ایران ورزشی - کمیته ملی المپیک از زمان حضور رضا صالحی امیری رویکرد متفاوتی نسبت به قهرمانان ورزشی داشته و هر بار که ورزشکاری با مشکلی مواجه شده، ورود کرده است.

 سهراب مرادی، کیانوش رستمی، احسان حدادی، حامد حدادی، ارسلان کاظمی، حمیده عباسعلی، حسن تفتیان و خیلی از چهره‌های دیگر در این 4،3 سال اخیر مسائل متعددی داشته‌اند.

 برخی با فدراسیون‌هایشان مشکل داشته‌اند و عده‌ای هم با آسیب‌دیدگی مواجه شدند که در همه این موارد کمیته ملی المپیک سعی کرد با پادرمیانی و صرف هزینه‌های زیاد، حمایت 

همه‌جانبه ای از ورزشکاران داشته باشد و آنها را براری حضور در المپیک و موفقیت حفظ کند.

 دو نفر از این چهره‌ها سهراب مرادی و کیانوش رستمی هستند که رضا صالحی امیری و همکارانش در کمیته ملی المپیک از هیچ کوششی برای حمایت‌شان دریغ نکردند اما حالا که کار این دو وزنه‌بردار به اینجا کشیده و هر دو حضور در المپیک را از دست داده‌اند، این سؤال مطرح می‌شود؛ آیا حمایت صد درصد مالی کفایت می‌کند. البته جنس حمایتی که از سهراب شده با آنچه در قبال کیانوش در پیش گرفته شده؛ کاملاً متفاوت است.

 سهراب در مسیر آماده‌سازی برای کسب سهمیه المپیک مصدوم شد و فرصت‌های زیادی را از دست داد. کمیته ملی المپیک فراتر از فدراسیون به موضوع ورود کرد و با تقبل همه هزینه‌های درمانی، سهراب را به آلمان فرستاد و کاری کرد که او در بهترین شرایط تحت عمل جراحی قرار گیرد.

 بعد هم سایر حمایت‌ها صورت گرفت اما حالا که او در کلمبیا نتوانسته کاری از پیش ببرد و باز هم مصدوم شد؛ این سؤال مطرح 

می شود که آیا هر آنچه در مورد سهراب انجام شده، کافی بوده است؟ در مورد کیانوش هم روال به گونه‌ای دیگر بوده و او بیشتر از سر ندانم‌کاری و ویژگی‌های اخلاقی خاص‌اش در این وضعیت قرار گرفته اما باز هم کمیته او را حمایت کرده و می‌بینیم که مرد طلایی المپیک ریو مثل سهراب مرادی همه فرصت‌هایش را برای کسب سهمیه المپیک از دست داده است.

 او حالا دلش را خوش کرده به امتیازات سوییس که بعید است اتفاقی در این زمینه بیفتد و می‌توان با قاطعیت گفت که کیانوش هم امیدی ندارد و حالا در رابطه با او هم این سؤال را باید از مسئولان کمیته ملی المپیک پرسید که آیا همه حمایتی که صورت گرفته، کافی بوده است؟

حتماً نگاه مسئولان کمیته مثبت بوده اما آنچه امروز در ارتباط با سهراب مرادی، کیانوش رستمی و حتی احسان حدادی رخ داده، حکایت از این دارد که عوامل دیگری جز حمایت مالی هم نیاز بوده‌اند تا ورزشکاران ایران در مسیر بزرگترین رویداد ورزشی محافظت شوند.

 شاید اینطور گفته شود که سهراب مصدوم شده و این عامل از دست همه خارج است اما او در گفت‌وگویش از استرس و خستگی زیاد به عنوان عوامل ناکامی‌اش یاد می کند که این عوامل قابل کنترل هستند.

 بیشتر اطلاعات کمیته بر اساس صحبت‌هایی است که مسئولان فدراسیون‌ها ارائه می‌کنند و در آخرین گزارش‌ها از سوی فدراسیون وزنه‌برداری به مسئولان کمیته گفته شده بود که سهراب وضعیت فوق‌العاده‌ای دارد اما اتفاق‌های ازبکستان و کلمبیا نشان داد که اینطور نبوده است.

اتفاق‌هایی که افتاده، یک واقعیت را نشان می‌دهد؛ اینکه صرفاً حمایت مالی کافی نیست و نیاز است مراقبت‌های بیشتری صورت گیرد.

 البته که این جزو وظایف فدراسیون‌هاست اما حالا که مدیریت برخی رشته‌ها به دست افرادی افتاده که توانایی چندانی در اداره فدراسیون ندارند یا اصلاً  دغدغه‌شان نسبت به چند سال اخیر فرق کرده؛ کمیته ملی المپیک باید رویه‌اش را تغییر دهد. شاید در بخش نظارت باید ورود بیشتری انجام دهد تا فدراسیون‌ها گزارش‌های اشتباه ندهند.