گزارش

وصال روحانی  

 

درخشش ایرانی‌ها در تیم فوتبال شارلروا اتفاق تازه‌ای نیست زیرا سا‌ل‌ها است که خط‌ و ربطی ایرانی در این باشگاه بلژیکی حاکم بوده و اینک هم مالک اصلی این باشگاه یک ایرانی است ولی غوغای تازه بازیکنان ایرانی این تیم در این هفته و به واقع در کل فصل جاری هم حلاوت ویژه خود را داشته است. در تیمی که به سبب تعلقات فوق پذیرای قریب به 20 فوتبالیست ایرانی در سه دهه اخیر بوده، امسال کاوه‌ رضایی و علی قلی‌زاده پرچمداری فوتبال ایران را استمرار بخشیده‌اند. جدید‌ترین مرتبه قدرتنمایی آنان شنبه شب روی داد. هنگامی که شارلروا در ادامه مسابقات لیگ دسته اول بلژیک 2-3 به اوستنده باخت اما قلی‌زاده با ارسال یک پاس هنرمندانه و قوسی برای رضایی در دقیقه 75 امکان زدن یکی از دو گل این تیم را فراهم آورد و رضایی طوری کار را تمام کرد که فقط از هنر والای وی در چنین موقعیت‌های روی می‌داد. این دو بازیکن به‌ گونه‌ای دو قطب متضاد نشان داده‌اند که مثل سایر قطب‌های مخالف قوه جذب یکدیگر و کامل کردن کارها را دارند. قلی‌زاده لاغراندام و شکننده اما فنی و دریبل‌زن و مجری بازی‌های زیبا است و رضایی در نقطه مقابل او مهاجمی قدرتی که از هیچ مصافی نمی‌هراسد و به دل اتفاقات ورود می‌کند و وارد هر معرکه‌ای می‌شود تا با استفاده از فیزیک برترش گل‌هایی را بزند که برای قلی‌زاده فقط با استفاده از مهارت‌های وسیع فنی‌اش قابل دستیابی است.

 

گلزنی در کمترین مهلت

کاوه رضایی 28 ساله که در بازی شنبه‌ شب فقط از دقیقه 60 وارد زمین شد و 15 دقیقه بعد گلزنی کرد، نسبت به قلی‌زاده پیشکسوت‌تر به حساب می‌آید و لااقل در زمینه ورود به لیگ بلژیک و استمرار در آن قدم‌هایی از قلی‌زاده 24 ساله پیش بوده است. در فصل جاری اما طول دقایق حضور قلی‌زاده در میدان بیشتر از رضایی بوده و در حالی که او در 20 بازی به مدت 1711 دقیقه برای این تیم پا به توپ شده دقایق حضور رضایی در 14 مسابقه این تیم از 1047 دقیقه فراتر نرفته است. اینها به ما می‌گوید کاوه به طور متوسط در هر 150 دقیقه یک بار برای این تیم گلزنی کرده و به همین سبب اینک 7 گله است. قلی‌زاده با‌ وجود حضور در مسابقه‌ها و دقایقی بیشتر به گلزنی در 5 نوبت اکتفا کرده و مجموعه این خدمات و البته آمار حاصل سایر بازیکنان شارلروا، سبب شده این تیم با جمع‌آوری 33 امتیاز از 30 دیدار خود در پی کلاب بروژ و خنک، تیم سوم جدول رده‌بندی این لیگ باشد. مقام شامخی که ناقض جایگاه این تیم در اکثر ادوار لیگ (به‌عنوان یکی از تیم‌های حائز رتبه‌های هشتم تا دوازدهم) است.

 

ریشه‌هایی مشترک در تهران

اگر از نقاط تفاوت رضایی و قلی‌زاده در سطور قبلی گفتیم و آنها را قطب‌هایی متضاد ولی هماهنگ برشمردیم لازم است از وجوه مشترک و یکسان آنها هم یاد کنیم و عمده‌ترین آنها عبور هر دوی‌شان از مکتب سایپا و روند جوان‌پروری در این باشگاه متعلق به خودروسازان است که همیشه در کنار تیم اصلی بزرگسالانش چند تیم متعلق به رده‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان داشته و از همان‌ها نیز برای تغذیه بزرگسالان خود سود جسته است. رضایی پس از پخته شدن در چنان کوره آزمایشی‌ای در ذوب‌آهن تواناتر و آنگاه در استقلال چهره شد و همین تیم وی را لژیونر و مقیم فوتبال اروپا کرد که حتی حضور یک فصلی او را در کلاب پروژه هم میسر ساخت. قلی‌زاده نیز فقط پس‌ از ابراز وجودهای چشمگیرش در سایپا مسافر بلژیک شد و با ملی‌پوش شدن و حضور در چند دیدار ملی در اواخر دوران طولانی کی‌روش و در طول دوران بسیار کوتاه ویلموتس بر بار و اعتبار خود افزود و در نهایت این چپ پای نیمه کلاسیک به یکی از امیدسازترین فوتبالیست‌های نسل جدید ایران تبدیل شد.

 

از 3 به 3

معلوم نیست که مربیان و پزشکان شارلروا یا تیم‌های بعدی قلی‌زاده چقدر روی بدن شکننده وی کار خواهند کرد تا این نقطه ضعف او برطرف شود و کارآیی‌اش فزونی گیرد و وی گل‌هایی از سر قدرت هم بزند اما این مسأله قطعی است که تا این استعدادهای ایرانی وجود دارند و تا مالکیت و اداره شارلروا با ایرانی‌ها است، این ارتباط دو جانبه محو نخواهد شد و شارلروا همچنان مدیون و دلگرم حضور ایرانی‌های هنرمند خود خواهد ماند. ناگفته نماند که شارلروا فصل جاری را با 3 ایرانی شروع کرد اما یونس دلفی دیگر جوان ایرانی و برنای این تیم به این سبب که بازی‌های چندانی به‌ وی نمی‌رسید از شارلروا و کلاً بلژیک رفت و تا اطلاع‌ ثانوی عضو تیم اوریتسای کرواسی شد.