ناصر ابراهیمی 

 

در زمان‌های خیلی دور در آسیا کویت و برمه حریفان ایران بودند اما بعدها فوتبال قاره کهن سه قطبی شد و تیم‌های ایران، ژاپن و کره جنوبی قدرت‌های برتر شدند و بعدها عربستان و عراق هم گاهی در جمع تیم‌های برتر بودند. بازی‌های ما با کره جنوبی همیشه جذاب است و گاهی آنها را به خوبی برده‌ایم مثل پیروزی 6 بر 2 ولی بعد از آن کره‌ای‌ها تیم خود را جوان کردند و ما را شکست دادند. در این چند سال اخیر هم به خوبی کره‌ای‌ها را شکست دادیم.

بازی با کره‌جنوبی جنگ هافبک‌هاست. در مسابقه با امارات بازیکنان جناحین‌ ما خوب نبودند و در کناره‌ها ضعف داشتیم. بازیکنان کناری ما باید روی دروازه حریف سانتر کنند. البته منظورم این نیست که فقط از این تاکتیک استفاده کنیم بلکه منظورم این است که در کنار دیگر حرکت‌های عمقی و تاکتیکی سانتر هم داشته باشیم. ما بازیکنان سرزنی مثل سردار ازمون و مهدی طارمی داریم.

در بازی امارات پاس‌های زیادی از سوی هافبک‌ها به دو مهاجم خوب‌مان نرسید. طارمی و آزمون یک و دوی خوبی انجام دادند که منجر به گلزنی شد. مقابل کره هم در بازی با توپ و هم در بازی بدون توپ باید خوب عمل کنیم. هرچند حریفان تیم ملی می‌دانند که 12-10 بازیکن لژیونر خوب و با کیفیت داریم و همین مسأله باعث ترس آنها می‌شود.

با توجه به احتمال محرومیت تماشاگران از حضور در بازی ایران – کره باید بگویم نبود تماشاگر روی عملکرد بازیکنان ما تأثیرگذار خواهد بود. باور کنید در زمین‌های خاکی قدیم هم وقتی چندین تماشاگر کنار زمین حضور داشت انگیزه مضاعفی به بازیکنان می‌دادند چه برسد به اینکه تماشاگر در ورزشگاه آزادی باشد. اگر تماشاگر نداشته باشیم 50 درصد به سود کره خواهد بود. به نظرم در ورزشگاه 80 هزار نفری آزادی نه تنها 10 هزار تماشاگر بلکه می‌توان 30 هزار تماشاگر داشت. امیدوارم این مسابقه با حضور تماشاگر برگزار شود. هرچند در اخبار خواندم که ممکن است در این مسابقه کمک داور ویدئویی هم نداشته باشیم.