گابریله مارکوتی

و اکنون، پس از برد دو بر صفر مقابل تاتنهام هاتسپرز، لیورپول به ششمین قهرمانی‌اش در جام باشگاه‌های اروپا رسید. آنها بارسلونا و بایرن مونیخ را پشت سر گذاشتند و تنها یک قهرمانی با میلان فاصله دارند، و البته با رئال مادرید هم که 13 قهرمانی کسب کرده فاصله زیادی دارند. هیچ باشگاهی را نمی‌توان از گذشته‌اش جدا کرد، و لیورپول بسیار تحت تاثیر اتفاقاتی است که در گذشته روی داده است.
این قهرمانی آنها مانند قهرمانی‌های پیشین‌شان بود؛ سرشار از «اما» و «اگر»، و با «شاید»های بیشتر از «باید»ها. ماجرای قهرمانی‌های لیورپول به این ترتیب بوده است: دو بار با پنالتی، دو بار با اختلاف یک گل، و همیشه در حالی که بازی تا دقایق پایانی پایاپای پیش رفته است.
پس طبیعی بود که پس از سوت پایان، بسیاری از بازیکنان لیورپول روی زمین واندا متروپولیتانو بیفتند، و احساس خستگی، اوج گرفتن، و البته نیاز به آسودگی خیال داشته باشند. آخرین فردی که از روی زمین بلند شد جوردن هندرسون بود.
کاپیتان لیورپول انگار تا ابد می‌خواهد استراحت کند. او ابتدا سرش را در دستانش گرفت، و سپس به زمین افتاد. تنها زمانی که دیووک اوریگی، بازیکن تعویضی لیورپول گل دوم را زد و کار را تمام کرد، لیورپول توانست از نگرانی اینکه اشتباهات و خستگی می‌تواند به زیان آنها عمل کند نجات پیدا کند.
تاتنهام در نیمه دوم عملکرد خوبی داشت. آنها سرانجام دریافته بودند که اگر قرار است شکست بخورند، نباید با نمایش ضعیفی که در 45 دقیقه نخست داشتند باشد. در این میان هندرسون نقش مهمی در میدان داشت. او با تمام وجود تلاش می‌کرد و به تیم دستور می‌داد.
هندرسون البته بی‌نقص نبود اما کاملا دریافته بود که تلاش یک فصل، یا بهتر بگوییم، چهار سال، ممکن است در یک لحظه بی‌رحمانه از بین برود. او با زجر کشیدن، نگرانی، و البته استفاده از انرژی تمامی سلول‌های بدنش، توانست کاری کند که بازگشت دیرهنگام تاتنهام به نتیجه نرسد.
این همان تیم لیورپولی بود که در کل فصل دیده بودیم اما این تیم لیورپول باید سطح بالایش را نشان می‌داد تا فاتح لیگ قهرمانان اروپا شود، یک سال پس از شکستی که مقابل رئال مادرید متحمل شده بود.
یورگن کلوپ، مربی تیم گفت: «این چالشی بزرگ برای هر دو تیم بود. ما سه هفته را بدون بازی رسمی سپری کرده بودیم. هوا گرم بود و بازی تبدیل به نبرد شد. معمولا، من اینجا می‌نشستم تا بگویم چرا با اینکه خیلی عالی بازی کردیم، بازی را باختیم. خوشحالم که این بار لازم نیست در این باره حرف بزنم.»
ورزشگاه واندا متروپولیتانو انگار ظرفی بتنی است و دورش را آزادراه‌ها گرفته‌اند. با این حال، تقریبا دو سال پس از افتتاحش، هنوز به نظر می‌رسد که ورزشگاهی تمام‌نشده است. در واقع خانه جدید اتلتیکو انگار استقبال چندانی از میهمانانش به عمل نمی‌آورد اما در همان دقیقه نخست بازی، طرفداران لیورپول دوست نداشتند جایی به جز این ورزشگاه حضور داشته باشند.
دست موسی سیسوکو از بدنش فاصله گرفت. او احتمالا داشت به بازیکنان تیمش نشان می‌داد که مراقب مهاجمان لیورپول باشند اما ضربه چیپ سادیو مانه به جایی نزدیک به شانه او برخورد کرد. دامیر اسکومینا، داور مسابقه حتی به VAR هم نیاز نداشت. طبق مقررات هند، این پنالتی کاملا آشکاری بود.
محمد صلاح توپ را از فاصله 12 یاردی به گل تبدیل کرد و با خشمی جوشان به شادی پس از گل پرداخت. تنها 12 ماه پیش بود که فینال لیگ قهرمانان برای او زود به پایان رسید. او با سرخیو راموس برخورد کرد و آسیب دید. حالا او نه‌تنها برگشته بود، که گلی زودهنگام هم زده بود.
این گل باعث بهت‌زدگی تاتنهام شد. دلیلش هم قابل درک بود. آنها سه هفته بود آماده این دیدار شده بودند. آنها در رویاهایشان این بازی را تصور می‌کردند. آنها برنامه‌ریزی کرده بودند اما حالا پیانو کارتونی روی سرشان افتاده بود.
تاتنهام در ادامه نیمه اول شلخته و بی‌دقت در پاس‌ها و حرکاتش بود. هری کین دقیقا همانی بود که باید باشد: بازیکنی که تقریبا دو ماه است فوتبال بازی نکرده است. سون هیونگ مین دیوانه‌وار به این سو و آن سو می‌زد، انگار دکمه‌اش روی سرعت 16 برابر گیر کرده باشد اما نه به شکلی خوب. کریستین اریکسن هم که انگار غایب بود. از دنی رز و کیه‌ران تریپیر، دو مدافع کناری تاتنهام هم هر چه کمتر بگوییم بهتر است.
برخی از این مشکلات به دلیل محدودیت‌های تاتنهام در خرید بازیکن بود. برخی دیگر به دلیل اثرات روانی اشتباه سیسوکو، و بخشی هم به فشار فوق‌العاده لیورپول برمی‌گشت، چیزی که مطابق نظرات یورگن کلوپ پیش می‌رفت: مانه و صلاح به شکلی وحشتناک مدافعان کناری و هافبک‌های تاتنهام را پرس می‌کردند. هندرسون و فابینیو مرکز را بسته بودند، و ویرجیل فان‌دایک خط دفاعی را آنقدر بالا آورده بود که نمی‌گذاشت توپ‌های مستقیم به سون برسد.
تا پیش از ضربه اریکسن در اواخر نیمه اول که به میان تماشاگران لیورپول رفت، تنها حرکت مثبت تاتنهام ضربه سیسوکو بود که می‌خواست اشتباهش را جبران کند اما ضربه‌اش به طبقه دوم ورزشگاه رفت.
اما گل زودهنگام اثرش را روی مهاجمان لیورپول هم گذاشت. آنها می‌توانستند حملات تاتنهام را خیلی خوب خنثی کنند اما نمی‌توانستند پس از به دست آوردن مالکیت توپ، موقعیت آشکار ایجاد کنند. به جز ضربات عجیبی که ترنت الکساندر-آرنولد و اندی رابرتسون از راه دور زدند، دروازه هوگو لوریس چندان تهدید نشد.
چه اعتماد به نفس بیش از حد لیورپول باعثش شده باشد و چه اینکه یان فرتونگن و توبی آلدرویرلد توانستند راه مهار سه مهاجم لیورپول را دریابند، در هر حال این حس وجود داشت که بازیکنان کلوپ نتوانستند سرنوشت بازی را در نیمه اول مشخص کنند.
هر دو تیم در حالی به رختکن رفتند که می‌دانستند می‌توانند بهتر از این عمل کنند. بسیار هم بهتر. طرفداران تاتنهام که پیش‌تر ساکت نشسته بودند، حالا آواز «زمانی که اسپرز رژه‌اش را شروع می‌کند» را سر می‌دادند. آنها می‌دانستند با آن که تیمشان خیلی ضعیف کار کرده اما بازی اصلا تمام نشده و جا برای بازگشت وجود دارد.
مردان موریسیو پوچتینو نمی‌توانستند اجازه بدهند که نخستین فینال تاتنهام در جام باشگاه‌های اروپا به این شکل به پایان برسد. رابرتسون روی یک ضدحمله خطرناک 5 به 4 تاتنهام، با تکلی درخشان مانع حرکت هری وینکس شد، و یوئل ماتیپ هم جلوی ضربه دله آلی از فاصله نزدیک ایستاد.
کلوپ در واکنش به تاتنهام، روبرتو فیرمینو و گئورگینیو واینالدوم را از زمین بیرون آورد و اوریگی و جیمز میلنر را به جایشان فرستاد. اوریگی، قهرمان بازی نیمه‌نهایی مقابل بارسلونا بود و میلنر هم بازیکنی خستگی‌ناپذیر و کهنه‌کار، که لیونل مسی او را «بورو» صدا کرده بود (که یعنی الاغ، و میلنر، که نهایت تواضع است، احتمالا این را به‌عنوان تعریف از خود برداشت کرده است).
زمانی که کلوپ در هنگامی که تیمش پیش است تعویض می‌کند، هدفش این نیست که روند بازی را کند سازد و به ضدحملات روی بیاورد، بلکه به این دلیل است که بازیکنانی سرزنده به زمین بفرستد، انرژی پرس بر حریف را بیشتر کند، و به سراغ زدن گل کشنده حریف باشد. به این ترتیب بود که هر دو تیم فرصت حمله یافتند.
میلنر روی یکی از حملات عالی به رهبری سادیو مانه، توپ را گرفت و آن را به کنار دروازه زد. فان‌دایک هم مانع حرکت سون شد. زمانی که تاتنهام روی دروازه لیورپول تهدید ایجاد کرد، آلیسون چند واکنش عالی نشان داد و نگذاشت که سون، لوکاس مورا و اریکسن گل بزنند.
سپس نوبت به لحظه اوریگی رسید. او گل زد و حس آزادی را به لیورپول داد. گل او باعث شد طرفداران حس کنند که شب، شب آنهاست، حالا هر اتفاقی پیش از آن روی داده باشد. تعجبی ندارد که کلوپ گفت پس از این گل احساس آسودگی کرده است. کسب جام مهم است اما او می‌داند چیزی که مهم‌تر است کاری است که برای کسب جام انجام می‌شود، یعنی سفری که شما را به این جام می‌رساند. به‌ویژه در فصلی که لحظات کلیدی می‌توانست کاملا علیه آنها رقم بخورد؛ از بازگشت مقابل بارسلونا در نیمه‌نهایی، تا برد دراماتیک یک بر صفر مقابل ناپولی در آنفیلد در مرحله گروهی. کلوپ به اندازه کافی از اینها دیده بود و می‌دانست که پیروزی و شکست فاصله اندکی با هم دارند.
مساله اصلی، فرآیند تیم است و کار هم هنوز تمام نشده است. آنها می‌خواهند که در فصل بعد لیگ برتر، رتبه‌ای بالاتر از فصل گذشته کسب کنند و جامی را به دست بیاورند که 29 سال است به دنبالش هستند. کلوپ خودش هم گفته که این قهرمانی نقطه پایان هیچ چیزی نیست، بلکه مرحله‌ای میانی در یک برنامه بلندمدت است که تقریبا چهار سال پیش، با آمدن او به این باشگاه شروع شد. مربی فاتح اروپا گفت: «بازیکنان هنوز جوان هستند. آنها می‌توانند چیزهای خیلی بیشتری از خود نشان دهند.» سفر لیورپول ادامه دارد.
منبع: ESPN

محمد صلاح بعد از آنکه لیورپول در فینال لیگ قهرمانان صاحب یک پنالتی زودهنگام شد، می‌گوید حالا طرفدار کمک داور ویدئویی (VAR)‌ است.
صلاح از روی پنالتی که به لیورپول اعطا شد، در همان دقیقه اول تیمش را پیش انداخت. داور برخورد توپ با سیسوکو را بلافاصله پنالتی اعلام کرد و کمک داور ویدئویی هم تصمیم او را تایید کرد و اینگونه تشخیص داد که برخورد توپ با دست بازیکن حریف خطا بوده است. با این حال، ابهاماتی درباره این پنالتی شکل گرفته است. صلاح گفت: «عملاً برای فصل آینده به ما تضمین داده‌اند که از VAR‌ استفاده می‌‌کنند اما من الان آن را دوست دارم. بردن بازی فوق‌العاده است.» برخلاف فینال تلخ پارسال که صلاح در اواسط آن به خاطر مصدومیت از میدان خارج شد، او امسال 90 دقیقه در فینال بازی و حتی گلزنی کرد تا خودش برای نخستین بار و لیورپول برای ششمین بار قهرمانی در لیگ قهرمانان را تجربه کند. او ادامه داد: «راستش نمی‌دانم چه بگویم. همه الان خوشحالند. ما فینال را بردیم. این دومین فینال متوالی ماست و من بالاخره توانستم 90 دقیقه بازی کنم. شاید عملکرد فردی هیچ یک از بازیکنان درخشان نبود اما کار تیمی‌مان فوق‌العاده بود. تبریک به همه اعضای تیم و طرفدارانش در سراسر دنیا. من در زندگی‌ام خیلی تلاش کردم تا به اینجا برسم بخصوص وقتی پدر و مادرم را در قاهره ترک کردم تا فوتبال بازی کنم.»

 

راب دریپر

 مربی‌های بزرگ لیورپول در داستان‌های فولکلور زنده می‌مانند، در بنرهای بزرگی که در مشهورترین جمع هواداری جهان به اهتزاز در می‌آیند. این تصاویر همه چیزی است که لازم است و فقط فامیلی‌شان کفایت می‌کند: شنکلی، پیسلی، فیگان، بنیتس.
یورگن کلوپ هم از نظر ظاهری کاملا به آنها می‌خورد اما هیچ کدام بهتر از این آلمانی خندان با این کار ارتباط برقرار نکرده‌اند؛ هیچ کس بعد از شنکلی. با توجه به اینکه هیچ کس در فوتبال بریتانیا نتوانسته به اندازه این مربی اسکاتلندی تاثیرگذار باشد، این دستاورد بزرگی برای کلوپ است. او قطعا هوش تاکتیکی بالایی دارد. او به همراه پپ گواردیولا و همتایش در فینال، موریسیو پوچتینو، لیگ برتر را متحول کرده‌اند. او کاریزما دارد. آن لبخند سفید، آن چشم‌ها و آن شخصیت قدرتمند چه کسی را جذب نمی‌کند؟
مهم نیست که تمام دستاورد ورزشی‌اش تا به حال دو قهرمانی بوندس‌لیگا و یک جام حذفی بود، حالا بزرگترین و بهترین جام را دارد، جامی که با آنفیلد پیوستگی دارد. شنکلی یک باشگاه ساخت، بنابراین از همه بزرگتر می‌ماند اما او این جام را نبرد و کلوپ در سومین تلاش به آن رسید. مسابقه سال گذشته در کیف زمینه‌سازی کرد و از او انتقاد شد به خاطر اینکه به مساله دروازه‌بانی تیمش توجه کافی نکرده. اما همه کلوپ، یادگیری است. آلیسون بکر خریده شد و در یک ربع آخر این بازی واکنش‌های فوق‌العاده این دروازه‌بان برزیلی به ضربات کریستین اریکسن، لوکاس مورا و هیونگ مین سون ثابت کرد لیورپول همیشه می‌آموزد.  این بهترین بازی‌شان نبود، به آن نزدیک هم نبود. این عنوان را برای بازی برگشت نیمه‌نهایی مقابل بارسلونا حفظ کردند با وجود این ترنت الکساندر آرنولد و اندی رابرتسون بارها به جلو حرکت کردند و این همان بعد اضافه‌ای بود که کلوپ به تیمش در این فصل افزود. ویرجیل فان‌دایک هم مثل همه فصل عنصری بدون جانشین برای لیورپول بود.
با استانداردهای کلوپ، بازی نسبتا ضعیفی بود. او همه بازی کنار زمین راه رفت و در پایان با پوچتینو، داور چهارم و کادر پشتیبانی تیمش خوش و بش کرد و یان فرتونگن را در آغوش گرفت. خیلی سابقه نداشت اما این کار را کرد.
لیورپول تیمی که با 97 امتیاز قهرمان لیگ برتر نشد، بزرگترین جام را برد. هیچ کدام از دو تیم کار خاصی در زمین نکرده بودند که در ثانیه 21 پنالتی رخ داد. سه هفته تمرین و تلاش و بررسی سناریوهای تاکتیکی همه فرو ریخت. بازیکنان تاتنهام چهار ضربه به توپ زده بودند، هشت نفر آنها هنوز پایشان به توپ نخورده بود. بیچاره موسی سیسوکو. دستش را بلند کرد که اشاره کند به یارگیری بازیکنان دیگر لیورپول اما سادیو مانه توپ را به دستش کوبید و محمد صلاح فینال سال قبل را جبران کرد.
تاتنهام سقوط نکرد، بر خود مسلط ماند اما هیچ یک از دو تیم یکه تاز نشدند مثل اینکه همه جادویشان را در نیمه‌نهایی صرف کرده بودند.
برای کلوپ با آن کلاه بیسبالی آشنایش، این یک مبارزه جدید بود. آرام به نظر می‌رسید اما دائما دستانش را به نشانه‌های مختلف تکان می‌داد چون احساس می‌کرد تیمش ممکن است در دامی بیفتد که در بازی برگشت نیمه‌نهایی، یقه بارسلونا را گرفت. اواخر نیمه اول، آرنولد و رابرتسون حملاتی به دروازه هوگو لوریس کردند، آنها بیش از همه به تیم‌های کلوپ شباهت داشتند.
کلوپ روز قبل از مسابقه گفته بود درست نیست به او لقب بازنده در فینال‌ها داده شود. آمار اما می‌گفت آخرین قهرمانی‌اش در جام حذفی آلمان در سال 2012 بوده، بعد از آن در 2 فینال لیگ قهرمانان، 2 فینال جام حذفی آلمان، یک فینال لیگ اروپا و یک فینال جام اتحادیه انگلیس شکست خورده بنابراین قابل درک بود که درباره تحلیلش از فینال تردید به وجود آید با وجود کاریزما و استعداد کم نظیرش. چهار سال پیش که مربی لیورپول شد، گفت جام می‌برد اما کسی فکر نمی‌کرد منظورش این جام باشد. سال قبلش کورس قهرمانی لیگ برتر را از دست داده بودند اما با رفتن رحیم استرلینگ و لوییس سوارس فاصله‌شان با نخبگان لیگ برتر جبران نشدنی به نظر می‌رسید چه برسد به بهترین‌های اروپا.
این آلمانی در روز انتصابش دنیا را نگه داشت. لیورپول خانه چهره‌های بزرگ و تاثیرگذار است و کلوپ این ویژگی‌ها را دارد. وقتی اوایل کارش بعد از تساوی 2 بر 2 با وست برومویچ بازیکنان را نگه داشت تا به احساسات هواداران پاسخ بدهند، این نگرانی به وجود آمد که قربانی خامی‌اش می‌شود اما کلوپ ساختاری بزرگتر از آن یک امتیاز مقابل وست بروم را در ذهن داشت، او در تمام این سال‌ها به دنبال بزرگترین جام بود.
منبع: دیلی میل

 

یورگن کلوپ، مربی لیورپول پس از فینال لیگ قهرمانان گفت که احساس آسودگی دارد.
 او شش فینال قبلی خود را باخته بود اما با لیورپول توانست تاتنهام را دو بر صفر ببرد و قهرمان اروپا شود. او گفت: «من بیش از هر چیز احساس آسودگی دارم، به‌ویژه برای خانواده‌ام. ما شش بار با مدال نقره به تعطیلات رفتیم و حس خیلی خوبی نداشتیم اما امسال متفاوت است. این قهرمانی برای آنها است. ما در زمین داشتیم گریه می‌کردیم چون این قهرمانی بسیار پراحساس و بزرگ بود. من بهتر از هر فرد دیگری در دنیا می‌دانم که بازیکنان تاتنهام حالا چه حسی دارند. آنها فصلی عالی داشتند و اگر قهرمان می‌شدند با شایستگی بود اما ما گل‌ها را در لحظات مهم زدیم. من پس از بازی به پوچتینو گفتم که آنها باید به آنچه که تیمشان انجام داده افتخار کنند.»

 

پوچتینو: می‌خواهیم
هرچه سریع‌تر دوباره فینال اروپا را تجربه کنیم

موریسیو پوچتینو بابت پنالتی زودهنگام لیورپول در بازی مقابل تاتنهام ناراحت است. او می‌گوید: «همه دیدند چه اتفاقی افتاد. برنامه‌ریزی سه‌هفته‌ای ما با یک پنالتی در ثانیه 20 بازی به باد رفت. هیچ‌کس انتظارش را نداشت و اثر آن پنالتی روی تیم بسیار منفی بود.
سیسوکو به هیچ وجه نمی‌خواست با دستش توپ را بزند. محال بود بتوان این تصمیم داوری را پیش‌بینی کرد. از نظر ذهنی کار بسیار دشوار شد اما ما باید یاد بگیریم و تجربه به دست بیاوریم.»
تاتنهام برای نخستین بار به فینال لیگ قهرمانان رسید و پوچتینو تلاش کرد روی نکات مثبت تمرکز کند: «امیدوارم این برای باشگاه خوب باشد و آغاز اتفاقات مثبتی را رقم بزند. پیروزی‌ها بر پایه درد و رنج شکست‌ها بنا می‌شوند.»
هنگامی که از آینده پوچتینو سوال شد، او به این اشاره کرد که احتمالا در تاتنهام می‌ماند: «ما باید دوباره تلاش کنیم. ما باید به باور کردن ادامه بدهیم و مسیر را دوباره بسازیم تا رسیدن به فینال در سریع‌ترین زمان ممکن دوباره روی دهد.» او همچنین گفت که در تاتنهام راضی بوده است: «من بسیار خوشحال هستم که مربی این گروه از بازیکنان بوده‌ام. به لیورپول تبریک می‌گویم، آنها بازیکنانی رویایی دارند و فصلی عالی را پشت سر گذاشته‌اند. معیارها بسیار بالا است. امروز ما به اندازه کافی خوب نبودیم و این مایه افسوس است اما زمانی که این را تجربه می‌کنید، می‌خواهید که دوباره تجربه‌اش کنید. این بهترین بازی دنیا پس از فینال جام جهانی است. امیدوارم بتوانیم این بازی را در آینده تکرار کنیم.»
مربی تاتنهام همچنین از تصمیم بازی دادن به هری کین دفاع کرد. کین حدود دو ماه از میادین دور بود و با این حال به لوکاس مورا که تاتنهام را با سه گلش به آژاکس به فینال رسانده بود ترجیح داده شد. مورا تنها 29 دقیقه فرصت حضور در بازی را پیدا کرد. پوچتینو گفت: «مساله بر سر هری کین، مورا یا سون هیونگ مین نیست. این تصمیمی مبتنی بر تحلیل و تفکر و اطلاعات بود. او پس از یک ماه و نیم دوری از میادین، بازی را سرحال به پایان رساند.»