سام ستارزاده

 

دیدار با کامبوج را می‌توان یک تنفس به‌موقع برای تیم ملی دانست؛ نه‌تنها یک فرصت برای استراحت بازیکنان تأثیرگذاری نظیر سردار آزمون و تمرین گلزنی برای ملی‌پوشان‌مان، بلکه یک فرصت برای خودنمایی نیمکت‌نشینان پرانگیزه‌ای که مقابل بحرین و هنگ‌کنگ، علی‌رغم شایستگی‌شان نوبت بازی به آنان نرسید. همانطور که در بازی رفت ایران و کامبوج محمد محبی به تیم‌ملی معرفی شد و دو گل از ۱۴ گل ایران را سهم خود ساخت، جمعه‌شب نیز میلاد سرلک طعم شیرین بازی برای تیم‌ملی کشورمان را برای نخستین مرتبه چشید؛ و مهدی قایدی و امیرعابدزاده که در بازی‌های گذشته نیمکت‌نشینان ستاره‌هایی همچون طارمی، آزمون و بیرانوند بودند نیزتعداد بازی‌های ملی اندک اما درخشان خود را به تعداد انگشتان دو دست نزدیک‌تر کردند.

هرچند تفاضل گل بالای حاصل از دیدار با کامبوج در قیاس ایران با تیم‌های ملی دوم گروه‌های هشت‌گانه کارایی ندارد اما آنچه در میدان مسابقه مقابل همین رقیب بی‌دردسر رقم ‌خورد، برای بسیاری از ما روحیه‌بخش بود. برای نخستین مرتبه در تاریخ تیم ملی، در یک دیدار رسمی پای 8 بازیکن متفاوت ایران به گلزنی باز شد. از میان این ۸ بازیکن، شجاع ۳۲ ساله که روی یک ضربه کرنر دروازه کامبوج را گشود و میلاد محمدی که ۳۹ بازی ملی را بدون گل زده پشت سر گذاشته بود، برای اولین مرتبه با پیراهن تیم ملی گل‌های زده خود را جشن گرفتند. در دیدار رفت نیز حسین کنعانی و مهرداد محمدی، همبازی سابق شجاع و برادر دوقلوی میلاد اولین گل ملی خود را برابر همین کامبوج ثبت کرده بودند.

امیدبخش‌تر از تمام این افراد که با ثبت یک «اولین» بازی با کامبوج را برای خود به خاطره بدل ساختند، مهدی قایدی بود، تنها بازیکن زیر ۲۳سال لیست فعلی دراگان اسکوچیچ که در همان نمایش چشم‌نواز ۳۴ دقیقه‌ای خود هیچ نشانی از یک مهاجم بی‌تجربه نداشت. پاس گل حرفه‌ای به میلاد محمدی، گرفتن یک ضربه پنالتی روی حرکت تکنیکی انفرادی و میان سه مدافع رقیب و گل تماشایی‌اش به رقیب سرمه‌ای‌پوش که امتیاز ایران را به ۹ رساند، تنها سه پرده برجسته از حرکت‌های چشم‌نواز متعدد باشوی کوچک بوشهری بوده‌اند که بیش از یک مهاجم جوان و تازه‌وارد، نمایش او را به یک شماره ۱۰ و کاپیتان استقلال شبیه می‌ساختند.

اگر بخواهیم از بازی مقابل کامبوج یک دلیل برای نگرانی‌مان بیابیم، آن دلیل می‌تواند حضور فیکس صادق محرمی در تمام دقائق باشد. ارسال بی‌نظیر محرمی که با ضربه سر کاوه رضایی توأم شد و گل هشتم ایران را ساخت، کوچک‌ترین پرده در سه دیدار اخیرمان بود که آمادگی مثال‌زدنی فرزند خلف مجتبی محرمی را به رخ‌مان می‌کشد اما همین بی‌جانشین بودن وی می‌تواند دلیل نگرانی ما از جناح راست خط دفاع‌مان مقابل عراق باشد. در شرایطی که در سایر پست‌ها، دیدار با کامبوج ثابت کرد که ما علاوه بر یک بازیکن ثابت روی فرم، یک نیمکت‌نشین با انگیزه و آماده نیز داریم، در دفاع راست اگر خدای ناکرده اتفاقی برای محرمی پیش آید، دانیال اسماعیلی‌فر بدون تجربه بازی ملی روبه‌روی عراق قرار خواهد گرفت.

بدون در نظر گرفتن این نگرانی، رویارویی با قعرنشین گروه‌مان، یک زنگ استراحت جدی و مفید تلقی می‌شود، هم برای بیرانوند، آزمون، طارمی و علی قلی‌زاده که تمام یا بخش زیادی از انرژی خود را برای تقابل با عراق نگاه داشتند و هم برای نیمکت‌نشینانی که اثبات کردند تیمی که دراگان اسکوچیچ ساخته، نه به یک یا دو ستاره، بلکه به ۲۳ ستاره متکی است.