تا قبل از آشنایی ایرانیان با دوومیدانی مدرن، دویدن به جای تفریح و ورزش، تخصصی بود که تنها برای پادشاهان و اشراف مورد استفاده قرار می‌گرفت. برای مثال پیترو دلاواله جهانگرد ایتالیایی دوران شاه عباس صفوی درباره « شاطر»ها که به پادشاهان خدمت می‌کردند، نوشت: «شاطر وظیفه نامه‌رسانی را برعهده دارد و به علاوه، جلوی اسبان حرکت می‌کند و کلاه پردار بر سر و زنگوله‌هایی بر کمر دارد که در موقع حرکت، صدا می‌کنند و مردم با شنیدن آن کنار می‌روند. پاهای این افراد کاملاً برهنه و لباس آنان فقیرانه‌ است و چنان با سرعت می‌دوند و به قدری در روز راه می‌روند که اگر بخواهم آن را شرح دهم، تصور خواهید کرد افسانه‌پردازی می‌کنم.»

اما دوومیدانی به شکل نوین را «میرمهدی‌خان ورزنده» در ابتدای دهه 1300 شمسی به ایرانیان معرّفی کرد و نخستین آموزش‌های دوومیدانی را به دانش‌آموزان مدارس انجام داد تا دوومیدانی نیز به شکلی آکادمیک کار خود را در ایران آغاز کند. چندی بعد، وزارت معارف تصمیم به برگزاری جشنواره‌ای سالانه برای دانش‌آموزان گرفت. مسابقات این جشنواره بیشتر بر پایه رشته‌های معرفی شده توسط ورزنده بود؛ رشته‌هایی چون دوومیدانی، شمشیربازی و حرکات ژیمناستیک.

هنوز اولین دهه شمسی به نیمه نرسیده بود که یک بار دیگر ارتباط ورزشکاران ایرانی و بریتانیایی موجب برگزاری مسابقه بین آنها شد؛ این بار در مسابقاتی به نام «المپیک ایران» که بین اعضای سفارتخانه بریتانیا و ورزشکاران ایرانی برگزار شد. دوومیدانی یکی از مهم‌ترین آیتم‌های المپیک ایران بود. این رقابت‌ها هم در میدان مشق برگزار گردید.