در روز 14 سنبله 1302 روزنامه ایران یکی از نخستین مقالات ورزشی تاریخ کشورمان را به قلم میرمهدی خان ورزنده منتشر می‌کند. ورزنده در این نوشته تلاش می‌کند باور عمومی ایرانیان را تغییر دهد؛ باوری که در آن، داشتن عضلات ستبر و اندامی بزرگ، نشانه ورزشکاری بود.

«مقصود از ورزش، چهار چیز است. اول صحت، یعنی داشتن قلب و ریتین (ریه‌های) سالم، هضم صحیح و سلسله اعصاب سالم. دوم ورزاندن عموم عضلات بدن به یک نسبت. سوم قوت و قدرت که بدون داشتن صحت و تناسب، قوت و قدرت ممکن نیست. چهارم اخلاق، اصالت، دیانت، راستگویی، وطن پرستی و شجاعت است.

ورزش باید دارای این شرایط و ورزشکار دارای این محاسن و صفات باشد... خلاصه مقصود از ورزش این نیست که عضلات را کلفت کرده یا کشتی گرفته دم از پهلوانی زند. اگر مقصود از ورزش کلفتی عضله است، حمال‌ها هم عضلات قوی و کلفت دارند. حضرت فیل هم خیلی پرزور است! آیا می‌شود اسم ورزش و ورزشکار به آنها اطلاق داد؟! وقتی می‌گوییم فلانی ورزشکار است، فوراً بازوی آن را گرفته و از او کشتی توقع دارند! در صورتی که اینطور نیست. ورزشکار باید دارای صفات چهارگانه مذکور یعنی صحت، سلامت و تناسب عضلات و قوت و اخلاق باشد.