سام ستارزاده

 

لیگ ستارگان قطر، برای فوتبالیست‌های نامداری که به مرز ۳۰سالگی نزدیک شده‌اند به تفرجگاهی جذاب می‌ماند که در آن می‌توانند حداکثر بهره مالی را از دوران اوج خود ببرند؛ اما برای زوج دفاعی ترکیب آغازگر تیم‌ملی، قطر نمی‌تواند یک آرمانشهر فوتبالی باشد.

هرچند تجربه بازی در کنار خامس رودریگز، یاسین براهیمی و استیون انزونزی و مقابل ستارگان مشهوری همچون توبی آلدروایرلد، خاوی مارتینز و سانتی کازورلا، تجربه و انگیزه گرانبهایی است که با توجه به عملکرد فاجعه‌بار فدراسیون موقت، در بازی‌های دوستانه پیش از جام‌جهانی قرار نیست نصیب یوزهای پارسی شود، اما جو غیررقابتی لیگ‌های حوزه خلیج فارس، برای تمام لژیونرهایی که در این منطقه داریم، می‌تواند مخرب باشد.

نمایش‌های بی‌بخار الغرافه و السد پرافتخار در دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا به‌خوبی نشان می‌دهد که تا چه اندازه تمرکز روی جام‌جهانی، اهمیت مسابقات باشگاهی قطر در چند ماه پیش رو را بیش از پیش کم‌رنگ ساخته. دیپورت‌شدن نیمار بوشهری از شباب الاهلی که رخ‌دادن آن برای احمد نوراللهی، آچارفرانسه فصل گذشته پرسپولیس نیز قریب‌الوقوع است، زنگ هشدار را برای لژیونرهای شاغل در قطر نیز به صدا درآورده. در همین حال، سعید عزت‌اللهی که قرضی از وایله دانمارک در الغرافه بازی می‌کند، به‌شدت زیر فشار انتقادات مفسران قطری قرار دارد.

شایعه پیوستن شجاع خلیل‌زاده به الاهلی قطر رنگ جدیت به‌خود گرفته ‌است. روی مثبت سکه، هماهنگی زوج شجاع-کنعانی در یک تیم باشگاهی است. با این حال، این پرسش بجاست: چرا این زوج باری دیگر در پرسپولیس تشکیل نگردد؟