سه‌شنبه 25/ 3/ 1400 مرحله مقدماتی جام جهانی 2022، ورزشگاه المحرق بحرین، بدون تماشاگر، ساعت:21

داور: ایلگینه تانتاشو (ازبکستان)، کمک‌ها: آندره تسپنکو (ازبکستان) و دونگ هونگ کانگ (کره‌جنوبی)

 

صرفنظر از آنچه در دیدارهای سایر گروه‌های دور دوم مقدماتی جام جهانی 2022 در قاره آسیا روی می‌دهد، اعتبار و شکوفایی تیم ملی فوتبال ایران وابسته به آن است که امشب عراق را ببرد و بی‌نیاز به هر عامل دیگری به‌عنوان صدرنشین شایسته گروه سوم قاره راهی مرحله نهایی انتخابی آسیا شود که با شرکت 12 تیم برتر قاره در دو گروه شش تیمی برگزار خواهد شد.

عراق البته تیم خوبی است و با بشار رسن و طارق همام مردانی را دارد که هم با تکنیک‌اند و هم به سبب سال‌ها بازی در لیگ ایران با خلق و خوی ما کامل آشنایی دارند و می‌دانند چه باید بکنند تا به ما در لحظات مقتضی ضرباتی کاری وارد کنند اما عراق، ایران نیست که توانایی‌های بالقوه‌اش بسیار فراتر از عراقی‌ها بوده، هست و خواهد بود. این نه یک تعریف و تمجید صرف برخاسته از علایق وطنی بلکه حقیقتی فنی و نشأت گرفته از قیاس این دو حریف و البته متکی بر آمار و اتفاقاتی است که در تاریخ و در مصاف‌های پیشین ما شکل گرفته است.

اگر همین تیم فعلی‌مان را نیز مبنا بگذاریم به‌وضوح یکی دو سر و گردن بالاتر از عراقی‌ها است. شاید میزان خلاقیت و توپ‌سازی‌های مؤثر و به‌سمت جلو در خط میانی ما کم باشد اما خط حمله ما چنان پرثمر و به‌لحاظ توان ذاتی آنقدر بالا است که بسیاری از کشورهای دیگر آرزوی تصاحب آن را دارند و خط دفاع ما اگرچه فرم کار و استحکام زمان کارلوس کی‌روش را ندارد اما همچنان قوی و قابل تکیه است و در بال‌ها اگر چه کارایی صادق محرمی کمتر از سایر پیستون‌های راستی است که اصلاً دعوت نشده‌اند اما باز هم برش و تحرک لازم را از خود بروز می‌دهیم. درون دروازه‌ هم اگرچه علیرضا بیرانوند به سبب نیمکت‌نشینی‌های پایان‌ناپذیرش در لیگ بلژیک آمادگی و دقت و چالاکی دو سه سال پیش را از خود بروز نمی‌دهد اما هنوز یکی از مردان برتر دروازه‌های آسیا است.

در مجموع یوزها در حال حاضر هم پتانسیلی دارند که هرگز در تیم عراق وجود نداشته است و سرکو کاتانچ سرمربی عراق که هموطن دراگان اسکوچیچ سرمربی ایران است، مجبور است از تیمی مایه‌های صعود و توان لازم برای کسب پیروزی‌های لازم را بیرون بکشد که به‌لحاظ ذاتی و توان بالقوه، در چنان سطحی نیست.

 

ساق‌ها و مغزهای ویژه

این یک واقعیت دست‌کم در معادلات موجود روی کاغذ است که اگر مثلاً استرالیا بر اردن غلبه کند، حتی یک نتیجه مساوی هم در دیدار امشب برابر عراق برای کامیابی ما کفایت می‌کند اما واقعیت بزرگ‌تر و موضوع‌ مهم‌تر این است که توان ذاتی و قدرت پایه‌ای موجود در فوتبال ایران به‌حدی بالا است که ما اصلاً برای صعودهایی از این دست به نتایج سایر مسابقات روز سه‌شنبه و آنچه در دیگر گروه‌ها روی می‌دهد، نیازی نداریم. تیم ملی ایران حتی اگر امشب یک نمایش فوق‌العاده را ارائه ندهد، می‌تواند با یک بازی خوب و هماهنگ نیز عراق را زمینگیر و سه امتیاز مورد نظرش را کسب کند. غیبت احتمالی این و آن و ترکیبی هم که اسکوچیچ برای این مسابقه برمی‌گزیند، اگرچه در راه توفیق ما مسأله‌ای مهم و عنصری تأثیرگذار است اما جوشش استعداد و توان بالقوه موجود در تیم ایران به حدی است که حتی اگر اسکوچیچ در انتخاب‌هایش دچار لغزش‌هایی هم بشود باز توان موجود در ساق‌ها و مغزها و ریه‌های مردان ما و استعدادهای بالقوه آنان برای عبور از سد عراق کفایت خواهد کرد.

 

یک تیم نمونه

با توجه به اینکه به‌رغم آسیب‌دیدگی شدید وحید امیری، اسکوچیچ وی را در منامه نگه داشته، این باور و احتمال وجود دارد که سرمربی 54 ساله ما می‌داند امکان استفاده از وی هنوز وجود دارد و شاید با استفاده از عنصر بهره‌گیری احتمالی از او قصد فریفتن عراقی‌ها را داشته است اما چه امیری برسد و چه نرسد، تیم ملی ایران در هیچ نقطه‌ای از میدان چنان وابسته به حضور افراد خاص نیست که اگر آنها نباشند فلج شود و ببازد. میلاد محمدی می‌تواند به‌جای امیری در پیستون چپ انجام وظیفه کند و دست‌های اسکوچیچ در همه ‌جای میدان چنان باز است که معضل اصلی او نه پیدا کردن افراد مناسب بلکه گزینش یک فرد از میان چند فرد سزاوار حاضر در هر پست است که سبب می‌شود سایر شایسته‌ها روی نیمکت بنشینند. حتی یک تیم دیگر در آسیا نداریم که روی نیمکت‌اش امثال کاوه رضایی، مهدی قایدی و حتی کریم انصاری فرد بنشینند و فقط در فوتبال ایران است که می‌توان مهدی ترابی کلیدی‌ترین مرد دو، سه‌ سال اخیر پرسپولیس را بیرون زمین نگه داشت و کوچک‌ترین احساس ضعفی هم نکرد. در همین تیم فعلی نیمکت‌نشینی مرتضی پور‌علی‌گنجی بحث‌هایی را موجب شده اما شاید اسکوچیچ حق داشته که با تکیه بر تجربه همکاری مؤثر پیشین کنعانی‌زادگان و خلیل‌زاده در پرسپولیس (منهای یک سال اخیر که «شجاع» در لیگ قطر شاغل بوده است) اولویت را به آنها بدهد. امروز بهترین باشگاه‌های اروپایی هم آرزوی بهره‌گیری از طارمی و آزمون را دارند و گلزنی‌های لاینقطع آنها در لیگ‌های پرتغال و روسیه اعتباری فراوان را به فوتبال ایران بخشیده و در شایعات روزهای اخیر هم تیم رم آزمون را می‌خواهد و هم لاتزیو و پورتو بسیار خوش اقبال خواهد بود که وی را حفظ کند.

 

چه کسی ما را می‌گیرد؟!

بنابراین مسأله و پرسش موجود درباره دیدار سه‌شنبه شب این نیست که چه‌ کسی مردان خطرناک عراق را می‌گیرد بلکه این سؤال است که عراقی‌ها چطور می‌خواهند طارمی و آزمون را مهار کنند. باخت 1-2 ما برابر عراق در دیدار رفت مربوط به زمانی می‌شد که مارک ویلموتس بی‌علاقه و فاقد اشراف بر شرایط فوتبال ایران یوزها را اداره می‌کرد و آن‌ هم با گلزنی غافلگیرکننده عراقی‌ها در واپسین دقایق آن مسابقه حاصل آمد. اینک زمانه دیگری است و یک مربی علاقه‌مند و صاحب اشراف بر فوتبال کشورمان یوزها را رهبری می‌کند و اگرچه اسکوچیچ بهترین نیست و گزینه‌های بهتر از او کم نیستند اما نسبت به سرنوشت ما حساس و به تبع آن سختکوش است. بنابراین کافی است ایران امشب «ایران» باشد و توان ذاتی‌اش را رو کند و در سطحی ظاهر شود که در جوهر وجودی‌اش قرار دارد و در آن صورت حتی یک عراق آماده و فرصت‌شناس را مغلوب کرده و به هدفش خواهد رسید. این واقعیتی است که حتی در پس پرده انواع احتمالات و گروه‌بندی‌های دائماً در حال تغییر آسیا و معادلات ناپایدار و گیج‌کننده «AFC» قابل گم کردن و فراموشی نیست و مهم‌ترین مسأله و اصلی ماجرا است.