تسلیت
وحید جعفری
پیرمرد آرام کشتی؛ همو که همواره نجیب و سر به زیر بود و از حاشیهها به دور، ما را ترک گفت و جامعه ورزش و خانواده کشتی را داغدار کرد.
همان پیرمرد دوستداشتنی که روزگاری حریف موحد بزرگ بود و توانست با تمام این دشواریها مدال نقره مسابقات جهانی ۱۹۶۲ تولیدو را به سینه بزند و به گوشهای از حق خود در کشتی برسد؛ اما این پایان کار آن جوان شر و شور خراسانی نبود که مشهدیها حساب ویژهای رویش باز میکردند و خود را خادمِ دوست و آشنا میدانست.
آری، این پیرمرد آرام، روزگاری برای خود برو بیایی داشت و مشتیهای شهر رویش حساب کرده و به اسمش قسم میخوردند از بس با مرام بود و معرفت.
او اما مسیر بهتری برای خود انتخاب کرد و تصمیم گرفت که اگر در دوران قهرمانی به مدالهای بیشتری نرسید، نتیجه زحمات خود را در فرزندان خود جستوجو کند و این شد که امیرضا خادم و رسول خادم، دو تن از بهترین و برترین آزادکاران تاریخ کشتی ایران را به ورزش ملی کشورمان معرفی کرد.
فرزندان خلف حاج محمد خادم پدر را سربلند کردند تا خادم بزرگ بابت دو قهرمانی که به کشتی کشور هدیه داد، همواره مورد ستایش قرار گیرد و اوج این ماجرا زمانی بود که رسول خادم در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا با مربیگری پدر بر ماخاربک خادراتسف غلبه کرد تا اولین مدال طلای ورزش ایران بعد از المپیک را به نام خود کند.
حاج محمد؛ این مرد زحمتکش و دوستداشتنی، روز گذشته زندگی را وداع گفت تا کشتی ایران یکی از مردان محجوب و نیکنام خود را از دست دهد. مرگ او در این روزهای سرد کرونایی، آب یخی است بر پیکر خانواده کشتی که با از دست دادن بزرگان خود روز به روز لاغر تر و نحیفتر میشود و گریزی از این واقعیت تلخ نیست. پس تا هستند قدردانشان باشیم.