میعاد نیک

 

تقابل تیم‌های فوتبال استقلال و نساجی با توجه به شرایط جدولی دو تیم در لیگ برتر، از حساسیت خاصی برخوردار نبود اما تا صحبت از بازگشت تماشاگران به سکوهای خاک‌خورده و نمور ورزشگاه آزادی به میان آمد، همه چیز به یک‌باره دچار تغییر شد. باشگاه استقلال به نخستین باشگاهی تبدیل شد که پس از رخوتی بیش از 2 ساله و دوری 22 ماهه هواداران فوتبال از حضور در ورزشگاه‌ها، این نعمت را حس می‌کند و بازگشت آنها را جشن می‌گیرد. همین بازگشت حداقلی و پاگشای 5 درصدی هواداران در هوای سرد حوالی اتوبان تهران – کرج اما برای داغ‌تر کردن تنور جذابیت جدال قطب‌های فوتبال تهران و مازندران کافی به نظر می‌رسید.

اغراق نیست اگر ادعا کنیم که یکی از جذاب‌ترین تساوی‌های بدون گل فصل جاری لیگ و حتی فصل پیشین لیگ برتر در شب 28 آبان رقم خورد؛ جایی که بار دیگر تماشاگران خسته از دوری از محبوب‌شان به مسئولین فهماندند که فوتبال یعنی زندگی. افت فاحش کیفیت لیگ برتر فوتبال ایران که مصداقش در کاهش چشم‌گیر تعداد ملی‌پوشان لیگ برتری در آخرین اردوی یوزهای پارسی ظاهر شد، معلول قهر اجباری هواداران با سکو‌هاست. فوتبال بدون تماشاگر همان‌قدر بی‌مزه و بی‌کیفیت می‌شود که خورشت قیمه بدون سیب‌زمینی یا پیتزای بدون نوشابه و مخلفات. تنها 5 هزار نفر برای هم‌صدایی و رها کردن بغضی فروخورده کافی بود تا ورزشگاه آزادی به روزهای نه‌چندان دور طنین‌اندازی برگردد. شاید اگر سنگربانان دو تیم در بهترین فرم و روز خود نبودند، پاگشای هواداران با ردوبدل شدن چند گل به بهترین شکل ممکن برگزار می‌شد اما درخشش دو گلر بلندقامت هر دو تیم مانع از تحقق این رؤیا شد. استقلالی‌ها مانند نساجی‌چی‌ها یکی از بهترین بازی‌های‌شان را در شب بازگشت تماشاگران اجرا کردند و این مسأله به حدی بزرگ و مهم هست که حتی بر مسائل فنی هم سیطره بیندازد. سطح کیفی فوتبال ایران با بازگشت هر چه سریع‌تر مردم به استادیوم‌ها ارتقا می‌یابد؛ آن هم در سال منتهی به جام جهانی و روزهای نیاز تیم ملی به پدیده‌های کشف نشده.