کابوس هر دروازه‌بانی بود. آنقدر استادانه در محوطه جریمه به توپ ضربه می‌زد که واقعاً گرفتن توپ‌هایش کار هرکسی نبود. پای چپش قدرت پای راست را نداشت اما دقتش عجیب و غریب بود، به همین خاطر هم به‌راحتی می‌توانست سرتوپ بزند، مدافعان را از جریان بازی خارج کند و بعد دروازه‌بان‌ها را ناکام بگذارد.

دل‌پیرو البته فقط داخل محوطه جریمه نبود که دروازه‌بانان را عذاب می‌داد. 

او قدرت عجیبی هم در گل کردن کاشته‌های بیرون محوطه داشت. گل‌هایش از روی ضربه آزاد اکثراً دقیق و با کات فراوان بودند. خیلی وقت‌ها می‌شد حدس زد قرار است کجای دروازه را هدف قرار دهد اما باز هم آنقدر استادانه به توپ ضربه می‌زد که هیچ دروازه‌بانی در ایتالیا و اروپا به آن نمی‌رسید.

به او لقب پینتوریکیو دادند؛ نقاش معروف ایتالیایی. پینتوریکیو یعنی نقاش کوچک و به‌دلیل قد و قامت ریز برناردینو دی‌بتو، نقاش دوره رنسانس، او را با این نام صدا می‌زدند؛ مسأله‌ای که درباره الکس دل‌پیرو هم صدق می ‌کرد. داستان نام‌گذاری این اسم روی الکس هم جالب است.

جیانی آنیلی، رئیس اسبق یوونتوس، در فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۵ که مصادف بود با درخشش و اوج‌گیری دل‌پیرو، ستاره باشگاهش را با این اسم صدا زد. او به باجو می‌گفت رافائل و به دل‌پیرو می‌گفت پینتوریکیو؛ چون پینتوریکیو شاگرد رافائل، یکی از سه نقاش بزرگ دوره رنسانس به حساب می‌آمد.

تشبیه او اگرچه روی روبرتو باجو نماند اما دل‌پیرو را صاحب اسم جدیدی کرد. آنیلی به‌درستی او را شاگرد باجو می‌دانست. در آن زمان همه شیوه بازی دلفریبانه دل‌پیرو را وام گرفته از طنازی باجو می‌دانستند.

روبرتو البته به این تحسین‌ها دلخوش نبود. او درخشید، درخشید و درخشید؛ آنقدر که حتی در تیم ملی ایتالیا جای باجوی بزرگ را گرفت.

در فصل اول حضورش در یوونتوس، 1994-1993، در ۵۰ بازی ۱۱ گل زد. فصل بعد در ۳۵ بازی ۱۵ گل و دو فصل بعد در ۴۷ بازی ۳۲ گل. سه‌بار با یوونتوس به بازی نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسید. 

در فصل 1998-1997 آقای گل مسابقات هم شد. او پیش‌تر در سال ۱۹۹۶ بهترین بازیکن زیر ۲۱ سال اروپا شده بود و در فصل 2000-1999 بهترین پاسور لیگ بود. خصوصیت دل‌پیرو همین بود. 

فقط به گل زدن فکر نمی‌کرد. در عین تکنیکی بودن در خدمت تیم بود و در عین انجام کارهای تیمی، به‌صورت انفرادی گره‌های پیش روی یوونتوس را باز می‌کرد.

او رکورددار بازی با پیراهن یوونتوس است؛ ۷۰۵ بازی. با ۲۹۰ گل بیشترین گل را با پیراهن بیانکونری در تاریخ زده. ۱۳۵ گلش تضمین‌کننده قطعی پیروزی‌های یوونتوس بوده.

در تاریخ فوتبال ایتالیا هیچ‌کس به اندازه او از روی ضربات کاشته گل نزده؛ ۵۲ گل که ۴۶تای‌شان در رده باشگاهی بوده و ۶تای‌شان در رده ملی.

دل‌پیرو با آن قد و قامت کوتاهش، نقاشی بود که اثرش را هرطور می‌خواست رنگ می‌داد و جلا می‌بخشید.

دل‌پیرو امروز ۴۶ساله شد.

 

علیرضا فغانی را از لیست بین‌المللی بیرون کشیدند! این خبر آنقدر به خودی خود شوکه‌کننده است که خودش می‌تواند مانند بمبی باشد که جامعه فوتبالی را می‌ترکاند. پرافتخارترین داور ایرانی که در رزومه خود قضاوت در بازی فینال لیگ قهرمانان آسیای 2014، فینال جام ملت‌های آسیای 2015، فینال جام باشگاه‌های جهان 2015، فینال المپیک 2016 ریو، نیمه‌نهایی جام کنفدراسیون‌های 2017 و رده‌بندی جام‌جهانی 2018 را دارد، حالا با تصمیم کمیته داوران از فهرست داوران بین‌المللی حذف شده است و با این تصمیم فغانی فرصت حضور در جام‌جهانی 2022 قطر را از دست می‌دهد و این در نوع خودش برای جامعه داوری و فوتبال ایران یک نوع فاجعه محسوب می‌شود.

 

مهاجرت، بهانه حذف شدن!

فصل پیش بود که علیرضا فغانی خبر مهاجرت خود را رسماً اعلام کرد و این داور که به نظر می‌رسید دلخوری شدیدی از فضای حاکم بر فوتبال ایران دارد، تصمیم گرفت مثل فوتبالیست‌ها لژیونر شده و خودش را از فضای فوتبال ایران دور کند و این‌بار در کشور استرالیا سوت بزند. این مسأله به‌لحاظ بعد مالی هم می‌توانست برای فغانی که در ایران رقم ناچیزی را برای هر قضاوت می‌گرفت، خوب باشد. خیلی‌ها بر این باور بودند این تصمیم فغانی نشان از اشباع شدن او از داوری است و او تقریباً به هر چیزی که می‌خواسته در این داوری رسیده! اما فغانی خودش چنین فرضیه‌ای را تأیید نکرد و تصمیم داشت در جام‌جهانی 2022 هم درخششی دیگر داشته باشد، اما از روزی که او فوتبال ایران را ترک کرد زمزمه‌هایی مبنی بر کنار گذاشتنش از لیست بین‌المللی به گوش رسید. حتی در زمان ریاست هدایت ممبینی در کمیته داوران قرار بود این تصمیم اجرایی شود که بنا بر مصلحت جامعه داوری این تصمیم عملی نشد، اما خود فغانی ماجرای جلسه ممبینی با دیگر مسئولان فدراسیون را رسانه‌ای کرد تا دلخوری‌اش از او را آشکار کند. بعد از ریاست ممبینی در کمیته داوران و حضور اسماعیل صفیری در این کمیته نیز بار دیگر خبر کنار گذاشتن فغانی از لیست بین‌المللی رسانه‌ای شد و حتی اینطور گفته شد موعود بنیادی‌فر و اطرافیانش هم اصرار زیادی به این ماجرا داشتند تا بتوانند جایگاه اولی فغانی را در لیست از آن خود کنند که باز هم این خبر تکذیب شد و اینطور وانمود کردند که در مورد لیست بین‌المللی داوران قرار نیست آب از آب تکان بخورد!

 

همه چیز از اتاق فکر اصفهانیان شروع شد

اما در میان همه این تکذیب‌ها در اتاق فکر کمیته داوران خبرهای دیگری بود، چراکه این‌بار دوباره اصفهانیان صندلی ریاست کمیته داوران را پس گرفته بود و قصد داشت خودش لیست بین‌المللی داوری را تغییر دهد. پس در روزهایی که همه سرگرم فضای ناامن فوتبال به‌دلیل بیماری موذی کرونا بودند و هیچ‌کس حواسش به شرایط داوری نبود، در دو استان خبرهای تازه‌ای بود که می‌توانست مانند بمبی لیست بین‌المللی را بترکاند. منصوریان در مشهد و مومنی در مازندران برای رفتن در لیست بین‌المللی تست دادند. با گرفتن تست از این داوران پچ‌پچ‌ها شروع شد و هرکس حدس می‌زد کدام داور قرار است از لیست بیرون بیاید، اما هیچ‌کس حتی از خیالش هم رد نمی‌شد که نفر کنار گذاشته فغانی باشد. هفت داور (علیرضا فغانی، موعود بنیادی‌فر، بیژن حیدری، پیام حیدری، حسن اکرمی، وحید کاظمی و امیر عرب‌براقی) در لیست بین‌المللی هستند که ترتیب اسم این داوران در لیست، جایگاه بین‌المللی آنها را نیز مشخص می‌کند. شاید در وهله اول تمام نگاه‌ها برای بیرون آمدن از لیست به نفرات آخر دوخته شده بود اما چه کسی حدس می‌زد آن فرد، نفر اول لیست بین‌المللی و پرافتخارترین داور ایران باشد.

 

یک بام و دو هوا، حکایت قانون کمیته داوران!

اما چطور و با چه بهانه‌ای این داور از لیست بیرون آمد؟ اینطور که گفته می‌شود مسئولان کمیته داوران ادعا کردند هر داور برای اینکه در لیست بین‌المللی باشد باید 10 قضاوت در لیگ برتر داشته باشد که فغانی به‌دلیل حضور در استرالیا قضاوتی نداشته و از نظر قانونی نمی‌تواند در لیست باشد، اما نکته اینجاست که فرد جایگزین یعنی علی‌اصغر مومنی که قرار است وارد لیست شود 8 قضاوت در لیگ داشته و اگر بهانه کمیته داوران برای این ادعا درست باشد، مومنی هم از نظر قانونی نمی‌تواند در لیست قرار بگیرد. به هر حال با هر ترفندی که کمیته داوران فغانی پرافتخار را از لیست بیرون کشید و فرصت حضور در جام‌جهانی بعدی را از او گرفت، فرصت حضور دو کمک‌داور ایرانی را هم در جام‌جهانی قطر سوزاند، چراکه اگر فغانی به جام‌جهانی نرود، محمدرضا منصوری و محمدرضا ابوالفضلی هم نمی‌توانند در این جام شرکت کنند و از این لحاظ سه نماینده ایران از جام‌جهانی حذف می‌شوند که این در نوع خودش فاجعه محسوب می‌شود. نکته دیگر اینکه با حذف فغانی از لیست، نفر دوم یعنی موعود بنیادی‌فر نفر اول لیست می‌شود که بعید است حتی یکی از افتخارات فغانی را بتواند در آینده کسب کند. مثل اینکه کمیته داوران غیر از اینکه با بی‌تدبیری باعث خشکسالی در داوری ایران شده، تک‌ستاره این حرفه را هم سوزاند تا خیال‌شان راحت شود که ما دیگر سرمایه‌ای برای افتخار در سطح بین‌المللی نداریم.