دیروز تولد دیه‌گو آرماندو مارادونا بود. اسطوره فوتبال آرژانتین ۶۰ ساله شد و سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی مطابق انتظار برای این ستاره سال‌های حالا دور فوتبال ترکاندند. خیلی‌ها برای او پست گذاشتند و دلیل فوتبالی شدن‌شان را هنرنمایی دیه‌گو اعلام کردند. ادای احترام به این ستاره که این روزها به نظر می‌رسد دیگر برای خودش احترامی قائل نیست در همه صفحات فوتبالی دیده می‌شد. دیروز از دوستی حرف جالبی درباره مارادونا خواندم که برایم معنادار بود. نشستم چند بازی از مارادونا تماشا کردم و دیدم کاملاً با این حرف موافقم که مارادونا «کارگردان» بود و نه سوپراستار. بازیکنی مثل مسی که شاید بعدها گفته شود از مارادونا هم کیفیت بهتری داشته و استمرارش بیشتر بوده، در درام فوتبال یک هنرپیشه محبوب، تراز اول و پرفروش است. همه نگاه‌ها به سمت او است و لیونل هم ثابت کرده استحقاق این توجه را دارد اما مسأله این است که مارادونا چیزی فراتر بوده. او بازی‌ها را کارگردانی می‌کرد. منظورم بحث فنی درباره پست شماره ۱۰ و بازیسازی مارادونا نیست. منظورم به کارهای حاشیه‌ای او و جسارتش در به سخره کشیدن فوتبال، رقبا و قوانین است. او داستان بازی را جهت می‌داد. تاریخ نگاری می‌کرد و هر بازی را تبدیل به یک فیلم سینمایی می‌کرد. این خاصیت در فوتبال امروزه خیلی خیلی کم دیده می‌شود. شاید زلاتان از این حیث شبیه‌تر به مارادونا باشد تا بازیکنی مثل لیونل مسی. همین شمایل و جذابیت‌هاست که از مارادونا اسطوره‌ای بی‌تکرار ساخته وگرنه شاید دریبل‌های رونالدینیو، متنوع‌تر، سریع‌تر و بیشتر بود.