یک نیمه خوب و قابل قبول برای پرسپولیس، یک گل و سه امتیاز نخست. افت یا کنترل بازی در نیمه دوم؟ می‌شود تلفیقی از آن را برای بازی پرسپولیس در نظر گرفت اما شاید فعلاً آنچه اهمیت دارد بازگشت به مسیر پیروزی است و شروع حرکتی که نقطه پیکش باید چهار هفته بعد از این مسابقه در ورزشگاه الجونوب و بازی فینال لیگ قهرمانان آسیا باشد.

ترکیب صنعت‌نفت را که اعلام کردند کمی تعجب کردیم. قرار بود تیم آبادانی را متحول‌شده نسبت به فصل قبل و با کلی جوان بومی تازه‌وارد ببینیم. اصلاً قبل از بازی پرسپولیسی‌ها هوشیار شده بودند که باید از جوانان بومی و خطرناک صنعت بترسند اما با برانداز ترکیب اولیه نفت همه بازیکنان را خیلی خوب می‌شناختیم. هر 11 بازیکن صنعت فوتبالیست‌های شناخته‌شده‌ای بودند که سال‌هاست در لیگ برتر بازی می‌کنند و فوق‌العاده هم باتجربه‌اند. سیروس پورموسوی با 6 تغییری که نسبت به ترکیب تیمش در بازی سه‌شنبه اعمال کرده بود تقریباً نیمی از ترکیب تیمش را عوض کرد و هرچه بازیکن باتجربه داشت را به زمین فرستاد اما در نیمه نخست کاری از پیش نبرد.

در هوای بارانی تهران و شرایط جوی عجیبی که از شب قبل از بازی بر پایتخت حکمفرما شد پرسپولیس با ترکیبی قابل پیش‌بینی به زمین رفت. طبیعتاً مشخص بود سرلک جای کمال محروم را می‌گیرد و با قهر عالیشاه و بیرون گذاشتنش و البته بازی ندادن به بشار رسن خسته و کمی مصدوم شاید سیامک نعمتی در پست هافبک راست و روی دست مهدی شیری بازی کند.

پرسپولیس با این دو تغییر نسبت به بازی سایپا به زمین رفت و خیلی زود ریتم بازی را در دست گرفت. تیم یحیی از همان دقایق نخست بالا آمد و تا پایان نیمه نخست بالا ماند و البته مزد این بازی برتر و جسورانه‌اش را گرفت.

ربع اول مسابقه، پرسپولیس فوتبالش را بر حریف تحمیل کرد اما با وجود میدان‌داری نوراللهی و فعالیت عمده شیری و نعمتی در راست، این تیم در خلق موقعیت ناکام بود چراکه پاس‌های آخر به بازیکن هدف نمی‌رسید. ربع دوم ریتم کمی تندتر و حلقه محاصره نفت تا حدودی تنگ‌تر شد اما کارهای ترکیبی پرسپولیسی‌ها با وجود چرخش مناسب توپ به ثمر نمی‌نشست و باز هم موقعیتی رخ نداد.

پرسپولیس 30 دقیقه اول بازی را بدون حتی یک ضربه به دروازه حریف پشت سر گذاشت و البته اولین موقعیت نصف‌و‌نیمه خود را در آخرین ثانیه‌های این بازه زمانی با فرار عبدی خلق کرد که البته این هم منجر به ضربه نشد.

15 دقیقه پایانی نیمه نخست اما موتور تیم یحیی گرم‌تر شد و همه چیز خیلی بهتر و حساب‌شده‌تر پیش رفت. در این دقایق جناح راست پرسپولیس فعال‌تر بود و کوبنده‌تر نشان می‌داد تا اینکه نخستین موقعیت با سانتر شیری و ضربه سر امیری به دست آمد.

در تلافی این موقعیت بالاخره پهلوان هم تکانی به خودش داد و با فرار و ارسالی تماشایی عبدی را در موقعیت گل قرار داد که مهاجم جوان پرسپولیس دروازه را درست ندید.

سومین موقعیت پرسپولیس را سیامک نعمتی خلق کرد و با حرکت عرضی و شوت پای چپش کاری کرد تا گروسیان خودی نشان بدهد.

لحظاتی بعد و وقتی ساعت ورزشگاه نزدیک به عدد نگران‌کننده 40 بود حلقه محاصره پرسپولیس آنقدر تنگ شد که کار ترکیبی سیدجلال و کنعانی پیش‌تاخته یک پنالتی به‌بار آورد؛ پنالتی که سیامک نعمتی آن را به بهترین و مطمئن‌ترین شکل ممکن تبدیل به گل کرد و پرسپولیس را پیش انداخت.

پرسپولیس که انگار با این گل تازه گرم شده بود با وجود دقایق کوتاه تا پایان نیمه نخست باز هم سوار بازی بود و عجیب اینکه صنعت قدرت جلو آمدن و بازی پایاپای را نداشت. در 5 دقیقه وقت تلف‌شده اما پرسپولیس تنها یک‌بار با شوت نعمتی دروازه نفت را تهدید کرد تا به فکر نیمه دوم و پررنگ کردن برتری‌اش در آن نیمه باشد.

در شروع نیمه دوم صنعت‌نفت برای جبران هیجان‌زده به نظر می‌رسید و عجله داشت، پس خیلی سریع جلو آمد اما 5 دقیقه نگذشت که ریتم بازی به حالت قبل برگشت با این تفاوت که پرسپولیس لحظاتی بعد از کنترل میدان دقیقه به دقیقه کم‌رمق‌تر و کم‌بنیه‌تر می‌شد و در فاز حمله افت می‌کرد.

پورموسوی قبل از دقیقه 60 دو تغییر همزمان در تیمش انجام داد و دوتا از آن جوان‌های بازی پیکان را به بازی فرستاد تا کمی تعادل در بازی برقرار شود.

پرسپولیس اما در جناح راست غیرفعال شده و در چپ دنبال خلق موقعیت و کارهای ترکیبی می‌گشت که نه آقایی نه پهلوان روز جالبی نداشتند و غالب حملات به نتیجه‌ای منجر نمی‌شد. تنها حرکت خوب پرسپولیسی‌ها در این مقطع زمانی و شاید کل نیمه دوم در پی یک حرکت تیم و با ضربه کم‌دقت آقایی به باد رفت.

در 30 دقیقه سوم مسابقه بازی کاملاً متعادل شد اما نه نفت توان حمله و ایجاد خطر روی دروازه پرسپولیس را داشت نه تیم یحیی دوست داشت به آب و آتش بزند و خیلی زود درصدد کنترل بازی برآمد.

با این وجود و در شرایطی که خط هافبک و مهاجمان پرسپولیس کارآیی خود را از دست داده بودند یحیی در فاصله 20 دقیقه پایانی مهاجم خود را تغییر داد که حضور شجاعی در پست غیرتخصصی هم کمکی به بهتر شدن شرایط نکرد چراکه نه زوج نعمتی-شیری جلو می‌آمدند نه آن‌سو در جناح چپ آقایی و پهلوان کاری از پیش می‌بردند.

عجیب اینکه صنعت‌نفت هم با وجود تغییرات متوالی و استفاده از حداکثر توان برای تعویض هم موفق به کار خاصی نشد و حتی یک موقعیت گل ایجاد نکرد. این در خصوص پرسپولیس هم مصداق داشت که در 10، 15 دقیقه پایانی فقط برای حفظ گل جنگید و در نهایت بدون اینکه استرس زیادی متحمل شود به‌راحتی سه امتیاز را گرفت.

نتیجه برای یحیی و تیمش قابل قبول بود و در فرم بازی حداقل برای یک نیمه می‌توان به مدافع عنوان قهرمانی نمره قبولی داد اما همچنان نقایص این تیم برای فینال آسیا نگران‌کننده به نظر می‌رسد ضمن اینکه به‌لحاظ فرمی نیز باید چند پله خودش را بالاتر بکشاند و به آن نقطه اوجی که دو ماه قبل در دوحه تجربه‌اش کرده بود، برگردد.