میعاد نیک

 

یکی از مهم‌ترین معضلاتی که مجموعه ورزش کشور طی سال‌های اخیر با آن مواجه شده و هرگز هم راهی برای مقابله نداشته، مسأله تکرار مدیران منفعل و بی‌کفایتی ا‌ست که از یک صندلی به صندلی دیگر منتقل شده و هرگز از چرخه تصمیم‌گیری کلان در حوزه‌های مختلف ورزشی منفک نمی‌شوند. تکرر استفاده از افراد معلوم‌الحال که بارها با تفکرات دمُده و قصورهای سرنوشت‌ساز باعث عمیق‌تر شدن هرچه بیشتر چاهِ بدبختی ورزش شده‌اند، کار را به‌جایی رسانده که هیچ آب‌وتابی در هیچ‌کدام از ارکان ورزش ایران باقی نماند و تمام سیستم جامعه ورزش تبدیل به منجلابی شود که فساد، رانت، بی‌کفایتی و تباهی را پرورش داده.

اسامی به‌مرور تغییر می‌کنند اما سیستم فکری و نگرش جمعی همانی ا‌ست که بوده. مدیرانی که به واسطه ارتباطات اقتصادی و سیاسی با مسئولین ورزش کشور وارد این گود می‌شوند، فضای ورزش را کم‌التهاب‌تر و امن‌تر از اتمسفر سیاسی و اقتصادی نظام حاکمیتی دانسته و اندک‌اندک هم هوای ورزش به مشام‌شان خوش می‌آید. این کنگر خوردن‌های بیشمار همانا و لنگر انداختن‌های نامتناهی هم همانا تا کار به اینجا برسد که یکی از بدترین مدیران تاریخ باشگاه استقلال، جایگاه خودش را در حد ریاست بر یک فدراسیون مهم المپیکی تصور کند.

حتی اگر پای عملکرد  بد احمد سعادتمند هم درمیان نبود، باز هم حضور او در انتخابات ریاست فدراسیون ژیمناستیک هیچ توجیهی نداشت. مدیرعامل اخراجی باشگاه استقلال که پیش از حضورش در ساختمان گرانیتی خیابان علامه جنوبی در وزارت ورزش و جوانان مشغول به‌کار بوده، از هیچ تلاشی برای رسیدن به کرسی ریاست یک موقعیت مهم ورزشی  دریغ نکرده و دریغا که در تمام تلاش‌های مذبوحانه‌اش هم به طرز غریبی ناموفق و مغلوب بوده تا ابر و باد و مَه و خورشید و فلک با زبان خودشان به او بفهمانند که عرصه سیمرغ جولان‌گَه مناسبی برایش نیست.

کافی ا‌ست تا به سابقه درخشان آقای سعادتمند در انتخابات‌های چندین فدراسیون مختلف ورزشی بنگریم تا متوجه شویم که حتی کوچک‌ترین مجامع هم به او اعتمادی ندارند. فدراسیون‌های مهمی مانند کشتی، فوتبال، تکواندو و کاراته که هندوانه‌ای بسیار بزرگ‌تر از دستان لرزان اوست اما او حتی نتوانسته اعتماد مسئولین کم‌اهمیت‌ترین فدراسیون‌ها را جلب کند و با کوله‌باری از ناکامی و تبعیض، حالا برای کرسی ریاست فدراسیون ژیمناستیک دورخیز کرده. رفتار شگفت‌آور و بدیع برخی از مسئولین بلندپایه وزارت ورزش و جوانان در مجامع انتخاباتی برخی فدراسیون‌های ورزشی و منسوب شدن برخی نامزدها به معاونین این وزارتخانه طی ماه‌های اخیر، نشان از پررنگ‌تر شدن شائبه‌های مهندسی انتخابات در اتاق‌های عمارت خیابان سئول دارد و با دقتی به پشتوانه کاری احمد سعادتمند در دفتر امور استعدادیابی این وزارتخانه، این تردیدها رنگ‌وبویی از یقین به خود می‌گیرند.

اما اکنون صحبت از این شائبه‌ها نیست، مشکل از سیستمی ا‌ست که حتی ناکارآمدترین مهره‌هایش را هم عزل نمی‌کند و همیشه برای‌شان پستی درنظر گرفته. انگار که برخی‌ها با ورود به سیستم مدیریت ورزش کشور، وزارتخانه را طوری به عقد دائم خود درآورده‌اند که حتی با تغییر وزیر هم جای‌شان تکان نخورد. احمد سعادتمند و امثال او یکی از صدها مدیرانی هستند که در صحنه‌های مختلف حاضر می‌شوند.