پیش از انتخاب جعفر سمیعی زفرقندی به‌عنوان مدیرعامل جدید باشگاه پرسپولیس، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که مهم‌ترین پست ساختمان خیابان شیخ بهایی قرار است به یک فرد خارج از دایره فوتبال برسد. انتصاب رئیس حراست وزارت ورزش و جوانان برای تصدی پست مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس آن‌هم در شرایطی که این کرسی حساس مدعیان بسیاری اعم از مدیران سابق و پیشکسوتان تیم داشته، نشانگر حساسیت بالای این باشگاه برای مجموعه وزارتخانه است.

وزیر ورزش و جوانان که با کمک معاونان و مشاورانش به ترتیب روی اسامی بزرگی نظیر علی‌اکبر طاهری و حمیدرضا گرشاسبی خط کشید، بالاخره توانست مهره مهمی را به بدنه باشگاه پرسپولیس وارد کند تا زمام امور مدیریتی این باشگاه پرطرفدار لااقل تا پایان عمر حضورش در ساختمان وزارتخانه همچنان در اختیارش باشد. انتخاب رئیس حراست وزارت ورزش و جوانان برای مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس یک اتفاق عجیب و بی‌سابقه نیست و مسعود سلطانی‌فر یک‌بار دیگر هم این سناریو را با انتصاب ایرج عرب تجربه کرده بود، اما عدم کارآمدی عرب و حواشی عجیب پیرامون پرسپولیس در دوران مدیریت وی باعث شد تا برای چندوقت هم که شده آقای وزیر از دوست دندان‌پزشک خود برای رتق و فتق امور باشگاه پرسپولیس استفاده کند و به محض افتادن آب‌ها از آسیاب، یک مهره امنیتی و مورد وثوق وارد کارزار مدیریت شود.

از انتخاب جعفر سمیعی می‌توان برداشت کرد که شیوع بحران روانی و اعتراضات دسته‌جمعی بین هواداران پرسپولیس باعث شده که وزیر ورزش و جوانان رو به رئیس حراست وزارتخانه‌اش بیندازد تا با برافراشتن علم جلوگیری از فساد و لااقل مسکوت نگه داشتن ماجراهای پشت پرده، از آشوب و اجتماع هواداران مقابل در باشگاه و در مجلس شورای اسلامی جلوگیری شود. هر چند سمیعی سابقه مدیریت بر یک باشگاه فوتبالی را تا به حال نداشته و بعید هم به‌نظر می‌رسد که با پیراهن ورزشی عکسی داشته باشد، اما انتخاب یک حراستی برای مبارزه با فساد با ورود یک عضو جوان و فوتبالی همراه شده تا یک بازی برد-برد برای پرسپولیس رخ دهد. سمیعی احتمالاً برای مسائل کلان مالی و اقتصادی و همچنین برای قطع کردن دست دلال‌ها و ایجنت‌هایی که تا کادرفنی پرسپولیس هم رسوخ کرده‌اند، وارد گود شده و ابراهیم شکوری هم برای انجام امور محوله تیم پرسپولیس و عملاً برای تسریع در روند کارهای اجرایی عهده‌دار سمت قائم‌مقامی باشگاه شده‌است. شکوری به‌عنوان یک عنصر بالانس کننده بین رختکن و مدیریت وارد ساختمان باشگاه پرسپولیس می‌شود و سمیعی هم مبارزه با فساد در فوتبال را این‌ بار به ‌طور تخصصی و فقط در یک تیم بررسی می‌کند تا شرایط ورود پرسپولیس به بازار سرمایه مهیا شود. این ماجرا احتمالاً برای باشگاه استقلال هم تکرار خواهد شد تا دو باشگاه در شرایط یکسانی پا به بازار جذاب اما خطرناک تابلوخوانی بگذارند، بازاری که می‌تواند از مدیریت دولتی هم کشنده‌تر باشد.