پرسپولیس در این بازی هم خوب نبود؛ در واقع آنقدر خوب نبود که خیال هوادارانش را بابت یک نمایش هیجان‌انگیز و افتادن در مسیر درست راحت کند، ضمن اینکه متعاقب همین نمایش پرنوسان در نتیجه‌گیری هم فوق‌العاده شکننده ظاهر شد و در لحظات آخر به یک برد سخت اما شیرین رسید. جدا از ماجرای پنالتی و بحث‌های داوری یا نمایش متهورانه و فوق‌العاده ماشین‌سازی، ایراد بزرگ پرسپولیس در فاز حمله نکته‌ای است که در این بازی بیشتر از همیشه به چشم آمد. دیروز بالا بازی کردن ماشین‌سازی باعث شده بود بازیکنان پرسپولیس در زمان تصاحب توپ در زمین خودی و زمین حریف گزینه‌های زیادی برای پاس دادن داشته باشند در حالی که غالباً آنها می‌توانستند با دید درست و پاس دقیق شرایط تیم‌شان را از حالت تدافعی به تهاجمی تغییر دهند و با ضدحمله تیم حریف را در موقعیت سختی قرار دهند، اما در بیشتر صحنه‌ها بدترین گزینه را برای پاس دادن انتخاب می‌کردند و همین باعث می‌شد شانس‌شان برای ساختن موقعیت از دست برود. در نیمه نخست یک‌بار انتخاب‌ها درست بود و پرسپولیس با یک ضدحمله سریع موقعیت گل ساخت اما نعمتی، نوراللهی و امیری در چندین نوبت انتخاب‌های اشتباهی داشتند تا تیم‌شان از خلق موقعیت جدی گل محروم شود؛ ایرادی که یحیی باید روی آن کار کند تا تیم او از حضور در زمین حریف بیشترین بهره را ببرد.