فرخ حسابی – سعید آقایی
روزنامه‌نگار ورزشی
میهمانی ویژه فیفا برای رسانه‌های حاضر در جام جهانی که در جزیره کتیا فن برگزار شد، عرصه‌ای برای حضور خبرنگاران مختلف از سراسر دنیا بود. تمامی رسانه‌های دنیا که برای پوشش رقابت‌های جام جهانی به قطر سفر کرده‌اند، به دعوت میزبان جام جهانی در کیتا فن حضور یافتند تا یک شب رؤیایی برای رسانه‌ها رقم بخورد.
میزبان از تعطیلی جام حدفاصل بازی‌های نیمه‌نهایی تا مرحله پایانی استفاده کرده بود و با برپایی یک سرمونی پرزرق و برق کوشیده بود تا میهمان‌نوازی خود را به رخ خبرنگاران خرده‌گیری بکشد که قریب به یک ماه میهمان قطری‌ها هستند.
حضور خبرنگاران مختلف از سراسر دنیا در این مراسم قابل توجه بود و جالب اینکه تقریباً تمامی خبرنگاران و عکاسان حضر در دوحه در این میهمانی حضور داشتند. چهره‌هایی که در طول این یک ماه گاه و بیگاه آنها را در استادیوم‌ها در جریان بازی‌های جام جهانی دیده بودیم، در این شب در جزیره کیتا فن حاضر شده بودند تا فارغ از فوتبال شبی را در کنار رفقا و همکاران خود بگذرانند.
در این مراسم میزبان سعی کرده بود در کنار تدارکات فراوان برای رسانه‌ها، فرهنگ خود را نیز به میهمانان عرضه کند و از همه ظرفیت‌ها استفاده کرده بود. از سرو چای و قهوه عربی گرفته تا صنایع دستی و غرفه ارائه دشداشه به خبرنگاران حاضر از جمله برنامه‌های فرهنگی میزبان بود.
به همراه تیم رسانه‌ای ایران ورزشی در این مراسم در حال بازدید از غرفه‌ها بودیم که یک مرد بلندبالا دشداشه‌پوش با ما همکلام شد. مردی که در نگاه نخست پوشش او نشان از عرب بودن او می‌داد اما چهره‌اش هیچ شباهتی به اعراب نداشت. آی‌دی کارت او البته سر درون را فاش کرد. نامش سرخیو دوویو بود؛ یک فوتوژورنالیست از کشور آرژانتین. وقتی تعجب ما را از پوشش خود دید، پاسخ داد: هر کجا که می‌روی، باید فرهنگ آنجا را پذیرفته و خود را با آن تطبیق بدهی. این سلوک من است. در هر کشوری که رفته‌ام، این کار را انجام داده‌ام و لباس میزبان و غذاهای سنتی آنها را تست می‌کنم. این برای من که به کشورهای زیادی سفره کرده‌ام، نوعی کشف و شهود است. امشب هم در دوحه دشداشه پوشیدم تا این سنت را حفظ کنم.
سرخیو دوویو در ادامه از تجاربش گفت: 11 جام جهانی و 16 تا المپیک را تجربه کرده‌ام. تقریباً به تمامی کشورهای دنیا سفر کرده‌ام اما تا کنون فرصت نشده به ایران بیایم و خیلی دوست دارم کشور شما را از نزدیک ببینم.
عکاس آرژانتینی البته یک سورپرایز بزرگ برای ما داشت: یک عکاس باتجربه ایرانی را می‌شناسم که در چندین المپیک با او همکار بوده‌ام اما نامش یادم رفته.
وقتی سرخیو این جمله را گفت، جملگی نخستین نامی که به ذهن‌مان آمد، علی کاوه بود. عکاس کهنه‌کار ایرانی که 6 المپیک را تجربه کرده؛ وقتی نام او را به سرخیو گفتیم، بلافاصله تأیید کرد و وقتی عکسش را نشان عکاس آرژانتینی دادیم، بلافاصه لبخند زد و گفت: کاوه بسیار پر جنب و جوش و شوخ‌طبع است و همیشه او را در المپیک‌ها می‌بینم. حالش چطور است؟ سلام من را به او برسانید.
این آشنایی سبب شد تا گپ دوستانه ما با سرخیو از یک احوالپرسی ساده بدل به یک گعده دوستانه شود. او سر میز ما نشست و بحث با او به میزبانی قطر کشیده شد. از او درباره میزبانی قطری‌ها پرسیدیم و سرخیو پاسخ داد: تنها واژه‌ای که می‌توانم درباره میزبانی قطری‌ها بیان کنم، کلمه «عالی» است. آنها در این مسابقات سنگ تمام گذاشته‌اند؛ از استادیوم‌های فوق‌العاده مدرن و باکیفیت گرفته تا سیستم حمل و نقل عمومی، نظافت و بهداشت و امکانات فوق‌العاده‌ای که برای میهمانان در نظر گرفته‌اند. نکته مهم در میزبانی قطر ممنوعیت استفاده از الکل است. آنچه سبب شده تا استادیوم‌ها و معابر عمومی و سطح شهر خالی از خشونت و صحنه‌های زشت و شنیع باشد. در اروپا و امریکای جنوبی اتفاقات بد در استادیوم‌ها و سطح شهر به دلیل همین وجود الکل است چون افراد با نوشیدن الکل تعادل خود را از دست می‌دهند و اتفاقات بدی می‌افتد. خوشبختانه در قطر خبری از این دست اتفاقات نیست.
فوتوژورنالیست آرژانتینی با اشاره به تبلیغات منفی اروپایی‌ها درباره میزبانی قطر بیان کرد: اروپایی‌ها فقط به دنبال سیاه‌نمایی هستند. آنها انتظار نداشتند که میزبانی قطر اینگونه باشد اما می‌خواهند با تبلیغات منفی کاری کنند که این میزبانی فوق‌العاده به چشم نیاید. بدون تعارف میزبانی قطر واقعاً عالی بوده، اما کسی که نمی‌خواهد متوجه شود، متوجه نمی‌شود. اروپایی‌ها هدف‌شان چیز دیگریست و می‌خواهند فقط بدی بگویند اما من با عکس و مطالبم حقایق را می‌گویم. اروپایی‌ها بیشتر روی نقاط منفی تمرکز می‌کنند اما من هر آنچه مخابره کرده‌ام خوبی است.
نمی‌شود با یک آرژانتینی صحبت کرد اما از مسی و مارادونا نگفت. سؤال بعدی ما از سرخیو درباره این ابرستاره بزرگ آرژانتینی است. او درباره این دو ستاره گفت: مسی و مارادونا هر دو بزرگترین بازیکنان تاریخ هستند با دو شخصیت کاملاً متفاوت. اصلاً این دو نفر را نمی‌توان هم مقایسه کرد. مارادونا لیدر بود و در مسائل سیاسی ورود می‌کرد، جنجالی بود. مسی اما کم حرف است و روی کارش تمرکز دارد؛ اهل خانواده است، دعوا نمی‌کند، جنجال نمی‌کند، وارد سیاست نمی‌شود.
مارادونا در ناپل واقعاً محشر بود و این تیم از طریق مارادونا درآمدزایی می‌کرد. انگلیسی‌ها بشدت دنبالش بودند اما او به ایتالیا رفت. اما مسی واقعاً تداوم داشته. حتی از پلاتینی و کرویف نیز ثبات بیشتری داشته است. هر دو جزو بهترین‌ها بودند. با هر دو بارها صحبت کرده‌ام. هر دو استثنایی هستند.
از او پرسیدیم کدام یک بهتر است و اگر تیم داشته باشد، کدام یک را انتخاب می‌کند: نمی‌توانم بگویم که کدام بهترند. اینکه یک تیم داشته باشی و کدام را انتخاب کنی خیلی سخت و حتی غیرممکن است.
سرخیو ابتدا از مارادونا گفت: مارادونا وقتی 13 ساله بود، با او همبازی بوده‌ام. آن زمان معروف نبود ولی با توپ جادو می‌کرد و هر کسی او را می‌دید، محسور او می‌شد. او را در ایتالیا می‌پرستند. مارادونا رنگ اسکناس آرژانتین را نمی‌دانست. در آرژانتین که فقیر بود و پولی نداشت، در اروپا هم فقط دلار داشت و دلاری خرج می‌کرد. وقتی هم به آرژانتین بازگشت، همه چیز برایش رایگان بود و حتی یک سناتوو هم خرج نکرد. اصلاً نیازی نبود، پول در جیبش بگذارد چون در خانه هیچ پولی بابت هیچ خدماتی نیاز نداشت.
و سپس از مسی: مسی را در 4 جام جهانی، یا المپیک و کوپا دیده‌ام. کمتر کسی است که بازی‌های مسی با آرژانتین را به اندازه من دیده باشد. مسی متولد روزاریو است که نزدیک شهر زندگی من است و از نزدیک چند باری با او صحبت کرده‌ام. فوق‌العاده متواضع است و اهل حاشیه نیست.
آرژانتین و فرانسه فینال رؤیایی جام جهانی قطر هستند. از دوویو درباره فینال پرسیدیم و اینکه قهرمان چه تیمی است: فینال به خیلی چیزها بستگی دارد. مهم‌ترین نکته در فینال تمرکز است. هر چه تمرکز بیشتر باشد، اشتباهی رخ نمی‌دهد و تیمی که اشتباه نکند، پیروز است.
وی درباره آرژانتین صحبت کرد: آرژانتین برد می‌خواهد چون از نظر اقتصادی و اجتماعی مشکلات فراوانی دارد. اگر فرانسه شکست بخورد مردم این کشور در 2 ساعت این شکست را فراموش می‌کنند. اگر آرژانتین ببازد، غم این شکست برای مردم تا 100 سال باقی می‌ماند و از اذهان پاک نمی‌شود. چون مردم عاشق فوتبال هستند. این قهرمانی در وضعیت زندگی تغییری ایجاد نمی‌کند اما لبخند را به مرد هدیه می‌دهد تا با آن غصه‌های خود را فراموش کنند. همین لبخند کافی است.
سرخیو از مکنونات قلبی‌اش برای فینال می‌گوید: دوست دارم آرژانتین برنده شود چون فوتبال یک جام جهانی به مسی بدهکار است. مسی 35 ساله است و مثل یک 18 ساله بازی می‌کند. در بازی با کرواسی دیدیم که مدافع جوان کرواسی قادر به متوقف کردن او نبود در حالی که مسی دو برابر او سن داشت و او جوان‌تر، شاداب‌تر و باطراوت‌تر بود اما در مهار مسی کهنه‌کار ناکام ماند.
از فوتوژورنالیست آرژانتینی درباره بازی به یادماندنی ایران و آرژانتین در جام جهانی 2014 پرسیدیم. مسابقه‌ای که سرخیو آن را به یاد داشت و حتی جزئیاتش را فراموش نکرده بود. فوتوژورنالیست آرژانتینی درباره این بازی گفت: بازی ایران و آرژانتین در جام جهانی 2014 را دقیق یادم است. شادی معروف مسی بعد از آن گل را من عکس گرفتم. بازی سختی بود برای ما اما نبوغ مسی به کمک ما آمد و با نمایش او پیروز شدیم. تیم ایران نمایش فوق‌العاده‌ای داشت. برد ایران برای آرژانتین مهم بود. ایران می‌توانست در آن بازی تساوی بگیرد و استحقاقش را داشت اما مسی اجازه نداد. یادم هست بعد از گل مسی و پایان بازی بازیکنان ایران یکی یکی روی زمین می‌افتادند.