میعاد نیک

 

لیگ قهرمانان آسیا 2020 بالاخره پس از کش‌وقوس‌های فراوان به ایستگاه پایانی‌اش رسید تا پرونده سال کرونایی فوتبال آسیا با قهرمانی تیم اولسان هیوندای به سرانجام برسد. دو تیم منتخب منطقه شرق و غرب فوتبال آسیا مسیر متفاوتی را برای رسیدن به یک‌قدمی جام نقره‌ای ACL سپری کردند اما خروجی نهایی فینالیست‌های آسیایی هیچ شباهتی به یک بازی بزرگ و حتی کوچک‌ترین قرابتی به مهم‌ترین مسابقه فوتبال تورنمنت باشگاهی آسیا نداشت. تیم پرسپولیس برای کسب نخستین قهرمانی آسیایی‌اش بیش از حد اسیر بی‌تجربگی و اشتباهات فردی شد و تیم اولسان هیوندای هم هرگز به ببری که لقبش را به همراه دارد، شباهت نداشت.

تیم کره‌ای با شکست دادن تیم‌های ویسل کوبه، بیجینگ گوان، ملبورن ویکتوری و شانگهای شنهوا نشان داد برای قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا چیزی کم و کاست ندارد، ولی چیزی که در نهایت به قهرمانی نماینده فوتبال کره در تقابل عصر شنبه منجر شد، اشتباهات سریالی و از پیش باختن بازیکنان پرسپولیس بود. دیدار فینال لیگ قهرمانان آسیا 3 گل داشت که هر 3 گل روی اشتباهات فردی بازیکنان به ثمر رسید؛ گل پرسپولیس روی اشتباه بازیکن اولسان هیوندای و گل‌های تیم کره‌ای روی خطای بی‌مورد احمد نوراللهی و دست ناخدای مهدی شیری!

این‌که در بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مسابقه فوتبال باشگاهی آسیا هیچ تاکتیک و تکنیکی وجود نداشته باشد و تیم قهرمان را تنها اشتباهات فردی بازیکنان و کمک داور ویدئویی مشخص کند، نمایانگر انحطاط و پسرفت فوتبال قاره کهن است. پرسپولیسی‌ها هرگز در حد و اندازه‌های یک تیم لایق عنوان قهرمانی ظاهر نشدند اما در طرف مقابل تیم اولسان هم قهرمان شایسته‌ای برای فوتبال آسیا نبود. شاید اگر مدافعان تیم پرسپولیس کمی در سبک تدافعی خود دقت می‌کردند و یا کمک داور ویدئویی به یاری عبدالرحمن جاسم قطری نمی‌شتافت، اکنون نخستین ستاره آسیایی هم بالای لوگوی تیم پرسپولیس دوخته می‌شد. پرسپولیس بیشتر از این‌که به اولسان ببازد، به خودش و شخصیت ضعیفش باخت و اولسان هیوندای هم قهرمان استفاده از اشتباهات بود، نه قهرمان لیگ قهرمانان آسیا.