آزاده پیراکوه

پرسش‌هایی درباره دلایل تعلیق
از اسفند 97 تا شهریور 98 بر جودو چه گذشت؟

جودوی ایران تعلیق شد تا کمیسیون مربوطه در فدراسیون جهانی ظرف چند روز آینده تصمیم نهایی خود را درباره فدراسیون ایران بگیرد اما قبل از نهایی کردن تصمیم‌اش این فرصت را به ایران داده که مستندات خود را به دادگاه حکمیت ورزش ارائه کند. همین که مهلت 21 روزه‌ای برای اعتراض تعیین شده، یعنی می‌توان امیدوار بود که شاید اتفاقی بیفتد اما وقتی به آنچه در چند ماه گذشته در ورزش ایران گذشته نگاه می‌کنیم، اولین حسی که می‌توان مزه مزه‌اش کرد، ناامیدی است. ناامیدی که مسببان اصلی‌اش، مسئولان وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، فدراسیون جودو و خیلی‌های دیگر در داخل کشورند.
هر چند سناریویی از سوی مسئولان فدراسیون جهانی چیده شده تا جودوی ایران را نابود کنند اما آیا همه واقعیت در این چند کلمه خلاصه شده است؟
اشتباهات مسئولان ورزش کشور در مواجهه با موضوع فدراسیون جهانی جودو از 25 اسفند ماه شروع شد. فردای روزی که آرش میراسماعیلی رئیس فدراسیون ایران شد و اولین نامه تهدید «ویزر» رسید. همان تهدیدی که به نشست کمیته ملی المپیک  با رئیس فدراسیون جهانی و در نهایت ارسال نامه پراشتباه «تعهد» منجر شد.
ذکر واژه «No discrimination‌» در جایی‌که کمیته ملی المپیک متعهد شد به منشور المپیک احترام می‌گذارد و هیچ تبعیضی از نظر مسئولان این نهاد پذیرفتنی نیست، یکی از گاف‌های بزرگی بود که اتفاق افتاد و عجیب است که چطور مسئولان روابط بین‌الملل کمیته چنین متنی را تنظیم کردند؟ در ادامه مسیر تا زمان شروع رقابت‌های قهرمانی جهان توکیو اشتبا‌هات پی در پی دیگری رقم خورد که در نهایت کار را کشاند به توکیو و بعد هم اظهارات سعید ملایی. فدراسیون جودو پیش‌بینی آنچه که قرار بود در ژاپن رقم بخورد را داشت و عجیب است که چطور از این کار ممانعت نشد؟ ویزای بریمانلو دقیقاً به همین علت آماده نشد اما با وجود تأکید برخی برای عدم حضور در رقابت‌های جهانی ژاپن و همچنین عدم تأیید  شورای برون مرزی وزارت ورزش،  با دستور معاون قهرمانی وزارت ورزش این سفر انجام شد! بیانیه کمیته ملی المپیک برای IOC هم اشتباه بعدی بود که اتفاق افتاد. کمیته ملی المپیک با استناد به مصاحبه‌های ویزر بخصوص همانی که اعلام کرده بود می‌خواهد با رئیس جمهوری ایران دیدار کند، می‌توانست شکایتی را علیه فدراسیون جهانی جودو تنظیم کند و این اتهام را متوجه ویزر کند که رفتارش سیاسی است اما این کار حقوقی به یک بیانیه تند تنزل پیدا کرد . در ادامه ماجرا مصاحبه‌های برخی مسئولان سابق ورزش که خود مسئولیت بین‌المللی داشته‌اند، در کنار اقداماتی که برخی اهالی رسانه در آن سوی آبها انجام دادند، سکوت مسئولان داخلی با وجود تهدید فدراسیون جهانی و البته عدم حمایت لازم از سعید ملایی که اینطور دلسرد نشود، دست به دست هم داد تا در نهایت نامه تعلیق موقت جودو ایران برسد. شاید اگر مسئولان ورزش بلد بودند که چطور سعید ملایی و امثال او را حفظ کنند، این اتفاق نمی‌افتاد. نه تبیینی صورت گرفته، نه تشویقی؛ که نتیجه‌اش می‌شود چیزی که دیدیم.
تردیدی وجود ندارد که رژیم اشغالگر قدس با برنامه علیه ایران در حوزه ورزش پیش می‌رود که تغییر ترکیب تیم‌های کشتی، جودو و تکواندوی رژیم صهیونیستی، مصداق بارزی است برای باور این ادعا اما سؤال این است که چرا در این فضایی که خیلی‌ها در آن سوی مرزها تلاش می‌کنند ایران را در حوزه‌های مختلف از جمله ورزش به انزوا ببرند، مسئولان داخلی تا این حد اشتباه می‌کنند؟ رفتار ناعادلانه و ناجوانمردانه که آرش میراسماعیلی درباره‌اش حرف می‌زند، چیز عجیبی برای ایران نیست اما مسأله اساسی این است که چرا ما برای مقابله با این رفتارها، آماده نیستیم. الان فرصت 21 روزه‌ای در نظر گرفته شده و این انتظار وجود دارد که در این مهلت، هیچ‌کدام از اشتبا‌ه‌های قبلی تکرار نشود و تیم تصمیم‌گیر این ماجرا از جمله صالحی امیری، گروه مشاورانش را تغییر دهد تا شاید راه حل بهتری نسبت به قبل پیدا شده و جلوی اتفاق‌های تلخ‌تر گرفته شود.
 

استقلال و پرسپولیس تهران یکشنبه هفته آتی در ورزشگاه آزادی رخ در رخ هم قرار می‌گیرند. این نودمین تقابل سرخابی‌ها است. شاید اگر علیرضا فغانی همچنان در ایران حضور داشت، می‌شد او را به عنوان داور این بازی نامید اما کمیته داوران نام موعود بنیادی‌فر را از قوطی درآورده است. به این ترتیب آقا موعود قضاوت این بازی بزرگ را به عهده می‌گیرد و کمک‌هایش محمدرضا منصوری و حسن ظهیری هستند. کمک داوران اضافی سیدرضا مهدوی و سیدعلی میرغفاری هستند.

والیبال؛ ایران 3 - هند صفر
تیم ایران موفق شد در سه ست متوالی تیم هند را شکست دهد و شانس صعود به نیمه‌نهایی تقریبا قطعی شد.

 

شهاب اخلاقی


32 سال پیش در سنندج پسری به دنیا آمد که حالا باعث افتخار تیم استقلال است. 32 سال پیش خانواده غفوری در محله مبارک‌ْآباد سنندج، صاحب پسری شدند که نامش را «وریا» گذاشتند. وریا در زبان کردی یعنی «هوشیار» و این اسم برای پدر و مادر او جذاب بود. پدر وریا دوست داشت پسر هوشیارش به دانشگاه برود، تحصیل کند و اصطلاحاً برای خودش کسی شود. او که خودش تحصیلات دانشگاهی نداشت و زندگی‌شان را به‌سختی اداره می‌کرد، همیشه به فرزندش گوشزد می‌کرد که باید سرش در درس و مشقش باشد اما وریا مانند تمامی پسربچه‌های دهه شصتی، سرش درد می‌کرد برای بازی کردن فوتبال در کوچه و خیابان. آنقدر عشق فوتبال بود که در آخر با همه مخالفت‌های موجود به تیم جوانان توحید سنندج پیوست.
در سال 1382 به تهران آمد و در تست باشگاه پیکان در رده جوانان شرکت کرد. خیلی زود نظر مربیان آکادمی این باشگاه را جلب کرد و قرار شد با تیم اصلی رده سنی‌اش تمرین کند. وریا در آن روز خیلی خوشحال بود اما وقتی فهمید این باشگاه برای بازیکنان جدیدالورود، خوابگاهی در نظر نگرفته، خنده‌ روی صورتش ماسید. مجبور شد بلیت برگشت به سنندج را بگیرد و به شهرش برگردد.
لابد در طول مسیر به بخت بد خودش لعنت فرستاده. شاید فکر کرده با این وضعیت هیچ‌وقت فوتبالیست بزرگی نمی‌شود. رویاهایش روی سرش خراب شده بود اما تقدیر برایش سرنوشت دیگری می‌خواست. یک سال بعد، بدون اینکه عضو هیچ تیمی باشد، در تست تیم ملی جوانان انتخاب شد. این‌بار شانس به او رو کرده بود. حالا عضوی از تیم ملی جوانان بود و باید در مسابقات آسیایی شرکت می‌کرد. خیلی زود جای خودش را در تیم پیدا کرد و باشگاه پاس‌تهران را به جذب خودش متمایل کرد. آکادمی پاس با او قرار‌داد بست و البته خوابگاه هم برایش در نظر گرفت.
زندگی کم‌کم برای او داشت شیرین می‌شد. سال 1386 وقتی وریا بیست سالش بود، باشگاه پاس تهران با پیگیری دولت وقت و تنی چند از نمایندگان، به همدان منتقل شد. این خبر خیلی‌ها را ناراحت کرد اما برای وریا امیدوار کننده بود. او که سابقه بازی در پایه‌های پاس تهران را داشت، خیلی زود جذب تیم اصلی پاس همدان شد و تجربه بازی در لیگ برتر را به دست آورد. 20 سالش بود و رویاهای زیادی در سر داشت. کم‌کم مورد توجه رسانه‌های محلی در کردستان قرار گرفت اما این تازه شروع کار بود. وریا با تیمی که وینکو بگوویچ آن‌ را هدایت می‌کرد در لیگ خوش درخشید و حتی در فصل دوم حضورش در بالاترین سطح فوتبال ایران، موفق شد طعم حضور در مرحله نیمه‌نهایی جام حذفی را هم بچشد. پاس همدان در سومین فصل حیاتش دچار بحران مدیریتی شد. چند صباحی علیرضا منصوریان سرمربی تیم شد و بعد نوبت به علی‌اصغر مدیر‌روستا رسید.
بعد هم یاوری عنان کار را در دست گرفت تا در آخر وضعیت باشگاه پاس از همیشه بدتر شود. وریا بعد از دیدن این وضعیت تصمیم به ترک همدان گرفت. مقصدش تیم تازه‌وارد شهرداری تبریز بود. غفوری هر دو فصلی که این تیم در لیگ برتر بود برای آنها به میدان رفت. حالا دیگر 25 سالش شده بود. خیلی‌ها می‌گفتند فوتبالیستی که تا 25 سالگی مشهور و محبوب نشده هرگز نمی‌تواند جایی در تاریخ برای خودش دست و پا کند. خیلی هم اشتباه نمی‌کردند. کمتر فوتبالیستی می‌تواند در سال‌های بعد از 25 سالگی به یکباره پله‌های شهرت و محبوبیت را طی کند.
شهرداری در سال دوم حضور غفوری به لیگ یک سقوط کرد و فوتبال بازی کردن در سطح اول می‌توانست همینجا برای او تمام شود اما وریا در تیم شهرداری آنقدر خوب بازی کرده بود که نظر منصور ابراهیم‌زاده در تیم نفت ‌تهران را جلب کند. به نفت تهران آمد و از همان موقع مورد توجه رسانه‌های تهرانی هم قرار گرفت. حالا دیگر همه می‌دانستند که یک مدافع راست خوب در لیگ وجود دارد که می‌تواند به تیم‌های مدعی قهرمانی بپیوندد. او در زمانه‌ای که مدافعین کناری حرفی برای گفتن نداشتند، تبدیل به ستاره نفت تهران یحیی گل‌محمدی در دومین فصل حضورش در این تیم شد. 27 سال سن داشت و هنوز رنگ حضور در تیم ملی را ندیده بود اما با بازی‌هایش موفق شده بود دل کارلوس کی‌روش را برباید.
وریا در سال 1393 به تیم ملی رسید و شد عضوی از تیم اعزامی به جام‌ملت‌های آسیای 2015 استرالیا. او در همین سال با اینکه از تیم‌های بسیاری پیشنهاد داشت راهی تیم پرافتخار سپاهان شد. این انتقال برای او خوش‌یمن بود. سپاهان در فصل 94-1393 که وریا را در اختیار گرفته بود، به شکل معجزه‌واری با حسین فرکی قهرمان شد. این اولین تجربه قهرمانی وریا بود که حالا همه حریفان را دچار مشکل کرده بود. به همین خاطر هم به‌عنوان بهترین مدافع فصل انتخاب شد.
غفوری حالا 28 سالش بود، قهرمان ایران شده بود، درآمد خوبی داشت و عضوی از تیم ملی فوتبال هم بود. پدرش در آن روزها قطعاً از اینکه فرزندش برخلاف میل او به فوتبال بازی کردن اصرار ورزیده بود، گلایه‌ای نداشت. خوشحال بود و خوشحالی پسرش خشنودش می‌کرد. غفوری اما هنوز کارهای ناتمامی در فوتبال ایران داشت. خودش در یک مصاحبه گفته است: «در کودکی از هواداران دو آتشه استقلال بودم، طوری که یک بار به خاطر کل کل قرمز و آبی در مدرسه دعوایم شد و سرم شکست!» همین هم شد که در سال 1395 وقتی 29 سال سن داشت به استقلال تهران پیوست. خبر حضور او در استقلال حسابی برای هواداران مسرت‌بخش بود. وریا یک مدافع راست مستحکم بود که شش‌های قدرتمندی داشت و در فاز حمله به راحتی می‌توانست تبدیل به عصای دست کادر فنی شود. همینطور هم شد و پسرک کرد که حالا برای خود مردی شده بود، یکی از ارکان تیم در 3 سال اخیر شد. وریا از وقتی به استقلال آمد، متوجه شد جایگاه او دیگر مثل قبل نیست. او دیگر یک بازیکن ساده فوتبال نبود. هزاران نفر در شبکه‌های اجتماعی او را دنبال می‌کردند و همین باعث می‌شد به مسئولیت‌های اجتماعی‌اش فکر کند. غفوری در 3 سال گذشته در بزنگاه‌های مهمی در صفحه شخصی‌اش در اینستاگرام موضع گرفته. مواضعی که شاید  خوشایند خیلی‌ها نباشد اما قطعاً باعث شده تا بیشتر از گذشته محبوب دل آبی‌ها و خیلی از هواداران فوتبال شود. غفوری که حالا با 32 سال سن، بازوبند کاپیتانی استقلال را به بازو می‌بندد، یکی از متفاوت‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است. او شاید از لحاظ سبک و کیفیت بازی به الگویش، مهدی مهدوی‌کیا نرسد اما قطعاً به دلیل منش متفاوتش تا سال‌ها در ذهن اهالی فوتبال می‌ماند.
یک ماه پیش روزنامه گاردین انگلیس در مطلبی با عنوان «چگونه بازیکنان لیگ برتر بیدار شدند»، گزارشی منتشر کرد از اینکه چطور بازیکنان جوان انگلیسی نسبت به بازیکنان قدیمی‌تر متفاوت می‌اندیشند. به نوشته این روزنامه بازیکنانی مثل هکتور بیرین، اریک دایر، دنی رز و رحیم استرلینگ برخلاف بسیاری دیگر از بازیکنان، دیگر در شبکه‌های اجتماعی جلوه‌هایی از زندگی لاکچری و رفتارهای غیرمعمول را نمایش نمی‌دهند و بیشتر درباره مسائل مهمی مثل سلامتی روان و بحران‌های سیاسی صحبت می‌کنند. این روزنامه یک توییت از بیرین درباره مسائل حوزه زنان را در ابتدای گزارشش آورده بود و نوشته بود: «این نظر یک سیاستمدار یا یک ستون‌نویس یا حتی یک برنده اسکار نیست بلکه یک فوتبالیست 24 ساله آن را به زبان آورده. بعد هم از زبان جو لولی، بازیکن ناتینگهام فارست نوشته بود: «ما هم مثل مردم عادی هستیم و نظرات‌مان را مثل بازیگران، نویسنده‌ها، کارگران و مادران تنها ابراز می‌کنیم. با شبکه‌های اجتماعی حالا ابزار چنین کاری را در دست داریم.»
ظاهراً پدیده بازیکنان کنشگر در فوتبال پدیده‌ای تازه است که فقط هم به اروپا منحصر نمانده و حالا حتی فوتبال ایران هم از داشتن چنین بازیکنانی سود می‌جوید. بازیکنانی که قلب‌شان برای ایران می‌تپد و به همین خاطر هم مورد تحسین اهالی فوتبال و جامعه قرار می‌گیرند. حالا در آستانه دربی، حتی پرسپولیسی‌های متعصب هم درباره وریا پست می‌گذارند و این یعنی غفوری به جایگاهی رسیده که کمتر کسی نزدیک آن شده بود.

وریا غفوری: هواداران دلشان قرص باشد و نگران نباشند؛ دربی را می‌بریم

کاپیتان استقلال این روزها حسابی خبرساز شده و در کانون توجهات قرار دارد. مخصوصاً حالا که فقط چند روز به دربی تهران باقی مانده است. او در این باره به روزنامه ایران‌ورزشی می‌گوید: «تیم ما در این فصل تغییرات زیادی داشته است اما برای برد در دربی حاضر خواهیم شد. این بازی خاص است و شرایط خودش را دارد. هیچ ربطی به بازی‌های قبلی ندارد. هواداران استقلال مطمئن باشند که ما همه تلاش‌مان برای بردن پرسپولیس را انجام می‌دهیم. دل‌شان قرص باشد و نگرانی به خود راه ندهند. من به شخصه با همه بازیکنان صحبت خواهم کرد که بدانند این بازی با سایر بازی‌ها متفاوت است و نتایج هفته‌های اول هیچ تأثیری در آن ندارد.» غفوری البته دلایل نتیجه نگرفتن استقلال را چیزهایی فراتر از تغییرات زیاد تیم می‌داند: «این فصل ما بدشانس بودیم. داورها هم با ما خوب تا نکردند. پنالتی ما در بازی آخر گم شد. بازی قبل هم از قضاوت فغانی رضایت نداشتیم. ولی مطمئنم در ادامه روند تیم صعودی می‌شود.»
 

رئیس فدراسیون جودو با بیان اینکه تعلیق جودوی ایران بسیار عجولانه و ناعادلانه انجام شد، گفت: «برای حل این موضوع هم دیپلماسی خودمان را با هماهنگی وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک خواهیم داشت.»
آرش میراسماعیلی با بیان اینکه تعلیق ایران سناریوی از پیش تعیین شده بود، گفت: «متأسفانه ورزشکار ما هم وارد این موضوع شد و در نهایت با ایمیلی که دریافت کردیم، مطلع شدیم تعلیق انجام شده است.»
رئیس فدراسیون جودو ادامه داد: «١٣ سپتامبر ایمیلی دریافت کردیم که در آن اعلام شده بود، پنج نفر را برای کمیته انضباطی به منظور بررسی موضوع ایران منصوب کردند و از من خواسته بودند گزارشی را ارائه کنم که دفاع ایران به چه صورت خواهد بود. بعد از این موضوع، متأسفانه به یکباره دیدیم ایمیلی که روز چهارشنبه فدراسیون جهانی ارسال کرده، کاملاً جدا از روالی است که خودشان تعیین کردند و حتی قرار بود در گرندپری اسکندریه ٢٢ و ٢٣ سپتامبر کمیته انضباطی برگزار و به‌صورت موقت ایران را تا رسیدگی نهایی، تعلیق کنند اما در ایمیل اخیر کاملاً تمام موارد فدراسیون جهانی نقض شد.»
او با بیان اینکه گزارش فدراسیون جهانی از جودوی ایران حاوی ادعاهای دروغین نسبت به جودوی ایران بوده، ادامه داد: «فدراسیون جودو در هماهنگی با وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک دیپلماسی خودش را خواهد داشت که امیدوارم از این مرحله سخت و تعلیقی که همراه با تحریم‌ها علیه مردم ایران بوده عبور کنیم و در این جنگ نابرابر به عنوان سرباز مملکت که به آب و خاک پایبند است، پیروز شویم.»


 

وزنه‌بردار ملی‌پوش ایران در دسته ۵۵ کیلوگرم رقابت‌های قهرمانی جهان توانست نقره دوضرب جهان را بگیرد و با این مدال طلسم 42 ساله نرسیدن به مدال در سبک وزن را بشکند.
در نخستین روز از مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان ۲۰۱۹، رقابت دسته ۵۵ کیلوگرم برگزار شد که حافظ قشقایی تنها نماینده ایران در این وزن در رده هفتم قرار گرفت اما توانست مدال نقره دوضرب را بگیرد. قشقایی در این مسابقات طلسم شکست و ایران را بعد از ۴۲ سال صاحب تک مدال جهانی در سبک وزن کرد.  
محمد نصیری در مسابقات جهانی سال ۱۹۷۷ در دوضرب مدال نقره گرفت و پس از آن دیگر ایران موفق نشده بود به مدال جهانی در سبک وزن برسد. بعد از ۴۲ سال حافظ قشقایی دوباره همان مدال را تکرار کرد. او در یک ضرب ۱۱۱ کیلوگرم، در دوضرب ۲۴۹ و در مجموع ۲۶۰ کیلوگرم را ثبت کرد. پیش از این رقابت‌ها پیش بینی می‌شد که اگر او بتواند رکوردهایش در اردو را تکرار کند، روی سکو می‌رود که این اتفاق افتاد.
حافظ در حرکت یکضرب، کار خود را با وزنه 111 کیلوگرم آغاز کرد و در حرکت اول آن را به راحتی بالای سر برد اما در حرکت دوم و سوم نتوانست وزنه 116 کیلوگرم را مهار کند و با همان 111 کیلوگرم در یکضرب به کار خود خاتمه داد. قشقایی در حرکت دوضرب با وزنه 140 کیلو کارش را آغاز کرد و آن را با موفقیت بالای سر برد. قشقایی در حرکت دوم وزنه 149 کیلوگرم را مهار کرد تا مدالش در دوضرب قطعی شود اما این برایش راضی کننده نبود. او در حرکت سوم وزنه 155 کیلو را درخواست کرد اما نتوانست آن را بالای سر ببرد تا با همان 149 کیلوگرم در دوضرب به کار خود پایان دهد. در حرکت دوضرب، یون چول‌ام از کره شمالی با 166 کیلوگرم اول شد، حافظ قشقایی با 149 کیلوگرم از ایران در رده دوم قرار گرفت و منصور عبدالرحمان السالم از عربستان با 147 کیلوگرم جایگاه سوم را مال خود کرد.
حافظ قشقایی وزنه‌بردار جوان ایران با حدنصاب 260 کیلوگرم در مجموع، در جایگاه هفتم دسته 55 کیلوگرم ایستاد.