گزارش

محسن وظیفه     

 

مسابقات جام جهانی انفرادی در کشتی فرنگی از ظهر دیروز در بلگراد صربستان آغاز شد. حسین نوری در وزن 87 کیلوگرم و محمد هادی ساروی در وزن 97 کیلوگرم دو نماینده ایران در این مسابقات هستند که به همراه بهروز حضرتی‌پور راهی این مسابقات شده‌اند. محمد بنا سرمربی افتخارآفرین تیم ملی کشتی فرنگی که مدتی به دلیل ابتلا به کرونا در خانه قرنطینه و چند روزی را هم در بیمارستان بستری بود، در این رقابت‌ها کنار این دو کشتی‌گیر قرار ندارد اما روح و روان محمد بنا همراه تیم است و مدام در این چند روز سعی کرده به بهانه‌های مختلف سعی کرده نشان بدهد که لحظه به لحظه با تیم در ارتباط است. تعصب و غیرت او نسبت به نتایج تیم ملی همیشه مثال زدنی بوده و این بار هم با وجودی که خودش در شهریار، جنوب غرب تهران است اما برای بلگراد صربستان پیغام می‌فرستد و سعی می‌کند به این شکل روحیه شاگردانش را تقویت کند. او در این روزهای اخیر چندین بار استوری گذاشته و به طور جداگانه برای حسین نوری و محمد هادی ساروی نوشته و به آنها توصیه کرده که از این فرصت برای نشان دادن شایستگی خود استفاده کنند.

محمد بنا سلطان روحیه دادن است و حالا سعی می‌کند به رغم دوری چند هزار کیلومتری از شاگردانش آنها را برای این رویداد عجیب و غریب آماده کند. او برای حسین نوری نماینده 87 کیلوگرمی که همین چند وقت پیش به کرونا مبتلا شده و 80 درصد ریه‌اش درگیر شده بود، نوشت: «گاهی زندگی یعنی سختکوشی برای رویایی که کسی جز شما قادر به دیدنش نیست.» حسین نوری دارنده مدال برنز جهان است و حالا امیدوار است در سومین دهه زندگی‌اش نشان بدهد که شایستگی رسیدن به المپیک را هم دارد. محمد بنا کاشف محمد هادی ساروی بوده و او را از وزن 87 به 97 کیلوگرم آورد و حالا همه از او به عنوان یک استعداد ناب نام می‌برند. به همین دلیل هم محمد بنا برای او نوشته: «نگران فاصله رویاهایت و حقیقت اکنونت نباش. اگر می‌توانی چیزی را تصور کنی آن را به دست 

خواهی آورد.»

محمد بنا دوست و یار همیشگی خود را هم فراموش نکرده و برای بهروز حضرتی‌پور که حالا باید به تنهایی این دو نفر را هدایت کند، نوشت: «داشتن دوست خوب غم را از بین نمی‌برد اما کمک می‌کند محکم سرپا باشیم. درست مثل چتر خوب که باران را متوقف نمی‌کند اما کمک می‌کند راحت زیر باران قدم بزنیم.» محمد بنا در شهریار است اما دلش در بلگراد پرسه می‌زند. او حالا مدام خودش را در سالن می‌بیند و حتماً در حین دیدن مسابقات شاگردانش از طریق سایت اتحادیه جهانی همانند زمانی که در کنار تشک می‌ایستاد هم حرص می‌خورد و هم ناراحت می‌شود و هم با برد آنها خوشحال می‌شود.