این روزها حرف زدن و نوشتن از چیزی غیر از کرونا به نظر رفتاری غیرمسؤولانه می‌آید. مثل فروریختن خانه‌ای که خواجه‌اش به فکر گل و بته زدن روی ایوان‌اش باشد. واقعیت اما این است که زندگی ادامه دارد و هنرمندند کسانی که بتوانند بهانه‌ای بسازند تا بشود این روزها را دوام آورد و از این مصیبت گذر کرد.

در خبرهای انگلیسی می‌خواندم که پس از همه‌گیر شدن کرونا هیچ وسیله ورزشی اندازه «دمبل» به فروش نرسیده است. یعنی خانه‌نشین شدن مردم در چهارگوشه جهان باعث شده نیاز به ورزش بیشتر احساس شود و بسیاری از افراد دمبل خریده‌اند تا ورزش کنند. اینکه واقعاً ورزش می‌کنند یا مثل خیلی دیگر از اقلام ورزشی بعد از یک هفته، در گوشه کمد خاک می‌خورند داستان دیگری است اما کرونا حتی روی خرید وسیله‌های ورزشی هم اثر گذاشته است. در این میان برگزاری مسابقات فوتبال هم موافقان و مخالفان خودش را دارد. کسانی می‌گویند برگزاری مسابقات به جز احتمالاً بیمار شدن ورزشکاران و عوامل دست اندرکار دیگر، باعث می‌شود باقی مردم احساس کنند وضعیت عادی است و این هیولا را جدی نگیرند و باید تعطیل شود. اما در مقابل موافقان از پروتکل‌های بهداشتی و آزمایشان قبل از مسابقات، قراردادهای کلان مالی، تعهدات متقابل باشگاه‌ها، بازیکنان و اسپانسرها می‌گویند و اینکه به هرحال نقش فوتبال به عنوان یک «نمایش» و «بازی» برای سرگرم کردن میلیاردها انسان در سراسر جهان انکارنشدنی است. وقتی از مردم می‌خواهیم در خانه بمانند چه چیزی مثل یک مسابقه فوتبال می‌تواند آنها را سرگرم کند؟

برای همین برخی از کشورها حتی ساعت برگزاری مسابقات لیگ‌هایشان را به شکلی تغییر داده‌اند که تماشاگران خانگی بتوانند چند مسابقه را ببینند و ساعت بازی‌ها روی هم نیفتد. بعضی از بازیکنان که نگران‌تر‌ند پچ‌پچ‌هایی کرده‌اند که ما گلادیاتور نیستیم که برای خوشایند تماشاگران کشته شویم. فوتبال، حرفه ماست و همانطور که صاحبان مشاغل دیگر تشویق می‌شوند دورکاری کنند، چرا ما باید در معرض خطرات مسابقه قرار بگیریم؟

چند روز پیش دیلی‌میل به نقل از «مت پارکر» ریاضیدان نوشت: «سایز میکروسکوپی کل ویروس کرونایی که بیش از ۵۳ میلیون فرد در جهان به آن مبتلا شده‌اند، چیزی بیش از یک قاشق چای‌خوری و در حدود هشت میلی‌لیتر یا دو دهم اونس مایع است. برای مقایسه باید گفت یک قاشق چای‌خوری شش میلی لیتر مایعات را در خود نگه می‌دارد.

شگفت‌انگیز است که یک قاشق چای‌خوری، جهانی را به تب و تاب انداخته است. بعضی منابع خبری اعلام کردند بازی بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا امکان دارد به دلیل ویروس کرونا لغو شود. در ایران هم زمزمه‌هایی هست که با توجه به محدودیت‌های جدید ممکن است لیگ برتر در هفته‌های آتی برگزار نشود و ... همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که یکی از مهم‌ترین چالش‌های این روزها، سرگرم کردن مردمی است که در خانه مانده‌اند.

تلویزیون تقریباً تمام سریال‌های طنز این چندسال را از شبکه‌های مختلف برای چندمین بار بازپخش می‌کند و به نظر می‌رسد به ته انبار رسیده‌اند، امکان ساخت برنامه‌های تازه با توجه به مشکلات مالی و البته دشواری تولید هم مزید بر علت شده تا «حوصله‌ام سر رفته، برم بیرون...» را زیاد بشنویم. در واقع بسیاری از افراد با علم به اینکه بیرون از خانه ناامن است دل به کوچه و خیابان می‌زنند، ماندن در قوطی کبریت‌های آپارتمانی برای مدت طولانی آسان نیست. کسانی که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند و چشم‌انداز پنجره خانه‌شان، تراس همسایه روبه‌رویی است، هر روز از این شرایط بیشتر شکایت می‌کنند.

درک ماجرا آسان است اما راه‌حل یافتن برای آن به همین سادگی نیست. فوتبال، یکی از سرگرمی‌هاست که احتمال دارد آن هم تعطیل شود. با این همه اگر برایتان مقدور است لطفاً در خانه بمانید. اگر زنده بمانیم می‌توانیم باز هم به خیابان بیاییم و حتی در ورزشگاه‌ها فوتبال ببینیم اما اگر بمیریم، هیچ خیابان و ورزشگاهی زیرِ زمین نیست!

(این یادداشت در سایت عصرایران منتشر شده است)