تیلور بازیکن ذخیره بازی رفت فینال 1992 بود و در بازی برگشت هم در لیست تیم جایی نداشت اما او مدال قهرمانی را دریافت کرد. جف واتسون، استعدادیاب یونایتد، او که مدافع راست بود را در بیرمنگام کشف کرد. تیلور یک سال را در دوران دانش‌آموزی در آکادمی یونایتد گذراند و دو سال در برنامه پرورش جوانان حضور یافت. اما او نتوانست به اندازه گری نویل پیشرفت کند و یونایتد او را آزاد کرد. تیلور می‌گوید: «من این حس را داشتم که قرار نیست به من قراردادی حرفه‌ای پیشنهاد شود. این را عمیقا می‌دانستم. سر الکس من را به دفترش فراخواند. او ما را بابت کارهایمان ستایش کرد و گفت: من تنها می‌توانم تعداد معدودی بازیکن را انتخاب کنم.» او سپس به پورت ویل و والسال رفت و در آنجا تست داد و سپس در سولیهول بورو که در لیگ حضور نداشت بازی کرد. او حالا متخصص برق است.
 

سویج به این مشهور بود که هافبکی است که تکل‌های سختی می‌زند اما او در سال 1991 که کارش را در یونایتد آغاز کرد، مهاجم بود. او در هر دو بازی مقابل کریستال پالاس به عنوان بازیکن ذخیره به میدان رفت و قراردادی حرفه‌ای هم با او امضا شد، هرچند که حتی یک بار هم برای تیم اصلی یونایتد بازی نکرد. او در سال 1994 به تیم کرو الکساندرا پیوست و بعدتر در تیم‌های لستر، بیرمنگام، بلکبرن و دربی بازی کرد. او 39 بازی هم برای تیم ملی ولز انجام داد. سویج در اواخر دوران بازی‌اش گاه و بیگاه به عنوان کارشناس به تلویزیون و رادیو می‌رفت و پس از پایان فوتبالش این تبدیل به شغل او شده است.

کالین مک‌کی

این بازیکن اهل گلاسگو معمولا در خط حمله بازی می‌کرد اما گاهی به پست بال می‌رفت و در بازی برگشت مقابل کریستال پالاس در اولد ترافورد در ترکیب ثابت حضور یافت. عملکرد او در آن جام باعث شد که در آگوست 1992 قراردادی حرفه‌ای با او امضا شود، هرچند که او در نیمه دوم آن فصل به صورت قرضی به بری پیوست. مک‌کی در سال 1993 فاتح جایزه دنزیل هارون به عنوان بهترین بازیکن تیم ذخیره‌ها شد اما تنها یک بازی برای تیم اصلی انجام داد که مقابل کاونتری در آخرین روز لیگ برتر در سال 1994 بود. او در سپتامبر 1994 به کیلمارنوک فروخته شد و سپس در تیم‌های مختلف لیگ اسکاتلند بازی کرد تا این که در سال 2001 از فوتبال کناره‌گیری کرد.
 

این هافبک ولزی در بازی برگشت فینال جام حذفی جوانان گل زد و در سال‌های 1992 تا 1997، 20 بازی برای تیم اصلی یونایتد انجام داد. او تنها یک گل برای تیم اصلی زد که در مرحله گروهی لیگ قهرمانان در فصل 95-1994 و مقابل گالاتاسرای بود. آن بازی با نتیجه چهار بر صفر به سود یونایتد تمام شد. اما او نتوانست جایگاهی در تیم اصلی پیدا کند و در آگوست 1997 با قیمت 150 هزار پوند به لوتون تاون فروخته شد. او سپس به تیم‌هایی مانند مکلسفیلد، راچدیل، بانگور سیتی، توتال نتورک سولوشنز و رایل پیوست. دیویس یک بازی ملی هم برای ولز مقابل سوییس در سال 1996 انجام داد. او بعد از دوران بازی، مربی شد و کارش را در چستر آغاز کرد. او سپس به کادر فنی منچسترسیتی پیوست و مربی تیم ذخیره‌ها شد. او از سال گذشته رئیس کادر فنی تیم‌های پایه زیر 13 تا زیر 23 ساله‌های سیتی بوده است.

 

کسپر در سال 1991 به عنوان بازیکن آزمایشی به یونایتد پیوست ولی سپس در فینال جام حذفی جوانان به صورت کامل بازی کرد.او در ژانویه 1993 اولین قرارداد حرفه‌ای‌اش را امضا کرد اما برای اینکه به میدان برود، بیش از هم‌تیمی‌هایش در کلاس 92 صبر کرد. اولین بازی او مقابل پورت ویل در جام اتحادیه در اکتبر 1994 بود اما این بازیکن اهل برنلی در نهایت نتوانست جایگاه ثابتی در تیم پیدا کند. او سه بار به تیم‌های بورنموث، سوییندون تاون و ردینگ قرض داده شد و در نهایت به صورت دائمی به ردینگ پیوست که در آن هنگام در دسته سوم حضور داشت. کسپر در 24سالگی دچار شکستگی از دو جای پا شد. او هرگز نتوانست بهبودی کامل را به دست بیاورد و آن بازی آخرین دیدار حرفه‌ای‌اش شد. کسپر چهار سال بعد غرامتی از سوی ریچارد کارپنتر دریافت کرد. کارپنتر همان بازیکن کاردیف بود که تکل خشنی روی پای او زد و باعث پایان دوران فوتبالش شد. او سپس مربی بری شد. او حالا مدیر ورزشی سالفورد است و در کنار هم‌تیمی‌هایش در کلاس 92 حضور دارد.
 

تردیدی نیست که برادر بزرگ‌تر فیل نویل، فرصتی که در یونایتد داشت را دودستی چسبید. او 602 بازی انجام داد، هشت بار فاتح لیگ شد و سه بار جام حذفی، دو بار جام اتحادیه و دو بار لیگ قهرمانان را فتح کرد. او به عنوان مدافع راست یونایتد دوران ورزشی درخشانی داشت. نویل در جام حذفی جوانان در سال 1992 کاپیتان بود. او در بهار در این تیم بازی کرد و در تابستان اولین بازی رسمی‌اش با پیراهن تیم اصلی یونایتد را مقابل تورپیدو مسکو و در جام یوفا انجام داد.
او از فصل 95-1994 بازیکن ثابت تیم شد و تا بازنشستگی‌اش در سال 2011، موقعیت خود را در تیم از دست نداد.
نویل بعد از آن مربی شد و در تیم ملی انگلیس کار کرد و سپس مربی والنسیا شد. او حالا به همراه گیگز، اسکولز، بات، بکام و فیل نویل، مالک باشگاه سالفورد سیتی است. او کارشناسی برجسته هم هست و در شبکه اسکای اسپورتس کار می‌کند. او همچنین املاک پرشماری دارد، از جمله هتل فوتبال که در نزدیکی اولدترافورد واقع است.
 

بورک بال تیم کلاس 92 بود اما در فینال به میدان نرفت. او اهل بریستول بود و در مدرسه اتحادیه فوتبال در لیل‌شال در کنار بازیکنان بسیاری حضور یافت که بعدتر در تیم ملی انگلیس بازی کردند. آن مدرسه حالا منحل شده است. بورک یونایتد را در آوریل 1993 ترک کرد، در حالی که یک سال از قراردادش باقی مانده بود و سپس شغل دفتری پیدا کرد و بعد به یک مغازه میوه و سبزی‌فروشی رفت و در نهایت به فوتبال برگشت و مربی شد. او سال‌ها مربی آکادمی بریستول‌ سیتی بود. او در مصاحبه‌ای در سال 2013 گفت: «چیزی که بیش از همه به یاد دارم این است که بازیکنان تیم ولع فراوانی داشتند. اگر می‌خواهید موفق شوید باید واقعاً اشتیاقی سوزان داشته باشید. من جایی خواندم که گری نویل گفت، مجبور شد دوستانش را ترک کند چون می‌خواست فوتبالیست باشد اما من آن اشتیاق لازم را در آن هنگام نداشتم. بهتر است روراست باشم چون در غیر این صورت دیگران را مقصر ناکامی خود خواهید دانست. برخی نوجوانان پختگی لازم را نداشتند تا درک کنند چه استعدادی دارند. دیوید بکام، نیکی بات، گری و ... همه آنها پختگی لازم را داشتند و می‌فهمیدند که چه فرصت گرانبهایی در یونایتد دارند.»

 

این مدافع چپ که اهل سالفورد است، در هشت‌سالگی و زمانی که در بارهیل لدز بازی می‌کرد از سوی یونایتد شناسایی شد. در آن هنگام ران اتکینسون در یونایتد حضور داشت اما زمانی که فرگوسن آمد، آکادمی باشگاه اهمیت بالاتری پیدا کرد. عملکرد او در فینال 1992 باعث شد که قراردادی حرفه‌ای با او امضا شود اما او برخلاف هم‌تیمی‌هایش تنها یک سال در یونایتد ماند. به باور فرگوسن، جثه او برای پست مدافع چپ بیش از حد کوچک بود و او را در انتهای فصل 93-1992 آزاد کردند. او بعدتر گفت: «خوشحال بودم که قرارداد حرفه‌ای امضا کرده‌ام اما کمی دلم شکست چون فکر می‌کردم شایسته آن هستم که قراردادی دوساله با من امضا کنند. تصور می‌کردم که کارم خوب است. زمانی که از تیم جدا شدم، مربی گفت: من همیشه رئیس تو خواهم ماند. من این حرف او را همیشه به یاد دارم.» سوییتزر سال‌های بسیاری را در هاید یونایتد بازی کرد و در تیم‌های غیر لیگی هم به میدان رفت. او در این مدت در عینک‌سازی دالند و آیچینسون کار کرد و همچنین به‌عنوان مأمور پست
فعالیت کرد.
 

نابی استایلز بود که این مدافع را از تیم‌های پایه ناتینگهام شناسایی کرد و الکس فرگوسن در جریان یک بازی اسنوکر او را متقاعد کرد که به یونایتد برود. او در فینال 1992 بازی کرد و سپس هفت بار برای تیم اصلی یونایتد به میدان رفت، هرچند که در نهایت گری نویل توانست بر او غلبه کند و مدافع راست اصلی یونایتد شود. او تا سال 1998 در اولدترافورد ماند و سپس به اورتون فروخته شد تا بتواند بیشتر به میدان برود اما هاوارد کندال، مربی اورتون اخراج شد و جایش را به والتر اسمیت داد. اوکین هم جایش را در تیم از دست داد و به بولتون، بلکپول و سپس هاید یونایتد پیوست و در این تیم به فوتبالش خاتمه داد. او در مصاحبه‌ای که اخیراً انجام داده گفته که به اندازه گری نویل سخت‌کوش نبود و بهای همین را پرداخت: «می‌گفتند تکنیک من بهتر از گری است. من نمی‌خواهم متکبرانه حرف بزنم اما در آن هنگام من بازیکن بهتری بودم اما او ذهنیت متفاوتی داشت. او فوتبال را زندگی می‌کرد و نفس می‌کشید، ولی من نه. تفاوت ما همین بود. من به تکنیکم اتکا داشتم تا به جایگاهم برسم اما برای اینکه در اوج بمانید باید 100 درصد تعهد داشته باشید.» اوکین که حالا 44 سال دارد، مدرسه فوتبال AOK را در نزدیکی خانه‌اش در دارون لانکاشایر به راه انداخته است.
 

کمتر بازیکنی هست که بتواند از تیم کوچک هاروبی یونایتد به آکادمی منچستر یونایتد برسد اما این مسیری بود که کوین پیلکینگتون، دروازه‌بان کلاس 92 طی کرد.
او در هر دو بازی رفت و برگشت فینال جام حذفی جوانان 1992 مقابل پالاس بازی کرد و قراردادی حرفه‌ای هم با یونایتد امضا کرد. او یکی از ذخیره‌های پیتر اشمایکل بود. پیلکینگتون هشت بار برای یونایتد بازی کرد و نخستین دیدار او در لیگ برتر برابر کریستال پالاس در نوامبر 1994 بود.
او سپس بارها به تیم‌های دیگر قرض داده شد و در نهایت در سال 1998 به پورت ویل پیوست. او در سال 2000 راهی مانسفیلد تاون شد و سرانجام توانست به صورت مرتب به میدان برود. او برای ناتس کانتی و لوتون هم به میدان رفت و در نهایت دوران ورزشی‌اش در کمبریج به پایان رسید، جایی که حالا مربی دروازه‌بان‌هایش است.
 

گیلسپی در بازی برگشت مقابل پالاس به عنوان بازیکن جانشین به زمین رفت. او یک سال پس از آنکه به یونایتد پیوست، فاتح جام حذفی جوانان شد. او اهل لارن در ایرلند شمالی است. این بال در هنگامی که در تیم سنت‌اندروز در بلفاست بازی می‌کرد شناسایی شد. او اولین بازی‌اش برای تیم اصلی را در ژانویه 1993 مقابل بری در دور سوم جام حذفی انجام داد و در برد دو بر صفر تیمش گل زد. او چند بار دیگر هم برای یونایتد بازی کرد اما نتوانست آندری کانچلیسکیس، بال اصلی یونایتد را کنار بزند و در رقابت با او ناکام ماند. گیلسپی در ژانویه 1995 به نیوکاسل پیوست. منچستر یونایتد اندی کول را با قیمت 7 میلیون پوند از نیوکاسل خرید و گیلسپی به عنوان یک میلیون پوند از این قرارداد راهی نیوکاسل شد. او برای مدتی طولانی در نیوکاسل و بلکبرن، لستر و شفیلد یونایتد بازی کرد اما متأسفانه درگیر اعتیاد به قمار شد. تخمین زده شده که قمار کردن باعث شد او 7 میلیون پوند از دست بدهد. گیلسپی سال‌ها بعد گفت که فرگوسن یک بار تیم جوانان کلاس 92 را مقابل تیم اصلی یونایتد به زمین فرستاد که در آن هنگام قهرمان لیگ شده بود و تیم جوانان با نتیجه چهار بر دو پیروز شد! او گفت: «می‌دانید، این نتیجه تا حدی نشان داد که آن تیم چقدر خوب بود. آن تیم یونایتد در همه مسابقات جزو تیم‌های برتر بود. ما مقابل بازیکنانی مانند اریک کانتونا، مارک هیوز و اشمایکل بازی کردیم؛ بازیکنانی باورنکردنی. من مطمئن هستم که آنها کمی نگران بودند، چون ما بچه‌های جدیدی بودیم و آنها شاید با خود فکر می‌کردند: این پسر قرار است به‌زودی جای من را بگیرد...»

او در 8 جولای 1991 طبق قرارداد «برنامه پرورش جوانان» به یونایتد پیوست. او که اهل شرق لندن است در اولین فصل حضورش در یونایتد به این تیم کمک کرد فاتح جام حذفی جوانان شود. او گل دوم تیمش در پیروزی سه بر یک در بازی رفت فینال را به ثمر رساند و در بازی برگشت که با نتیجه سه بر دو به پایان رسید، 90 دقیقه بازی کرد. اثربخشی او در این مسابقات باعث شد فرگوسن به او در مسابقه جام اتحادیه برابر برایتون در سپتامبر 1992 بازی بدهد. بکام در ژانویه 1993 قراردادی حرفه‌ای با یونایتد امضا کرد و باقی داستان را هم که همه می‌دانند. بکام که اسطوره باشگاه است، 394 بازی برای این تیم انجام داد و 85 گل زد. او تمامی افتخارات ممکن را کسب کرد و در سال 2003 راهی رئال مادرید شد. او بعدتر برای لس‌آنجلس گلکسی و پاری‌سن‌ژرمن و همچنین میلان هم به میدان رفت. بکام 115 بازی برای انگلیس انجام داد و 59 بار کاپیتان این تیم بود. او پس از بازنشستگی هم فعالیت بسیاری داشته است و در کارهای خیریه حضور یافته و باشگاه خود به نام اینتر میامی را در MLS به راه انداخته است. او همچنین از مالکان سالفورد سیتی است.

 

گیگز یکی از بااستعدادترین بازیکنان نسل خود بود. او در زمانی که در فینال جام حذفی جوانان به میدان رفت، چند بازی هم برای تیم اصلی یونایتد انجام داده بود و از این نظر کسی مانند او نبود. این بال ولزی اولین بازی‌اش در لیگ را در 2 مارس 1991 مقابل اورتون انجام داد و داشت لی شارپ را به چالش می‌کشید اما گیگز که در آن هنگام 17 سال داشت، به بازی برای تیم جوانان ادامه داد و کاپیتان این تیم در برخی بازی‌ها بود.او تنها در بازی برگشت مقابل پالاس به میدان رفت و آن بازی یکی از آخرین دیدارهای او برای تیم جوانان بود.گیگز در دوران لیگ برتر که از سال 1992 آغاز شد، یکی از بازیکنان اصلی یونایتد شد و دورانی درخشان را در این تیم گذراند که تقریبا 25 سال به طول انجامید. او 963 بازی برای یونایتد انجام داد و 168 گل زد و تقریبا تمامی افتخارات ممکن در سطح باشگاه را به دست آورد.

تورنلی که در پست بال بازی می‌کرد، احتمالاً جذاب‌ترین بازیکن کلاس 92 بود. گفته می‌شود یک بار سر مت بازبی با نابی استایلز در اوایل دهه 1990 حرف می‌زده و بازبی از استایلز پرسیده که بااستعدادترین بازیکن آکادمی کیست و او بدون تعلل گفته: «بن تورنلی. بن بیش از همه بازیکنانی که در دوران حضورم در باشگاه دیده‌ام به جرج بست شبیه است.» بازبی هم با او مخالفت نکرده است. تورنلی که اهل بری بود، بی‌تردید جایگاهی بالاتر از بکام و اسکولز در تیم کلاس 92 یونایتد داشت اما سرنوشت برای او به شکلی بی‌رحمانه رقم خورد. او چند بازی برای تیم اصلی انجام داد و در بازی تیم ذخیره‌های یونایتد با بلکبرن، با تکل بسیار خشن نیکی مارکر دچار مصدومیت وخیمی از ناحیه رباط زانو شد. این اتفاق در آوریل 1994 روی داد و هرچند تورنلی پس از جراحی به میادین برگشت اما فرصت درخشش در یونایتد دیگر از دست رفته بود. او البته دوران ورزشی بدی نداشت و در هادرسفیلد، آبردین، بلکپول و تیم‌های دیگر هم بازی کرد اما درگیر اعتیاد به الکل و مسائل شخصی شد. بکام درباره تورنلی می‌گوید: «بن از همه ما بهتر بود اما این قسمت غم‌انگیز ماجرا است.» نویل هم گفت: «او یکی از برجسته‌ترین استعدادهایی بوده که تاکنون کنارش بازی کرده‌ام.» او پس از دوران بازی، راننده، مدیر رستوران و کاشی‌کار شد و حالا در شبکه تلویزیونی منچستریونایتد کار می‌کند.


 

این هافبک سرسخت در هر دو بازی رفت و برگشت فینال مقابل کریستال پالاس بازی کرد و اولین بازی‌اش برای تیم اصلی یونایتد را برابر الدهام اتلتیک در پاییز همان سال انجام داد.
او برای یک دهه بازیکنی ثابت در مرکز خط میانی منچستریونایتد شد و افتخارات بسیاری کسب کرد، از جمله شش قهرمانی در لیگ برتر، سه جام حذفی و یک لیگ قهرمانان در سال 1999. بات که 39 بازی هم برای تیم ملی انگلیس انجام داد، در سال 2004 روانه نیوکاسل شد و تا سال 2011 در آنجا بازی کرد. او در سال 2012 به عنوان مربی تیم ذخیره‌ها به یونایتد برگشت و از فوریه 2016 رئیس آکادمی باشگاه بوده است. او مسئولیت پرورش نسل بعدی بازیکنان را به عهده دارد. بات از مالکان سالفورد سیتی هم هست.

 

نون در جام حذفی جوانان در تیم یونایتد حضور داشت. او مهاجم مرکزی تیم بود، هر چند که برای مدتی کوتاه در دفاع هم بازی کرد. او اهل سالفورد بود و از 9 سالگی به یونایتد پیوست و قرارداد کارآموزی‌اش را در 16 سالگی امضا کرد. او در تیم اصلی یونایتد بازی نکرد. نون برای بری، ماسلی، آترتون لابورنوم راورز، بیکونسفیلد و سالفورد سیتی بازی کرد و در 31 سالگی بازنشسته شد. او حالا مشاور امور محیط زیست در شهر منچستر است.
 

در 15 مه‌1992 بود که منچستر یونایتد توانست با پیروزی شش بر سه مقابل کریستال پالاس در مجموع دو دیدار، فاتح جام حذفی جوانان انگلیس شود. بازیکنان آن تیم شاید خبر نداشتند که نیمی از آنها قرار است در یک دهه آینده، هسته اصلی منچستر یونایتد سر الکس فرگوسن را تشکیل دهند. دیوید بکام، رایان گیگز، پل اسکولز، نیکی بات و برادران نویل دورانی استثنایی در اولد ترافورد داشتند و به نام «کلاس 92» شناخته شدند.
البته آنها همچنان در فوتبال حرفه‌ای تاثیرگذار هستند و باشگاه سالفورد سیتی را دارند. این باشگاه روز شنبه برای نخستین بار در لیگ انگلیس برنده یک بازی شد. مالکان باشگاه که از کلاس 92 هستند، این تیم را از دسته اول لیگ برتر شمال انگلیس (لیگ منطقه‌ای) به لیگ دو (دسته چهارم انگلیس) رساندند، آن هم تنها در پنج سال. این ماجرای دیگری از داستان‌های باورنکردنی آنها است اما برای دیگر بازیکنانی که در آن فینال 1992 بازی کردند، اوضاع به همین ترتیب پیش نرفت. چه بر سر بازیکنان آن تیم آمد؟