مهلت نقل و انتقال‌های فوتبال هم تمام شد و تیم‌ها برای یارگیری مجدد به تعطیلی نیم فصل دوم لیگ برتر چشم دوخته‌اند که به سبب محدودیت‌های کرونایی اصلاً معلوم نیست کی از راه می‌رسد. 

مهم‌تر از تشخیص زمان خریدهای جدید این مسأله خودنمایی می‌کند که آیا قیمت‌های درخواست و پرداخت شده طی تابستان و پاییز امسال و در استقبال از نیم فصل اول لیگ بیستم عقلایی بوده است یا خیر و آیا کسانی که با پرداخت‌های غیر معقول‌شان بساط ناهنجار فعلی را پی‌ریخته‌اند، نباید پاسخگوی شرایط موجود باشند؟ در پاره‌ای موارد برای جذب و انتقال شماری از فوتبالیست‌های داخلی از این باشگاه به آن باشگاه 10 میلیارد تومان و حتی بیش از آن هزینه شده است و بهانه‌های ارائه شده برای این مهم نیز که عمده‌ترین آنها بالا رفتن گریز‌ناپذیر قیمت بازیکنان وطنی پس از ممنوع شدن استخدام نفرات خارجی است، قابل قبول نشان نمی‌دهد.  بدتر و مسخره‌تر از همه اینها اتفاقاتی است که در استقلال افتاده است. در این باشگاه پرطرفدار تهران ابتدا اینگونه قراردادهای نجومی با تعدادی از بازیکنان بسته شده و سپس از آنها خواسته شده است که کوتاه بیایند و تخفیف بدهند! سرآمد اینگونه موارد رشید مظاهری است که اخیراً از تراکتورسازی به جمع آبی‌ها پیوسته و مدیریت باشگاه از او خواسته است 2/5 میلیارد کمتر از مبلغ مقرر بگیرد. صرفنظر از شایعات به‌دقت نمی‌توان بررسی و تعیین کرد که رقم قرار داد مظاهری با استقلال به چه میزان می‌رسد اما میزان تخفیفی که آبی‌ها از او خواسته‌اند به این معنا است که بهای قرارداد او نباید از 10 میلیارد کمتر باشد و به واقع وی نیز یکی از استفاده کنندگان بزرگ از ماجرای پرداخت‌های بی‌رویه در فوتبال ایران بوده است. 

با دیدن این گونه آمار و همچنین شایعات متمرکز بر وریا غفوری که تصریح می‌دارد این بازیکن آبی پوش هم از آن 10 میلیاردی‌های معروف است، این سؤال بلافاصله به ذهن می‌آید که قیمت واقعی فوتبالیست‌های ایرانی چقدر است و برای جذب آنها چه میزان باید پرداخت و هزینه کرد. بد نیست کارشناسان منصف در این زمینه بررسی و جوانب مختلف این‌کار را ارزیابی و سپس صدور رأی کنند ولی در عین ادای احترام به فوتبالیست‌های گرانقدری مثل سیدمهدی رحمتی و سیدجلال حسینی که بیش از 30 سال درخشیده‌اند یا علی‌کریمی استقلالی و شجاع خلیل‌زاده ‌پرسپولیسی که در سال‌های اخیر واقعاً خوب کار کرده‌اند و مهدی قائدی و محمد محبی که در لیگ‌های هجدهم و نوزدهم بازیکنان نسل جوان را روسفید کرده‌اند باید متذکر شد که قیمت واقعی و دور از افراط بهترین فوتبالیست‌های ایران حتی از یک میلیارد تومان هم فراتر نمی‌رود. شاید عده‌ای کم ارزش شدن پول و نازل‌تر شدن بهای خرید آن در بازارهای داخلی و خارجی را دلیل اصلی این قیمت‌های افراطی بیانگارند اما واقعیت امر این است که این خریدهای بی‌رویه و پرداخت‌های غیرعقلایی توسط مدیرانی باب شد که فوتبالی نبودند و به هر دلیلی به وادی این ورزش آمدند و برای جلب نظر فوری هواداران تیم‌هایشان شروع به پرداخت‌های خارج از قاعده کردند و در مراحل بعدی ماجرا پیوسته بر این مبالغ افزوده شد تا سرانجام به ارقام باورنکردنی فعلی رسید. ارقامی که نه گویای ارزش حقیقی این فوتبالیست‌های خوب (و نه عالی) است و نه رواج آن کمکی به پیشرفت فوتبال می‌کند. 

با اینکه برخی لژیونرهای موفق را در سال‌های اخیر دیده‌ایم و علیرضا جهانبخش و سردار آزمون برای فوتبال ایران اعتبار خریده‌اند و الان روی مهاجم گلزن و جوان زینت روسیه به آسانی بالای 15 میلیون یورو قیمت گذاشته شده اما این هم توجیهی بر ارقام نجومی پرداخت شده برای فوتبالیست‌های داخلی نیست. این روندی است که در نهایت فوتبال ایران را سرشار از بی‌مسئولیتی و تبدیل به یکی از حرفه‌های پرحرف و حدیث می‌کند. حرفه‌ای که در آن پول‌های «یامفت» و بی‌حساب به آسانی پرداخت می‌شود و حس مسئولیت افراد دریافت‌کننده این ارقام در قبال میزان دریافتی‌شان از اندازه‌هایی کوچک و نازل فراتر نمی‌رود.