفت امتیاز اختلاف نسبت به لسترسیتی برندان راجرز که یک بازی بیشتر انجام داده. سیتی بازی عقب‌افتاده‌اش با اورتون را چهارشنبه برگزار می‌کند و یک پیروزی در گودیسون پارک می‌تواند نشانه‌ای برای پایان رقابت قهرمانی باشد. نگران‌کننده برای تیم‌هایی که پشت سر سیتی در رقابت هستند اینکه آنها خیلی راحت این بازی را بردند، چه در حمله و چه در دفاع. حتی نیاز نداشتند برای بردن مسابقه تخته گاز بروند و پیروزی بدون کوین دبروین به دست آمد؛ روبن دیاس و سرخیو آگوئرو هم تنها آنقدر آمادگی به دست آوردند که توانستند روی نیمکت بنشینند. گل اول را رودری در دقیقه 22 زد بعد از آنکه خطای پیر امیل هویبرگ روی گوندوغان پنالتی اعلام شد. مورینیو گفت: «یک پنالتی مدرن. پنالتی مدرن یعنی با کوچکترین تماس با بازیکن حریف در محوطه جریمه، داور نقطه پنالتی را نشان می‌دهد.» داوینسون سانچس در دقیقه 42 مانع از گلزنی گوندوغان شد اما هافبک آلمانی اوایل نیمه دوم، هوگو لوریس را شکست داد. گل دوم گوندوغان حیرت‌انگیز بود، پاس بلند دروازه‌بان برزیلی، ادرسون به او رسید و با کنترل عالی و عبور از سانچس، یک بار دیگر گلر فرانسوی را مغلوب کرد.

بازی همان موقع تمام شد و کورس قهرمانی هم سرنوشت مشابهی پیدا کرد. سیتی شاید تا آخر فصل ببازد اما سخت است که تصور کنیم هفت یا هشت امتیاز اختلافش از بین می‌رود. سیتی و گواردیولا می‌تازند و اسپرز و مورینیو در جا می‌زنند. مربی تاتنهام در حال حاضر دلیلی برای لبخندزدن ندارد غیر از آنکه آخرین مربی است که گواردیولا را شکست داده.

 

 مت پیرسون

 

 با وجود فرم ناامیدکننده، رتبه نازل در جدول لیگ و آمار دفاعی وحشتناک، مدیریت باشگاه بوروسیادورتموند قبل از میزبانی تیم آشفته هوفنهایم اطمینان داشت اوضاع برایش کاملا ًعوض می‌شود. میشاییل زورک مدیر ورزشی دورتموند گفت: «آنچه ما می‌بینیم این است که تیم خیلی خوب تمرین می‌کند، هیچ مشکل بزرگی وجود ندارد. بازی‌هایی که این اواخر نتوانستیم ببریم خیلی نزدیک بود. می‌توانستیم آنها را ببریم اما این اتفاق نیفتاد چون همیشه اشتباهات را تکرار می‌کنیم و مجازات می‌شویم.»

این نگاه قبل از بازی امیدوارکننده و خوش‌بینانه بود اما بعد از بازی که ارلینگ هالند با گل دیرهنگام خود میزبان را به یک امتیاز رساند و تیم را از شکست نجات داد، شرایط فرق کرده است. ادین ترزیچ مربی موقت دورتموند که از شش بازی آخرش پنج امتیاز گرفته، شاید آرزو داشت اشتباهات تیمش به پایان رسیده باشد اما زنجیره‌ای از گاف‌های دفاعی بازی زیبای تیم را خراب کرد و متز هوملز، مانوئل آکانجی، امره جان و دروازه‌بان دوم تیم، ماروین هیتز همه در آن تا حدی مقصر بودند.

ترزیچ همان دوره‌ای را ادامه داده که به اخراج لوسین فاوره از مربیگری دورتموند انجامید اما کار تیم از اینجا به بعد به کجا کشیده می‌شود؟ به نظر می‌رسد هدف اولشان برای مربیگری، مارکو رز حداقل تا آخر فصل در دسترس نیست. آیا یک مربی باتجربه و باکلاس برای 13 بازی در لیگ آن هم بدون اینکه آینده روشنی برای تیم متصور باشد، مربیگری را قبول می‌کند؟

 

همان داستان قدیمی

احتمالاً نه اما قبل از آن هیچ اهمیتی ندارد چه کسی مربی تیم شود اگر مدافعان دورتموند و آنهایی که بالای سر ترزیچ تصمیم‌گیرنده باشگاه هستند، همان اشتباهات را تکرار کنند. هفته به هفته، فصل به فصل، اشتباهات فردی لحظات درخشان تیم را خراب می‌کند. هفته به هفته، فصل به فصل، هیچ تغییر خاصی صورت نمی‌گیرد.

زورک، هانس یواخیم واتزکه، مدیر اجرایی باشگاه و سایر مقامات به خاطر استعدادهای هجومی که گرد هم آورده‌اند، به درستی مورد تمجید و تحسین قرار گرفته‌اند. جیدون سانچو و هالند که گلزنان دورتموند در بازی شنبه بودند، استعدادهای فوق‌العاده هستند اما تا کی در تیمی که پیشرفت نمی‌کنند، می‌مانند؟ وسوسه بازی در لیگ قهرمانان- که دورتموند به شکل واقعی خطر از دست دادنش را احساس می‌کند- را کنار بگذارید و سخت است که فکر کنید این دو فصل آینده در وستفالن اشتادیون بازی می‌کنند.

 

خریدهای ضعیف

ترزیچ را به بخش عمیق آب انداخته‌اند و او شاید حداکثر تا چند ماه دیگر بیشتر دوام نیاورد اما احتمالاً او از هوملز و آکانجی نخواسته در نیم ساعت اول بازی دو بار به بال هوفنهایم راه بدهند، یا جان آفساید بازیکن مقابلش را پر کند یا هیتز روی یک سانتر معمولی آنقدر ضعیف عمل کند که هوفنهایم به گل دوم برسد.

مدتی است که تمرکز روی فاوره، ترزیچ، تاکتیک‌ها و فرهنگ تیم بوده اما وقتش رسیده که مشخص شود آیا اشخاص و بازیکنانی که در بخش دفاعی جذب شده و بازی می‌کنند، به اندازه کافی خوب هستند یا نه؟!

آکانجی پسرفت کرده، هوملز در مسیر افت است و چند خرید دفاعی- نیکو شولتز، لئوناردو بالردی، توماس میونیه و هیتز که دروازه‌بان ذخیره است- به نظر نمی‌رسد با استانداردهای لازم همخوانی داشته باشند.

البته این کار ترزیچ است که بهترین بازی‌ها را از این بازیکنان بگیرد و نمی‌شود از عملکرد او در این زمینه دفاع کرد اما نشانه رفتن انگشت تنها به سوی او به معنای نادیده گرفتن مشکلات بزرگتر است.

منبع: دویچه وله

 

گزارش

 جاناتان ویلسون 

 

 برایان کلاف همیشه می‌گفت فوتبال جایی نیست که به شما فرصت لذت از موفقیت را بدهد. همیشه بازی بعدی، فصل بعدی و تهدید بعدی در کار است. لیورپول در سه فصل گذشته دستاوردهای قابل توجهی داشته: حضور در فینال لیگ قهرمانان، سپس قهرمانی در لیگ قهرمانان و در نهایت پایان 30 سال انتظار برای فتح لیگ برتر اما بعد از آن، دیگر آسمان لیورپول چندان نورانی نبوده است.

مصدومیت‌ها، برنامه زمانی پرفشار، مشکلات آشنایی که تمامی تیم‌های موفق با آن روبه‌رو می‌شوند پیش روی لیورپول قرار داشته‌اند. منچستر سیتی هم احیا شده و این بار دفاع آنها هم منسجم‌تر بوده است.

همچنین چالش دیگر پیش روی لیورپول از همان مکتب پرس آلمانی می‌آید؛ نسل جدید مربیانی که از رالف رانگنیک الهام گرفته‌اند و سرآمد آنها یولیان ناگلسمان است که تیم لایپزیگ او قرار است امشب به مصاف لیورپول برود.

سیتی توانسته سبک فوتبال خود را تکامل بخشد و پپ گواردیولا هم استاد خود، خوانما لیو را به عنوان دستیار به این تیم برده است اما در حال حاضر، مد روز، مدل پرس از بالای آلمانی است.

در فصل گذشته، برای اولین بار پس از سال 2007، هیچ تیمی از اسپانیا در مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان حاضر نبود و از چهار تیم حاضر، سه تیم مربیان آلمانی داشتند: هانسی فلیک از بایرن، توماس توخل که در آن هنگام مربی پاری‌سن‌‌ژرمن بود و ناگلسمان از لایپزیگ. قهرمان لیگ برتر هم لیورپول بود و به این ترتیب، سلطه آلمانی‌ها آشکار بود.

این چهار مربی رویکردهای متفاوتی دارند اما اصول کلیدی مشترکی هم دارند و بخشی از جنبشی هستند که در سال 1983 و در بیرون شهر اشتوتگارت به دست رانگنیک پایه‌گذاری شد. او در آن هنگام مربی تیم دسته ششمی ویکتوریا بکنانگ بود و در دیداری دوستانه مقابل دینامو کیف با هدایت والری لوبانوفسکی، دست به پرس شدید زد. رانگنیک به مطالعه پرس پرداخت و آن را در تیم‌های بعدی خود هم به کار گرفت. به این ترتیب بود که پرس وارد فوتبال آلمان شد.

این مکتب رشد کرد و فولکر فینکه در فرایبورگ و ولفگانگ فرانک در ماینتس هم آن را به کار بستند اما زمانی که رانگنیک تلاش کرد اصول یارگیری منطقه‌ای و پرس را در تلویزیون توضیح دهد، او را مسخره کردند و گفتند زیادی درس خوانده! اما زمانی که کلوپ که زیر نظر فرانک در ماینتس بازی کرده بود، در جام جهانی 2006 کارشناس تلویزیون شد، سرانجام ایده‌های این جنبش جدید وارد جریان اصلی فوتبال آلمان شد.

از آن هنگام تاکنون فوتبال آلمان به‌شدت رو به پرس آورده است. رانگنیک که هرگز فشار مربیگری در یک تیم را دوست نداشت، به پست مدیر فوتبال و بعد، مدیر ورزش و توسعه رد بول رفت. او بود که ناگلسمان را در سال 2019 به لایپزیگ برد. کلوپ با موفقیت‌هایش در دورتموند و لیورپول، تبدیل به چهره اصلی مکتب پرس آلمانی شد.

کلوپ 53 سال دارد و اصلاً او را نمی‌توان مربی پیری دانست اما در هر حال، ناگلسمان 20 سال از او کوچک‌تر است. حالا صحنه نبرد کلاسیک بین استاد و مدعی جوان مهیا است. این دو نفر یک بار دیگر به مصاف هم رفته‌اند و در آن هنگام لیورپول توانست هوفنهایم را در دور پلی‌آف مرحله گروهی لیگ قهرمانان در فصل 18-2017 شکست دهد.

در آن هنگام، دو مربی احترام فوق‌العاده‌ای به هم گذاشتند. کلوپ گفت: «ناگلسمان یک استعداد مربیگری بسیار بسیار بزرگ است و تیم او فوتبال جذاب و خوبی ارائه می‌کند. او تنها مربی خوب آلمان نیست اما نمونه خوبی از مربیان جوان واقعاً خوبی است که در آلمان مشغول هستند. حالا بازار مربیان در آلمان اوضاع جذابی دارد.»

ناگلسمان هم به همین ترتیب از کلوپ تمجید کرد: «این را دوست دارم که او به اصولش وفادار ماند. تیم او فوتبالی شبیه به دورتموند در زمان هدایتش بازی می‌کند و او روشش را گم نکرده است. او پای اصولش ایستاده است.»

آن بازی نشان داد که هوفنهایم چقدر با سطح اول فوتبال دنیا فاصله دارد. خط دفاعی آنها مرتباً جا می‌ماند و لیورپول در مجموع دو دیدار با نتیجه 6 بر 3 پیروز شد اما نتیجه می‌توانست بسیار سنگین‌تر از این باشد.

اما لایپزیگ از نظر منابع و توانایی، بسیار جلوتر از هوفنهایم است. اگر نمی‌گفتند که آنها روح مقررات آلمان درباره مالکیت باشگاه‌ها را نقض کرده‌اند و همچنین اگر دغدغه‌هایی درباره شبکه باشگاه‌های رد بول در سراسر دنیا وجود نداشت، لایپزیگ را می‌شد به عنوان نمونه‌ای ستودنی مثال زد، چرا که آنها توانسته‌اند با مربیگری درخشان و سرمایه‌گذاری هوشمندانه به دستاوردهای بزرگی برسند. لایپزیگ در سال 2016 به بوندس‌لیگا رسید و با وجود آنکه تراز مالی نقل و انتقالات باشگاه صفر بوده و دخل و خرج آنها از خرید و فروش بازیکن برابر بوده، این تیم توانسته به شکلی همیشگی در لیگ قهرمانان حاضر باشد. آنها دومین تیم جوان بوندس‌لیگا را هم دارند.

تیمو ورنر مثالی عالی از عملکرد آنها است. این بازیکن با قیمت معادل 5/12 میلیون پوند از اشتوتگارت خریداری شد و چهار سال بعد، به قیمت چهار برابر به چلسی فروخته شد. او فصل گذشته 28 گل به ثمر رساند ولی هیچ بازیکنی در این فصل برای لایپزیگ بیش از چهار گل نزده و این مشکلات خاص خود را ایجاد کرده است. با این حال لایپزیگ در جدول بوندس‌لیگا دوم است. آنها توانسته‌اند مدعی باشند و این نشان می‌دهد که فلسفه باشگاه مؤثر بوده است.

ناگلسمان در قلب این فلسفه قرار دارد. او گفته می‌خواهد همان مسیر کلوپ در لیورپول را در پیش بگیرد و اتکا به پرس و ضدحمله را به سمت بازی‌های متوازن‌تر و انعطاف‌پذیرتر برساند. آنها در این فصل بوندس‌لیگا از نظر پرس در رده هفتم هستند اما از نظر پرس در یک‌سوم دفاعی حریف در رده دوم قرار دارند. پرس آنها با تمام توان نیست اما متمرکز و دقیق است و انرژی بازیکنان را حفظ می‌کند.

اما تردید بزرگ درباره لایپزیگ راجع به بازی‌های بزرگ است. آنها مقابل پاری‌سن‌ژرمن در دیدار نیمه‌نهایی فصل گذشته لیگ قهرمانان قفل شده بودند و در هر دو دیدار مقابل منچستر یونایتد در مرحله گروهی این فصل هم دچار تزلزل شدند (هرچند افت آنها در یکی از این دو دیدار زمانی رقم خورد که سه بر صفر پیش افتاده بودند).

اما با افت لیورپول، لایپزیگ فرصتی عالی دارد تا گام بزرگ دیگری به جلو بردارد و برای دومین فصل پیاپی، به مرحله یک‌چهارم نهایی برسد. برای ناگلسمان، این فرصتی است تا مشهورتر شود و خود را به عنوان چهره اصلی سبک جدید فوتبال آلمان معرفی کند. کلوپ قهرمانی‌ها را به دست آورده اما فوتبال دائماً تغییر می‌کند و هرگز ساکن نمی‌ماند.

منبع: گاردین

 

لبران جیمز در هفته‌های پیش رو تبدیل به پنجمین ورزشکار میلیاردر دنیا خواهد شد. این ستاره NBA 18 سال است که در این مسابقات می‌درخشد و البته کسب‌ و کارهای خود را نیز دارد.

او در آغاز فصل جدید قراردادش با لس‌آنجلس لیکرز را برای دو سال تمدید کرد و ارزش قرارداد او 85 میلیون دلار تخمین زده می‌شود.

حالا فوربس گزارش داده که در سال جاری، او با درآمد 4/95 میلیون دلاری، به مجموع درآمد یک میلیارد دلار خواهد رسید.

64 میلیون دلار از درآمد او به دلیل کارهای رسانه‌ای، قراردادهای تبلیغاتی و تولید محصولات یادگاری از روی او بوده است.

جیمز پنجمین ورزشکاری است که به یک میلیارد دلار درآمد می‌رسد. تایگر وودز، لیونل مسی، کریستیانو رونالدو و فلوید می‌ودر چهار ورزشکار پیشین بوده‌اند.

جیمز پیش‌تر گفته بود که دوست دارد به این آمار دست پیدا کند: «روشن است که می‌خواهم تجارتم را به حداکثر برسانم. اگر ورزشکاری میلیارد دلاری شوم که عالی است! خدای من! من چقدر خوشحال خواهم شد.»

 

آیمریک لاپورت، ستاره منچستر سیتی، زیر نظر رئال مادرید قرار دارد.

غول‌های اسپانیایی اوضاع او در ورزشگاه اتحاد را زیر نظر دارند. لاپورت نتوانسته در این فصل در تیم گواردیولا حضوری ثابت داشته باشد. این بازیکن 26ساله تا سال 2025 قرارداد دارد. سیتی در ژانویه 2018 برای خرید او 57 میلیون پوند پرداخت و حالا برای فروش او، باید مبلغی نزدیک به این مقدار پیشنهاد شود.

اینکه قیمت او چقدر باشد بستگی به این خواهد داشت که از حالا تا انتهای فصل چقدر به میدان برود.

این بازیکن سابق اتلتیک بیلبائو در فصل 21-2020 تنها 14 بار به میدان رفته است. او در بازی شنبه مقابل تاتنهام در ترکیب ثابت قرار گرفت، چرا که روبن دیاس، بازیکن اصلی سیتی بیمار شده بود.

لاپورت پس از نمایش ضعیف مقابل تاتنهام در نوامبر بود که به نیمکت تبعید شد. او همچنین یک مصدومیت همسترینگ هم داشته است.

نمایش‌های درخشان جان استونز و دیاس در مرکز خط دفاعی هم باعث شده که لاپورت نتواند راهی به ترکیب سیتی پیدا کند.

 

یک پیروزی آسان و مقتدرانه برابر آلاوس بهترین داروی تقویتی برای بارسلونا در آستانه بازی خانگی سه‌شنبه شب برابر پاری‌سن‌ژرمن در لیگ قهرمانان بود. لیونل مسی و فرانسیسکو ترینکائو هر کدام دو گل زدند تا تیم آبلاردو فرناندس دست خالی نوکمپ را ترک کند و کسی چه می‌داند، شاید در نبود نیمار مصدوم و با این مسی روی فرم، پول‌های غول پاریسی به هیچ کارشان نیاید.

در شبی که فوق‌ستاره آرژانتینی در رکورد 505 بازی در لالیگا با ژاوی هرناندس برابر شد، یک بار دیگر کمک داور ویدئویی با او نامهربان بود. گل او را VAR رد کرد تا با سه گل مردود توسط این تکنولوژی در کنار منیر الحدادی سویا و رائوس دی توماس اسپانیول رکورددار باشد اما هر کسی مسی را عصبانی کند، بد می‌بیند چون او بعد از رد گلش، دو گل زیبا زد.

یکشنبه آینده در بازی با کادیس، مسی می‌تواند نفر اول فهرست باسابقه‌ترین بازیکنان تاریخ بارسلونا در لالیگا شود. نفر سوم آندرس اینیستا با 442 بازی است و نفر چهارم و پنجم به ترتیب سرخیو بوسکتس با 399 و کارلس پویول با 392 بازی هستند.

ژاوی همچنین با 767 بازی برای بارسلونا در رقابت‌های مختلف رکورددار است و مسی با این رکورد هم هشت بازی بیشتر فاصله ندارد.

فرانک رایکارد 16 سال قبل در دیدار با اسپانیول برای نخستین بار مسی را به عنوان بازیکن تعویضی به زمین فرستاد و از آن موقع 651 گل برای بارسلونا زده، 10 قهرمانی لالیگا به دست آورده و چهار بار لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرده است.

البته برنده شش توپ طلا آینده مبهمی در بارسلونا دارد و بیش از همیشه به خروج از تیمی که در آن به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال مطرح شد، نزدیک شده است. این بازیکن 33 ساله که در پنج بازی آخرش برای بارسلونا گل زده، تا پایان این فصل قرارداد دارد و هیچ توافقی برای تمدید آن صورت نگرفته.

بارسلونا با این پیروزی به خاطر تفاضل گل بهتر نسبت به رئال مادرید در رده دوم قرار گرفت اما همچنان از اتلتیکومادرید که یک بازی کمتر از هر دو تیم انجام داده، هشت امتیاز عقب است.

 

درخشش دورانت در شب بازگشت به بی‌‌آره‌نا

در شب بازگشت کوین دورانت به خانه تیم سابقش، تیم بسکتبال بروکلین نتس میزبان خود تیم گلدن‌استیت وریرز را با نتیجه 134 به 117 شکست داد و شانزدهمین پیروزی‌اش را در بیست‌و‌هشتمین بازی این فصل خود کسب کرد. در این پیروزی که میهمان نیویورکی را در رده سوم جدول کنفرانس شرق نگه داشت، دورانت با کسب 20 امتیاز، 6 پاس گل و 5 ریباند بعد از کایری ایروینگ با 23 امتیاز، 4 پاس گل و 5 ریباند دومین بازیکن امتیازآور تیمش بود. جیمز هاردن دیگر ستاره سرشناس بروکلین هم با 19 امتیاز و 16 پاس گل سومین امتیازآور تیمش بود.

اگرچه سالن بی‌آره‌نا مملو از تماشاگر نبود تا بازگشت دورانت را به سن‌فرانسیسکو خوشامد بگویند اما هم‌تیمی‌های سابقش این کار را برای او انجام دادند و همگی با در آغوش گرفتن ستاره سابقشان از او استقبال کردند. در همین حال یک ویدئو هم برای قدردانی از دورانت در سالن پخش شد و بازیکنان وریرز او را تشویق کردند. با این وجود دورانت به تیم سابقش رحم نکرد و به نتس کمک کرد که برای هفتمین بار در این فصل بیش از 130 امتیاز در یک بازی کسب کند.

او که سه فصل برای وریرز بازی کرد و با آن دو بار قهرمان NBA و دو بار MVP‌ فینال‌ها شد، پس از مسابقه گفت: «ما آمدیم و یک بازی فوق‌العاده هم انجام دادیم. از صبح روز بازی روی عملکردمان تمرکز داشتیم و در تمام طول روز هم حال تیم خوب بود.»

ویدئویی که برای من ساختند واقعاً زیبا بود. من هر روز به بازی‌هایم در وریرز فکر می‌کنم. دوران حضورم در این تیم واقعاً لذتبخش بود و آموزنده بخصوص که توانستم فلسفه جدیدی از این ورزش یاد بگیرم. تجربیاتی که از بازی در وریرز کسب کردم تا آخر عمر با من خواهد ماند.»

در حالی که در تیم بروکلین نتس امتیازات هر 5 بازیکن ترکیب اولیه دورقمی شد، در تیم گلدن استیت وریرز نیز استفن کری با 27 امتیازی که گرفت و با 5 پاس گل و 3 ریباند امتیاز‌آورترین بازیکن تیمش بود. گلدن‌استیت که در چند وقت اخیر نتایج امیدوار‌کننده‌ای گرفته است، با وجود شکست خانگی مقابل نتس هنوز هم تعداد بردهایش از تعداد باخت‌هایش بیشتر است (14 به 13) در رده هشتم جدول قرار دارد.

  

 

هاردن: مطمئنم امسال می‌توانیم قهرمان شویم

بروکلین نتس شاید یکی از ضعیف‌ترین خطوط دفاعی را در میان تمام مدعیان قهرمانی این فصل NBA داشته باشد اما قدرت خط حمله‌اش آنقدر زیاد است که بتواند ضعف‌های تدافعی را جبران کند و در پایان فصل قهرمان شود. در واقع این پیش‌بینی است که ستاره این تیم جیمز هاردن از سرنوشت تیمش در پایان فصل جاری دارد. هاردن که تیمش دیروز توانست در خانه تیم گلدن‌استیت وریرز به پیروزی برسد، در گفت‌و‌گو با راشل نیکولز، گزارشگر شبکه ESPN که از او پرسید آیا به کسب قهرمانی در NBA امیدوار است، گفت: «البته. ما کاملاً مطمئنیم که شکست دادن‌مان آن هم برای 4 بار در بازی‌های 7 تایی مرحله پلی‌آف برای هر تیمی سخت خواهد بود و به همین دلیل هم من نسبت به آینده تیمم بسیار هیجان زده‌ام، ضمن اینکه تازه فقط یک ماه گذشته و همه ما داریم تلاش می‌کنیم که به یک هدف مشترک برسیم و آن قهرمانی NBA‌ است.»

بعد از لس آنجلس لیکرز و میلواکی باکس، نتس سومین بخت قهرمانی این فصل NBA محسوب می‌شود. این تیم از ماه گذشته که با قراردادی نجومی هاردن را از تیم هیوستون راکتس خرید، 14 بازی انجام داده که 8 تای آنها را برده و 6 تا را باخته است.

دورانت ادامه داد: «شرایطی که در هیوستون داشتیم، طوری بود که من در هر شب باید 40 امتیاز می‌گرفتم که ما شانسی برای پیروزی داشته باشیم. ادامه پیدا کردن این روند برای مدتی طولانی از یک فصل طاقت‌فرسا است و شما باید در تیم‌‌تان بازیکن دارای مهارت‌های مختلف داشته باشید تا بتوانید روی تخصص اصلی خودتان تمرکز کنید نه اینکه الزاما نگران تبدیل به امتیاز شدن هر توپی که به دست‌تان می‌رسد باشید. راستش الان که به بروکلین نتس آمده‌ام از این بابت کمی آسوده خاطرم.» هاردن در این فصل برای نتس به طور متوسط در هر بازی 9/23 امتیاز، 11 پاس گل و 7 ریباند به ثبت رسانده است و در جدول بهترین پاسور‌های لیگ هم صدرنشین است.