ایران ورزشی- در کنار اخبار تلخی که در این روزها از شیوع گسترده کرونا مخابره می‌شود، در روزهای پایانی هفته گذشته یک خبر تلخ دیگر خانواده ورزش و به خصوص بسکتبال را عزادار کرد. خبر بدی که مربوط به یک سانحه رانندگی در مسیر یزد به سیرجان بود که در آن یکی از داوران جوان بسکتبال جان خود را از دست داد.

 مهدی ابوالحسنی داور یزدی بسکتبال ایران که قرار بود یکی از رقابت‌های لیگ دسته اول بسکتبال ایران را در سیرجان قضاوت کند، در مسیر رسیدن به این شهر در یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داد. پس از این حادثه دلخراش، رقابت‌های روز یکشنبه لیگ بسکتبال هم تحت تأثیر آن قرار گرفت و بازیکنان تیم‌های مختلف پیش از آغاز بازی به این داور درگذشته ادای احترام کردند و جمعی از داوران و فدراسیون هم در پیام‌هایی جداگانه درگذشت ابوالحسنی را تسلیت گفتند.

 

قشر محروم

در میان افرادی که در جایگاه‌های مختلف مشغول فعالیت در ورزش هستند، به جرأت می‌توان گفت داوران از هر لحاظ محروم‌ترین و مظلوم‌ترین اقشار هستند. افرادی که یکی از جایگاه‌های کلیدی و واجب تمام مسابقات ورزشی را در اختیار دارند اما با فاصله بسیار، کمترین مزایا را از جهات مختلف دریافت می‌کنند و صد البته همواره هم انگشت اتهام به سمتشان گرفته می‌شود.

با درگذشت این داور جوان آن هم در سفری که برای قضاوت رفته بود، بد نیست فکری بکنیم به سرنوشت او. کسی که اگر شغل دیگری داشت و در راه خدمت جان خود را از دست می‌داد، قطعاً خانواده‌اش شرایط متفاوتی را داشتند و حالا حداقل از برخی مزایای جزئی بهره‌مند می‌شدند. حالا اما در رشته‌ای که داورانش تا همین چند ماه پیش معوقات دریافتی‌شان از یک سال هم قدیمی‌تر شده بود، آیا اصلاً چیزی برای او در نظر گرفته می‌شود؟

حتی اگر فرض را هم بر این بگیریم که ابوالحسنی مانند داوران بسیاری از رشته‌ها مجبور بود شغل دیگری داشته باشد، سهم بسکتبال در این ماجرا چیست؟ این مشکل نه تنها در بسکتبال، بلکه تقریباً در تمام رشته‌های ورزشی وجود دارد و داوران علی‌رغم دستمزدهای بسیار پایین، هیچ مزایای دیگری مانند بیمه و ... ندارند و در بدترین شرایط ممکن قضاوت می‌کنند و متأسفانه با همین شرایط هم انتظار بهترین و بی‌نقص‌ترین قضاوت از آنها می‌شود! 

در مظلومیت داوران همین بس که داوری با خودروی شخصی برای قضاوت می‌رود و خبری از پرواز و امکانات دیگر برای او نیست. حالا هم که کار با چند عکس سیاه و سفید و یک پیام تسلیت روی سایت فدراسیون سرهم‌بندی می‌شود و خیلی زودتر از چیزی که متصور می‌شویم، دیگر هیچ کس نام این داور جوان و شاید آتیه‌دار را به یاد نیاورد و خانواده‌اش می‌مانند با قاب عکس داوری که هیچ سودی از بسکتبال نبرد