امیر اسدی      

 

 برای پیروزی مقابل بحرین، تیم ملی یکدست بود و این مسأله را بخصوص در نیمه دوم به رخ حریف کشید. سردار آزمون اما مثل خیلی از دیدارهای دیگر، آغازکننده یک ماجرای شیرین بود. او با پاس مهدی طارمی و فرار از میان مدافعان حریف، ضربه‌ای آموزشی به توپ زد تا ایران از رقیب خود پیش بیفتد. او گل دوم را نیز با فراری زیبا زد و نشان داد فقط موقعیت می‌خواهد تا همچنان یک بازیکن کلیدی برای ایران باشد. او بعد از درخشش در این بازی حساس، سؤال‌های ایران ورزشی را اینگونه پاسخ داد.

 

اول از همه دوست داریم نظرت را درباره این برد ارزشمند بدانیم.

در سؤال گفتید برد ارزشمند. واقعاً درست است چون اتفاقات مختلفی برای ما رقم خورد تا به این بازی برسیم. بازی رفت را در منامه انجام دادیم و بازی برگشت را نیز همینطور. این عین بی‌عدالتی بود اما خم به ابرو نیاوردیم چون نمی‌خواستیم حاشیه‌ای ایجاد بشود. با اتحاد و همدلی پا به مسابقات گذاشتیم و البته نیاز به هماهنگی داشتیم که این اتفاق مقابل هنگ‌کنگ و نیمه نخست دیدار با بحرین رخ داد. در نهایت هم به برد شیرینی دست یافتیم. فکر می‌کنم برای اولین بار تیم ملی در بحرین به پیروزی رسید و این برای ما ارزش فراوانی دارد. هر چند به این مسائل نگاه نمی‌کنیم و فقط می‌خواهیم از این گروه به مرحله بعد صعود کنیم و تاریخ‌ساز بشویم.

البته در بازی رفت اتفاقاتی هم رخ داد که به نظر، شما را با انرژی و انگیزه بالا به این دیدار فرستاد. از جمله توهین به سرود ملی ایران و مسائل دیگری هم در منامه با آن مواجه شدید. مرور این اتفاقات چقدر انگیزه شما را برای موفقیت بیشتر کرد؟

صددرصد به ما انگیزه داد تا با تمام قوا برای شکست بحرین تلاش کنیم. مگر می‌شود به سرود ملی شما توهین بشود و ناراحت نشوید. ما اتفاقات بازی رفت را از یاد نبردیم، هم به لحاظ فنی و هم حاشیه‌ای. متأسفانه اتفاقاتی رقم خورد تا در دیدار رفت شکست بخوریم و کارمان به دور برگشت بکشد. از بحرین انتقام سختی گرفتیم و حالا باید به دو بازی بعدی فکر کنیم. من در گفت و گو با خود شما، فکر می‌کنم حدود یک ماه قبل هم گفتم که بحرینی‌ها 30 درصد ما هم نیستند. الان حرف من را همه در زمین دیدند. آنها را تحت فشار قرار دادیم و اجازه ندادیم نفس بکشند. هر کس به سرود ملی ما توهین کند، عاقبتش همین خواهد بود.

فکر می‌کنم همدلی خاصی هم در تیم ملی وجود دارد. نمونه‌اش را بعد از گل نخست تو دیدیم که تمام بازیکنان اصلی و ذخیره خودشان را به تو رساندند تا در خوشحالی‌ات سهیم باشند. این مسأله چقدر در موفقیت شما نقش دارد؟

من خیلی کم تیم ملی را در این شرایط دیده‌ام. همه بازیکنان، چه آنهایی که در ترکیب اصلی هستند و چه آنهایی که روی نیمکت می‌نشینند، برای‌شان فرقی ندارد چه کسی گل بزند و بدرخشد. حتماً در تصاویر دیدید که همه به هوا پریدند و چگونه شادی کردند. این یکی از رازهای موفقیت ما مقابل بحرین بود و نقش اساسی در پیروزی ما داشت. مثلاً اگر از کریم انصاری‌فرد بپرسید که چقدر از گلزنی من خوشحال شده، قطعاً در پاسخ خواهد گفت کمتر از خود من شادی نکرده. همه ما در تیم ملی برادر و رفیق هم هستیم و شک نکنید برای موفقیت تا جایی که انرژی داشته باشیم تلاش می‌کنیم. فرقی هم نمی‌کند من بازی کنم یا مهاجمی دیگر. هدف همه ما صعود از این مرحله به عنوان تیم نخست است و در این مسیر مسئولان فدراسیون هم پای کار آمده‌اند و تمام امکانات را مهیا کرده‌اند تا بدون دغدغه وارد زمین بشویم.

تو و مهدی طارمی ما را یاد زوج‌های هماهنگ در تاریخ فوتبال ایران می‌اندازید.

من و مهدی سال‌هاست کنار هم بازی می‌کنیم و از خصوصیات یکدیگر خبر داریم. مثلاً او که حرکت می‌کند من می‌دانم باید چه کار کنم و برعکس. خیلی خوشحالم که این هماهنگی مقابل بحرین به تیم ملی کمک کرد تا به پیروزی برسد. هر چند بقیه بازیکنان هم از جان مایه گذاشتند تا بتوانیم در این بازی حساس سه امتیاز را کسب کنیم. این پیروزی را به نام کادرفنی، بازیکنان و مسئولان فدراسیون بنویسید و نه فقط من و مهدی.

بازی مقابل کامبوج و عراق را چطور پیش‌بینی می‌کنی؟

ما از روزی که بحرین را بردیم، جشن‌مان تمام شد چون دو بازی سخت دیگر پیش رو داریم و تلاش می‌کنیم سربلند باشیم. عراق بخصوص تیمی قدرتمند و باکیفیت است اما شک نکنید دو بازی بعد را هم می‌بریم و به مرحله بعد صعود می‌کنیم.

 

در تمام ادواری که استقلال به قهرمانی‌های لیگ برتر دست یافته، میزان تعاملی که میان کادر فنی و مدیران وجود داشته در حد مطلوبی بوده. حال شاید مشکلاتی هم به‌طور زیرپوستی وجود داشته اما به هر حال فضا به‌گونه‌ای جلو رفته که اختلافات رسانه‌ای نشده است.

در فصل جاری اما کار استقلال به نقطه‌ای رسیده که فرهاد مجیدی صراحتاً از ناتوانی مدیران و فقدان تعامل میان او و تصمیم‌گیران صحبت به میان می‌آورد و هرگز از وضعیت موجود راضی نیست. مجیدی که جایگاه مطلوبی میان هواداران استقلال دارد و آنها بر این باورند که او باید این فصل هم سرمربی استقلال بماند، احتمالاً به‌دنبال کسب موفقیت نسبی در فرصت‌های باقی‌مانده است تا جایگاه خود را در کادر فنی استقلال محکم‌تر کند. مجیدی می‌داند اگر اوضاع تیمش روبه‌راه باشد، دستیابی به جام قهرمانی حذفی احتمالاً در دسترس خواهد بود. حال شاید به‌واسطه فاصله امتیازی و شرایط مطلوب‌تری که برای سپاهان و پرسپولیس به وجود آمده، رسیدن به جایگاه این دو تیم در جدول لیگ برتر قدری دشوارتر جلوه کند، اما به‌احتمال زیاد استقلال می‌تواند در جام حذفی تا فینال پیش برود و حتی جام قهرمانی را به دست آورد.

در وضعت فعلی که هیچ تعاملی میان فرهاد مجیدی و مدیران باشگاه استقلال وجود ندارد اما نمی‌توان امیدی به موفقیت در این عرصه داشت. همین حالا مدیران باشگاه استقلال نتوانسته‌اند مقدمات بازگشت به‌موقع دو بازیکن خارجی را فراهم کنند و می‌بینیم این دو بازیکن فرسنگ‌ها دورتر از استقلال در حال خوش‌گذرانی هستند و بعید است تمرینات سفت و سختی را سپری کرده باشند.

علاوه بر آن ماجرای جذب دستیار خارجی در استقلال به‌کلی منتفی شده و مدیران این باشگاه حتی موفق نشدند ویزایی برای مربی مورد نظر سرمربی استقلال تهیه کنند تا او به ایران بیاید و بر تمرینات این تیم اشراف داشته باشد.

با توجه به اینکه قرار است منع به‌کارگیری مربی و بازیکن خارجی لغو شود، حضور گابریل پین نمی‌توانست چند ماه مانده به اجرای این قانون مسأله‌ای را برای فوتبال ایران ایجاد کند اما به نظر می‌رسد خود مدیران باشگاه استقلال نیز علاقه صددرصدی به جذب این مربی نداشتند تا فرهاد مجیدی برای اداره فنی استقلال با مشکلات بزرگتری مواجه شود.

سرمربی استقلال اکنون در شرایطی است که نیاز به حمایت صددرصدی مدیران استقلال دارد تا شاید بتواند کشتی استقلال را به ساحل امن نزدیک کند، اما پرواضح است که استقلال با این حجم از مشکلات مالی به نقطه روشنی نخواهد رسید و دست مجیدی برای کسب موفقیت‌های احتمالی بسته خواهد بود.

به‌نوعی می‌شود گفت تصمیم‌گیران باشگاه استقلال فرهاد مجیدی را خلع صلاح کرده‌اند تا نتایج استقلال عمیقاً تحت‌الشعاع این فضای نامناسب قرار بگیرد.

بی‌شک باشگاهی که قصد رسیدن به موفقیت را دارد باید همه ابزار بخصوص ابزارهای روانی را برای موفقیت تیم فراهم آورد. فضایی که اکنون در باشگاه استقلال حاکم است اما نشان می‌دهد میان کادر فنی و مدیریت باشگاه تعامل مناسبی وجود ندارد و دو طرف دچار اختلافات بسیار هستند. ماجرای جذب مربی خارجی بی‌آنکه رسانه‌ای می‌شد ابتدا باید در باشگاه استقلال بین مدیریت و سرمربی مطرح و درباره آن تصمیم‌گیری می‌شد اما فقدان روابط مناسب میان دو طرف کار را به نقطه‌ای رساند که مجیدی و مددی نظرات خود پیرامون این ماجرا را در رسانه‌ها به اطلاع یکدیگر رساندند که این نوع برخورد با مسائل کوچک و درون‌خانوادگی بسیار شگفت‌انگیز و ناشی از نبود تعاملات فی‌مابین است.به هر حال وضعیت موجود باید به هر شکل ممکن از سوی تصمیم‌گیران باشگاه استقلال تغییر یابد وگرنه ممکن است در ادامه لیگ نیز استقلال به دستاورد آنچنانی نرسد و همین فرصتی که برای رسیدن به جام حذفی وجود دارد، از میان رفته و غم هواداران این باشگاه که 8 سال است ناکامی می‌بینند بیشتر شود.

گزارش

محمدقراگزلو    

 

خبر مصدومیت کمال کامیابی‌نیا و وحید امیری تا حدودی ذهن مربیان پرسپولیس را به‌هم ریخته چراکه با وجود این مصدومیت‌ها و شرایطی که با وجود غیبت ملی‌پوشان قبل از بازی سوپرجام ایجاد شده، وضعیت فنی تیم پرسپولیس برای آماده‌سازی و حضور قدرتمند مقابل تراکتور در دیدار 30 خرداد نرمال نیست.

شرایط پرسپولیس اصلاً خوب نیست و کادر فنی و مدیریت تیم بیشتر از هرکسی نسبت به این مسأله واقف است، اما مربیان و مدیر تیم تصمیم گرفته‌اند درباره تیم ملی و شرایط ملی‌پوشان پرسپولیس اصلاً حرف نزنند تا تنشی ایجاد نشود. مربیان پرسپولیس با در نظر گرفتن شرایط حساس تیم ملی نمی‌خواهند درباره وضعیت به وجود آمده برای خود و در تنگنا قرار گرفتن‌شان صحبت کنند و حرف‌های‌شان با برداشت‌های متفاوت حالت اعتراض و غر زدن پیدا کند و موجب اصطکاک بین پرسپولیس و تیم ملی شود.

پرسپولیس در سال‌های گذشته و در روزهای اقتدارش همواره بازیکنان زیادی به تیم ملی داده و در خیلی از مقاطع اسکلت تیم ملی از بازیکنان شاخص و ستاره‌های این تیم تشکیل شده؛ نمونه‌اش اینکه در میانه دهه 70 و در سال‌های اقتدار پرسپولیس و زمانی که این تیم بعضاً نزدیک 10 بازیکن در اردوهای تیم ملی داشت، سرخ ها بعد از هفت، هشت بازی در جام آزادگان و در شرایطی که نتایج بسیار خوبی هم گرفته بودند به‌خاطر تعدد بازیکنان ملی‌پوش‌شان و شرایط حساس تیم ملی از لیگ آزادگان کنار کشیدند تا استقلال قهرمان شود در حالی که آن تیم پرسپولیس مدعی نخست قهرمانی بود و چنانچه در لیگ می‌ماند به‌احتمال زیاد الان یک جام بیشتر در لیگ سراسری و ویترین پرجام خود داشت.

پرسپولیس امسال هم چنین شرایطی را تجربه می‌کند و حالا که بحث به دست آوردن یک جام دیگر است طبیعتاً کادر فنی دوست دارد این سوپرجام را هم به رزومه خود و تاریخچه باشگاه بیفزاید، اما شرایط برای حضور مقتدرانه در این بازی چندان نرمال نیست. تاریخ برگزاری مسابقه، شرایط بدنی ملی‌پوشانی که از منامه برمی‌گردند و مسأله مصدومیت‌ها باعث خواهد شد پرسپولیس با وضعیتی غیرطبیعی آماده مسابقه با تراکتور شود، اما مربیان پرسپولیس آدم‌هایی نیستند که دنبال بهانه و غر زدن باشند. آنها با برنامه کار می‌کنند و سرشان به کار خودشان است تا به‌جای ایراد گرفتن از زمین و زمان و بند کردن به هیأت‌مدیره و مدیرعامل و کارگزار، روی کار فنی خودشان متمرکز شوند و اگر احتمالاً ناکامی و شکستی هم رخ داد دنبال مقصر احتمالی نگردند و به بقیه نتازند.

مربیان پرسپولیس معتقدند شرایط تیم با در نظر گرفتن مصدوم شدن دو بازیکن مهم در اردوی تیم ملی و گرفتن یک بازیکن دیگر از آنها (میلاد سرلک) و البته دوری 5 بازیکن دیگر از تیم اصلاً خوب نیست، اما باور دارند خودشان می‌توانند این شرایط را مدیریت کنند. آنها به تیم‌شان فوق‌العاده امیدوارند چراکه پرسپولیس این فصل به‌لحاظ فنی به بلوغ تاکتیکی رسیده و از نظر بدنی سرآمد سایر تیم‌های لیگ برتری است، ضمن اینکه مهره‌های کارگشا و توانمندی در اختیار دارد.

کادر فنی پرسپولیس در تصمیمی مشترک به این تفاهم رسیده‌اند که غر زدن درباره شرایط تیم و وضعیت ملی‌پوشان فایده‌ای برای آنها ندارد و بهتر است حواس و تمرکزشان روی آماده‌سازی بازیکنانی باشد که فعلاً در اختیار دارند. آنها با در نظر گرفتن این مسأله برای تیم فعلی دو بازی تدارکاتی در نظر گرفته‌اند، آن هم در شرایطی که با دعوت از چهار، پنج بازیکن از تیم امید باشگاه تعداد نفرات‌شان در تمرین به 20 نفر نمی‌رسد!

کادر فنی پرسپولیس با در نظر گرفتن تمام مشکلات از جمله غیبت رادوشویچ در تمرینات، مصدومیت خفیف شجاعی و مغانلو و وضعیت کمال و سایر ملی‌پوشان قصد دارند تیم فعلی و بازیکنان تحت اختیارشان را آماده کنند. آنها قصد دارند بازیکنان حاضر در تمرینات را در شرایط مسابقه نگه دارند و از آنجایی که آخرین بازی رسمی تیم روز 3 خردادماه برگزار شده دوری بیش از حد از مسابقه می‌تواند برای بازیکنان باقی‌مانده در تهران مشکل‌ساز باشد.

در این شرایط مثلاً برای بازیکنی مثل سعید آقایی که مدتی دور از مسابقه بوده این بازی‌های تدارکاتی فوق‌العاده مفید خواهد بود یا عیسی آل‌کثیر که یک نیمه مقابل ذوب‌آهن بازی کرد و مدت‌ها دور از مسابقه بود می‌تواند به شرایط بهتری برسد. یا حتی سیدجلال می‌تواند در دو مسابقه شبه به‌طور رسمی مقابل حریفان لیگ برتری همان فرم خوبش را دوباره به دست بیاورد و آماده بازی سوپرجام شود. این بازی‌ها همچنین به جوان‌هایی مثل عبدی، مهدی‌خانی و شریفی کمک خواهد کرد تا در صورت نیاز کادر فنی بتوانند مقابل تراکتور و به‌عنوان بازیکن جانشین دست‌شان را بگیرند و گرهی از کار باز کنند. کادر فنی پرسپولیس روی سوپرجام حساب ویژه‌ای باز کرده و با وجود تمام مشکلات فوق‌العاده امیدوارند این جام را هم بگیرند پس از امروز تا روز بازی با تراکتور هیچ‌کس از درون تیم دنبال غر زدن و اعتراض به شرایط پیش‌آمده نیست و همه در تمرین با خودباوری لازم و بدون در نظر گرفتن نکات نگران‌کننده به شکل عجیبی با اعتماد به نفس فراوان فقط از قهرمانی در سوپرجام و شکست تراکتور حرف می‌زنند و می‌گویند با همین وضعیت هم می‌توانند به هدف‌شان دست یابند.

 

 بعد از اتمام بیشتر رقابت‌های گزینشی المپیک در رشته‌های مختلف، کمیته بین‌المللی المپیک فهرست تیم پناهندگان خود را اعلام کرد. لیستی که برای ورزش ایران خوشایند نیست و برای تصمیم‌گیران این حوزه پیغام‌های نگران‌کننده‌ای دارد. از بین 29 نفری که انتخاب شده‌اند تا زیر پرچم IOC و در قالب تیم پناهندگان شرکت کنند، 5 نفر ایرانی‌اند. کیمیا علیزاده و دینا پوریونس در تکواندو، هامون درفشی‌فر در کاراته، سعید فضل‌اولی در قایقرانی و جواد محجوب در جودو، ورزشکارانی‌اند که در تیم پناهندگان المپیک توکیو را تجربه می‌کنند. از بین این اسامی، قرار گرفتن نام کیمیا در ترکیب پناهندگان تعجب بیشتری را به همراه داشته، چراکه او از طرف آلمان در رقابت‌های گزینشی اروپا شرکت کرد اما موفق به کسب سهمیه نشد و حالا این سؤال برای خیلی‌ها مطرح است که کیمیا چطور توانسته از IOC سهمیه وایلدکارت بگیرد؟ مسأله اصلی این است که کیمیا از ماه‌ها قبل درخواستش را به کمیسیون مربوطه در کمیته بین‌المللی المپیک ارائه کرده بود و حتی در روزهایی که در گزینشی آلمان حضور داشت، پرونده‌اش در IOC در حال بررسی بود و اگر در ترکیب آلمان موفق به کسب سهمیه می‌شد، از این فهرست خارج می‌شد اما با توجه به مدال‌آور بودن در المپیک قبلی، زن بودن و همچنین شرایط خاصی که ایران دارد، او از ابتدا و در بین 50 و اندی ورزشکاری که درخواست حضور در تیم پناهندگان را داده بودند، یکی از گزینه‌های اصلی بود.

فارغ از اینکه کیمیا و بقیه چطور توانسته‌اند در این ترکیب قرار بگیرند و چه سیاست‌هایی باعث شده تا کشورهایی مثل سوریه، سودان و ایران بیشترین تعداد ورزشکار را در تیم پناهنده‌ها داشته باشند، این سؤال مطرح است که آیا انتشار این لیست به مسئولان تصمیم‌گیر تلنگری زده است؟ قبل‌تر از اینکه ورزشکاران خیلی شرایط ادامه فعالیت ورزشی در تیم‌های ملی کشورهای دیگر را نداشتند و شانس حضور در المپیک را برای خود کم می‌دیدند، شاهد برنامه‌ریزی ورزشکاران برای رفتن از ایران بودیم و بی‌تردید حالا که شرایط برای حضور در المپیک، حتی با وجود افت سطح فنی وجود دارد، ورزشکاران بیشتری تمایل نشان می‌دهند تا از ایران بروند. و حالا سؤال از مسئولان این است که آیا برای جلوگیری از این شرایط و حفظ ستاره‌ها در کشور فکری کرده‌اند؟ نکته قابل توجه لیست منتشر شده از سوی IOC این است که حتی برخی از این قهرمانان از جمله کیمیا علیزاده و جواد محجوب مدت‌های زیادی است که از آمادگی دور بوده‌اند اما باز هم فرصت پیدا کرده‌اند تا در المپیک حاضر باشند.

با این شرایط باید از مسئولان پرسید آیا برنامه‌ای وجود دارد که ورزشکاران ایران انگیزه داشته باشند تا حداقل برای دوران قهرمانی در ایران بمانند و زیر پرچم کشور دیگری یا کمیته بین‌المللی المپیک مسابقه ندهند؟

شاید گفته شود که ورزشکاران هم مثل خیلی از جوان‌ها به خاطر شرایط اقتصادی و اجتماعی قصد مهاجرت دارند و این موضوع را نباید به اندازه یک بحران دید اما حتماً حامیان این تفکر قبول دارند که هیچ جا به اندازه ورزش، این مسأله به چشم نمی‌آید و حتماً در روز افتتاحیه المپیک اتفاق خوبی برای ایران رقم نمی‌خورد که 5 ورزشکار در تیم پناهجویان المپیک داشته باشد.

شاید در لابلای اتفاق‌های سیاسی و انتخاباتی که در جریان است، انتشار این لیست خیلی هم به چشم آنهایی که باید، نیامده باشد اما حتماً روز افتتاحیه المپیک این موضوع بدجور تو ذوق می‌زند و شاید آنجا کسی به فکر بیفتد که باید کاری کرد.

یورو 2020 سرانجام از راه رسید؛ یک سال دیرتر و با هزاران تماشاگر کمتر اما برای شروع این مسابقات، دیداری بهتر از این نمی‌شد برگزار کرد.

 پس از یک سال ابهام، دیدار افتتاحیه به اندازه 16 ماه اخیر دنیا غیر قابل پیش‌بینی است. نوشتن هرگونه پیش‌بازی برای بازی ایتالیا و ترکیه فقط گمانه‌زنی است اما این دیدار بی‌تردید بسیار پرهیجان خواهد بود.

این مسابقات با میزبانی ایتالیا از ترکیه در ورزشگاه المپیک رم آغاز می‌شود. ایتالیا در خانه بخت بیشتری دارد اما ترکیه در دیدارهای اخیرش نشان داده که می‌تواند هر تیم بزرگی در دنیا را شکست دهد و مقابل هر تیم کوچکی به مشکل برخورد کند.

دیدار افتتاحیه یورو 2020 را دو تیمی برگزار می‌کنند که در سال 2021 شکست نخورده‌اند. 

ترکیه در 2020 هشت بازی برگزار کرد و پنج تا را مساوی کرد اما آنها در سال 2021، هلند و نروژ را در مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 برده‌اند و با این حال مقابل تیم رده 138 فیفا، یعنی لتونی، به تساوی سه بر سه رسیدند. 

ترکیه آذربایجان، تیم رده 110 دنیا را دو بر یک برد اما مقابل گینه، تیم 72ام دنیا نتوانست گلی بزند و بازی‌شان با تساوی بدون گل به پایان رسید. پیروزی دو بر صفر مقابل مولداوی، تیم رده 177 دنیا هم روحیه آنها را چندان تقویت نکرده است.

کاپیتان ترک‌ها بوراک ییلماز خواهد بود، بازیکنی 35ساله که فصل گذشته تازه به اوج دوران بازی خود رسیده است.

 او بیشتر دوران بازی‌اش را در ترکیه گذراند و در آگوست به لیل پیوست و کمک کرد آنها به اولین قهرمانی خود در لیگ یک فرانسه در 10 سال اخیر برسند. 

ییلماز در 28 بازی 16 گل برای لیل زد. بقیه بازیکنان ترکیه هم در اوج هستند و با این نسل، شاید شگفتی‌ای مانند جام جهانی 2002 رقم بخورد.

ایتالیا هم در فرمی درخشان بوده است. آنها از سپتامبر 2018 که در لیگ ملت‌های اروپا یک بر صفر به پرتغال باختند دیگر شکست نخورده‌اند. البته این روند 26 دیدار بدون باخت پس از عدم صعود به جام جهانی 2018 رقم خورد.

البته تیم روبرتو مانچینی پس از افتضاح سال 2018 تاکنون اکثراً بازی‌های آسانی داشته است. 

بهترین برد آنها با نتیجه یک بر صفر مقابل هلند در سپتامبر گذشته رقم خورد، نتیجه‌ای که باعث شد ایتالیا به مرحله نیمه‌نهایی لیگ ملت‌های اروپا برسد (که دیدارهایش در پاییز در میلان و تورین برگزار می‌شود).

ایتالیا با دو پیروزی مقابل سن‌مارینو (7-صفر) و جمهوری چک (4-صفر) در دیدارهایی دوستانه راهی یورو می‌شود. 

تیم فعلی ایتالیا را نمی‌توان با تیم قهرمان جام جهانی 2006 مقایسه کرد اما حضور جان‌لوییجی دوناروما، جورجیو کیه‌لینی، لئوناردو بونوچی و مارکو وراتی، تیمی می‌سازد که بردنش سخت است.

 اگر چیرو ایموبیله گل‌زنی‌هایش در لاتزیو را تکرار کند، ایتالیا بهترین تیم خود پس از یورو 2012 را خواهد داشت. باید دید این غول خفته بعد از نرسیدن به جام جهانی 2018، اکنون در یورو برخواهد خاست؟

 

 

برای تیم ملی ایران راه صعود از گروه C به عنوان تیم دوم با نتایج سایر گروه‌ها باز می‌شود اما آنچه می‌تواند بدون هیچ شبهه‌ای ما را به مرحله بعدی رقابت صعود به جام جهانی قطر برساند، دو پیروزی پی در پی مقابل کامبوج و عراق است، بدون حرف و حدیث، همان‌چه از توان تیم ملی خارج نیست.

از یک‌سو می‌توانیم بزرگنمایی درباره بحرین را به خاطر بیاوریم که همزمان با میزبانی‌اش از گروه C سدی مقابل ایران لقب گرفته بود که با ۳ گل از این بازی مجازی حذف شد. بازی ایران - بحرین در فضای رسانه‌ای ایران و شاید در ذهن تیم ملی ایران یک نبرد هولناک جا افتاده بود اما فاصله عمیق بین ستاره‌های دو تیم و شگردهای دراگان اسکوچیچ برای شکست بحرین کافی بود. از سوی دیگر نباید آن پیروزی را ملاک برای تصور یک پیروزی آسان دیگر مقابل عراق تلقی کرد. حکایت بازی با عراق می‌تواند متفاوت باشد، چنان‌که حکایت فوتبال عراق با فوتبال بحرین در آسیا بسیار متفاوت است، اگرچه عراق در این تورنمنت تا امروز درخشان هم نبود و در بازی با هنگ‌کنگ با عراق واقعی‌تری برای شناخت بیشتر مواجه می‌شویم.

شاید همین حساسیت‌های بجای بازی با عراق، اسکوچیچ را به این فکر بیندازد که با تغییرات پرشمار مقابل کامبوج بازی کند. تیم اصلی نباید خسته شود. این یک فرض است اما توجه کنیم که اگر در تیم ملی، تیم دومی را تصور کنیم، با ترکیبی مواجه می‌شویم که از ترکیب اصلی چندان کم ندارد. تصمیم با اسکوچیچ است که می‌خواهد تیم اصلی‌اش را در شرایط مسابقه قرار دهد و مقابل کامبوج نیز به میدان بفرستد یا تغییرات بسیاری را در نظر بگیرد. البته یک راه میانه، منطقی‌ به نظر می‌رسد.

ترکیب برتر تیم ملی را در نیمه دوم بازی با بحرین دیده‌ایم، آنگاه که سامان قدوس به ترکیب اضافه شد و بازی در خط میانی معنای دیگری پیدا کرد. سامان این نقش را اگر در بازی با عراق بر عهده بگیرد، از بسیاری نگرانی‌ها برای صعود می‌کاهد. او بهترین پلی‌میکر تیم ملی است و بازی گرفتن از او در نقش وینگر، سوزاندن بخشی از توان اوست.

مصدومیت وحید امیری هم از مسائل مهم تیم ملی است. هنوز کسی نمی‌داند او به بازی با عراق می‌رسد یا نه. تیم ملی مقابل کامبوج باید بازی بدون وحید را نیز شبیه‌سازی کند و بداند که بهترین جانشین او کیست. وحید در تیم ملی بازیکن بی‌جانشین نیست و مصدومیتش نباید تیم ملی را دچار سردرگمی کند.

دراگان اسکوچیچ هنوز در این دو بازی باقی‌مانده باید بزرگترین آزمون‌های مربیگری خود را پشت سر بگذارد. هنوز بخش مهمی از مسیر ما در همین گروه پیش‌روی ما است و صعود قطعی نشده و جدل‌های ما همچنان سرنوشت‌ساز است. شگردهای او مقابل بحرین امیدوارکننده بودند اما اگر همان بازی را به دو نیمه تقسیم کنیم، با نیمه اول بحث‌برانگیزی مواجه می‌شویم. گره‌ها در نیمه دوم باز شدند اما باید بدانیم که همیشه آسان باز نمی‌شوند.

تیم ملی بازی به بازی پیش می‌رود و ذهنش را به بازی پیش‌رو متمرکز می‌کند. این رفتار صحیح در یک تورنمنت است. دراگان اسکوچیچ از بازی با کامبوج که بگذرد، آنگاه به نتایج دقیق‌تری درباره بازی با عراق می‌رسد. این لذت ماجراجویی در تیم ملی را کاش با این همه اضطراب از دست ندهیم.

 

 

بعید است هیچ مربی خارجی از ایویچ و بلاژویچ تا کی‌روش و شفر و استراماچونی فارسی بلد باشند. حتی برانکو که برخی می‌گفتند فارسی را خوب می‌فهمد اما رندانه وانمود می‌کند بلد نیست، باز هم فارسی نمی‌تواند «بخواند». یعنی 99 درصد چیزهایی که ما در روزنامه‌ها، سایت‌ها و خبرگزاری‌ها و فضای مجازی سال‌ها در نقد یا تحسین آنها نوشته‌ایم مصرف خودمانی و دورهمی دارند و آنها اصلاً متوجه نشده‌اند مگر اینکه کسی یا کسانی در نقش مترجم و رابط خبری کنارشان بوده و این کار را برای‌شان انجام داده باشند. این افراد از همه ما که دهه‌هاست می‌نویسیم نقش مهم‌تری دارند. آنها می‌توانند متن‌ها را مو به مو و صادقانه بخوانند و می‌توانند دست به تحریف بزنند. بسته به اینکه «شاه را خوش بیاید یا بادمجان را» خیلی اوقات ممکن است بر اساس سلیقه و نوع و نگاه خودشان یا حفظ موقعیت دست به انتقال گزینشی مفاهیم بزنند. مثل همان کاری که آرش فرزین مترجم سوبل در سال 83 بعد از شکست این تیم مقابل ملوان انجام داد و عادل فردوسی‌پور در برنامه نود دست به افشاگری زد و معلوم شد او به شکل دیگری ترجمه کرده بود.

 داماد علی پروین اما از کار خودش دفاع کرد و گفت: «من فقط یک‌ جمله سوبل را ترجمه نکردم و این‌ همه حرف‌ و ‌حدیث به وجود آمد. بعد از بازی ملوان که بهروز رهبری‌فرد یک گل به خودمان زد و یک پنالتی را هم در دقیقه‌ 90 از دست داد، در رختکن همه ریختند سر علی‌آقا که سوبل مربی نیست و تمرین دادن بلد نیست و حسابی از او انتقاد کردند. علی‌آقا هم بعد از بازی عصبانی بود و در مصاحبه‌اش صحبت‌های تندی علیه سوبل به زبان آورد. زمانی که من به‌ همراه سوبل از رختکن بیرون آمدیم‌، تمام خبرنگاران به طرف ما هجوم آوردند تا نظر سوبل را در خصوص صحبت‌های علی پروین بدانند. آنجا او گفت علی پروین کاره‌ای نیست که در مورد من تصمیم بگیرد. اگر من این صحبت‌ها را ترجمه می‌کردم، اوضاع پرسپولیس خیلی بدتر می‌شد و به همین خاطر من از طرف سوبل گفتم به نظر آقای پروین احترام می‌گذارم.» اسمش را گذاشتند مترجم قلابی. رسانه‌های ورزشی زندگی‌اش را سیاه کردند که حق نداشته به اعتماد مربی آلمانی خیانت کند. کارش را از دست داد و اما هنوز می‌گوید «صلاح دیده آنطور ترجمه کند و به سود باشگاه کار کرده.»

کسانی که کنار دراگان اسکوچیچ هستند احتمالاً وقتی دارند بازخوردهای پیروزی 3-صفر تیم ملی مقابل بحرین را از منابع فارسی برایش ترجمه می‌کنند بد نیست یواشکی به او بگویند که خیلی دل خوش نکند به این تعریف‌ها و تحسین‌های ما. بازی با بحرین تمام شد و حالا او مقابل کامبوج و عراق اگر پایش بلغزد و تیم نتیجه نگیرد آنوقت همه چیز وارونه می‌شود. ما اهل وسط نگهداشتن نیستیم.

یا زنگی زنگی‌ایم یا رومی روم. طرف یا سفید است یا سیاه مطلق. یا شیفته برانکو هستی یا دشمن او، یا عاشق کی‌روش هستی یا باید از او متنفر باشی. اصلاً در ذهن خیلی‌های‌مان جا نمی‌شود که یک نفر ممکن است هم نظم و انضباط و هنر بهترین بازی گرفتن از بازیکنان را مثل کی‌روش داشته باشد، هم ذهن خلاق برانکو را.

در چنین فضایی اسکوچیچ هم با اولین شکست چنان دود می‌شود و به هوا می‌رود که انگار مقابل بحرین هیچ کاری نکرده است. اصلاً همه چیز را پای خلاقیت قدوس و آزمون و طارمی می‌نویسیم و می‌گوییم چوب خشک هم روی نیمکت بود تیم بیشتر از این گل می‌زد و حضور دراگان باعث شد تیم بترسد وگرنه خط حمله ما می‌توانست پنج، شش گل دیگر بزند و...

زدن این حرف‌ها قبل از دو دیدار حیاتی تیم ملی دیوانگی است. آدم‌ها ترجیح می‌دهند خوبی‌ها را بگویند و به تیم روحیه بدهند اما فارغ از نتیجه این بازی و این تورنمنت، پیروزی ما زمانی است که دست از مقدس کردن مربیان و بازیکنان برداریم، آنها را خاکستری و قابل نقد ببینیم. نقد و نظر داشته باشیم اما از دایره انصاف خارج نشویم. بعضی رفتارها در فضای مجازی -به ویژه توئیتر- نشان داد که احتمالاً قرن‌ها با این درجه از مدارا فاصله داریم اما بالاخره مجبور می‌شویم از یک جا شروع کنیم. اصرار بر بالا بردن دیوار کج، فقط خسارت ناشی از ریختن آن را بیشتر می‌کند. رعایت این تعادل در گفتار و رفتار اسمش «وسط‌بازی» نیست، اسمش دست برداشتن از تعصب کور و دگم‌اندیشی است.

 

تیم ملی کره جنوبی دیروز موفق شد تا در دیدار برابر سریلانکا پنج بر صفر پیروز شود و در یکقدمی صعود به مرحله سوم مقدماتی جام جهانی در آسیا قرار بگیرد. کره جنوبی با این برد 13 امتیازی شد و سه امتیاز بیشتر از لبنان، تیم دوم گروهش دارد. کره در بازی آخر میزبان لبنان است و با توجه به برتری 16 گله در تفاضل تنها در صورتی رتبه اول را از دست می‌دهد که با اختلاف 8 گل به میهمانش ببازد! در واقع با توجه به شرایط جدول از حالا می‌توان کره جنوبی را سومین تیم صعودکننده در آسیا دانست. پیش از این تیم‌های سوریه و ژاپن صعودشان را قطعی کرده بودند.

کره جنوبی در حالی به مصاف سریلانکا رفت که سرمربی کره نسبت به بازی قبل مقابل ترکمنستان ده تغییر در ترکیب تیمش ایجاد کرد و تنها نام تای هی در ترکیب ابتدایی دو بازی اخیر تیم کره جنوبی حضور داشته است. در این دیدار شین ووک کیم (۲ گل)، دونگ یونگ لی، هی چان هوانگ و سانگبین جئونگ برای کره جنوبی گلزنی کردند.

بازیکنان تیم ملی کره جنوبی پس از گل اول به سمت نیمکت رفتند و با گرفتن پیراهن یو سانگ چول بازیکن تیم ملی کره در جام جهانی ۲۰۰۲ که به تازگی به دلیل سرطان درگذشته، یاد و خاطرش را زنده کردند.

پائولو بنتو، سرمربی پرتغالی کره جنوبی بعد از بازی گفت: «نتیجه عادلانه بود. بازیکنان تمرکز بالایی داشتند و برای برد پرتلاش بودند.»

 

در جدولی که از تیم‌های دوم گروه‌های هشت‌گانه مقدماتی جام جهانی در آسیا وجود دارد، لبنان بالاتر از دیگران ایستاده و موقعیت خیلی خوبی برای صعود داشت، ولی با شکست سه بر دو دیروز مقابل ترکمنستان حالا با خطر حذف روبه‌رو شده است. لبنان دیروز فرصت داشت با گرفتن سه امتیاز گام بزرگی به سوی صعود بردارد و پاداشی پنج هزار دلاری برای بازیکنان در نظر گرفته شده بود تا انگیزه‌شان بالاتر برود، با این حال این تیم در دقایق آخر شکست خورد. لبنان در بازی دیروز موفق شده بود دو بر یک پیش بیفتد، ولی بعد از ده نفره شدن مقابل ترکمنستان که بختی برای صعود نداشت دو گل دریافت کرد و دست خالی ماند. کنار رفتن کره شمالی شانس خیلی خوبی به لبنان برای صعود داده بود، چرا که از دو بازی مستقیم مقابل این تیم فقط یک امتیاز گرفته بود، ولی با شکست دیروز مقابل ترکمنستان حالا باید منتظر نتایج سایر گروه‌ها باقی بماند. لبنان از پنج بازی ده امتیاز دارد و در روز آخر هم باید مقابل کره جنوبی بازی کند.

در جدول تیم‌های دوم گروه‌ها ازبکستان، امارات، ایران و عمان با 5 بازی و 9 امتیاز بعد از لبنان هستند و می‌توانند جای این تیم را بگیرند. اگر لبنان در روز آخر به کره جنوبی هم ببازد، تیم ملی در صورت تساوی با عراق هم در جدول تیم‌های دوم بالاتر از لبنان قرار می‌گیرد. امتیازات بازی جمعه تیم ملی در این جدول محاسبه نمی‌شود، چرا که کامبوج در ردیف آخر قرار دارد.

 

 مائوریتزیو ساری با قراردادی تا سال 2023 رسماً هدایت لاتزیو را بر عهده گرفت. هفته گذشته سیمونه اینزاگی با قبول پیشنهاد مربیگری اینتر از لاتزیو جدا شد و از همان زمان گفته می‌شد که ساری گزینه اول هدایت آبی‌پوشان رم است. روز گذشته باشگاه لاتزیو در وبسایت و نیز صفحات اجتماعی‌اش خبر داد که با ساری برای عقد قرارداد دو ساله به توافق رسیده است. 

آنها برای معرفی سرمربی جدید تصویر مردی را منتشر کردند که سیگاری در دست دارد. همچنین انتشار عکس یک بانک یادآور دورانی است که ساری به عنوان کارمند بانک مشغول به کار بود. 

با قطعی شدن حضور ساری، گمانه‌زنی‌ها در مورد خریدهای احتمالی لاتزیو شروع شده و رسانه‌ها از چندین بازیکن درخواستی این مربی خبر داده‌اند. 

 اولین گزینه‌ روبن لوفتوس چیک و مارکوس آلونسو هستند؛ دو بازیکنی که سابقه همکاری با ساری در چلسی را دارند. نکته جالب هم اینجاست که با خروج ساری هم این 2 بازیکن نتوانستند در ترکیب اصلی چلسی به طور ثابت حضور پیدا کنند. لوفتوس چیک در دو سال اخیر به طور قرضی برای پالاس و فولام بازی کرده است. آلونسو هم با لمپارد نیمکت‌نشین بود ولی با ورود توماس توخل شرایطش بهتر شد. کالچو مرکاتو گزارش داده آلونسو اولویت ساری است و این مدافع چپ 30 ساله که پیش از این در سری‌آ سابقه بازی برای فیورنتینا را دارد، گزینه اصلی ساری است. نیکولو شیره آ، یکی از خبرنگاران مشهور ایتالیایی‌ها هم از احتمال حضور ژردان شکیری در لاتزیو خبر داده و گفته با ورود ساری به لاتزیو، هافبک سوییسی لیورپول بیش از پیش به این تیم نزدیک می‌شود.

 

باشگاه استقلال برای دو ستاره خارجی خود بلیت برگشت به ایران را رزرو کرد. هرویه میلیچ و شیخ دیاباته دو ستاره خارجی استقلال بیش از دو هفته پیش تهران را به مقصد کشورهای خود ترک کردند و هنوز به ایران برنگشته‌اند. این دو بازیکن که گلایه‌های زیادی هم از دریافت نکردن مطالبات‌شان دارند اما به باشگاه اعلام کرده‌اند که مشکلی برای برگشت به ایران و حضور در تمرینات ندارند و موضوع مطالبات‌شان را هم پیگیری می‌کنند. میلیچ و دیاباته در شرایطی در تمرین استقلال طی 10 روز گذشته غایب بودند که اخبار ضد و نقیضی درباره آنها منتشر می‌شد. موضوع اصلی اما نداشتن ویزای کار آنها بود. در این خصوص مسئولان باشگاه استقلال رایزنی‌هایی را انجام دادند تا ویزای کار این دو ستاره خارجی تمدید شود و این اتفاق هم افتاده است. از این‌رو مدیران باشگاه استقلال برای میلیچ و دیاباته بلیت برگشت به ایران خریداری کردند. طبق بلیتی که استقلالی‌ها تهیه کردند، میلیچ باید روز پنجشنبه و دیاباته روز جمعه به ایران برگردند. البته پیش از این هم آنها چند بار در حالی که بلیت داشتند به ایران نیامدند و ممکن است این بار هم بازگشت‌شان به تأخیر بیفتد.

 

یادداشت

جمعه شب و از ساعت 23:30 دقیقه در ورزشگاه المپیکو شهر رم، سوت آغاز جام ملت‌های اروپا زده می‌شود و رقابت بین ۲۴ تیم برتر قاره سبز آغاز خواهد شد؛ در بازی افتتاحیه تیم‌های ایتالیا و ترکیه از گروه A مسابقات به مصاف یکدیگر می‌روند و جدال شاگردان روبرتو مانچینی با پسران شنول گونش در تیم ملی ترکیه، به مانند یک جنگ تمام عیار است!

برای انتخاب میزبان یورو ۲۰۲۰ و برخلاف دوره‌های گذشته، استفاده از روش میزبانی متمرکز کنار گذاشته شده است و بازی افتتاحیه در المپیکو شهر رم و بازی فینال در ورزشگاه ومبلی لندن برگزار می‌شود؛ میزبانی گروه‌های شش‌گانه به کشورهای مختلفی سپرده شده و شهرهای باکو و رم میزبان دیدارهای گروه A خواهند بود. دیدارهای گروه B در شهرهای کپنهاگن و سن‌پترزبورگ برگزار می‌شود و آمستردام هلند و بخارست رومانی به عنوان میزبان تیم‌های گروه C شناخته می‌شوند. رقابت‌های گروه D در شهرهای گلاسکو و لندن، گروه E در بیلبائو و دوبلین و در نهایت مسابقات گروه F نیز به میزبانی بوداپست مجارستان و مونیخ آلمان برگزار می‌شود.

به نقل از مدیران یوفا، حدود بیست هزار نفر از تماشاگران، مراسم افتتاحیه را از نزدیک تماشا خواهند کرد و فرانچسکو توتی در کنار الساندرو نستا دو میهمان ویژه اولین مسابقه جام ملت‌های اروپا هستند‌. جذابیت چشمگیر گروه F و حرف و حدیث‌های فراوان در خصوص تیم‌های حاضر در این گروه باعث شده تا بیشتر نگاه‌ها به سمت تیم‌های آلمان، فرانسه، پرتغال و مجارستان باشد؛ با این همه یقیناً رقابت بین ایتالیا، ترکیه، سوییس و ولز جذابیت‌های خاص خود را خواهد داشت و هیچ تضمینی برای صعود بدون دردسر آتزوری با روبرتو مانچینی وجود ندارد! ترکیه با چنگیز اوندر، مریح دمیرال و هاکان چالهان‌اوغلو در حال حاضر یکی از مستعد‌ترین تیم‌های قاره سبز به حساب می‌آید و یادمان نرود که می‌توان به این اسامی، نام بوراک ایلماز و یوسف یازیچی را از تیم قهرمان لیگ فرانسه، لیل اضافه کرد. در آن سوی میدان اما ایتالیای احیا شده قرار دارد؛ روبرتو مانچینی موفق شده تیمی را آماده مسابقات کند که از شرایط ایده‌آل برخوردار است؛ ایتالیا با قدرت کامل جواز حضور در مسابقات جام ملت‌های اروپا را به دست آورد و اکنون نیز درخشش ستارگان جوان آتزوری خبر از انگیزه بالای آنها برای قهرمانی در یورو ۲۰۲۰ می‌دهد. با اتمام لیگ‌های اروپایی و کنار گذاشتن مسابقات باشگاهی، دوباره تب ‌داغ فوتبال ملی بالا گرفته و بهترین تیم‌های قاره سبز پا به میدان مسابقه خواهند گذاشت؛ یوفا ترجیح داده علیرغم تأخیر در مسابقات، نام رقابت‌ها را تغییر ندهد و همچنان از اسم‌ یورو ۲۰۲۰ استفاده کند. ایتالیا و ترکیه جمعه شب جدال اول برای رسیدن به قله اروپا را برگزار می‌‌کنند و حساسیت به جهان فوتبال برخواهد گشت؛ چرا که این بار نه با لیگ ملت‌های اروپا، بلکه با «جام ملت‌های اروپا» مواجهیم!