میعاد نیک

 

برگزاری 90 دقیقه تقابل بین نساجی و پرسپولیس در باتلاق مصنوعی استادیوم وطنی قائمشهر حاکی از پوزخندها و طعنه‌های بزرگی به مسئولان فدراسیون فوتبالی بود که خودشان را مدعی میزبانی از بزرگترین رویداد فوتبالی قاره آسیا در سال 2027 می‌دانند. تقابل معوقه از هفته پنجم لیگ برتر فوتبال ایران که روی چمن مصنوعی استادیوم خانگی باشگاه نساجی برگزار شد، از منظر فنی و تاکتیکی چیزی برای پرداختن و اشاره کردن نداشت اما همین تک بازی نماد بارزی از شیوع کشنده ویروس سوءمدیریت در بطن فوتبال ما است. تصاویری پیش از آغاز این مسابقه فوتبال منتشر شد که آب جمع شده بر چمن مصنوعی بی‌کیفیت استادیوم وطنی که بی‌شباهت به قطعه‌ای موکت سبز هم نیست در حال جمع‌آوری توسط حامد لک گلر تیم پرسپولیس است تا شدت فاجعه را نشان دهد. اینکه استادیوم‌های شهرهای شمالی و پر باران کشور به دلیل مسائل آب و هوایی با چمن مصنوعی پوشانده شود، دقیقاً مصداق بارز پاک کردن صورت مسأله توسط هیأت‌های فوتبال استانی و سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال است. در فوتبال مدرن اروپایی و در کشور همیشه بارانی انگلستان بارها مشاهده کرده‌ایم که سیستم زه‌کشی صحیح و اصولی چمن طبیعی استادیوم‌ها همیشه به نقطه قوتی برای برگزاری بازی‌های لیگ برتر تبدیل شده و حتی در شرایط سخت جوی هم بازی‌ها لغو نشده‌اند. سال‌ها پیش در بازی‌های تیم‌های ملوان، پگاه و یا داماش به خاطر داشتیم که محوطه جریمه تبدیل به یک محیط گل‌آلود و حتی مناسب برای کشت برنج تبدیل می‌شوند اما این چمن مصنوعی در استادیوم وطنی نشان داد که مدیران استانی و مسئولین کمیته برگزاری مسابقات سامان لیگ از حداقل پروتکل‌ها برای برگزاری مسابقات مطلع نیستند و یا ابایی از آبروریزی ندارند.

فدراسیون فوتبال همان جیب خالی‌ای‌ است که پُزهای عالی می‌دهد و ترشی می‌خورد تا اشتهایش باز شود اما دریغ از یک سکه پول سیاه برای غذایی ساده.