علی مغانی 

 

 برای اغلب ما که عادت داریم همه چیز را صفر و صد ببینیم، دشوار است که باور کنیم رقیب امروز پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا، نه آن تیم کوچک و شکننده‌ای است که بعضی هواداران متعصب پرسپولیس از آن یاد می‌کنند و نه آن تیم شکست ناپذیری که درباره آن به شدت اغراق شده.

اولسان در برابر ویسل کوبه خوش شانس بود که نواف شکرالله، با سختگیری تمام گل دوم ژاپنی‌ها را مردود اعلام کرد. حتی در برابر بیجینگ گوان هم شانس به کمک ببرهای کره‌ای آمد اما این را هم نمی‌توان کتمان کرد که در رقابت میان تیم‌های شرق آسیا، اولسان بی‌تردید شایسته‌ترین تیم برای رسیدن به فینال بود. آنچه آنها را به فینال رسانده، ایده‌های فوق‌العاده در فاز تهاجمی است. کارهای ترکیبی میان وینگرها و مهاجم اولسان، در استانداردهای فوتبال آسیا بسیار قابل تحسین است و هماهنگی فوق‌العاده در حملاتی که با 4 نفر شکل می‌گیرد، از اولسان یک تیم خطرناک می‌سازد اما اینها بدان معنی نیست که پرسپولیس در فینال «دست پایین» را دارد.

 

اگر وحید و احسان بودند...

کیم دو هون، مربی 50 ساله اولسان به بازیسازی از خط دفاع اصرار دارد. شروع بازی اولسان از پاس‌های متعدد میان مدافعان و انتقال تدریجی توپ به خط میانی شکل می‌گیرد. تقریباً در تمام بازی‌های حساسی که در منطقه شرق برگزار شد، مدافعان اولسان بارها در حفظ توپ، اشتباه‌های فاحشی مرتکب شدند. در مواجهه با این مدافعان پراشتباه، حضور بازیکنانی نظیر وحید امیری و احسان پهلوان که ذاتاً «اگرسیو» هستند، به شدت می‌توانست به پرسپولیس کمک کند. گل حیاتی پرسپولیس مقابل النصر را به خاطر بیاورید؛ وحید امیری با سماجت و پرسینگ مؤثر، مدافع حریف را وادار به اشتباه کرد، همان توپ روی دروازه ارسال شد و مهدی عبدی پرسپولیس را به گل رساند. این کاری است که وحید امیری در آن تبحر دارد. او در بازی ملی با بوسنی هم عیناً همین اتفاق را رقم زد و کاوه رضایی را در موقعیت گلزنی قرار داد. در کانال‌های کناری، احسان پهلوان هم همین ویژگی را در ذات فوتبالش دارد و اگر محروم نبود می‌توانست شانس استفاده از اشتباهات دنباله‌دار مدافعان اولسان را بالا ببرد. در غیاب امیری و پهلوان، یحیی گل محمدی گزینه‌های زیادی برای بهره بردن از این نقطه ضعف آشکار حریف در اختیار ندارد.

 

کمال، سرلک یا هر دو؟

اگر حضور احمد نوراللهی در ترکیب اصلی را قطعی بدانیم، یکی از تصمیم‌های سرنوشت ساز یحیی آن است که به طور همزمان از کمال کامیابی‌نیا و میلاد سرلک استفاده کند یا یکی از این دو هافبک مرکزی‌اش را نیمکت‌نشین کند؟ با درنظر گرفتن این واقعیت که سه مهره کلیدی پرسپولیس شرایط بازی کردن ندارند، احتمالاً کمال و سرلک هر دو در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند. اگرچه بعضی هواداران به طعنه از اخراج‌های بی‌موقع کامیابی‌نیا یاد می‌کنند اما در این بازی خاص، کمال می‌تواند برای پرسپولیس مهره‌ای مؤثر باشد.

این بازی، بازی هافبک‌هاست. اگر خط میانی پرسپولیس، همانی باشد که در بازی با السد بود، می‌توان باامیدواری‌های بیشتری به فینال امروز نگاه کرد. در دیدار با السد، مردان خط میانی پرسپولیس با هوشمندی تمام و پوشش تمام فضاهای مؤثر، مطلقاً اجازه طراحی حمله به هافبک‌های سرشناس حریف ندادند. السد در آن بازی با وجود مالکیت نسبی توپ، موقعیت‌های به مراتب کمتری نسبت به پرسپولیس داشت و تا پایان بازی در فرآیند انتقال ناموفق بود. در فینال امروز، پرسپولیس به همان میزان از آمادگی ذهنی و آگاهی محیطی هافبک‌هایش نیاز دارد.

 

بزرگترین آزمون سیدجلال- کنعانی

در هر دو دوره‌ای که پرسپولیس به فینال رسیده، شجاع خلیل‌زاده مهره اصلی خط دفاعی بود. حالا در غیاب شجاع، زوج سیدجلال حسینی و کنعانی زادگان، در معرض بزرگترین آزمون ممکن قرار گرفته. کاپیتان پرسپولیس اگرچه نسبت به دوران جوانی چابکی کمتری دارد اما هنوز هم به شدت قابل اعتماد است. درباره کنعانی هم باید به این نکته اشاره کرد که او یکی از بهترین مدافعان فوتبال ایران در فاز انتقال توپ از دفاع به حمله است و همین ویژگی اوست که باعث شده سه مربی اخیر تیم ملی، او را به عنوان مهره‌ای ثابت در خط دفاعی تیم ملی به کار بگیرند. با این حال زوج سیدجلال- کنعانی تا به حال به اندازه کافی تحت فشار قرار نگرفته و بازی امروز، یکی از چالش‌های بزرگ زوج خط دفاعی پرسپولیس در این دیدار حساس است.