یونس علیزاده - یک بار، چند سال قبل و زمانی که مصطفی دنیزلی سرمربی پرسپولیس بود، جمله‌ای به کار برد که خیلی زود وارد ادبیات فوتبال ایران شد. او گفت: «بازیکنانم طبق خواسته من، حمله را خوب شروع می‌کنند. آنها تا پشت 6 قدم برنامه مرا اجرا می‌کنند اما باید ضربه نهایی را بزنند که این اتفاق رخ نمی‌دهد. در آن نقطه، باید تنها باشند و دیگر مربی نمی‌تواند توپ را گل کند.» شاید بخشی از اتفاقاتی که برای پرسپولیس در این فصل رخ داد، همین شرایط را داشت. سرخپوشان تا پشت محوطه جریمه به خوبی جلو می‌رفتند اما در لحظه‌ای که بازیکن باید کار را تمام کند، جایی که مربی نمی‌تواند همراه مهاجم باشد، موقعیت از دست می‌رود. این موضوع، به چند عنصر کلی مرتبط است؛ استرس، شرایط روانی، بدن غیرآماده، تنش‌های رختکن، ترس از مدافعان یا دروازه‌بان رقیب، فضای ورزشگاه و... اتفاقاً همین فاکتورهاست که کیفیت بین بازیکنان را تعیین می‌کند. کسی باید پیراهن تیمی مثل پرسپولیس را به تن کند که با چنین تنش‌هایی مواجه نشود یا کنترل خوبی روی اعصاب و بدنش داشته باشد. در این مسیر، انتخاب‌های یک مربی هم مهم است. دنیزلی، تیمی که خودش نسبته بود را زیر تیغ نقد می‌گذاشت اما شرایط یحیی گل‌محمدی بسیار متفاوت است. او، خودش این تیم را بست و باید پاسخگو باشد که چرا تمیروف تا این حد بازیکن متوسطی است. چرا فراز و نشیب حامد پاکدل و مهدی عبدی زیاد است. چرا نتوانست زودتر از اینها، عیسی آل‌کثیر را قانع کند تا جراحی روی زانویش را انجام بدهد؟ پاسخ این سؤالات، رمزگشای مشکلات امروز پرسپولیس است. دنبال موضوع دیگری نگردید!