آرمن ساروخانیان     

 

بازی پرسپولیس و ذوب‌آهن ماکت کوچکی از عملکرد پرنوسان پرسپولیس در فصل جاری بود. کسانی که فقط نیمه اول را دیده باشند، تصور می‌کنند که پرسپولیس بازی را با اختلاف چند گل باخته و آنها که فقط نیمه دوم را ببینند، تعجب می‌کنند که چطور بازی با تساوی تمام شد. پرسپولیس در فولادشهر دو چهره کاملاً متفاوت داشت؛ آشفته و شکننده در نیمه اول و هماهنگ و تهاجمی در نیمه دوم.

پرسپولیس در دقایق زیادی از بازی‌های لیگ بیست و یکم کیفیت تیمی را که در فصول گذشته قهرمان شده بود، تکرار کرد، ولی در مقاطعی هم نتوانست به سطح فوتبال دلخواه هوادارانش برسد تا در کورس قهرمانی از رقیبش استقلال جا بماند. در مسابقات پیوسته‌ای مثل لیگ برتر مهم‌ترین نکته برای قهرمانی ثبات است و پرسپولیس هیچوقت نتوانست در مسیر کم‌نوسانی پیش برود. در بازی دوشنبه فولادشهر یک بار دیگر غیبت بازیکنان تعیین‌‌کننده در ترکیب و روی نیمکت پرسپولیس به چشم آمد. در پنج فصلی که پرسپولیس به قهرمانی رسید، در تمام خطوط بازیکنان مهم و سرنوشت‌سازی داشت ولی جای بازیکنان جدا شده را بازیکنان معمولی گرفته‌اند و انتقادات به خریدهای کادر فنی کاملاً وارد است. تنها بازیکنان قابل اتکا و کم‌نوسان پرسپولیس در فصل جاری ترابی و امیری بوده‌اند و گل‌محمدی برای تغییر جریان بازی مقابل ذوب‌آهن مجبور شد دومی را با‌وجود مصدومیت در شروع نیمه دوم به زمین بفرستد. در دقایقی که پرسپولیس سوار بازی بود و برای زدن گل برتری تلاش می‌کرد، مهاجمی در زمین نبود که بتواند این برتری را به گل تبدیل کند و عبدی و تمیروف فرصت‌ها را از دست دادند. نتایج استقلال بعد از دربی افت محسوسی داشت و پیش از بازی شهر‌خودرو به سه مساوی متوالی رسید. یک پرسپولیس آماده می‌توانست از همین فرصت برای کم کردن فاصله و زنده کردن بخت قهرمانی‌اش استفاده کند، ولی تیم گل‌محمدی در این مدت فرم خوبی نداشت تا هواداران هم بپذیرند که این تیم ابزار و توان قهرمانی ندارد.با نتایج هفته بیست و ششم، پرسپولیس شانس خیلی کمی برای قهرمانی دارد و در صورتی که فصل بدون جام به پایان برسد، مدیران باشگاه مأموریت سختی برای بازسازی تیم از روی نیمکت تا خطوط چهارگانه درون زمین دارند.