چهارشنبه شب تیم ملی ایرلند با یک امتیازی که به زحمت از تساوی بدون گل مقابل بلغارستان گرفت، از سقوط از گروه چهارم لیگ B اروپا نجات پیدا کرد. با این حال سرمربی تیم، استفن کنی در پایان بازی گفت: «این چیزی نیست که بخواهیم به خاطرش جشن بگیریم» و واقعاً هم نبود. یک بازی بدون تماشاگر، بدون گل و بی‌هدف؛ از آن بازی‌هایی که برای برگزاری‌شان در روزهای فیفایی که اصلاً نباید وجود داشته باشند، اجازه داده شود. آنچه در دوبلین به تصویر کشیده شد، چیزی نبود جز تصویری ترسناک و البته دقیق از فوتبال پسا کرونا برای معدود افرادی که جرأت تماشای این نمایش ترسناک را داشتند. بازیکنان هر دو تیم تمام تلاش‌شان را کردند. کسی کم‌کاری نکرد اما استاندارد بازی شوکه‌کننده بود و نه فقط به خاطر اینکه این بازی میان دو تیم رده پایین بود. بلغارستان برای این بازی 15 بازیکنش را به خاطر مصدومیت یا ابتلا به کووید 19 در اختیار نداشت. ایرلند هم 13 تا.

تأثیر منفی این وضعیت همانقدر برجسته بود که غیرقابل اجتناب. همانطور که سرمربی لیل، کریستوفر گالتیه بعد از مصدومیت دو بازیکن کلیدی‌اش طی هفته گذشته گفت: «هر کسی که این برنامه بازی‌های ملی را تنظیم کرده، نمی‌داند فوتبال سطح بالا چیست.» اضافه کردن بازی سوم به روزهای فیفا که معمولاً در آنها دو بازی برگزار می‌شد، رفتن به استقبال دردسر بود و این اتفاق به بدترین شکل ممکن هم رخ داد. بسیاری از رسانه‌ها، به شیوه‌ای قابل درک روی مصدومیت و غیبت بازیکنان بزرگ تمرکز کردند. لوییس سوارس به کرونا مبتلا شد و از همراهی اروگوئه در بازی اخیرش در مرحله انتخابی جام جهانی بازماند. سرخیو راموس مدافع رئال مادرید هم مصدوم شد و بازی‌های این هفته تیمش مقابل ویارئال در لالیگا و اینتر در لیگ قهرمانان را از دست داد. بحرانی بودن اوضاع زمانی ملموس‌تر شد که تیم ملی نروژ به دلیل شیوع گسترده کرونا در میان بازیکنانش مجبور شد قید یک بازی را بزند و یک بازی دیگر را هم با تیم دومش انجام دهد. علاوه بر این، کل اعضای تیم ملی اوکراین به خاطر ابتلای سه عضو این تیم، قبل از بازی مقابل تیم ملی سوئیس، در شهر لوسرن قرنطینه شدند. در این بین افراد بدشانس‌تری مانند الکساندر کولاروف بازیکن صرب اینتر هم وجود داشتند که علاوه بر مصدومیت با ابتلا به ویروس کرونا به تیم باشگاهی‌شان برگشتند و این اتفاق ریسک دوگانه‌ای که برگزاری بازی‌های ملی در این اوضاع و احوال برای بازیکنان به همراه دارد را نشان می‌داد. کولاروف نهمین بازیکن در اینتر است که از ابتدای این فصل به خاطر ابتلا به کرونا خانه‌نشین می‌شود و این آمار کاملاً توجیه می‌کند که چرا جوزپه ماروتا، مدیر اجرایی اینتر عقلانی بودن صدور مجوز بازیکنان در اردوی تیم‌های‌شان در میانه فصل باشگاهی را زیر سؤال برد. نتیجه خالص این وضعیت آن است که تعدادی از بازی‌های مهم باشگاهی فوتبال اروپا در این هفته حتی با بازیکنان کمتری نسبت به گذشته برگزار می‌شود، بازیکنانی که یا در حال فیزیوتراپی هستند یا قرنطینه.

به عنوان مثال لیورپول بدون صلاح، جو گومز، الکساندر آرنولد و فان‌دایک، فردا شب باید به مصاف لسترسیتی برود و حتی ممکن است که علاوه بر اینها، جردن هندرسون، فابینیو و تیاگو آلکانتارا را هم نداشته باشد. قرمزپوشان مرسی‌ساید در میان تمام تیم‌های اروپایی بیشتر از همه از کرونا و خستگی و فشار رقابت در لیگ برتر انگلیس ضربه خورده‌اند اما هیچ تیمی از این دردسرها بی‌نصیب نبوده است. در این وضعیت افت کیفیت بازی‌ها کاملاً طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است حالا در هر سطحی که می‌خواهد باشد. باعث رنجش خاطر است اما باید اعتراف کرد که بازی‌هایی مانند مصاف ایرلند – بلغارستان دارد در لیگ برتر، لیگ قهرمانان، لیگ اروپا یا حتی یوروی سال‌ آینده به یک نُرم تبدیل می‌شود چون با این وضعیت از انرژی روحی و جسمی ستاره‌های فوتبال برای حضور در تورنمنت تابستان سال آینده چیزی باقی نمانده است. بازیکنان تا همین الان هم تا مرز از حال رفتن تحت فشار قرار گرفته‌اند. شمار مصدومیت‌های عضلانی بازیکنان در این فصل افزایش قابل توجهی داشته است و با توجه به کوتاه بودن فرصت استراحت بازیکنان در تابستان و برگزار نشدن اردوی‌های پیش فصل مناسب برای فصلی فشرده این اتفاق قابل پیش‌بینی بود. اما اوضاع قرار نیست بهتر شود بخصوص در لیگ برتر انگلیس که همیشه به خاطر فشردگی‌اش معروف بوده و امسال هم به خاطر اینکه مطمئن شود مسابقاتش به موقع برای برگزاری یورو 2020 تمام می‌شود، هیچ وقفه‌ای نخواهد داشت. در نهایت با کنار هم گذاشتن تمام این سناریو‌ها می‌توان یک نتیجه گرفت: هر سازمانی به فکر منافع خودش است و هیچ کسی به فکر بازیکنان نیست. مسأله مهم‌تر این است که آیا اصلاً مسابقات فوتبال باید برگزار شوند یا نه اما مسلماً مسائل مالی هم دخیل هستند. باشگاه‌ها خطر ورشکستگی را احساس می‌کنند و بعد از محروم شدن از درآمد بلیت‌فروشی، از دست دادن درآمد حاصل از حق پخش تلویزیونی ضربه مرگباری به آنها خواهد زد. فدراسیون‌ها هم همین ترس را دارند و نمی‌‌توانند درآمدی که از محل پخش بازی‌های ملی کسب می‌کنند را نادیده بگیرند. مخالفت کردن با ادامه مسابقات غیرممکن است اما اگر قرار به ادامه مسابقات باشد، باید همه چیز محتاطانه و حساب‌شده باشد. به نفع همه است که فوتبال در این مقطع بیرحم از تاریخ زنده بماند اما در حال حاضر تعداد تورنمنت‌ها بیش از اندازه زیاد است و در این میان یکی باید قربانی شود. متأسفانه در حال حاضر به نظر می‌رسد این سلامت روح و جسم بازیکنان است که قربانی خواهد شد.