اتهام تبانی مقابل سرخآبی‌ها از روی علاقه به تیم رقیب، جدیدترین سری از رشته‌ کری‌های زشت و زننده‌ای است که در فرهنگ هواداری فوتبال‌مان رخنه‌کرده و نیش آن، گردن مربیانی را هدف ‌گرفته که روزگاری در ورزشگاه آزادی و با پیراهن آبی یا سرخ به هنرنمایی می‌پرداختند. پس از برد پرسپولیس 10 ‌نفره مقابل پیکانی که ماه قبل ترمز استقلال را کشیده ‌بود، سیدمجتبی حسینی، دستیار سابق سرمربی کنونی قرمزپوشان قربانی این هجمه شد؛ اما در هفته‌ای که گذشت، مهدی تارتار، هافبک سابق پرسپولیس در دو دوره آخر لیگ آزادگان و دو فصل نخست لیگ برتر، به گونه‌ای بی‌سابقه، پیش از هماوردی ذوب‌آهن و پرسپولیس از سوی پایگاه‌های آبی مورد افترا قرار گرفت.

در بازار کنونی مربیان نتیجه‌گرای داخلی، مهدی تارتار همواره یکی از بی‌باک‌ترین‌ها بوده. چهار فصل قبل، تارتار با پارس جم تازه صعودکرده، با پدیده‌هایی همچون میثم تیموری، فرشاد محمدی‌مهر، حسین پورامینی و علی دشتی، برای متوقف‌کردن پرسپولیس بی‌رحم برانکو در بوشهر تنها یک دقیقه کم آورد؛ چه بسا که اگر محسن فروزان استقلالی بر ایستادن پشت ضربه پنالتی اصرار نمی‌ورزید، تارتار مقابل تیم سابقش جشن پیروزی برپا می‌ساخت؛ همان‌طور که چهار فصل قبل، 6 هفته مانده به پایان لیگ سیزدهم با گسترش فولاد از پس علی دایی برآمد تا پرسپولیس پرستاره آن ‌سال دستش از قهرمانی لیگ کوتاه بماند.

ذوب‌آهن تارتار، در حالی که دو بازی قبلی خود را بدون امتیاز به پایان رسانده بود، از تیم کم‌رمق یحیی گل‌محمدی یک امتیاز گرفت؛ اما بازنده اصلی جدال ورزشگاه فولادشهر، آن دسته از استقلالی‌هایی بودند که با پست‌های متوهمانه چند کانال تلگرامی همراه ‌شده و حتی آن دو شکست را پروژه عادی‌سازی باخت به پرسپولیس خواندند. هیچ مربی ۴۹ساله‌ای به‌خاطر تیم مورد علاقه‌اش، از شرافتی نمی‌گذرد که می‌تواند فرصت دست‌کم ۱۰ سال مربیگری و درآمد حلال را از وی بگیرد. مهدی تارتار، 2 امتیاز اختلاف با تیم محبوبش را به هواداران رقیب هدیه ‌داد؛ هوادارانی که برخی از آنان بی‌شک شرمنده اتهامات بی‌اساس‌شان هستند.