میعاد نیک

 

جدالی که ال‌کلاسیکوی فوتبال آسیا نام گرفته در شامگاه دوشنبه شب شهر دبی هم رگه‌هایی از ال‌کلاسیکوی فوتبال اسپانیا را با خود به همراه داشت؛ آن بازی‌هایی که بارسلونا مقابل رئال مادرید می‌تاخت و سپیدپوشان مادریدی هم هر چه می‌زدند، به درب بسته می‌خوردند تا درنهایت اعداد روی اسکوربورد به نفع کاتالان‌ها نمایش داده شوند. اگر چه قیاس تیم‌های فوتبال استقلال تهران و الهلال ریاض با بارسلونا و رئال مادرید قیاسی بس مع‌الفارق است اما این هُرم و جذابیت رودررو شدن دو قدرت بزرگ آبی‌پوش فوتبال آسیاست که به چنین رقابتی، لقب ال‌کلاسیکو داده.

کیفیت فوتبالی که در استادیوم زعبیل به منصه اجرا در‌آمد اما شباهت زیادی به تقابل سنتی فوتبال اسپانیا نداشت. نه استقلال آن تیم دست‌وپا بسته‌ای بود که کارشناسان آن را یک تیم از پیش بازنده می‌دانستند و نه الهلال آن شمشیر بُرنده و پُتک قاطع. دو تیم طی ۹۰ دقیقه اشتباهات بسیاری را مرتکب شدند اما تفاوت‌هایی که باعث شد نتیجه ۲ بر صفر به سود نماینده فوتبال عربستان رقم بخورد، در تفاوت «میلیارد دلار» و «میلیارد تومان» بود. تیم آبی‌پوش در زمین هر چه کرد، نتوانست راهی به دروازه الهلال پیدا کند و در آن سو، مهاجمان تیم سعودی با کمترین موقعیت جدی ممکن به بیشترین گل رسیدند و تمام خواسته‌های تاکتیکی سرمربی پرآوازه پرتغالی خود را برآورده ساختند. شاگردان فرهاد مجیدی در نیمه نخست نمایش مناسبی را از خود در مستطیل سبز نشان دادند اما یک اشتباه، یک غفلت و بی‌تجربگی در قلب خط میانی و دفاعی تیم فوتبال استقلال باعث شد تا بافتیمبی گومیس، سیه‌چرده ترسناک این سال‌های الهلال با یک ضربه چیپ، قفل دروازه سیدحسین حسینی را فرو بریزد؛ ضربه‌ای که شاید بیش از ۱۰ میلیون دلار ارزش داشت و شاید نتوان چنین موقعیت‌سنجی نابی را در فوتبال ایران یافت.

جوانگرایی و ریسک سرمربی جوان آبی‌ها در استفاده از مهره‌های جدید، شاید در رقم خوردن این نتیجه مؤثر بود اما نقاط مثبت آن به نکات منفی چیرگی داشت. در شبی که استقلالی‌ها از کمترین هماهنگی بین خطوط دفاعی و میانی برخوردار بودند و عملاً خط حمله‌شان در عمق از کار افتاده بود، تک‌نوازی چند جوان و مهره جدید اردوگاه هواداران آبی را به آینده‌ای بدون داریوش شجاعیان، مهدی قایدی، فرشید اسماعیلی و مسعود ریگی امیدوارتر کرد. استقلال اما این دیدار را به الهلال و در زمین هموار استادیوم باشگاه الوصل امارات متحده عربی نباخت؛ رقابت برای درخشش در لیگ قهرمانان آسیا را وقتی باخت که بحران سوءمدیریت‌ها در ساختمان باشگاه بالا گرفت و هیچ دستی برای تغییر و نجات دراز نشد. رختکن آبی‌ها زمانی مقابل تیم فوتبال الهلال سرافکنده شد که هیچ‌کاره‌ها یک شبه به پست‌های معاونت اجرایی و مدیریت باشگاه رسیدند و صندلی‌های مهم و سرنوشت‌ساز هیأت مدیره باشگاه به دست سهم‌خواهان و بی‌ربط‌ترین‌ها به فوتبال ایران رسید. درست است که شاگردان فرهاد مجیدی مقابل ستارگان میلیون دلاری نماینده فوتبال عربستان سعودی حرف چندانی برای گفتن نداشتند اما تصور کنید زمانی را که ستاره‌های فصل گذشته حفظ می‌شدند و چند مهره هم به تیم اضافه می‌شد؛ شاید آن موقع به‌جای سوگنامه نویسی، مشغول تمجید از تاکتیک‌های منجر به پیروزی کادرفنی آبی‌ها بودیم.