محمد قراگزلو
روزنامه نگار
پرسپولیس یحیی بعد از جام جهانی به لحاظ سیستمی متحول شد. یحیی که بعد از موفقیت‌های برانکو طی سه فصل متوالی و قهرمانی نیم فصل کالدرون در لیگ نوزدهم با همان دست فرمان پیش آمده و به سیستم 2-4-4 مربیان قبلی دست نزده بود با اضافه کردن سروش رفیعی به‌عنوان هافبک پاسور و پلی میکری که خلأاش در فصل گذشته به وضوح احساس می‌شد تغییر سیستم داد و فصل را با سیستم 1-3-2-4 شروع کرد.
 
تغییر سیستم بعد از 5 فصل
با اضافه شدن لوکادیا، پرسپولیس مهاجم نوکش را پیدا کرد و در سایر پست‌ها هم جنس یحیی جور بود تا با همین سیستم امتیازهای لازم را جمع کند. هر چند در دقایقی از نیمه برخی از این بازی‌ها دو مهاجم در زمین بودند یا سیستم به 1-4-1-4 تغییر پیدا کرد اما سیستم پایه همانی بود که گل محمدی در ابتدای فصل در نظر گرفت و با همان پیش رفت. هر چند پرسپولیس با این سیستم و با تنوع ظاهری کانال‌های حمله خیلی سخت موقعیت می‌ساخت و با حداقل اختلاف برنده می‌شد اما این نقد نسبت به چیدمان یحیی و سیستمی که او اتخاذ می‌کرد وجود داشت و بسیاری از پیشکسوتان می‌گفتند چرا گل‌محمدی با دو مهاجم بازی نمی‌کند؟ این نقد در صورتی به تدابیر او می‌شد که پرسپولیس در خط میانی مشکل داشت و به نظر نمی‌رسید اضافه کردن مهاجم گرهی از کار باز کند چرا که لوکادیا از حداقل موقعیت، گل می‌ساخت و با همان گل‌های سه امتیازی‌اش پرسپولیس به صدر جدول رسید. با رفتن لوکادیا اما شرایط تازه‌ای برای یحیی به وجود آمد و او مجبور به اتخاذ تصمیمی ویژه‌ شد. یحیی بعد از جام جهانی و در آستانه دربی تیمش را بدون مهاجم به زمین فرستاد و از سیستم 6-4 بهره برد. در غیاب شیخ دیاباته همواره مصدوم، او اعتقاد داشت و دارد حامد پاکدل و مهدی عبدی در شرایطی نیستند که در ترکیب اصلی قرار بگیرند و به عبارتی پاسخگوی نیاز تیم در آن منطقه نخواهند بود. در ابتدا به این تصمیم یحیی انتقادهای زیادی وارد شد چرا که پرسپولیس دربی را نبرد و مقابل پیکان نیمه پایین جدول دو امتیاز مهم از دست داد. با وجود شدت گرفتن انتقادها اما یحیی از سیستمی که انتخاب کرده بود کوتاه نیامد و پرسپولیس با همین سیستم گل‌گهر و نساجی را در لیگ برتر شکست داد و از سد ون‌پارس اصفهان در جام حذفی عبور کرد. همین پیروزی‌های شیرین باعث شد همان پیشکسوتانی که از گل‌محمدی بابت بازی بدون مهاجم انتقاد می‌کردند، بگویند اتفاقاً همین سیستم خیلی هم خوب است و انعطاف‌پذیری بالایی دارد. این اتفاق در حالی رخ داد که قبل از این انتقادهایی به یحیی وارد بود که وقتی هافبک گلزن نداری نباید بدون مهاجم بازی کنی و این‌طوری عملاً گل زدن بسیار دشوار خواهد شد اما درخشش عمری و گلزنی مدافعان و هافبک‌ها به کمک پرسپولیس آمد تا بازی بدون مهاجم هم طرفدار پیدا کند.
 
با ورود دیاباته تصمیم یحیی تغییر می‌کند؟
نیم فصل دوم از جمعه و با بازی خانگی مقابل ذوب‌آهن آغاز خواهد شد و یحیی همه بازیکنانش را در اختیار دارد. با اضافه شدن سعید صادقی خط میانی تکمیل شده و با اضافه شدن شیخ دیاباته و عیسی آل‌کثیر حالا پرسپولیس چهار مهاجم نوک دارد ضمن اینکه گفته می‌شود دنبال یک مهاجم خارجی دیگر هم می‌گردد. ظاهراً آل‌کثیر از نظر بدنی عقب است و شاید یکی دو هفته دیگر آماده شود اما شیخ دیاباته می‌تواند از این بازی در لیست باشد. در این صورت این سؤال به شکل جدی مطرح خواهد شد که یحیی از بازی با سیستم بدون مهاجم دست برخواهد داشت یا با پیچ کردن آل‌کثیر و دیاباته به نیمکت فقط جهت تنوع تاکتیکی و در صورت گره خوردن بازی در 20- 10 دقیقه پایانی از آنها استفاده خواهد کرد؟ استفاده از دیاباته به خاطر دوری طولانی‌مدتش از مسابقه رسمی که بالغ بر سه ماه بوده احتمال فیکس بودن او در بازی هفته شانزدهم را به حداقل می‌رساند اما سؤال اینجاست که در صورت آماده شدن شیخ یا عیسی باز هم آنها نیمکت‌نشین خواهند بود؟
 
یک پیش‌بینی ساده
طبق شایعات، پرسپولیس دنبال یک گزینه خارجی است تا جای خالی لوکادیا را پر کند و با وجود سختی‌ها دنبال یک مهاجم ایده‌آل مثل شهریار مغانلو می‌گردد. به نظر می‌رسد اگر یحیی به مهاجم ششدانگ و تمام‌کننده مد نظرش برسد دوباره به همین سیستم 1-3-2-4 باز خواهد گشت و از سایر مهاجمان روی نیمکت به‌عنوان بکاپ او استفاده می‌کند اما اگر اینچنین نشود احتمالاً با همین بازی بدون مهاجم در مسابقات حاضر می‌شود و تنها در صورت گره خوردن بازی و نیاز مبرم به گل از مهاجم در ترکیب تیمش استفاده خواهد برد و تغییر سیستم می‌دهد.