گابریله مارکوتی

 

آیا بارسلونا بازگشته؟

این را با صدای آرام بگویید، ولی بارسلونا به سه برد پیاپی دست یافته است. آنها در خانه گرانادا با نتیجه 4 بر صفر پیروز شدند. لیونل مسی پس از هفتاد و چند تلاش ناموفق، سرانجام یک ضربه ایستگاهی را گل کرد (هرچند گل دیگر او زیباتر بود) و به صدر جدول گلزنان لالیگا برگشت. آنتوان گریزمان برای اولین‌بار از سال 2019 تا کنون دو گل زد و مهم‌تر اینکه سرزنده و با اعتماد به نفس به نظر می‌رسید. پدری مانند همیشه فراتر از سنش بازی کرد و عثمان دمبله هم نشان داد اگر آماده باشد، یکی از بال‌های خوب دنیاست.

بحران تمام شد؟ نه، و تا زمانی که انتخابات ریاست برگزار نشده (12 روز دیگر)، مشخص نشده باشگاه به کدام سو می‌رود، عقلانیت مالی حاکم نشده و آینده مسی مشخص نشده، نمی‌توان گفت بحران تمام شده است. این تیم همچنان علامت‌های سؤال بزرگی در خط دفاعی دارد. ساموئل اومتیتی برای اولین‌بار در ترکیب ثابت قرار گرفت -و 90 دقیقه دوام آورد!- اما مدتی طول می‌کشد تا همه بگویند او آماده است و مفید. اسکار مینگوئسا هم هنوز نشان نداده در این سطح، بازیکنی فراتر از یک ذخیره خوب است.

سیستم «هرج‌ومرج-2-4» کومان متقاعدکننده نیست و نمی‌تواند راه حل بلندمدت بارسا باشد، اما آزادی عملی که به مسی و گریزمان می‌دهد باعث می‌شود آنها استعدادهای فردی خود را بروز دهند. اگر مسی هم روی فرم باشد، همه چیز درخشان‌تر به نظر خواهد رسید.

اشتباه نکنید. کومان همچنان در شرایط حساس است. مشخص نیست که او راه‌حل بحران بارسا باشد، اما حالا بارسا در جدول سوم است و مسی هم مانند مسی بازی می‌کند. در چنین اوضاعی این مسائل مهم است.

 

مشکلات یوونتوس ادامه دارد

خبر خوب این است که یوونتوس برای اولین‌بار زیر نظر آندره‌آ پیرلو سه برد پیاپی در سری آ کسب کرده است. اگر آنها بازی عقب‌افتاده با ناپولی را هم ببرند -که البته کار سختی هم دارند- به رده سوم جدول می‌رسند. اما پیروزی 3 بر یک مقابل ساسولو نشان داد آنها چه مشکلاتی دارند. اول از همه، خط میانی آنها توپ را خیلی کند حرکت می‌دهد و بسیار غیرخلاق است. به این ترتیب آنها نمی‌توانند بازی مالکانه داشته باشند. اشتباهات فاجعه‌بار لئو بونوچی (که در ابتدای بازی نزدیک بود اخراج شود و بارها توپ را لو داد) و مصدومیت وستون مک‌کنی و پائولو دیبالا را هم اضافه کنید تا ببینید مسیر پیش‌رو برای‌شان چقدر پرفرازونشیب است.

اینکه یووه با وجود یک بازیکن بیشتر در نیمه دوم، نتوانست خود را به حریف تحمیل کند، نشان می‌دهد آنها چقدر با جایگاهی که می‌خواهند داشته باشند فاصله دارند. حتی دو گل نیمه دوم -یک گل در کلاس جهانی از دانیلو و یک گل روی تلاش انفرادی در وقت‌های تلف‌شده- هم به‌دلیل بازی بهتر نبودند، بلکه به این دلیل رقم خوردند که یووه بازیکنان بهتری داشت.اما اشتباه نکنید. خانه یووه دارد بازسازی می‌شود.

 

حمله پاپو گومز به آتالانتا

یوسیپ ایلیچیچ در پیروزی 4 بر یک آتالانتا مقابل بنه‌ونتو توجه همه را جلب کرد. آتالانتا با این برد در جمع چهار تیم برتر سری آ ماند. آنها در پنج بازی اخیر 18 گل زده‌اند و نشان می‌دهند از شادابی سال گذشته‌شان چیزی را از دست نداده‌اند. اما آنها پاپو گومز را از دست داده‌اند که بهترین بازیکن دو فصل اخیرشان بود.

گومز درگیری بدی با جیان‌پیرو گاسپرینی، مربی آتالانتا داشت و تقریباً یک ماه است که بازی نکرده است. باشگاه در تلاش است او را در ژانویه بفروشد و گاسپرینی گفته او دیگر از نظر تاکتیکی هم جایی در برنامه‌هایش ندارد. گومز با چندین پست در اینستاگرام که در آنها با توپ کار می‌کند، به این حرف‌های گاسپرینی واکنش نشان داده است.

در هر حال این پایانی تلخ برای بازیکنی است که نمایشی قهرمانانه در شش فصل و نیم حضور در این باشگاه داشت. آتالانتا می‌گوید می‌خواهد او را به یک باشگاه دیگر در سری آ واگذار کند. او 32 سال دارد و از دوران بازی‌اش مدت زیادی نمانده است. اما تیم‌های زیادی در سراسر اروپا هستند که او می‌تواند بلافاصله در آنها بدرخشد.

 

شالکه و رکورد تاریخی

حتماً شنیده‌اید شالکه چه روند بدی را پشت سر گذاشته و نزدیک بود به رکورد 31 بازی پیاپی بدون برد در لیگ تاسمانیای برلین در سال 1966 برسد. پیروزی 4 بر صفر مقابل هوفنهایم به این معناست که آنها حالا 30 بازی بدون برد ثبت کرده‌اند. شالکه باید هم سپاسگزار ناتوانی رقیب در دفاع روی ضدحملات باشد و هم باید از متیو هوپ، ستاره نوجوانش تشکر کند که هت‌تریک کرد، آن هم در سومین باری که در یک بازی در دسته برتر در ترکیب ثابت قرار می‌گرفت. شالکه حالا نفسی به‌راحتی می‌کشد. آنها از قعر جدول هم جدا شدند و یک امتیاز بیشتر از ماینس دارند. تیم رده شانزدهم به پلی‌آف سقوط/صعود می‌رود و شالکه چهار امتیاز با کلن که در این رده است فاصله دارد. به این ترتیب سقوط آنها را نباید قطعی دانست، چراکه از نظر بازیکن هم از تیم‌های اطراف‌شان بدتر نیستند. اما باشگاه از نظر مالی اوضاع بسیار بدی دارد که در 10 ماه گذشته بدتر هم شده است. شاید راه‌اندازی دوباره باشگاه با هزینه‌ کمتر، ایده خیلی بدی نباشد.

منبع: ESPN

 

موریسیو پوچتینو امیدوار است در بازی امشب برابر مارسی در سوپرجام فرانسه در استادیوم بولار دللی شهر لانس نخستین جام دوران مربیگری‌اش را به دست آورد. پاریسی‌ها با پیروزی قاطعانه 3 بر صفر برابر برست خود را برای این بازی گرم کردند اما مارسی برابر دیژون، یکی از نامزدهای سقوط، بدون گل متوقف شد. معمولاً بازی سوپرجام بین قهرمان لیگ و جام حذفی برگزار می‌شود اما فصل گذشته که بازی‌های لیگ یک به‌دلیل شیوع ویروس کرونا نیمه‌کاره رها شد، پاری‌سن‌ژرمن در صدر قرار داشت و مارسی دوم بود و حالا دو تیم بزرگ فرانسه که رویارویی‌شان به لو کلاسیک شهرت دارد، برابر هم قرار می‌گیرند. این نودو‌نهمین بازی دو تیم است.

پوچتینو در پنج و نیم سال مربیگری در تاتنهام نتوانست جامی را به شمال لندن ببرد اما حالا در کمتر از دو هفته در پایتخت فرانسه این فرصت برایش پیش آمده. سوپرجام فرانسه عرصه یکه‌تازی پاری‌سن‌ژرمن در سال‌های اخیر بوده. فصل 2019-2018 یکی از معدود فصل‌هایی بود که دبل‌لیگ و جام حذفی برای این تیم محقق نشد و رن قهرمان کوپ دو فرانس شد اما در سوپرجام 2 بر یک به پاریسی‌ها باختند تا برای هفتمین سال متوالی به این جام برسند. در واقع آخرین تیمی که غیر از پاری‌سن‌ژرمن قهرمان این جام شده، لیون در سال 2012 بوده است. حالا پوچتینو امید دارد این اولین جام از جام‌های متعددی باشد که در پاریس به دست می‌آورد. دوران مربی آرژانتینی با تساوی یک بر یک مقابل سنت‌اتین شروع شد اما با پیروزی این هفته و توقف لیون برابر رن تنها یک امتیاز با صدرنشین فاصله دارند.

در تضادی آشکار، مارسی از سال 2011 در این جام حضور نداشته و چندان خوشبین نیست که بتواند جشن پوچتینو و پاری‌سن‌ژرمن را خراب کند. مردان آندره ویلاش بواش تنها در یکی از پنج بازی اخیرشان به پیروزی رسیده‌اند و این هفته نتوانستند راهی به دروازه دیژون پیدا کنند. مارسی در حال حاضر در رده ششم جدول لیگ یک است هرچند نسبت به تیم‌های بالای سرش دو بازی کمتر انجام داده و اگر آنها را ببرد، به دو امتیازی صدر می‌رسد. مارسی تا به حال سه‌بار قهرمان سوپرجام شده که آخرین آنها سال 2010 با مربیگری دیدیه دشان بود که بعد از تساوی بدون گل در 90 دقیقه در ضربات پنالتی، پاری‌سن‌ژرمن را بردند.

آخرین بازی دو تیم پر از جنجال بود. در شهریورماه در پارک دو پرنس، فلورین توون تنها گل بازی را زد تا مارسی بعد از 9 سال موفق به پیروزی برابر پاریسی‌ها شود. اما بعد از آن شب فراموش نشدنی که با پنج کارت قرمز همراه بود، دو تیم روند متفاوتی را در پیش گرفتند.

بازگشت نیمار شاید بهترین خبر برای پوچتینو باشد حتی اگر نتواند در ترکیب اصلی بازی کند، ضمن اینکه احتمال حضور پرسنل کیمپمبه، دانیلو پریرا و لئاندرو پاردس نیز وجود دارد اما رافینیا و تیلو کرر کرونا گرفته‌اند و بازی نخواهند کرد. مائورو ایکاردی بازگشتش را با گلزنی به برست جشن گرفت و برای بازی در ترکیب اصلی با مویسه کین رقابت دارد ضمن اینکه الساندرو فلورنزی و لایوین کورزاوا به ترکیب اصلی و بازی در پست دفاع کناری برمی‌گردند.

در مارسی هم حضور مورگان سانسون و کوین استروتمان مبهم است و یوتو ناگاتومو در دفاع چپ به‌جای ژردن آماوی بازی می‌کند. دیمتری پایه هم جای نمانیا رادونیچ را در حمله می‌گیرد.

 

 

سی‌و‌هفتمین سوپرجام اسپانیا از امشب و در مرحله نیمه‌نهایی با بازی رئال‌سوسیداد با بارسلونا در استادیوم نوئوو آرکانخل در شهر کوردوبا شروع می‌شود. مردان ایمانول آلگواسیل بعد از بازی سخت این هفته و باخت 3 بر 2 برابر سویا به این مسابقه می‌آیند در حالی که بارسلونا به روند صعودی خود در جدول لالیگا ادامه داد و با 4 گل برابر گرانادا به پیروزی رسید.

سوسیداد در هفته‌های اخیر تضعیف و به‌تدریج از جمع مدعیان قهرمانی لالیگا خارج شده است. آبی‌و سفیدها از 12 بازی آخرشان در رقابت‌های مختلف تنها یک پیروزی به دست آورده‌اند -برد یک بر صفر مقابل اتلتیک‌بیلبائو در شب سال نو- و سویا به لطف هت‌تریک یوسف النصیری، سوسیداد را به پنجمین باخت این فصلش در لیگ محکوم کرد.

سوسیداد تنها تیم در میان شش تیم بالای جدول لالیگا بود که در این هفته شکست خورد و حالا با انجام چهار بازی بیشتر نسبت به اتلتیکومادرید صدرنشین، هشت امتیاز از این تیم کمتر دارد و در رده پنجم است اما حالا تعطیلی دو هفته‌ای در لیگ را در پیش دارند به‌دلیل آنکه بازی‌های جام حذفی اسپانیا برگزار می‌شود.

امسال برای دومین‌بار سوپرجام اسپانیا با حضور چهار تیم برگزار می‌شود و سوسیداد تیمی است که در سال 1982 در نخستین دوره برگزاری این جام با پیروزی 4 بر یک مقابل رئال‌مادرید در دو دیدار رفت و برگشت به قهرمانی رسیده. برنده بازی امشب در روز یکشنبه با برنده دیدار فرداشب رئال‌مادرید و اتلتیک‌بیلبائو روبه‌رو می‌شود. شاید مردان آلگواسیل اعتماد به نفس زیادی برای پیروزی در این بازی نداشته باشند اما منتظر دیدار با تیم دسته سومی کوردوبا در مرحله یک‌شانزدهم نهایی جام حذفی هستند که هفته آینده در همین ورزشگاه برگزار می‌شود.

بارسلونا اما دوباره فوق‌ستاره‌اش، لیونل مسی را در اوج دارد و با درخشش او پیروزی درخشانی به دست آورد. او و آنتوان گریزمان هر کدام دو گل زدند تا روند شکست‌ناپذیری آبی‌اناری‌پوشان به هشت بازی برسد. آنها در این مدت شش‌بار به پیروزی رسیده‌اند که چهارتایش خارج از خانه بوده. تیم رونالد کومان شرایط سختی را پشت سر گذاشته و حالا در رده سوم لالیگاست با چهار امتیاز اختلاف نسبت به اتلتیکومادرید که سه بازی کمتر انجام داده است.

بارسلونا سال گذشته در نیمه‌نهایی سوپرجام که در عربستان سعودی برگزار شد به اتلتیکومادرید باخت اما این تیم با 13 قهرمانی در سوپرجام اسپانیا رکورددار است ضمن اینکه 10بار نایب‌قهرمان شده. بارسلونا ماه گذشته با گل‌های خوردی آلبا و فرانکی دیونگ 2 بر یک از سد سوسیداد گذشت، در واقع نزدیک به پنج سال است که بارسلونا به سوسیداد نباخته.

بارسلونا در مجموع 41بار با سوسیداد روبه‌رو شده که حاصلش 28 پیروزی، 7 باخت و 6 تساوی بوده است.

 

اخبار تیمی

داوید سیلوا، مشهورترین بازیکن حال حاضر سوسیداد به‌دلیل مصدومیت عضلانی شاید نتواند به این بازی برسد ضمن اینکه حضور آریتس الوستوندو کاملاً مبهم است. گزارش شده ناچو مونرئال، مدافع باتجربه تیم به تمرین کامل بازگشته و احتمالاً در ترکیب اصلی در دفاع چپ قرار می‌گیرد. ویلیان ژوزه جای الکساندر ایساک را با وجود گلزنی به سویا در خط حمله تنگ می‌کند و آسیر ایارامندی و روبین لو نورماند هم به ترکیب اصلی برمی‌گردند.

کومان ممکن است دفاع تیمش را به‌طور کلی تغییر دهد چون کلمان لنگله از محرومیت برگشته و رونالد آرائوخو به‌طور کامل از مصدومیت بهبود یافته. هنوز خیلی زود است که فیلیپه کوتینیو، جرارد پیکه، سرخی روبرتو و آنسو فاتی به بازی برگردند و احتمالاً مربی هلندی زیاد به ترکیب تیمی که برد مقتدرانه شنبه را به دست آورد، دست نمی‌زند. مسی در برابر سوسیداد در رقابت‌های مختلف 16 گل و 9 پاس گل داشته و قرار است در کناره‌ها گریزمان و عثمان دمبله یاری‌اش کنند.

 

نگاه

تیم ویکری   

 

نیمار چند هفته دیگر 29ساله می‌شود. او باید در اوج بازی‌اش باشد، چراکه وارد دو سال حیاتی دوران بازی‌اش می‌شود که از بازگشت به آمادگی پس از مصدومیت اخیر شروع شده و در جام‌جهانی 2022 به پایان می‌رسد. برزیل برای ششمین قهرمانی‌اش در تاریخ جام‌های جهانی به او امید بسته است. این دو سال می‌تواند جایگاه او را در میان بزرگان دنیای فوتبال رقم بزند، هرچند فتح جام‌جهانی و لیگ قهرمانان تنها اهداف او نیست. دوران لیونل مسی و کریستیانو رونالدو رو به پایان است، به این ترتیب بازیکنان بر سر عنوان بهترین بازیکن دنیا با هم رقابت خواهند کرد. بعید است روبرت لواندوفسکی که 32 سال دارد بتواند این عنوان را برای مدتی طولانی در اختیار داشته باشد. اگر نیمار به این عنوان نرسد، با برخی معیارها از جمله معیارهای خودش نتوانسته پتانسیلی که داشته را به عمل تبدیل کند.

برخی بی‌تردید می‌گویند این اغراق است و نباید توجه بیش از حدی به عناوین فردی در ورزش تیمی فوتبال داشت. اما نیمار برزیلی است و به این ترتیب برای او کسب عنوان بهترین بازیکن حقی ملی حساب می‌شود. روماریو، رونالدو، ریوالدو، رونالدینیو و کاکا؛ منطقی است که یک بازیکن برزیلی بزرگ بخواهد عنوان بهترین بازیکن دنیا را از آن خود کند.

این موضوع هم هست که تلاش او برای رسیدن به این عنوان نتیجه عکس داده و لحظاتی هست که او فشار بسیاری را تحمل می‌کند و توقع این است که بدرخشد. این اتفاق در فینال لیگ قهرمانان اخیر روی داد که بزرگترین دیداری بود که او تاکنون در آن به میدان رفته بود. از لحظه‌ای که بایرن‌مونیخ گل زد، بازی نیمار دچار فروپاشی شد. او نمی‌توانست به پاری‌سن‌ژرمن کمک کند که به بازی برگردد و دچار بحران شده بود. نیمار نمی‌توانست کارهای معمول را انجام دهد و زمان هم داشت به‌سرعت سپری می‌شد. او انگار مردی بود که زیر فشارها له شده و اتفاقات چند روز اخیر هم احتمالاً مشکلات جدیدی را ایجاد کرده است.

انتقاد مشخصی که از نیمار پس از فینال لیگ قهرمانان می‌شد این نبود که او زیر بار فشارها سر خم کرده بود، بلکه این بود که وقتی از این بازیکن توقع بالاست، طوری رفتار می‌کند که انگار بازیکنی نوجوان است. در ماه‌های بعد از فینال، موضوع صحبت‌ها به سمت دیگری رفت؛ اینکه نیمار باید بداند بازیکنی بزرگسال است. او حقیقتی سخت ولی انکارناپذیر را دریافته بود؛ دوران بازی‌اش زمانی به پایان می‌رسد و زمانش رسیده بود که سرانجام تفاوت را رقم بزند. همچنین از او بابت اینکه در جریان بازی با استانبول باشاک‌شهیر، رهبر بازیکنان شد و پس از حرف‌های نژادپرستانه کمک‌داور، باعث شد بازیکنان زمین را ترک کنند، تقدیر بسیاری شد.

فرناندو کالاس، روزنامه‌نگار برزیلی که در اسپانیا زندگی می‌کند اخیراً در شبکه‌های اجتماعی نوشته بود: «این هفته بابت بلوغ نیمار سرشار از تحسین بودم. موضعی که او در برابر نژادپرستی گرفت عالی بود و تصویر او در اروپا دارد بهتر می‌شود.» اما او در آخر متن خود از ایموجی دستی که روی صورت گذاشته شده بود استفاده کرد و به این ترتیب اعتراف کرد درباره نیمار قضاوتی زودهنگام داشته است. چرا؟ چون می‌گویند نیمار در فاصله پنج روز بین کریسمس تا آغاز سال نو میلادی، میهمانی‌های جنجالی برگزار کرده است. رسانه‌های برزیلی گزارش دادند او 500 نفر را به خانه‌اش در ساحل ریودوژانیرو دعوت کرده (هرچند که گفته شد 150 نفر به میهمانی آمدند)، آن هم در میانه همه‌گیری ویروس کرونا که در برزیل بشدت شیوع دارد. ویروس کرونا پس از مدتی فروکش کردن، حالا بار دیگر روزانه حدود هزار کشته در برزیل می‌گیرد. تعداد درگذشتگان به‌دلیل این ویروس در برزیل به‌زودی از 200هزار نفر خواهد گذشت. حالا زمان مناسبی برای برگزاری میهمانی نبود؛ حتی جشن‌های سنتی سال نو میلادی هم لغو شده بود تا ایمنی مردم به خطر نیفتد.

موریسیو نوریه‌گا، خبرنگار SporTV نوشت: «اصلاً مهم نیست که 500 نفر در میهمانی بودند یا 150 نفر. چیزی که مهم است این است که او با دنیای خارج قطع ارتباط کرده و مانند یک نوجوان زندگی می‌کند.»

این در حالی است که نوریه‌گا قبل از آن از نیمار تمجید کرده بود. او در ادامه نوشت: «چند روز پیش آدم احمقی بودم که نوشتم او با شرکت در اعتراض علیه نژادپرستی، به‌عنوان یک ورزشکار و یک انسان رستگار شد.»

زه الیاس که به‌عنوان هافبک یک دهه را در اروپا گذرانده بود، در ESPN برزیل گفت: «نیمار محصول محیطی است که از همان ابتدا مخصوص او ساخته شده است؛ محیطی که می‌گوید: این پسر ستاره است، بگذارید هر کاری دوست دارد انجام دهد. او اینطور بزرگ شده است و به این شرایط عادت کرده و کسی هم جلویش را نمی‌گیرد. به همین دلیل است که برزیل را هیچ‌وقت جدی نمی‌گیرند.» گالوائو بوئنو، گزارشگر تلویزیونی هم از او انتقاد کرد و والتر کاساگرانده، ستاره سابقی که حالا کارشناس ورزش است هم گفت: «نیمار همچنان در مسائلی که واقعاً مهم هستند نابالغانه رفتار می‌کند.»

اگر نیمار می‌خواهد بهترین بازیکن دنیا باشد باید حالا با بار سنگین‌تری که روی دوشش گذاشته شده این کار را انجام دهد. فشار بر روی او بیشتر است. آنهایی که از او دفاع می‌کردند حالا کارشان سخت‌تر شده و آنهایی که به او حمله می‌کردند هم انگیزه بیشتری یافته‌اند. امیدواریم میهمانی‌هایی که در ریودوژانیرو برگزار شد، روی آمار مرگ‌و‌میر تأثیری 

نگذارد.

منبع: ESPN

فیلادلفیا سونی سیکسرز به‌دلیل پروتکل‌های بهداشتی و ایمنی در یک بازی دیگر بدون بازیکنان اصلی خود مانند توبیاس هریس، شیک میلتون و ماتیس تایبول به میدان رفت و 94 بر 112 در زمین آتلانتا هاوکس شکست خورد. قبل از این هم تست کرونای ست کاری مثبت اعلام شده بود و تیم سوم کنفرانس شرق می‌خواست با بازیکنان جوان به پیروزی برسد. حتی بازگشت جوئل امبید و مایک اسکات هم که در باخت یکشنبه به دنور ناگتس حضور نداشتند، کافی نبود. امبید با 24 امتیاز و 11 ریباند مؤثرترین بازیکن تیمش بود. از بخت بد، سیکسرز در این دوران بازی‌های فشرده و سختی دارد اما نمی‌خواهند بهانه بیاورند. داک ریورز، مربی تیم گفت: «دنور تمام بازیکنانش را در اختیار داشت و آتلانتا غیر از دو مصدوم، همه بازیکنان ترکیب اصلی‌اش را در بیشتر دقایق بازی داد. همه اصلی‌های ما نیستند و هیچکس دلش به حال ما نمی‌سوزد، خودمان باید تلاش کنیم برنده شویم.» تیرز ماکسی، بازیکن جوان و تازه‌وارد تیم که مقابل دنور 39 امتیاز گرفته بود، در این بازی 15 امتیاز گرفت به‌همراه شش ریباند. او هم مثل مربی حرف زد: «نمی‌توانیم بهانه بیاوریم، این NBA است با همه سختی‌هایش که باید برای‌شان آماده شد. مربی حرفی زد که نباید فراموش کنیم. هیچکس دلش برای ما نمی‌سوزد.» سیکسرز امروز و جمعه دو بازی خانگی پشت سر هم برابر میامی هیت دارد. هاوکس هم به لطف درخشش ترائه یانگ که 26 امتیاز گرفت، بعد از چهار باخت پیاپی طعم پیروزی را چشید. یانگ در دو بازی قبلی روی هم 22 امتیاز گرفته بود و لوید پیرس، مربی آتلانتا گفت: «مهم‌ترین کار ما ایجاد برتری قابل توجه در آغاز کوارتر سوم بود و یانگ نقش مهمی در این باره داشت.» آتلانتا از بامداد فردا سه بازی خارج از خانه دارد که در زمین فینیکس سانز شروع می‌شود. این تیم برنامه داشت برای 10درصد از ظرفیت ورزشگاه بلیت‌فروشی کند اما بعد از مشورت با مقامات ایالتی و بهداشتی این تصمیم را به هفته آینده موکول کرد. تنها چند نفر از دوستان و خانواده بازیکنان بازی را از نزدیک تماشا کردند.

 

کارلوس گونسالس

زین‌الدین زیدان در پایان بازی شنبه‌شب تیمش در خانه اوساسونا که بدون گل تمام شد بشدت عصبانی بود. مربی فرانسوی کهکشانی‌ها معتقد بود بازی با آن شرایطی که چمن ورزشگاه به‌خاطر نشستن برف روی آن داشت اصلاً نباید برگزار می‌شد. من اما در اینجا می‌خواهم روی دو موضوع تمرکز و آنها را شفاف کنم. از یک طرف این موضوع درست است که شاید رئالی‌ها اصلاً حتی نباید به خانه اوساسونا سفر می‌کردند. اینکه بازیکنان یک تیم نزدیک به 4 ساعت در فرودگاه آن هم داخل یک هواپیما حبس شوند، اصلاً قابل قبول نیست. خب البته آن اتفاق هم برای رعایت مسائل ایمنی و تصمیم‌گیری درباره بلند شدن یا نشدن هواپیما در بحبوحه سنگین‌ترین کولاک و شدیدترین بارش برف در مادرید طی نیم قرن اخیر بود. از طرف دیگر اما این هم یک واقعیت انکارنشدنی است که بازیکنان رئال‌مادرید به پامپلونا رسیدند و زیدان باید تیمش را با در نظر گرفتن همه جوانب و شرایط برای آن بازی آماده می‌کرد.

 

نمایش کند رئال

مقابل تیمی که در جدول رده‌بندی لالیگا ماقبل آخر است، رئال‌مادرید یک‌بار دیگر کُند بازی می‌کرد و تیمی با حرکات قابل پیش‌بینی، بدون ایده‌های خلاقانه در حرکاتش و در نتیجه ناتوان برای ایجاد موقعیت‌های گلزنی به نظر می‌رسید. تمام کاری که اوساسونا باید انجام می‌داد این بود که دفاعی منظم و سازمان‌یافته داشته باشد. چمن زمین بازی هم اگرچه شرایط بدی داشت، نمی‌تواند بهانه‌ای برای نتیجه نگرفتن رئال‌مادرید باشد. بازیکنان رئال‌مادرید در گذشته روی چمن‌هایی به‌مراتب بدتر از چمن ورزشگاه السادار هم بازی کرده‌اند. چیزی که رئال‌مادرید در این بازی کم داشت، درست مانند اتفاقی که در بازی‌اش مقابل الچه رخ داد، عمق و قاطعیت در حرکاتش بود. تنها در مقطعی از بازی که رئال مصمم به کسب نتیجه شد، شروع به تحت فشار گذاشتن و به دردسر انداختن حریف خود کرد.

 

بهانه نیاور

بهانه آوردن برای توجیه کم‌کاری در زمین بازی یک اشتباه است. کاری هم که زیدان باید انجام دهد، نقد خود است و پیدا کردن عواملی که باعث شد تیمش در ضربه زدن به تیمی که تنها قدرتش منظم بازی کردن بود، ناتوان باشد. این اولین‌بار نیست و آخرین‌باری هم نخواهد بود که این اتفاق در فصل جاری برای رئال‌مادرید رخ می‌دهد. به همین دلیل هم هست که برای رئال‌مادرید دفاع از عنوان قهرمانی‌اش بسیار سخت به نظر می‌رسد. فقدان ثبات در این تیم به‌طرزی باورنکردنی آسیب‌زا است. این تیم فعلی رئال‌مادرید زمانی که کارش گره می‌خورد نمی‌‌تواند راه خود را پیدا کند. در پامپلونا کریم بنزما محو بود، مارکو آسنسیو تنها کسی بود که عملکردش قابل دفاع بود و ادن آزار هم همچنان به ناامید کردن هواداران ادامه داد. بعد به ماریانو دیاس فرصتی داده شد و در همان حال سرخیو راموس هم جلو کشید تا در نقش مهاجم نوک بازی کند و اینطور او و دیاس در مسیر حرکت یکدیگر قرار گرفتند و تداخل پست پیش آمد. در آن اوضاع و احوال زیدان اصرار داشت به ایسکو میدان بدهد و به مارتین اودگارد برای امتحان کردن شانس خود فرصتی نداد. در فصل 21-2020 این تیم رئال‌مادرید به هر شکلی که بوده توانسته از کابوس حذفی شرم‌آور در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا فرار کند و الان هم در کورس قهرمانی با دیگر مدعیان لالیگا و جام حذفی اسپانیا به کارش ادامه می‌دهد اما من همچنان معتقدم در این فصل تیم زیدان پا در راهی گذاشته که پایانش ناکجاآباد است. این را می‌گویم چون می‌بینم این تیم نه‌تنها دارای کمبود مهره است بلکه فوتبال باکیفیتی که بتوان امیدوار بود با آن مهم‌ترین جام‌ها را ببرد را هم در اختیار ندارد.

 

اینها توجیه است

بهانه‌هایی مانند نامناسب بودن چمن ورزشگاه برای توجیه ناکامی‌ تیم کافی نیست، همینطور مسائل دیگری مانند اشتباهات داوری. اگرچه انصاف را باید رعایت کرد و من هم معتقدم در دقیقه 92 بازی مقابل اوساسونا روی کاسمیرو یک پنالتی واضح رخ داد. به هر حال در اینجا مسأله امتیاز گرفتن یا نگرفتن رئال مطرح نیست بلکه مسأله کیفیت فوتبال این تیم در میان است. شاید رئال‌مادرید می‌توانست بازی را با آن پنالتی گرفته‌نشده با نتیجه یک بر صفر ببرد اما احساسی که من نسبت به این تیم دارم عوض نمی‌شد و همچنان نسبت به این تیم بدبین هستم.

منبع: مارکا