نه آنقدر خوشبینم که تحت تأثیر نوشته معاون اجرایی باشگاه پرسپولیس فرمول قهرمانی را مطابق با آنچه تیم طی این سه هفته به دست آورده تنظیم و تبیین کنم و بگویم تیم یحیی روی همین ریل قهرمان آسیا می‌شود و برای پنجمین بار لیگ داخلی را فتح می‌کند، نه مثل این همه هوادار جوان که چشم به پیج‌های اینستاگرامی بسته‌اند فریاد وااسفا سر می‌دهم و هر دقیقه می‌گویم و می‌نویسم این تیم به جایی نمی‌رسد و باید فلان تغییر را ایجاد کرد و بهمان روش را برای رسیدن به نتیجه برگزید. باید با پرسپولیس، نتایج و مشکلاتش به شکل منصفانه برخورد کرد و نگاهی منطقی به روزها و ماه‌های پیش رو داشت. مساوی در مسجدسلیمان فاجعه نیست همانطور که شروع فصل بدون برد بعد از چهار فصل نمی‌توانست حکم عقبگرد داشته باشد. 5 امتیازی شدن بعد از 3 هفته هم نمی‌تواند فاجعه باشد و حکم به عقب ماندن از کورس قهرمانی بدهد اما چیزهایی هست که باید دید و روی آنها مانور کرد. مثلاً اینکه چرا پرسپولیس به اندازه کافی خوب بازی نمی‌کند و موقعیت نمی‌سازد و گل نمی‌زند؟ با در نظر گرفتن فاصله باقیمانده تا فینال آسیا پرسپولیس اکنون در یک موقعیت ویژه و تاریخی قرار دارد و بر اساس این مسأله نگران شدن و دلواپسی جایز و طبیعی است وگرنه همه می‌دانند در لیگ داخلی بعد از سه هفته نمی‌توان قضاوت روشنی درباره مشکلات فنی تیم داشت و در طول یک فصل 30 هفته‌ای این سیب هزار چرخ می‌خورد. کما اینکه پرسپولیس در چهار فصل گذشته که قهرمان شد در خط حمله  و گلزنی مشکل داشت و در برخی فصول با وجود قهرمانی مقتدرانه از حیث گل زده در این آیتم تیم چهارم یا پنجم جدول بود. حالا باید نگران پرسپولیس و مشکلات فنی‌اش در فینال آسیا بود و با در نظر گرفتن شرایط تیم و کمبودهایش تیم را بر اساس فکت‌های فنی نقد و هوشیار کرد. البته ابراز نگرانی و دلواپسی یک چیز است و کنار آمدن با این مشکلات و مدیریت کردنش یک چیز دیگر که همه این کار بزرگ و جزئیاتش بر عهده کادر فنی است. با این وجود از آنجایی که همه مردم ایران و بالطبع هواداران پرسپولیس برای خودشان کارشناسانی خبره به حساب می‌آیند همه دوست دارند برای این تیم نسخه بپیچند و برای یحیی و کادرش راه نشان دهند در حالی که وظیفه همه، از مدیران باشگاه تا هواداران ایجاد آرامش در تیم است و با ادامه غلتیدن در این جو ناامیدی حسرت فوتبال ایران برای قهرمانی در آسیا همچنان طولانی‌تر خواهد شد.