روزی که علی کریمی استقلال را به مقصد قطر ترک کرد و با موج اعتراض شدید هواداران استقلال مواجه شد در واکنش به این جدایی اعلام کرد در استقلال بازیکنانی نظیر رضاوند هستند که می‌توانند جای خالی او را در استقلال پر کنند. 

هفت هفته از لیگ بیستم گذشته اما کار خاصی که دلالت بر پر شدن جای خالی کریمی در خط میانی آبی‌ها باشد از سوی رضاوند ندیدیم. آرش به‌رغم آنکه در هفته‌های ابتدایی لیگ تا حدی باانگیزه و پرنشاط نشان می‌داد اما در هفته‌های اخیر هرگز نتوانسته همچون کریمی به هافبکی خلاق در خط میانی استقلال تبدیل شود. 

سبک بازی رضاوند به‌گونه‌ای است که بیشتر به بازی درگیرانه علاقه دارد و کمتر به طراحی حملات می‌پردازد و اصولاً اگر بخواهیم تعریف درستی از شکل بازی او داشته باشیم این بازیکن هیچ شباهت ذاتی به سبک بازی علی کریمی ندارد. البته مهدی‌پور از زمانی که به ترکیب استقلال اضافه شده تا حدی توانسته خط میانی استقلال را به تحرک بیشتری وا دارد و گاهاً با ارسال‌های مناسب خط حمله را راه انداخته است، اما رضاوند بازیکنی نیست که چنین خصوصیاتی داشته باشد. با توجه به شرایطی که رضاوند دارد بعید است با رسیدن همه هافبک‌های استقلال دیگر شانسی برای بازی در ترکیب اصلی داشته باشد.

 پیش از بازی با ذوب‌آهن هم زمزمه‌های نیمکت‌نشینی او شنیده می‌شد اما بعد از مصدومیت داریوش شجاعیان او دوباره اقبال حضور در ترکیب استقلال را یافت تا شاید با ارائه یک فوتبال مطمئن جایگاه خودش را تثبیت کند اما رضاوند در بازی با ذوب‌آهن به‌واقع ضعیف‌ترین بازیکن تیمش بود و هرگز نتوانست وظایفی که روی دوش یک هافبک میانی رو به جلو است را به‌خوبی انجام دهد. البته باید به فکری هم حق داد. او هنوز نتوانسته میزان توانایی‌های بازیکنان خود را به‌درستی بشناسد و در مرحله گذار است.

 بی‌شک اگر فکری به شناخت کافی از استعدادهای بازیکنان خود برسد ترکیب بهتری را انتخاب خواهد کرد و بازیکنانی به چرخه بازی در ترکیب استقلال راه خواهند یافت که عیار فنی بالاتری داشته باشند.