میعاد نیک     

 

آبی‌ها دیدار عصر جمعه را در شرایطی به فولاد واگذار کردند که به‌دلیل حضور یک استقلالی روی نیمکت تیم اهوازی، حساسیت و اهمیت این بازی دوچندان شده‌ بود. همان‌گونه که پیروزی تیم استقلال در استادیوم فولاد آره‌نا می‌توانست مهر تأییدی پای تفکرات محمود فکری باشد، شکست هم به‌منزله آژیر خطری شد که به کادر فنی استقلال بفهماند در تقابل با تیم‌های بزرگ نباید روی برخی بازیکنان و تاکتیک‌های منسوخ حساب کرد.

تیم فکری اگر اهواز را با 3 امتیاز ترک می‌کرد، شاید هرگز خلأ یک هافبک  Box To Box و مشکل گلزنی استقلال در روز عدم حضور شیخ دیاباته و گرفتار شدن امیرارسلان مطهری و مهدی قایدی به‌چشم نمی‌آمد. گرچه درو کردن امتیازهای بازی‌های ابتدایی لیگ همیشه کمک قابل توجهی به تعیین قهرمان لیگ کرده، اما نمی‌توان انکار کرد که همین بازی‌های ابتدایی تا چه حد می‌توانند به طرح مسأله و حل آن کمک کنند. استقلالی‌ها پس از بُرد در یک دیدار نه‌چندان دشوار مقابل تیم صنعت‌مس، نخستین تقابل جدی خود در لیگ بیستم را درست جایی واگذار کردند که سنگ محک تیم تازه‌نفس فکری محسوب می‌شد.

آبی‌ها در اولین محک جدی‌شان نتوانستند میدان را روسپید ترک کنند، چراکه مهم‌ترین مشکل استقلال طی 3 سال اخیر هنوز حل نشده و کسی هم در کادرهای فنی مختلف به این معضل کمرشکن آگاه نیست. مهم‌ترین عنصر کمربند میانی-دفاعی یک تیم همان هافبکی است که باید در انتقال توپ خودی و تخریب بازی حریف مستحکم باشد؛ پُستی که مدت‌ها است در اختیار فرشید باقری قرار دارد و این بازیکن حتی نتوانسته 20درصد وظایف خود را انجام دهد، همانطور که در صحنه گل اول فولاد مقصر اصلی در رها کردن فرشاد احمدزاده بود. عنصر دیگری که آبی‌ها از قدرت در آن بی‌بهره‌اند، یک هافبک هجومی خوش‌فکر و بازیساز است. فرشید اسماعیلی طی این چندسال فرصت‌های بسیاری برای اثبات خود داشته و حالا نشان داده لیاقت حضور در ترکیب اصلی را ندارد. فکری از این دیدار حساس باید برای حل چنین مسائلی درس بگیرد، نه پاک کردن صورت آن.