ناگلسمان مربی منچستریونایتد می‌شود؟
اوله‌گونار سولشر به بازیکنان تیمش حمله کرده و به آنها گفته که اگر اینطور بازی کنند، باعث اخراج او خواهند شد. منچستریونایتد اخیراً در خانه نیوکاسل با نتیجه یک بر صفر شکست خورد. سولشر پس از عملکرد ضعیف بازیکنانش در سنت‌جیمز پارک عصبانی شده و پیامش را به همه بازیکنان رسانده است. او گفته که بازی یونایتد شرم‌آور بوده است. او دو هفته پیش و پس از شکست مقابل وستهم هم گفته بود که بازیکنان حوصله او را سر برده‌اند.
یونایتد با باخت مقابل نیوکاسل در رده دوازدهم جدول لیگ برتر قرار گرفته است و تنها دو امتیاز با منطقه سقوط فاصله دارد. سولشر هم به بازیکنانش گفته که موقعیت‌اش در این باشگاه در خطر است. او نگران آن است که شکست سنگین در بازی بعدی مقابل لیورپول باعث اخراجش شود.
یونایتد هم به دنبال یافتن جانشین او است و یولیان ناگلسمان، مربی آربی لایپزیگ را زیر نظر گرفته است. ناگلسمان تنها 32 سال دارد اما مربی دو تیم در دسته برتر فوتبال آلمان بوده است.
ناگلسمان باشگاه‌های زیادی را خواهان خود می‌بیند. او در 20 سالگی در آگسبورگ مصدوم شد و به همین دلیل مجبور شد بازی را کنار بگذارد. او سپس مربی شد. ناگلسمان در 28 سالگی هدایت هوفنهایم را به دست گرفت و جوان‌ترین مربی تاریخ بوندس‌لیگا شد. او این تیم که از آخر جدول دوم بود را از سقوط رهایی بخشید و آنها را حتی به لیگ قهرمانان هم رساند. درخشش او در هوفنهایم باعث شد که لایپزیگ او را جذب کند. او تا سال 2023 با این باشگاه قرارداد دارد.
 

یواخیم لوو، مربی تیم ملی آلمان گفته که از باستین شواین‌اشتایگر به‌عنوان یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ این تیم یاد خواهد شد.
شواین که در سال 2014 با آلمان فاتح جام‌جهانی شد، دوشنبه و پس از ناکامی شیکاگو فایر در راهیابی به پلی‌آف MLS از فوتبال کناره‌گیری کرد. شواین‌اشتایگر بازیکن مهم آلمان در راه قهرمانی جام‌جهانی برزیل بود.
این هافبک سابق بایرن‌مونیخ و منچستریونایتد 121 بازی ملی انجام داد و تا دو سال پس از بازنشستگی فیلیپ لام، بازوبند کاپیتانی را به بازو بست.
لوو می‌گوید: «ما امروز درباره بازی با آرژانتین (در فینال جام‌جهانی) حرف زدیم. او بازیکنی با کلاس بسیار بالا و بی‌تردید یکی از بزرگترین بازیکنانی بود که در تیم ملی آلمان حضور یافته. هر کدام از ما باید تصویری از او در ذهن خود داشته باشیم؛ تصویر او در بازی فینال در ماراکانا، جایی که خون در رگ‌هایش پمپاژ می‌شود و او می‌جنگد. او تا زمانی که بیفتد مبارزه می‌کند. اراده او برای پیروزی را می‌شود در همه حرکاتش دید. او بازیکن و شخصیتی بزرگ بود.»
لوو همچنین گفت شواین‌اشتایگر که هشت‌بار فاتح بوندس‌لیگا و یک‌بار فاتح لیگ قهرمانان شده است، همیشه جایگاهی در تیم ملی آلمان دارد: «از هر بازیکنی که یک‌بار با ما بازی کرده باشد، البته که استقبال می‌کنیم؛ مانند میروسلاو کلوزه. من او را می‌شناسم. او همیشه روراست است و همیشه با طرفداران پرهیجان برخورد می‌کند. طرفداران دوستش دارند. باستین همیشه جایی پیش ما دارد.»
 

گزارش



باستین شواین‌اشتایگر سه بازیکن متفاوت بود. این ستاره آلمانی که اخیراً از فوتبال کناره‌گیری کرده، یکی از درخشان‌ترین دوران‌های بازی را در میان بازیکنان سال‌های اخیر داشته است. او در جام جهانی 2006 به عنوان بال به تیم ملی آلمان راه یافت و سپس یکی از بهترین هافبک‌های میانی دنیا شد. او در نهایت در شیکاگو فایر در پست مدافع میانی هم به میدان رفت. شواینی 35ساله هرچند که در اواخر دوران بازی‌اش افت کرد اما برای یک دهه عضوی حیاتی از تیم ملی آلمان بود.
شواین‌اشتایگر در سال‌های 2012 تا 2014 نقش بسیار مهمی برای باشگاه و تیم ملی کشورش داشت. آن دوران کاملاً متعلق به آلمان بود. در آن دوره سه فینالیست لیگ قهرمانان از آلمان بودند (بایرن مونیخ دو بار و بوروسیا دورتموند یک بار)، بایرن با او در سال 2014 به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان رسید و آلمان هم با حضور او فاتح جام جهانی 2014 شد. عجیب نیست که شواین‌اشتایگر در تمامی این افتخارات نقش مهمی را ایفا می‌کرد.
هر چند بایرن در فینال لیگ قهرمانان در سال 2012 در خانه مقابل چلسی شکست خورد اما آنها در سال بعد توانستند دورتموند را در دیدار نهایی ببرند و برای اولین بار پس از سال 2001 قهرمان اروپا شوند. شواین‌اشتایگر در این دو فینال بهترین بازیکن زمین نبود (در فینال اول دیدیه دروگبا و در فینال دوم مانوئل نویر بهترین‌ بودند) اما او کارش را به شکلی عالی انجام می‌داد: اینکه خط میانی را پاک‌سازی کند و از عقب بازیسازی کند و حملات را ترتیب دهد.
او اما در فینال جام جهانی 2014 بهترین بازیکن زمین بود؛ البته این عنوان به صورت رسمی به ماریو گوتزه، زننده تنها گل مسابقه رسید. آرژانتین اگر گونسالو ایگواین کمی از ویژگی‌های همیشگی‌اش فاصله می‌گرفت قهرمان می‌شد اما دلیل اصلی اینکه آلمان توانست تا حد زیادی حملات آرژانتین را خنثی کند حضور شواین‌اشتایگر بود که در طول 120 دقیقه لیونل مسی را مهار کرده بود.
بازیکنی که قلب و روح آلمان بود، در آن بازی مسی را از میانه زمین دور کرد، یعنی جایی که او بیش از هر نقطه دیگری می‌توانست خطرناک باشد. به این ترتیب مسی مجبور شد به کناره‌ها برود یا اینکه سعی کند از خط آفساید مدافعان حریف عبور کند. شواین‌اشتایگر در آن بازی بیشترین پاس موفق را هم داشت.
آن بازی و آن نتیجه متفاوت از چیزی بود که در دو جام جهانی اول شواین‌اشتایگر رقم خورد. او در سال 2006 به عنوان بالی 22 ساله در جام جهانی بازی کرد. او هرگز سریع‌ترین بال دنیا نبود اما قدرت بازیسازی او باعث شد که بعدها به مرکز زمین برود. آلمان با شواین‌اشتایگر در جام جهانی 2006 به نیمه‌نهایی رسید اما مقابل ایتالیا، تیم قهرمان این رقابت‌ها شکست خورد. آلمان البته پرتغال را در دیدار رده‌بندی شکست داد و شواین‌اشتایگر دو گل زیبا از راه دور به پرتغال زد.
او در سال 2010 هم خوش درخشید و کمک کرد که تیم جوان آلمان همبستگی لازم را پیدا کند. او خط میانی تیم را کنترل می‌کرد. آلمان در این مسابقات هم مقابل تیم قهرمان شکست خورد و حذف شد، که این بار اسپانیا بود. آلمان در دیدار رده‌بندی اروگوئه را شکست داد. این بار شواین‌اشتایگر در تیم منتخب جام حضور یافت و کاملاً هم شایسته‌اش بود.
افول شواین‌اشتایگر مانند سقوط بایرن در اروپا سریع و بی‌رحمانه اتفاق افتاد. پس از آنکه مصدومیت‌ها باعث شدند که افت او شدت پیدا کند، او به منچستریونایتد رفت و بازیکنی کاملاً معمولی برای این تیم شد. ژوزه مورینیو او را به تیم دوم تبعید کرد. او سپس به شیکاگو فایر در MLS رفت، ولی کمتر کسی از بازی‌های او در این مسابقات یاد خواهد کرد.
او در یک فصل و نیم حضور در شیکاگو، در پست مدافع میانی هم بازی کرد. شواینی دیگر توان خود را از دست داده بود. البته همچنان خوب بود اما دیگر روزهایی که می‌توانست با وجود مصدومیت، بهترین بازیکن دنیا را در جام جهانی مهار کند گذشته بود.
شواین‌اشتایگر بهترین بازیکن آلمانی دهه اخیر نبود، بلکه این عنوان را باید به هم‌تیمی او در بایرن، یعنی فیلیپ لام داد. او اما بی‌تردید پس از لام در رده دوم قرار می‌گیرد اما برای چند سال، بازیکنی نبود که در مرکز میدان در حد شواین‌اشتایگر بازی کند و البته مانند او فاتح همه جام‌ها شود.


 

یورگن کلینزمن در جام جهانی 1990 ایتالیا با تیم آلمان به قهرمانی جهان رسید. در یورو 96 به‌عنوان کاپیتان تیم کشورش را به قهرمانی اروپا در انگلیس هدایت کرد. 10 سال بعد مربی آلمان بود و میزبان جام جهانی را تا رده سوم برد. این مربی 55 ساله در یک بازی تشریفاتی که نخستین دیدار از مجموعه دیدارها با بازیکنان قدیمی ایتالیا بود و با تساوی 3 بر 3 به پایان رسید، کاپیتان تیم کشورش بود. سایت فدراسیون فوتبال آلمان با او مصاحبه‌ای انجام داده درباره این مسابقه که در فورت انجام شد و قرار است آغازی برای انجام بازی‌های بیشتر باشد.
 آقای کلینزمن شما از ابتدای شکل‌گیری تیم پیشکسوتان فوتبال آلمان در این تیم بودید. چرا فکر می‌کنید چنین مسابقاتی که با حضور قدیمی‌ها برگزار می‌شود به درد فدراسیون فوتبال یا به طور کلی خود فوتبال می‌خورد؟
 الان دو یا سه سال است که تیم‌های پیشکسوتان در رده باشگاهی شکل گرفته و با هم دیدار می‌کنند. من خودم در آنها برای اینتر و تاتنهام بازی کرده‌ام، این مسابقات موقعیت خاصی دارند. مفهوم اساسی آن واقعاً خوب است؛ چنین بازی‌هایی می‌تواند بازیکنانی از نسل‌های مختلف را کنار هم قرار دهد. این بازی‌ها همچنین هواداران را هم جمع می‌کند، هوادارانی که عادت کرده‌اند بازی این اسطوره‌ها را تماشا کنند و با غم و شادی‌شان ناراحت و خوشحال شوند. از آن گذشته ما همیشه می‌گوییم فوتبال برای همه است، حرفه‌ای و آماتور، پیر و جوان اما در واقع چنین اتفاقی نمی‌افتد. خیلی از بازیکنان حرفه‌ای به محض اینکه به شکل رسمی فوتبال را کنار می‌گذارند اصلاً فرصت بازی به دست نمی‌آورند. برای همین است که فکر می‌کنم فدراسیون فوتبال آلمان در همکاری با ایتالیا به این ابتکار دست زده و من واقعا از این بازی در فورت لذت بردم.
 حالا که بازی تمام شده و شما کاپیتان تیم بودید. چطور نخستین مسابقه آل‌استار تیم ملی آلمان را ارزیابی می‌کنید؟
 این بازی دقیقاً همان چیزی بود که امید داشتیم باشد و علاوه بر آن بسیار لذت بخش بود. فقط یک تیر دو نشان نبود، ما به اهداف بیشتری رسیدیم؛ ما بازیکنان را کنار هم قرار دادیم، بازیکنانی از نسل‌های متفاوت. ما آنها را به فدراسیون فوتبال نزدیک کرده‌ایم که حکم پدر و مادرشان را دارد. هواداران هم از تماشای چنین مسابقاتی لذت می‌برند. خود ما هم متوجه می‌شویم که این هویت چقدر قدرتمند است و البته ارتباطی که بیرون زمین وجود دارد. هر کدام از این بازیکنان بخشی از تاریخ برجسته تیم هستند که برای هواداران خاطراتی فراموش نشدنی ساخته‌اند. بعضی‌های‌شان شانس قهرمانی جهان در سال 1990 را به دست آورده‌اند، برخی در تیم فوق‌العاده سال 2006 بودند و عده‌ای با تیم قهرمان جهان در سال 2014 جشن گرفتند. هواداران بی‌شمار ارتباطات شخصی با گروه‌های خاصی از بازیکنان پیدا کرده‌اند. اگر این بازی‌ها آنقدر جذاب باشد که مردم به تماشای مسابقات آل‌استار بیایند و دختر، پسر یا نوه‌شان را به همراه بیاورند، موفقیت این بازی‌ها تضمین شده و از حالا به دست آمده است.
 خود بازی چطور بود، تساوی 3 بر 3 برابر اسطوره‌های آتزوری را چطور می‌بینید؟
 قطعا هدف اول این بازی تفریح و خوش گذراندن است البته همه کسانی که در زمین بودند پیروزی می‌خواستند. دقیقا برای همین است که آنها روزی فوتبالیست حرفه‌ای بودند چون انگیزه دارند و نمی‌توانند شکست را تحمل کنند. هیچ کدام از ما این انگیزه و اشتیاق را از دست نمی‌دهیم چون بخشی از وجودمان شده است.
 فیلیپ والشید در آخرین ضربه بازی گل مساوی را زد، این گل چقدر در ارزیابی شما نسبت به کل بازی تأثیر داشت؟
 حتی بدون این گل هم شب فوق‌العاده‌ای برای همه ما بود اما این گل شادی‌مان را تکمیل کرد ضمن اینکه برای فیلیپ خوشحال شدم، جوانی و توانایی او برای تیم اهمیت زیادی داشت. اینکه بازی مساوی شد یک پاداش واقعی بود. فکر می‌کنم هیچ کس زمین را با ناراحتی ترک نکرد.
 هیچ بازیکنی بود که به طور خاص تحت تأثیرش قرار گرفته باشید؟
 کاناوارو خوب بود، این پسر واقعاً حیرت انگیز است، سخت مثل صخره. پیرلو هم عالی است، بازی را هدایت می‌کند اما با آرامش و آسانی. آنها فوتبالیست‌هایی عالی هستند. توتی را البته فراموش نکنید. وقتی با تکنیکش و پاس‌های مورب خود بازی را باز می‌کند، کارش تماشایی است حتی امروز.
 از تیم آلمان چطور؟
 ما یکسری بازیکن داریم که هنوز هم توانایی‌های فوق‌العاده‌ای دارند. از نگاه یک مربی، خیلی خوشحال شدم که دوباره بازیکنان جام جهانی 2006 را دیدم. دیوید اودونکور بی‌امان و خستگی‌ناپذیر طول زمین را طی می‌کرد، حتی از آن موقع سریع‌تر شده. الیور نوی‌ویل هم همینطور، بگذارید به شما بگویم انرژی او هنوز هست. گاهی با خودم فکر می‌کردم مرده اما دو ثانیه بعد دوباره می‌دوید، دیوانه کننده بود. در مجموع، کار بازیکنان در این بازی در کلاس عالی بود. می‌توانم نام همه را ببرم، میشاییل شولتز شاید بالاتر از همه اما همه خوب بودند. این قسمت ماجرا جالب است که همه می‌خواهند ثابت کنند توانایی گذشته را دارند و می‌توانند به نفع تیم کار کنند. خیلی از ما شاید چند روزی خسته باشیم اما هیچ کس از اینکه در این مسابقه شرکت نکرده، پشیمان نیست.
 برای بازی‌های آل استار آینده‌ای متصور هستید یا این بازی نخستین و آخرین بود؟
 از نظر من، بازی‌های اینچنینی باید گام جدیدی برای بازیکنان سابق تیم‌های ملی باشد. می‌توانم قالب‌های متفاوتی را برایشان تصور کنم، تورنمنت‌های چهار تیمی، مینی قهرمانی اروپا. به طور خاص گلف و همچنین تنیس در رده پیشکسوتان عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته‌اند. چرا نباید اتفاق مشابهی در فوتبال رخ دهد؟ شاید کسی در آینده بگوید آن بازی با اسطوره‌های ایتالیا نخستین گام برای شکل‌گیری چنین بازی‌هایی بود. بازی با ایتالیا قرار است قسمت اول یک سریال باشد. من با هر کسی که درباره این مسابقه صحبت کنم، از آن به‌عنوان یک لذت کامل نام می‌برم، مطمئنم همه می‌خواهند در چنین مسابقه‌ای حضور داشته باشند.

 

پنجشنبه 18 مهر
مقدماتی یورو 2020
گروه C
بلاروس     استونی 19:30
هلند     ایرلندشمالی 22:15
گروه E
کرواسی     مجارستان 22:15
اسلواکی     ولز 22:15
گروه G
اتریش     رژیم صهیونیستی 22:15
مقدونیه شمالی     اسلوونی 22:15
لتونی     لهستان 22:15
گروه I
قزاقستان     قبرس 17:30
بلژیک     سن مارینو 22:15
روسیه     اسکاتلند 22:15
 
بازی‌های دوستانه (منتخب)
برزیل     سنگال 15:30
صربستان     پاراگوئه 22:15
ونزوئلا     بولیوی 1:30 (بامداد جمعه)
 
جمعه 19 مهر
مقدماتی یورو 2020
گروه A
جمهوری چک     انگلیس 22:15
مونته نگرو     بلغارستان 22:15
گروه B
پرتغال     لوکزامبورگ 22:15
اوکراین     لیتوانی 22:15
گروه H
آندورا     مولداوی 22:15
ایسلند     فرانسه 22:15
ترکیه     آلبانی 22:15
 
بازی دوستانه
اروگوئه     پرو 2:30 (بامداد شنبه)


 

مارتین هرمان

سه سال از روزی که گرت ساوت‌گیت به‌عنوان مربی تیم ملی انگلیس انتخاب شد، می‌گذرد و تعداد کمی از 81 هزار نفری که در پیروزی سخت 2 بر صفر انگلیس برابر مالت در ویمبلی حضور داشتند، باور می‌کردند که او حضوری طولانی روی نیمکت سه شیر داشته باشد. بعد از آنکه سم آلاردایس تنها 67 روز روی نیمکت انگلیس دوام آورد و حاشیه‌های تمام نشدنی فوتبال این کشور کار دست «سم بزرگ» داد، مربی سابق تیم زیر 21 سال انگلیس انتخاب شد. ساوت‌گیت ابتدا به‌عنوان مربی موقت آمد تا انگلیس روی هاجسون را از آب‌های مواجی که بعد از حذف برابر ایسلند در یورو 2016 احاطه‌اش کرده بود، نجات دهد.
حالا سه سال گذشته و ساوت‌گیت این تیم را به یکی از تیم‌های برنده قاره تبدیل کرده که خوب گل می‌زند و حتی به‌عنوان یکی از مدعیان قهرمانی رقابت‌های اروپایی سال آینده مطرح شده است.
انگلیس در 37 بازی با مربیگری ساوت‌گیت 21 برد به دست آورده به همراه 9 تساوی و 7 باخت. از همه مهم‌تر اینکه به بازیکنان جوان اعتماد کرده و سبکی چشمنواز و خوشایند به فوتبال ملی انگلیس آورده که در پیروزی و شکست دوست داشتنی است، او انگلیس را دوباره تیمی محبوب کرده. کسی که می‌گفتند برای موفقیت در تیم ملی زیادی نرم است، حالا محبوب‌ترین مربی انگلیس بعد از تری ونبلز شده که انگلیس را در یورو 96 در خاک خود به نیمه‌نهایی رساند.
انگلیس در چهار بازی خود در مقدماتی یورو 2020 توانسته 19 گل بزند، فرداشب با جمهوری چک و سه روز بعد با بلغارستان دیدار می‌کند که همه انتظار دارند با دو برد قاطع در یکقدمی صعود قرار گیرند. صعود به نیمه‌نهایی جام جهانی یک دستاورد غیرقابل انتظار از این تیم بود که باعث شد هواداران دوباره به این تیم رو کنند و مایه افتخارشان شود.
زیر نظر ساوت‌گیت امثال ترنت الکساندر آرنولد، جیدون سانچو، دکلان رایس به سرعت به تیم اول راه یافته‌اند و میسون ماونت ماه گذشته نخستین بازی‌اش را برابر بلغارستان انجام داد، هم‌تیمی‌‌اش در چلسی، فیکایو توموری هم در آخرین فهرست انگلیس جا گرفته. تامی آبراهام دیگر بازیکن چلسی هم که هشت گل در لیگ برتر زده، به تیم ملی دعوت شده. با توجه به اینکه مراحل پایانی یوروی سال آینده در انگلیس برگزار می‌شود، این امید وجود دارد که بهتر از بازی‌های‌شان در تورنمنت سال گذشته روسیه نتیجه بگیرند، هرچند ساوت‌گیت بهتر از هر کسی می‌داند موانع زیادی بر سر راه است.
منبع: رویترز

 

9 مربی برای میلان در 5 سال

در ژانویه 2014 بود که مکس آلگری از مربیگری میلان برکنار شد. میلان از آن هنگام تاکنون هشت مربی روی نیمکت خود دیده و این تعداد با حضور استفانو پیولی به 9 نفر رسید.
میلان در این مدت مرتباً مربیان خود را تغییر داده است، البته این را هم باید در نظر گرفت که در همین بازه زمانی، باشگاه سه مالک متفاوت داشته و چندین‌بار هم مدیرانش را عوض کرده است. پس از اخراج آلگری در ژانویه 2014 بود که مائورو تاسوتی، دستیار او برای یک مسابقه هدایت تیم را بر عهده گرفت، سپس کلارنس سیدورف تا پایان فصل مربی میلان شد. فصل بعد، سیدورف از میلان رفت و پیپو اینتزاگی از تیم جوانان به تیم اصلی فراخوانده شد. او هم تنها تا پایان فصل دوام آورد. سینیشا میهایلوویچ برای فصل بعد مربی میلان شد ولی در آوریل 2016 اخراج شد. کریستین بروکی در ادامه فصل روی نیمکت میلان نشست، ولی برای فصل بعد، میلان وینچنتزو مونتلا را به خدمت گرفت. مونتلا از معدود مربیانی بود که بیش از یک فصل کامل روی نیمکت میلان حضور یافت. او تنها مربی بود که قهرمانی را به‌دست آورد و توانست در سوپرجام ایتالیا در ضربات پنالتی مقابل یوونتوس پیروز شود.
مونتلا در فصل دوم حضورش در نوامبر 2017 از کار برکنار شد و این‌بار نوبت جنارو گتوزو بود که از تیم جوانان به تیم اصلی بیاید. گتوزو در فصل 19-2018 هم مربی میلان بود و در پایان فصل پیش از آنکه اخراج شود، خودش با توافقی دوطرفه قراردادش را فسخ کرد. در نهایت مارکو جامپائولو تنها 111 روز روی نیمکت میلان دوام آورد.


جامپائولو، رکورددار دوران مربیگری در میلان

مارکو جامپائولو با تنها 111 روز مربیگری در میلان، از این نظر رکورددار شد. به‌جز مربیان موقت، هیچ مربی دیگری در میلان تا این حد زود از کارش کنار نرفته است. جامپائولو تنها هفت بازی مربی میلان بود که سه برد و چهار باخت در آنها کسب کرد.