printlogo


کد خبر: 219177تاریخ: 1399/9/3 00:00
حالا که برگزاری المپیک سی‌ودوم حتمی شده است
در کجای هرم آمادگی ایستاده‌ایم؟

سرمقاله
وصال روحانی 
 
در سفر هفته گذشته توماس باخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) به کشور برگزار کننده المپیک سی و دوم یک بار دیگر تصریح شد که این مسابقات تحت هر شرایطی برگزار خواهد شد و ماجرای تابستان امسال که سبب شد بازی‌های توکیو از مرداد 1399 به مرداد 1400 موکول گردد، تکرار نخواهد شد. 
بر‌همین اساس یک سؤال کلیدی فرا روی تمامی تصمیم‌گیرنده‌های عرصه ورزش ایران خود نمایی می‌کند و مضمون آن از این قرار است: در فاصله فقط 8 ماه تا شروع این پیکارها بسیار مهم تا چه میزان برای این رویداد مهیا هستیم و در کجای هرم آمادگی ایستاده‌ایم؟ صرفنظر از برخی تک مسابقه‌های انتخابی باقی‌مانده که قرار است طی 4 ماه واپسین سال 1399 و سه‌ماه نخستین سال 1400 در اقصی‌نقاط جهان برگزار شوند، ایران چه تمهیداتی برای منتخبین خویش دیده است و می‌خواهد از کدام راه وارد شود تا به نتایجی برسد که به فراخور قدرت و مهارت ذاتی یا اکتسابی ما در این ورزش‌ها باشد؟ کنکاش در این زمینه و پاسخ‌های موجود چندان امیدوار کننده نیست. والیبال کار درستی کرد که پس‌از مطلع شدن از تأخیر یکساله در برگزاری المپیک توکیو ایگور کولاکوویچ را که نظرها چندان نسبت به وی مساعد نبود کنار گذاشت اما کار بدی کرد که 9 ماه طول داد تا جانشین وی را انتخاب و معرفی کند و تازه این فرد جایگزین («آلکنو»ی روسی) هم تا این لحظه هنوز قرارداد رسمی و کتبی با ایرانی‌ها نبسته و ظاهراً فقط به توافق حرفی رسیده و دو طرف اصل و اصول این همکاری را پذیرفته‌اند ولی زمان شروع کار اجرایی و ریل‌گذاری امور مختلف نامعلوم است و با احتساب بازار داغی که آلکنو از آن بهره می‌برد، این بیم اساسی وجود دارد که او هر لحظه جذب پیشنهاد بهتری شود که از سایر کشورها برسد. دو بوکسور سهمیه گرفته ما (موسوی و شه‌بخش) وضعیت نامعلومی دارند و دو تکواندو‌کار انتخاب شده ما با‌ وجود حضور در اردوهای اخیر ملی به سبب محدودیت و به واقع ممنوعیت سفرهای خارجی و عدم برگزاری مسابقات رسمی داخلی طبعاً از فرم ایده‌آل فاصله دارند. 
لیگ‌های والیبال و بسکتبال که باید تغذیه کننده و عامل ثبات تیم‌های ملی این رشته باشند و سبب حضور قوی این ورزش‌های سهمیه گرفته شوند، عملاً روی هوا هستند و به طور فشرده و ضربتی و در تهران برگزار شده  و اخیراً تأخیری سه هفته‌ای در لیگ والیبال اعلام و اجرا و تصریح شد که در یکی از تیم‌های لیگ بسکتبال چندین و چند کرونایی یافت شده‌اند و مسابقات آن باشگاه هم طبعاً به تأخیر افتاده است. از همه عجیب‌تر و تأسف‌بارتر وضعیت تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر ایران است که از مدعیان درجه اول جهانی در این رشته و امیدوار به ایستادن روی یکی از سکوهای سه‌گانه آن در توکیو است اما اخیراً خبر رسید که هر چهار عضو گرانمایه آن (عابدینی، پاکدامن، رهبری و فتوحی) تست کرونایشان مثبت از آب در آمده و تمامی‌شان به قرنطینه فرستاده شده‌اند. 
کشتی سرآمد ورزش‌های مدال‌گیر ایران در المپیک‌ها در فاصله‌ای نه چندان زیاد تا المپیک هنوز به‌دنبال چند سهمیه چه در «آزاد» و چه در «فرنگی» است و از میان کاراته‌کاها تنها امید امیر مهدی‌زاده درخشش در تورنمنت انتخابی پاریس است وگرنه پشت دیوار بلند توکیو خواهد ماند و از میان پورشیب و مردانی فقط یک نفر راهی المپیک تابستانی بعدی خواهد شد و آن هم در صورتی که سهمیه بگیرد و بهمن عسگری که همین حالا سهمیه دارد، به سبب قلت شرکت در مسابقات ناآماده است و حمیده عباسعلی دیگر سهمیه‌دار کاراته هم پس‌از رفع مصدومیت مزمن‌اش هنوز به همان کاراته‌کای عالی قبل از آسیب دیدگی‌اش تبدیل نشده است. اتفاقات اخیر در رشته‌ای حادث شده که پس از سال‌ها انتظار سرانجام المپیکی شده و مدال‌های رسمی در توکیو دارد و ایران به همین سبب حساب ویژه‌ای روی این افتخارات احتمالی و افزون بر گنجینه مدال‌های المپیک‌اش از این طریق باز کرده است. 
چنان وضعیت‌ها و ابهام‌هایی بر سایر ورزش‌ها و رشته‌های «کسب سهمیه کرده» نیز حاکم است و حتی در وزنه‌برداری «همیشه موفق ایران» به‌رغم ایجاد یک فرصت یکساله تازه برای همه کشورها نه سهراب مرادی سهمیه گرفته و نه کیانوش رستمی در‌های بسته را به روی خود گشوده است. تا چشم به هم بزنیم به فروردین 1400 خواهیم رسید و ورزش ایران حس خواهد کرد که از آن مهلت یکساله اضافه که ویروس کرونا ناخواسته به تمامی کشورها برای نمایشی بهتر در المپیک عرضه داشت، کمترین بهره را گرفته است. آیا متوجه این موضوع خطیر و آثار مهلک آن هستیم؟
 

Page Generated in 0.0070 sec