اگر در بازی هفته اول مقابل سایپا احسان پهلوان، ستاره پرسپولیس بود اما در دیدار مقابل صنعت‌نفت نوبت به احمد نور رسید تا بهترین بازیکن تیمش و شاید برترین چهره میدان لقب بگیرد. نوراللهی از ابتدای مسابقه تا پایانی فوق‌العاده مؤثر، دونده و تأثیرگذار بازی کرد. او هم ریتم تیم را درست می‌کرد، هم در فاز حمله شروع‌کننده حرکات تهاجمی تیم از مرکز میدان بود. احمد نور پای ثابت کارهای ترکیبی پرسپولیس از میانه میدان بود و تقریباً تمام پاس‌هایش درست بود، ضمن اینکه فرم بدنی او نیز قابل قبول به نظر می‌رسید. نوراللهی در نیمه نخست تنها یک‌بار خودخواه بود که سیامک نعمتی را در فضای مناسب جناح راست ندید و اقدام به شوت‌زنی کرد که البته شوتش فوق‌العاده بد و ضعیف بود. او در نیمه دوم و در لحظات پایانی هم در یک منطقه خطرناک تنها یک‌بار توپ را لو داد که خودش رفت و اشتباهش را جبران کرد. نمایش قابل قبول نوراللهی در این مسابقه تنها ارسال پاس کلیدی منجر به موقعیت را کم داشت. او بارها سعی کرد مهاجمان پرسپولیس را در موقعیت گل قرار بدهد اما ناکام بود و بیشتر با کناره‌ها بازی می‌کرد چراکه صنعت مرکز خط دفاعش را محکم بسته بود، اما با وجود این نقصان بزرگ نوراللهی را می‌توان ستاره پرسپولیس در بازی دوم دانست بدون اینکه گل زده یا پاس گل داده باشد.