این روزها پیدا کردن مقصر هم دیگر دردی را دوا نمیکند. شاید الان بهترین کار همین باشد که به نامه رؤسای چند فدراسیون توجه شود و با جمع شدن پزشکی ورزشی، پول بیمه ورزشکاران هم به حساب فدراسیونها واریز شود
آرمین هادیپور مصدوم شده و باید در شش ماه مانده به بازیهای المپیک به سراغ درمان پای مصدومش برود؛ حال اینکه چه زمانی این مصدومیت رفع شود و او بتواند به شرایط ایدهآل برسد، موضوع نگرانکنندهای است.
شاید اصلاً او نتواند در شرایط ایدهآل به المپیک هم برسد که فکر کردن به همین هم بسیار ناراحتکننده و دردآور است. او برای گرفتن سهمیه المپیک زحمت زیادی را در دو سال گذشته متحمل شد و بدون استراحت مدام به مسابقات رفت، حیف است حالا در آستانه تجربه مهمترین اتفاق ورزشیاش اینچنین آسیب ببیند؛ اتفاقی تلخ و ناراحتکننده که این روزها تکواندوی ایران را درگیر خودش کرده. اما شوکهکنندهتر از اخباری که درباره آرمین منتشر میشود، نوع برخوردی است که با او میشود. اخباری منتشر میشود که حالا این سؤال را دوباره در اذهان به وجود آورده که اصلاً ماهیت فدراسیون پزشکی ورزشی چیست؟
آرمین هادیپور بعد از اینکه چند روز پیش به او اعلام شد باید جراحی کند، حالا مدام هر روز به دیدار پزشکان متخصص میرود تا مصدومیتش را درمان کند اما اتفاق عجیبی برای او در مراجعه اخیرش رخ داده که نشان از بیتدبیری در ورزش دارد. ظاهراً او به مطب یکی از پزشکان مجرب رفته و علاوه بر اینکه مثل مردم عادی دست به جیب شده و هزینه ویزیت را پرداخت کرده، ساعتها هم پشت در مطلب معطل مانده تا آقای دکتر او را ویزیت کند. انتشار چنین خبری از خبر مصدومیت ستارهای مثل آرمین هادیپور دردآورتر است. در حالی که فدراسیونی به نام فدراسیون پزشکی ورزشی تأسیس شده و از ورزشکاران پول بیمه دریافت میکند و بهعنوان یکی از پولدارترین فدراسیونهای ورزشی مطرح است اما هرگاه مصدومیتی برای ورزشکاری پیش میآید، تا ماجرا رسانهای نشود و یا دستور از وزارت ورزش و یا کمیته ملی المپیک نرسد توجهی به ورزشکار نمیشود. اینجاست که این سؤال به وجود میآید که اصلاً چرا این فدراسیون تأسیس شد؟ ماهیت و وظیفه اصلی این فدراسیون چیست؟
در حالی که این فدراسیون تشکیل شده تا بهترین و مجربترین پزشکان در آن حضور داشته باشند و ورزشکاران برای مداوا بهجای رفتن به مطب پزشک و معطل شدنهای فراوان در مطبها، در آنجا حضور پیدا کنند تا هرچه سریعتر بهبود پیدا کنند.
اگر قرار است ورزشکار زمانی که مصدوم شد خودش پیگیر رفع مصدومیتش در مطبها و بیمارستانهای مختلف باشد، پس چه نیازی به فدراسیون پزشکی ورزشی است؛ فدراسیونی که سالانه درآمد چند ده میلیاردی دارد و از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم بودجه دریافت میکند. الان ماجرای آرمین هادیپور رو شده اما در گذشته هم بسیاری از ورزشکاران بودند که برای مداوای خود به کمیته ملی المپیک پناه بردند.
نکته مهم و عجیب دیگر موضوعی است که از دیروز در رسانهها منتشر شده و اینبار به شکل جدیتر این فدراسیون مورد نقد قرار میگیرد.
پارگی رباط صلیبی هادیپور در حالی اتفاق افتاد که ۵ ماه پیش این پزشک بههمراه دیگر همکاران خود پس از معاینه زانوی آسیبدیده او و گرفتن MRI رسماً اعلام کردند وی نیازی به عمل جراحی ندارد و مشکل او با فیزیوتراپی حل میشود اما حالا بعد از گذشت 5 ماه همان پزشکان دور هم جمع شدهاند و میگویند باید جراحی انجام شود.
این 5 ماه نقش مهم و حیاتی برای هادیپور داشت و اگر همان موقع مورد جراحی قرار گرفته بود الان میتوانست خودش را برای حضور در المپیک توکیو آماده کند اما ظاهراً تشخیص اشتباه پزشکان حالا او را در شرایط سختی قرار داده است.
چه کسی پاسخگوی این تشخیص پزشکان است؟ البته شاید در این مورد وزارت ورزش هم بیتقصیر نباشد.
این اتفاق زمانی رخ داد که فدراسیون پزشکی ورزشی رئیس نداشت و با عنوان سرپرست اداره میشد. شاید اگر زودتر این تکلیف مشخص شده بود الان هم این مشکلات به وجود نیامده بود. هرچند این روزها پیدا کردن مقصر هم دیگر دردی را دوا نمیکند. شاید الان بهترین کار همین باشد که به نامه رؤسای چند فدراسیون توجه شود و با جمع شدن پزشکی ورزشی، پول بیمه ورزشکاران هم به حساب فدراسیونها واریز شود.