صخره نفوذناپذیر، جوان قابل اتکا، پسر طلایی. اینها بخشی از صفاتی است که در توصیف کیفیت ماتیس دلیخت به کار رفته. این بازیکن هلندی در 21 سالگی توانسته در کمتر از یک سال حضور خودش را به عنوان بازیکن ثابت در یوونتوس جا بیندازد. یکی از چیزهایی که نقشی عمده در این واقعیت داشته، مصدومیت‌های مکرر و آزاردهنده اعضای افسانه‌ای گارد قدیمی، لئوناردو بونوچی و جورجو کیلینی بوده اما آیا او می‌تواند در یک تیم بازیکنان سالم به چنین جایگاهی برسد؟ این مدافع میانی چه زمانی نفر اول می‌شود؟ دلیخت بهترین شروع را در سری A نداشت. 20 ساله بود و به خاطر مصدومیتی که تا پایان فصل کیلینی را کنار زد، به ترکیب اصلی راه پیدا کرد. در حالی که بازی‌های خوبی انجام داد اما یک ضعف بزرگ در کارش وجود داشت و آن توپ‌هایی بود که به دستش می‌خورد و باعث می‌شد پنالتی‌های متعدد به رقبا بدهد. اگر قانونی وضع می‌شد که خطای هند منجر به پنالتی به نوعی تفسیر می‌شد، او از بهترین‌ها بود.

گلزنی خیلی برای مدافعان آرزو و هدف نیست اما سال اول این هلندی ثابت کرد او یک تهدید هوایی در محوطه جریمه تیم‌های حریف است بخصوص روی ضربات شروع مجدد، او در 47 بازی چهار گل زد و یک پاس گل داد. به عنوان یک مدافع، تنها پنج کارت زرد گرفت و هرگز اخراج نشد. یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید: «قدر داشته‌هایت را نمی‌دانی تا وقتی از دستشان بدهی» و نبود دلیخت در یک ماهی که دور از مسابقات بود، به خوبی احساس شد. آسیب‌دیدگی‌های مکرر شانه باعث شد کادر پزشکی یوونتوس برای حل آن عمل جراحی را توصیه کنند. چند روز بعد از آخرین مسابقه رسمی یوونتوس در فصل 2020-2019 دلیخت زیر تیغ جراحی رفت و دوران طولانی ریکاوری را آغاز کرد. در این دوره، بونوچی مجبور شد چند «شیفت اضافه» کار کند و تا جایی که می‌تواند خط دفاعی یووه را حفظ کند. کیلینی، دیگر ضلع مثلث مشهور «بارتزالی، بونوچی، کیلینی» که زمینه‌ساز سلطه بی‌چون و چرای یووه بر فوتبال ایتالیا شدند، نتوانست آمادگی بدنی خود را حفظ کند. بازگشت او به مسابقات و رهبری ناموزونش چه در تیم باشگاهی و چه در تیم ملی کاملاً به چشم آمد. غیبت‌های کوتاه و بلندمدت او (که در حال حاضر دوران 30 روزه بعد از مصدومیت عضلانی را سپری می‌کند) باعث شد یوونتوس بیش از پیش نبود دلیخت را احساس کند.

دلیخت قدبلند و مستحکم است و با زمان‌بندی درست تکل‌ها و اعتماد به نفس بالا اما در کنار مجموعه مهارت‌های کلاس جهانی‌اش، پختگی و کیفیت رهبری او فراتر از سنش است. او اخیراً در یک مصاحبه با «آیکون» توانایی‌های فوتبالی‌اش را به باشگاه سابقش، آژاکس نسبت داده: «فکر می‌کنم سبک کار آژاکس را بشود در دو کلمه خلاصه کرد: انگیزه و نظم. آنجا از تو می‌خواهند با توپ درست و بدون نقص بازی کنی و بیاموزی که توانایی‌ات به عنوان یک فوتبالیست و یک انسان را ثابت کنی. این، با تو می‌ماند و ذهنیت شکل گرفته در آژاکس کمک زیادی به من در یوونتوس کرد.» او در 18 سالگی خودباوری لازم برای کاپیتانی تیم بزرگی مثل آژاکس را نشان داد و حالا در 21 سالگی یکی از بهترین مدافعان میانی جهان شده که پای ثابت خط دفاعی یووه است. او دقیقاً یک «بازیساز از خط دفاع» نیست اما تیم را مقتدرانه از عقب زمین هدایت می‌کند آن هم به زبان ایتالیایی. بعد از بازگشت او یووه سه برد و یک تساوی داشته.

بعد از غلبه بر مشکلات اولیه انطباق با فوتبال ایتالیا، دلیخت در آذر گذشته تعیین‌کننده دربی دلاموله بود که در نهایت به تثبیت جایگاهش در میان بهترین بازیکنان یووه انجامید. آینده یوونتوس در دستان استعداد جوان لایدردورپ است. دلیخت در بازگشت جای خود را در ترکیب اصلی پیدا کرده بدون در نظر گرفتن اینکه بونوچی و کیلینی در دسترس هستند. زمان و استعداد به نفع او است و قدیمی‌ها باید برایش جا باز کنند. دوران جدیدی شروع شده است.

منبع: فوتبال ایتالیا