بسیار کم پیش می‌آید که تیم‌های بزرگ، فرصتی برای احیا پیدا کنند و بتوانند روندهای درخشان خود را تکرار کنند. اکثر روندهای عالی این تیم‌ها زودتر از حد انتظار به پایان می‌رسند. تیم 1998 شیکاگو بولز فرصتی برای تکرار تاریخ نداشت. 

مسیر شکیل اونیل و کوبی برایانت پس از شکست ناباورانه‌شان در فینال جدا شد. لبران پس از اینکه میامی‌هیت افت کرد، دیگر در ساحل جنوبی آمریکا نماند. حالا جدیدترین ماجرا برای وریرز اتفاق افتاده، چرا که کلی تامپسون، گارد ستاره آنها، دچار پارگی تاندون آشیل شده است و برای مدتی طولانی غایب خواهد بود.

در دنیای بسکتبال، در عرض یک سال چه تغییرات گسترده‌ای ممکن است روی دهد. گلدن‌استیت وریرز پیش از فینال سال 2019 اوضاع خوبی داشت. حتی با تصور اینکه کوین دورانت ممکن بود در تابستان برود، گلدن‌استیت این فرصت را داشت که چهارمین عنوان قهرمانی‌اش را در عرض پنج سال به دست بیاورد اما بعد از آن شکست برابر تورنتو رپتورز در فینال و سپس شروع فصل جدید، این تیم دچار فاجعه پشت فاجعه شده است. ابتدا دورانت دچار پارگی تاندون آشیل شد. سپس تامپسون در یک بازی پارگی رباط صلیبی را تجربه کرد و مدتی طولانی دور از میادین بود. استیون کری هم در ابتدای فصل دستش شکست و چند ماه را از دست داد و وقتی که خوب شد هم همه‌گیری ویروس کرونا شروع شده بود.

فصل گذشته خیلی هم برای وریرز بد نبود. هرچند تامپسون و کری مدتی طولانی را دور از میدان بودند اما یک سال دوری از استرس قهرمانی باعث می‌شد زمان کافی داشته باشند تا باتری‌های خود را شارژ کنند. گلدن‌استیت با داشتن کری، کلی و دریموند گرین می‌توانست در این فصل مدعی قهرمانی لیگ باشد اما حالا تامپسون، یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های NBA، سال پیش رو را از دست خواهد داد و باید مدتی طولانی را دور از میدان باشد.

این فصل قرار بود شروع ماجرای دوم برای گلدن‌استیت باشد. سؤالات جذابی پیرامون تیم وجود داشت. آیا کری می‌تواند دوباره بهترین بازیکن فصل شود؟ آیا تیم می‌تواند مانند فصلی که 73 پیروزی کسب کرد، در اوج باشد؟ وریرز در جمع مدعیانی مانند لیکرز، نتس، ناگتس و باکس کجا قرار می‌گیرد؟ حالا مصدومیت تامپسون باعث می‌شود که یکی از جذاب‌ترین مسائل سال‌های اخیر NBA را از دست بدهیم و برایش پاسخ مناسبی پیدا نکنیم؛ اینکه آیا تیمی که زمانی حاکم لیگ بود، می‌تواند فرم خود را بازیابد؟

مصدومیت کلی امواج ناامیدکننده بسیاری را ایجاد می‌کند؛ یکی از آنها این است که سرنوشت وریرز در داخل میدان مشخص نمی‌شود و بستگی به مسائل دیگر خواهد داشت. اینکه وریرز می‌توانست دوباره تیمی خاص شود یا نه، باید بستگی به این می‌داشت که در داخل میدان چه می‌شود، نه اینکه کدام بازیکن مصدوم است و در خارج از میدان چه خبر است. حتی اگر گلدن‌استیت در اوایل پلی‌آف‌ها شکست می‌خورد یا نمی‌توانست رقبا را کنار بزند، جذاب‌تر این بود که آنها با تیم کامل خود حذف شوند و کنار بروند، نه با اتفاقاتی که حالا افتاده است و در غیاب بازیکنان.

البته وریرز از همین حالا تسلیم نخواهد شد. قرار نیست آنها یک سال دیگر را به بازسازی خود بپردازند. کری و گرین فعلاً سالم هستند. جیمز وایزمن فرصت آن را دارد که در کنار اسطوره‌ها پرورش یابد و پیشرفت کند. 

آنها از حالا برای دوران بدون کلی آماده می‌شوند و می‌خواهند کلی اوبر را به خدمت بگیرند. این تیم هنوز بازیکنان بزرگی دارد و باید دید که آیا کری می‌تواند در اواخر دوران اوجش، رهبری تیم را به دست بگیرد یا نه.

کلی بی‌تردید برخواهد گشت اما شکی وجود ندارد که این تیم دارد پیرتر می‌شود. کری و دری شاید دیگر خیلی در اوج نمانند. بدن آنها پس از عملکرد فوق‌العاده در اواخر دهه پیش خسته شده است. این فصل ضربه سختی به آنها وارد شده اما بی‌تردید منصفانه نیست که کری، کلی و دری را تمام‌شده بدانیم.

اما متأسفانه اتفاقی که برای تامپسون افتاده، برای NBA چیز جدیدی نیست. تیم‌های بسیاری به دلیل ترکیبی از مصدومیت‌ها، افزایش سن بازیکنان، مغرور شدن آنها و مدیریت بد از دوران اوج فاصله گرفتند. وریرز سال‌ها عالی بود، ولی قلب تپنده تیم هنوز هست. این گروه فرصت آن را دارد که بار دیگر خود را اثبات کند.

منبع: اسپورتس ایلاستریتد