سام ستارزاده

 

جمله مشهور «همه بازی‌ها را بباز؛ ولی دربی را ببر» به‌احتمال زیاد حتی آن دسته از افرادی که مدت زیادی نیست فوتبال را دنبال می‌کنند به‌یاد دارند. در چند سال گذشته، این جمله بارها تساوی‌های بی‌روح و دوسرباخت ‌ساخت؛ و بارها با حمایت همه جانبه هواداران از برانکو، شفر و استراماچونی در روزهای شکست، زیر سؤال رفت. پرده نود و چهارم شهرآوردهای تهران اما، به‌قدری حیثیتی و نزدیک خواهد بود که شاید بیش از هر دربی در این دهه، تجلی این حقیقت بی‌رحمانه خواهدبود. از لحظه‌ای که امیرارسلان مطهری پنالتی تن‌به‌تن را از بوژیدار رادوشویچ کروات برد تا نغمه پیروزی استقلالی‌ها را سر دهد، برای استقلال و پرسپولیس به‌مراتب بیش از چهار ماه گذشته. دو باشگاهی که در سال‌های پیش‌تر، سردمدار فوتبال باشگاهی ایران در دور حذفی لیگ قهرمانان بودند و رویای شهرآورد آسیایی را در سر می‌پروراندند، اکنون از لحاظ ساختاری و تشکیلاتی کوچک‌ترین شباهتی نه به یک غول آسیایی و نه به سه، چهار سال قبل خود ندارند. گلاویزی با بدهی‌های کلان ارزی و ریالی از بیرون و اختلافات و حتی بعضاً سهم‌خواهی‌های مدیریتی از درون، دغدغه‌های مشترک هر دو باشگاه است. رقبای هم‌طراز سرخابی در آسیا، برای تقویت تیم خود برای لیگ قهرمانان پیش رو به‌دنبال لوسیانو ویتو و دیه‌گو کاستا رفته‌اند اما اغلب ستاره‌های شهرآورد 93، اکنون الدحیل، الریان، القطر و العربی را مسلح ساخته‌اند. ساختمان باشگاه پرسپولیس در خیابان شیخ‌بهایی ممکن است پاسوز اشتباه بزرگ فدراسیون فوتبال در ماجرای مارک ویلموتس گردد؛ اتفاقی که می‌توانست برای ساختمان سعادت‌آباد آبی‌ها هم بیفتد.

اما یک شهرآورد همیشه مسکن و حتی گاهی، مرحمی قوی برای زخم‌های یکی از دو تیم بوده. هماوردی دوشنبه عصر پایتخت‌نشین‌های فوتبال ایران که چند هفته متوالی لیگ برتر برای تعیین تاریخ آن شخم زده شد، می‌تواند آغازی باشد تا هواداران آبی استقلال محمود فکری را باور کنند؛ یا دوستداران ارتش سرخ، پرسپولیس‌شان را از نو باور کنند. شهرآورد 83 شروع برتری پرسپولیس بر رقیب دیرینه در جدول لیگ برتر بود و البته نقطه عطفی که تاریخ قرمزها را به دوران برانکو رساند. با وجود سیلاب انتقاداتی که بر نمایش‌های استقلال فکری روانه شد، زننده دورترین گل تاریخ شهرآوردها حال در کسوت سرمربی این فرصت را دارد که دربی دوشنبه عصر را نیز به شروعی برای دوران طلایی استقلال بدل‌سازد.

در سوی مقابل، پرسپولیس یحیی که پس از واگذاری فینال بزرگ آسیا به رقیب کره‌ای با پیروزی غریبه شده، می‌خواهد به مردهای میدان‌های دشوار خود تکیه کند تا به دوران طلایی‌اش بازگردد و از شوک موقتی خارج گردد. کارنامه سرمربیگری یحیی به جام‌های داخلی و مقام‌های آسیایی متعددی مزین است اما پس از سه حضور در شهرآوردها، همچنان یک برد در این رویارویی را کم دارد.

تقابل استقلال و پرسپولیس با وجود فوتبال‌دوستان عاشقی که از شب قبل بازی در خرگوش‌دره گرد هم می‌آیند، مهره‌های تعیین‌کننده‌ای نظیر علی کریمی و بشار رسن، سکوهایی که به‌جای موزائیک‌های بی‌احساس با هواداران پرشور پر شده‌اند و مربیانی در کلاس برانکو و استرا می‌توانست رقابت تماشایی‌تری باشد اما شاگردان خستگی‌ناپذیر یحیی گل‌محمدی و پسران جاه‌طلب محمود فکری نشان داده‌اند که می‌توان روی انگیزه و تعصب صاحبان پیراهن‌های مقدس آبی و قرمز حساب باز کرد تا همین دربی صفر ستاره، تعیین‌کننده‌ترین و شاید نفسگیرترین دربی پنج سال گذشته لیگ برتر باشد.