شاید اگر هر وزنه‌بردار دیگری جای سهراب مرادی بود و این همه بلا و آسیب پشت سرهم در مسیر المپیک روی سرش آوار می‌شد با همان مانع اولی خداحافظی با دنیای قهرمانی را به ماندن و جنگیدن با تقدیر و سرنوشت ترجیح می‌داد اما سهراب که به انتخاب راه‌های سخت و نشدنی برای رسیدن به اهدافش عادت کرده است، ماند و برای گرفتن سهمیه المپیک دوباره از صفر شروع کرد. ولی دست تقدیر جور دیگری مسیر را برای سهراب رقم زده بود. زیرا ستاره طلایی وزنه‌برداری ایران در ریو 2016 در آخرین فرصت خود برای کسب امتیاز و مجوز حضور در توکیو، روی تخته مسابقه دوباره آسیب دید. آسیب‌دیدگی که کلاً آخرین شانس سهراب را برای او پوچ کرد تا مرادی قید سهمیه المپیک را برای حفظ سلامتی‌اش در همان کلمبیا بزند. به همین بهانه و بعد از پایان مسابقه با سهراب همکلام شدیم تا چند و چون ماجرا را از زبان خودش بشنویم.

 

خستگی سفر و استرس زیاد، آسیب‌دیدگی کتفم را تشدید کرد

سهراب مرادی، ملی‌پوش وزنه‌برداری ایران در خصوص شرایطش در روز مسابقه انتخابی المپیک در تورنمنت کلمبیا و اینکه چه اتفاقی برایش هنگام رفتن زیر وزنه 170 کیلوگرمی در یکضرب رخ داد، می‌گوید:  «من علاوه بر آسیب دیدگی که در رکوردگیری تیم ملی قبل از آسیایی برایم رخ داد، مجبور بودم برای گرفتن سهمیه و امتیازات مورد نیازم هم در مسابقات آسیایی وزنه بزنم هم در تورنمنت کلمبیا. البته اینقدر فدراسیون جهانی مسیر کسب سهمیه المپیک توکیو را دشوار و دست نیافتنی کرده بود که ما چاره‌ای نداشتیم به جز تحمل فشارهای سخت و طاقت‌فرسای تمرینی و مسابقه‌ای. به اینها شرایط حساس کتف و کمر جراحی شده‌ام را هم اضافه کنید، متوجه می‌شوید که من چه استرس و شرایط بحرانی را در میدان مسابقه چه در تاشکند و چه در کلمبیا تحمل کردم. من این همه سختی را فقط به عشق مردمم و تمامی عزیزانی که در این مدت دلسوزانه کنارم بودند، تحمل کردم تا با سهمیه المپیک و حضور در توکیو دل آنها را شاد کنم اما وقتی تقدیر جور دیگری برایت نوشته شده است هرچقدر هم زور بزنی و تلاش کنی بازهم آن چیزی که می‌خواهی نمی‌شود که نمی‌شود. من در مسابقات آسیایی همانطوری که همه دیدید، یک مقدار به خاطر شرایط و حساسیت مسابقه کتفم زیر وزنه درد گرفت. به همین دلیل نتوانستم بعد از بازگشت در مدت زمانی که تا اعزام به کلمبیا فرصت داشتم، درست و حسابی تمرین کنم و روی بدنم فشار بیاورم. خستگی، استرس عجیب و غریبی که جدول امتیازی ما برای کسب سهمیه داشت، تحمل سفر طولانی تا کلمبیا و شرایط آب و هوایی و بدنی‌ام در این کشور، همه و همه دست به دست هم داد تا در کلمبیا اگرچه برای ثبت مجموعی که مورد نیازم بود، هدفگذاری و تمرکز داشتم ولی زیر وزنه 170 کیلویی در یکضرب کتفم دوام نیاورد و درد زیادی داشتم. به همین دلیل سریع بعد از پایین انداختن وزنه، دستم را در فرم ایده‌آل نگه داشتم تا مشکل حادتری برایم ایجاد نشود. بعد از آن هم به خاطر اینکه سلامتی‌ام به خطر نیفتد، از حضور در حرکت دوضرب انصراف دادم و کلاً قید المپیک را همانجا زدم چون همان وقت به خودم گفتم سهراب بیهوده تلاش نکن چون توکیو قسمتت نیست. من در طول این مدت خیلی زجر کشیدم و دردهای زیادی را به عشق شاد کردن دل مردمم تحمل کردم ولی وقتی پای سلامتی،آینده و زندگی‌ام پیش آمد دیگر چاره‌ای نداشتم جز گذشتن از سهمیه المپیک و خداحافظی با توکیو.»

 

می خواستم با سهمیه پاسخ محبت

 خیلی ها را بدهم

سهراب مرادی که حالا دیگر شانسی برای المپیکی شدن دوباره و حضور در بازی‌های 2021 توکیو ندارد، تأکید می‌کند که خداحافظی با فشار تمرینات و دنیای قهرمانی الان برای او و سلامتی‌اش خیلی بهتر است: «خدا را شکر می‌کنم که اینجا در کلمبیا و قبل از اینکه سهمیه المپیک یا فرصت حضور و شانس  کسب مدال بقیه هم تیمی‌هایم را بگیرم، آسیب دیدگی کتفم تشدید شد تا من از گردونه امتیازی المپیک کنار بروم و فرصت برای جوان‌ترهایی که برای المپیکی شدن امید دارند فراهم شود. اما اگر اینجا سهمیه می‌گرفتم و در توکیو این آسیب دیدگی باعث می‌شد شانس مدال از کاروان وزنه‌برداری گرفته شود هرگز خودم را نمی‌بخشیدم. من اگر این آسیب دیدگی‌ها را نداشتم با رکوردهای قبلی‌ام حتماً شانس طلا بودم، ولی قسمت من هم اینطور بود. خدا را شکر می‌کنم که تمام تلاشم را به کار گرفتم و از جانم مایه گذاشتم تا سهمیه المپیک را کسب کنم ولی نشد و این تقدیر من بود.»

سهراب مرادی ادامه می‌دهد: «من هم مدال طلای المپیک را داشتم و هم چند مدال طلای جهانی و رکوردهای ثبت شده در دنیا. از این رو نیازی نداشتم تا با به خطر انداختن سلامتی‌ام دوباره برای المپیکی شدن تلاش کنم. ولی حمایت دکتر صالحی امیری، رئیس کمیته ملی المپیک، دکتر سلطانی فر وزیر ورزش، سید محمد طباطبایی، مدیرکل ورزشی ورزش و جوانان استان اصفهان، رئیس فدراسیون وزنه‌برداری و همه دوستان و عزیزانی که در طول این مدت برادرانه و پدرانه کنارم بودند و هیچ چیزی برایم کم و کسر نگذاشتند تا من با آرامش برای سهمیه المپیک پروسه درمانی‌ام را طی کرده و مهیای وزنه زدن شوم، بی‌نهایت سپاسگزارم. فقط باید بگویم شرمنده آنها هستم که نتوانستم پاسخ محبتشان را با سهمیه المپیک بدهم. فکر نمی‌کنم اگر وزنه‌بردار دیگری هم جای من بود و این همه درد را یکجا یدک می‌کشید با آسیب دیدگی‌های گوناگون در بدنش برای سهمیه المپیک تمرینات سخت و سنگین با وزنه را ادامه می‌داد. اما خدا را شکر که من در این مسیر کم نگذاشتم و از صفر دوباره شروع کردم و خودم را به سطح یک وزنه‌برداری دنیا رساندم اما دیگر تقدیر آدمی دست خودش نیست. امیدوارم بعد از خداحافظی با دنیای قهرمانی بتوانم در موقعیت‌های دیگر خدمتگزار جامعه وزنه‌برداری و ورزش کشورم باشم.»